Ο πρίγκηπας χαφ

Με τον Μαραντόνα σε αγώνα της Τενερίφε με τη Σεβίγια

Ο πρίγκηπας μπορούσε να μετατρέψει κάθε κίνηση, πάσα ή ενέργεια, σε ένα υπέροχο κομμάτι τέχνης. Ήταν ένας δημιουργός σε βάθος, που μπορούσε να επιτεθεί με την ίδια ευκολία και αποτελεσματικότητα που το έκανε αμυνόμενος. Απίστευτα δυνατός όταν διεκδικούσε και κέρδιζε τη μπάλα, “προστατευτικός” και απαλός μαζί της όσο την είχε στην κατοχή του, αλάνθαστος όταν αυτή έφευγε από το σχεδόν τέλειο αριστερό του πόδι, όποιος και αν ήταν ο στόχος ή ο προορισμός. Η εξυπνάδα του μακριά από την μπάλα ήταν παροιμιώδης, παρά το γεγονός ότι δεν είχε αντοχές για να τρέχει συνεχώς στον χώρο. Όμως είχε ένα αγγελικό κοντρόλ και έναν εξίσου τέλειο τρόπο να ελέγχει τον ρυθμό του αγώνα, είτε προς τα πάνω με την εξαιρετική του επιτάχυνση, είτε προς τα κάτω με τον μοναδικό του τρόπο να προστατεύει τη μπάλα. Ο τρόπος με τον οποίο τοποθετούσε το σώμα του, αλλά και η δύναμη με την οποία κρατούσε μακριά τους αντίπαλους χρησιμοποιώντας τους αγκώνες του, δεν έχουν βρει ταίρι μέχρι σήμερα.

Ο Ρεδόνδο κινήθηκε στο μοτίβο παικτών όπως ο Νίλτον Σάντος και ο Τζατσίντο Φακέτι. Ο Βραζιλιάνος υπήρξε ο πρώτος full back στην ιστορία, ανεβαίνοντας συνεχώς την αριστερή πλευρά του γηπέδου, κάτι που εφάρμοσε και ο Ιταλός στην Ίντερ, παίρνοντας εντολή από τον Ελένιο Ερέρα να προωθείται στην επίθεση. Ανάλογα παραδείγματα είναι εκείνα του Φραντς Μπέκενμπαουερ, ο οποίος ξεκινούσε από τη θέση του λίμπερο και έφτανε μέχρι την αντίπαλη περιοχή, φτιάχνοντας αλλά και “επιβλέποντας” το παιχνίδι της Μπάγερν (και της Δυτικής Γερμανίας) ή του Βέλιμιρ Ζάετς στον ρόλο-έκπληξη που είχε στο EURO του 1984, όταν είχε υποχωρήσει στην άμυνα, αλλά ήταν εκείνος που είχε και την ελευθερία να κινείται στον χώρο του κέντρου, μοιράζοντας παιχνίδι. Με τον Ρεδόνδο τα πράγματα ήταν κάπως διαφορετικά, γιατί εδώ είχαμε να κάνουμε με ένα αμυντικό χαφ, του οποίου η πρώτη δουλειά ήταν να ανακόπτει τις επιθετικές ενέργειες των αντιπάλων, γνωρίζοντας ότι είναι το τελευταίο “οχυρό” πριν την αμυντική γραμμή.

Σε clásico στο “Καμπ Νόου”, ανάμεσα στους Σέρτζι και Αμπελάρδο

Στη Μαδρίτη θεωρείται ίσως το καλύτερο “5άρι” που φόρεσε τη φανέλα της Ρεάλ και η αλήθεια είναι πως οι “μερένγκες” της séptima και της octava χτίστηκαν γύρω από την κλάση και την τακτική αντίληψη του Ρεδόνδο. Όπως είπαμε και στην αρχή του κειμένου, ο Αργεντίνος δεν διέθετε τη “μηχανή” ενός τρεχαλατζή, αλλά η αίσθηση του για το τί και πώς θα συνέβαινε, πριν καν αυτό συμβεί, ήταν τόσο ανεπτυγμένη, ώστε τον καθιστούσε κυρίαρχο όχι μόνο στο κέντρο αλλά σε ολόκληρο το γήπεδο. Και αυτό ήταν κάτι που δεν το αμφισβήτησε κανείς στην εξαετία που παρέμεινε στους “μπλάνκος”. Ο μόνος που είχε αμφιβολίες για τις αμυντικές του ικανότητες, ήταν ο Φάμπιο Καπέλο το 1996, όταν ανέλαβε τον πάγκο της Ρεάλ. Τον θεωρούσε πολύ “κομψό” και ανησυχούσε για την απόδοσή του στο ανασταλτικό κομμάτι. Λίγες εβδομάδες αργότερα, ο Ιταλός έδωσε πλήρη ελευθερία κινήσεων στον παίκτη του και του χάρισε το μεγαλύτερο κομπλιμέντο που θα μπορούσε να βγει από το στόμα ενός προπονητή: “Είναι τέλειος τακτικά”.

