Του Αντώνη Κεραμιδά:
Οι πάντες χειροκροτήσαμε πρόσφατα την κατάκτηση ενός ακόμη Χρυσού παγκόσμιου μεταλλίου από τον Λευτέρη Πετρούνια. Όμως, πίσω από έναν πετυχημένο αθλητή (όχι απαραίτητα σε παγκόσμιο επίπεδο) βρίσκεται πάντα ένας ολοκληρωμένος προπονητής του οποίου ο ρόλος στα ατομικά – ψυχολογικά αγωνίσματα όπως είναι η ενοργανη (και τα άλλα αθλήματα της γυμναστικής) είναι άκρως σημαντικός.
Ο προπονητής της γυμναστικής διαφέρει στην βάση του από τον προπονητή των ομαδικών αθλημάτων που συνήθως αποκαλείται «κόουτς» και που στην ουσία σημαίνει ο άνθρωπος που «κουμαντάρει» μια ομάδα ανθρώπων προκειμένου να φέρουν ένα επιθυμητό αποτέλεσμα σε μια αγωνιστική περίοδο. Ο προπονητής της γυμναστικής όμως, εκτός από κόουτς (μιας και ο ίδιος έχει να διαχειριστεί μια ομάδα αθλητών στην προπόνηση και στον αγώνα), είναι και ο άνθρωπος που διαδραματίζει έναν πολύ υπεύθυνο και σοβαρό ρόλο σε ατομικό επίπεδο και που δεν περιορίζεται στα στενά πλαίσια της προπονητικής – τεχνικής καθοδήγησης των αθλητών του. Η φύση του ρόλου του είναι τέτοια πουδιαφέρει ακόμη και από τα άλλα ατομικά αθλήματα (π.χ. κολύμβηση), αφού από πολύ νωρίς έρχεται σε σωματική επαφή με τους αθλητές του, βοηθώντας τους να εκτελέσουν προασκήσεις και ασκήσεις μέσα στην όλη πολυπλοκότητα της φύσης του αθλήματος (4 όργανα για τις γυναίκες και 6 όργανα για τους άνδρες όργανα διαφορετικά μεταξύ τους σε επίπεδο επιβάρυνσης).
Στα ομαδικά αθλήματα όπως η καλαθοσφαίριση ή το ποδόσφαιρο, ο αθλητής έχει μια ολόκληρη περίοδο από αγώνες σε εβδομαδιαία βάση, όπου η κακή απόδοση σε έναν ή δυο από αυτούς δεν έχει και τόση σημασία αφού στον επόμενο αγώνα είναι “εύκολο” να μην επαναλάβει τα λάθη του προηγούμενου βελτιώνοντας έτσι την απόδοση και την ψυχολογία του. Στην γυμναστική, οι βασικοί (στοχικοί αγώνες όπως λέμε στην “γυμναστική” ορολογία), είναι ένας, ή το πολύ δυο αγώνες όπου χρειάζεται ο αθλητής να κορυφώσει την απόδοσή του. Εάν την ημέρα των αγώνων ο αθλητής δεν είναι στη “μέρα” του (ή είναι άρρωστος), τότε χάνεται και η “χρονιά”. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν το μέγεθος της ευθύνης του προπονητή στη τεχνική αλλά και ψυχολογική προετοιμασία του αθλητή προκειμένου (σε συνεργασία με τους γονείς) να τον κρατά σε εγρήγορση.
Το επίπεδο ψυχολογικής πίεσης που δέχεται ο προπονητής αγνοείται παντελώς από τον φίλαθλο κόσμο που απλά παρακολουθεί τον αθλητή να ανεβαίνει τους κρίκους και το μονόζυγο για να εκτελέσει το πρόγραμμά του. Ο προπονητής της γυμναστικής σε μια δυτική χώρα όπως είναι η Ελλάδα, είναι κάτι πολύ παραπάνω από προπονητής. Είναι δεύτερος γονέας, ψυχολόγος, φίλος, αδερφός… είναι τα πάντα. Και αυτά τα “πάντα” χρειάζεται όμως να θωρακίζονται (εκτός από την αδιαπραγμάτευτη αγάπη του για το άθλημα), από μια δια βίου θεωριτική και πρακτική κατάρτιση πάνω στη γυμναστική και σε άλλα γνωστικά αντικείμενα αν θέλει να αισθάνεται σίγουρος για τον εαυτό του για το (μακροχρόνιο) έργο που επιτελεί.
