Ο πρίγκιπας που δεν έγινε ποτέ βασιλιάς

Του Ιωάννη Πέππα

Ο Βραζιλιάνος αμυντικός μέσος Ντανίλο Αλβίμ (Danilo Alvim Faria), γεννήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου του 1920, στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Ήταν μέλος της βραζιλιάνικης εθνικής ομάδας που ήταν φιναλίστ στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1950. Ένας από τα Μεγαλύτερους αμυντικούς μέσους στον κόσμο κατά τη διάρκεια της ακμή του, ήταν γνωστός για το πολύ εκλεπτυσμένο παιχνίδι του και την κομψότητά του ως ποδοσφαιριστής. Γι’ αυτό και είχε τα παρατσούκλια «Ο Πρίγκιπας Ντανίλο» και «Ο Πρίγκιπας της Βραζιλίας». Θεωρείται ο Κορυφαίος Ποδοσφαιριστής στην ιστορία της Βάσκο ντα Γκάμα, όντας μέλος του «Εξπρές της Νίκης», της μεγάλης ομάδας της Βάσκο τη δεκαετία 1945-1955. Μεγάλος τεχνίτης, φημιζόταν για τον εξαιρετικό έλεγχο της μπάλας και την ακριβή μακρινή του πάσα. Με την Εθνική, το 1949 πανηγύρισε την κατάκτηση του Κόπα Αμέρικα.

Ήταν ερασιτέχνης το 1941, παίζοντας με την Αμέρικα του Ρίο, όταν τον είδε ο περίφημος Φλάβιο Κόστα (Flávio Costa), προπονητής της Βραζιλίας το 1950, σ’ έναν αγώνα επίλεκτων του Ρίο εναντίον τους. Του ζητήθηκε να συμπληρώσει την ενδεκάδα, λόγω τραυματισμών και εντυπωσίασε τόσο τον διάσημο προπονητή, ώστε του ζήτησε να ενταχθεί στην ομάδα. Στην αρχή το θεώρησε αστείο, αλλά όταν συνειδητοποίησε ότι ήταν αλήθεια έτρεξε έξω για να το γιορτάσει. Στο δρόμο για το σπίτι του, χτυπήθηκε από ένα αυτοκίνητο και έσπασε το πόδι του. Μαρτυρίες της εποχής, κάνουν λόγο για κατάγματα σε 39 σημεία!

Το 1942 επέστρεψε στην Αμέρικα, αλλά είχε κοπεί απ’ τον προπονητή του. Πριν τον απορρίψουν οριστικά, τον έστειλαν για μια σεζόν στην Κάντο ντο Ρίο, όπου οδήγησε την ομάδα σε ένα πρωτάθλημα Ρίο ντε Τζανέιρο. Αμέσως επανήλθε στην Αμέρικα και προσκλήθηκε να συμμετάσχει στην ομάδα επίλεκτων του Ρίο, ενθυμούμενοι την πρόσκληση του Φλάβιο Κόστα πριν το ατύχημά του. Το 1946 εντάχθηκε στη Βάσκο ντε Γκάμα και έγινε βασικό και αναντικατάστατο μέλος του «Expresso da Vitória» (Το Εξπρές της Νίκης), μια από τις καλύτερες ομάδες της Βραζιλίας και η πρώτη που κέρδισε διεθνή τίτλο, το Πρωτάθλημα Συλλόγων Νότιας Αμερικής (ο πρόγονος του Copa Libertadores) το 1948.

Θεωρείται ο Κορυφαίος Ποδοσφαιριστής στην ιστορία της Βάσκο ντα Γκάμα. Αποσύρθηκε απ’ την ενεργό δράση, το 1956, παίζοντας για την Μποταφόγκο. Θεωρείται μέχρι σήμερα, ως ένας από τους καλύτερους αμυντικούς μέσους του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου και από πολλούς, μεταξύ των 10 κορυφαίων ανασταλτικών μέσων όλων των εποχών.

Για την εθνική Βραζιλίας, αγωνίστηκε σε 25 παιχνίδια, από το 1946 έως το 1953, κερδίζοντας το Κόπα Αμέρικα του 1949. Ήταν βασικός στην περίφημη ομάδα του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1950, που κατέληξε στην ήττα με 1-2 από την Ουρουγουάη, σ’ έναν αγώνα που στοίχειωσε έναν ολόκληρο λαό. Το περίφημο «Μαρακανάσο» (Maracanaço) που θεωρείται η χειρότερη καταστροφή της Βραζιλίας στην ιστορία.

Μετά το τέλος της σταδιοδρομίας του, αποκάλυψε ότι μετά το ατύχημά του δεν μπόρεσε ποτέ να επεκτείνει πλήρως ή να λυγίσει το δεξί του πόδι. Έγινε προπονητής και το 1963 ήταν ο εκλέκτορας της Βολιβίας στον μοναδικό τίτλο που έχει κατακτήσει η χώρα, το Κόπα Αμέρικα, κάνοντας μάλιστα μια νίκη με 5-4 επί της Βραζιλίας, κατά την διάρκεια του μίνι πρωταθλήματος που ήταν τότε η διοργάνωση. Πέθανε στο Ρίο, στις 16 Μαΐου του 1996, στα 75 του χρόνια.