Κάτι που αποδείχτηκε – για πολλοστή φορά – με την εκπληκτική του εμφάνιση στον τελικό του Πρωταθλητριών τον Μάιο του 1998, όταν σταμάτησε μαεστρικά την “Αγία Τριάδα” του κέντρου της Γιούβε, Ντεσάν, Ντάβιντς και Ζιντάν. Τότε μπορεί να είχαν πέσει όλοι πάνω στον Πέτζα Μιγιάτοβιτς, σκόρερ του μοναδικού γκολ της συνάντησης, όμως ο τεχνικός των “μερένγκες”, Γιουπ Χάινκες, είχε πει χαρακτηριστικά ότι “ο καθοριστικός μας παίκτης ήταν ο Ρεδόνδο, ήταν συνεχώς εκεί που έπρεπε, απέναντι σε αυτόν που έπρεπε”. Ο αγγλικός Τύπος είχε γράψει για αυτόν: “Όταν επιτίθεται σου δίνει την αίσθηση ότι πετάει, όταν αμύνεται νομίζεις ότι είναι ο πιο άκαμπτος ποδοσφαιριστής στον κόσμο, δεν τον μετακινείς με τίποτα”. Αυτή η συνεχής εναλλαγή προφίλ μέσα σε κάθε αγώνα, ήταν που εντυπωσίασε τους φίλους της Ρεάλ, οι οποίοι τον ονόμασαν “príncipe”, δηλαδή πρίγκηπα και τον έκαναν έναν από τους πιο αγαπημένους τους παίκτες διαχρονικά. Είναι προφανές ότι στα χρόνια που ακολούθησαν την αναχώρησή του από την Ισπανία, δεν βρέθηκε ποτέ αντάξιος διάδοχός του.

Με το περιβραχιόνιο του αρχηγού της Ρεάλ Μαδρίτης, σε φιλικό προετοιμασίας το καλοκαίρι του 2000, λίγες εβδομάδες πριν φύγει για τη Μίλαν

Αλλά και συνολικά αν το δούμε, οι ποδοσφαιριστές σήμερα με τα χαρακτηριστικά του Ρεδόνδο είναι σπάνιοι και πολύ δύσκολα στο δικό του επίπεδο. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι ο Σέρχιο Μπουσκέτς, ένα από τα κορυφαία αμυντικά χαφ στον κόσμο την τελευταία δεκαετία, ο οποίος αρκετές φορές έχει εντυπωσιάσει με τις τελικές πάσες του αλλά και την σωστή αντίληψη του χώρου που διαθέτει. Ο Μπούσι όμως δεν χρειάζεται να εναλλάσσεται συνεχώς στους ρόλους, αφού έχοντας δίπλα του παίκτες όπως ο Τσάβι (παλιότερα), ο Ινιέστα και ο Μέσι, μπορεί να αφοσιώνεται αποκλειστικά στα αμυντικά του καθήκοντα. Ο Ρεδόνδο όμως στην εποχή του δεν είχε τέτοιες “πολυτέλειες” στη Ρεάλ. Το 4-3-3 που εφάρμοζαν τότε οι “μερένγκες”, τοποθετούσε δίπλα του παίκτες όπως ο Καρεμπέ, ο Ζίντορφ, ο Γκέρεμι, ο Ελγκέρα κλπ, που δεν διακρίνονταν τόσο πολύ στον δημιουργικό τομέα. Η “καρδιά” όλης της ομάδας, ο κινητήριος μοχλός, ήταν ο “πρίγκηπας”. Η ταυτότητα του παιχνιδιού των “μπλάνκος” ήταν ο δικός του έλεγχος, όχι τόσο διεισδυτικός, όσο – πολύ περισσότερο – κομψός, αλλά απόλυτα ζωτικός και φυσικά καθοριστικός, με εκείνη την φαντεζί μεθοδικότητα που χαρακτήριζε τις κινήσεις του στο χορτάρι.

Αν μπορούμε να τον παρομοιάσουμε με κάποιον της εποχής του, αυτός δεν είναι άλλος από τον Πεπ Γουαρδιόλα, ένα ακόμα αμυντικό χαφ με δημιουργικές αρετές και μεγάλο χώρο δράσης. Όμως ο “πρίγκηπας” ήταν μοναδικός στο είδος του, αφού συνδύαζε τρομερή δύναμη και “δαντελένια” τεχνική. Νομίζω ότι ο Γκάρντιαν το έχει αποτυπώσει στη σωστή του διάσταση σε παλαιότερο άρθρο του: “Ο Ρεδόνδο ήταν ένα δεκάρι που έπαιζε μπροστά από την άμυνα”. Και δεν μπορεί να είναι τυχαίο πως όταν ήταν μικρός, στις ακαδημίες της Αρχεντίνος Τζούνιορς, το είδωλό του (όπως και του Μαραντόνα) ήταν ένας επιθετικός χαφ, ο Ρικάρδο Μποτσίνι, που συνήθιζε να τροφοδοτεί τους επιθετικούς του με μακριές, ψηλοκρεμαστές μπαλιές, τις περίφημες “pases bochinescas”. Είναι σίγουρο ότι ο “πρίγκηπας” επηρεάστηκε πολύ στον τρόπο παιχνιδιού του, όταν συνεργάστηκε στην Τενερίφη με τον Χόρχε Βαλντάνο. Ο “ποιητής” προπονητής, της σχολής των “Μενοτίστας”, ενθάρρυνε τον νεαρό Φερνάντο να αναπτύξει παράλληλα και τις δυο πλευρές του, τόσο την ανασταλτική όσο και τη δημιουργική.

Η μπάλα έχει χαθεί, ο Μαραντόνα έχει πετύχει το 3-0 επί της Ελλάδας (τελευταίο του γκολ με την Εθνική Αργεντινής) και ο Ρεδόνδο πανηγυρίζει μαζί με τον Θεό

Ο “πρίγκηπας”, πριν καν αναγορευθεί ως τέτοιος λίγα χρόνια αργότερα από το κοινό του “Μπερναμπέου”, είχε όλα τα όπλα για να μεγαλουργήσει, δείχνοντας το αστείρευτο ταλέντο του στο “Ελιοδόρο Ροντρίγκεθ Λόπεθ” και στερώντας δυο συνεχόμενα πρωταθλήματα από την μετέπειτα ομάδα του, Ρεάλ, αμφότερα στην τελευταία αγωνιστική, πρώτα του 1992/93 και κατόπιν του 1993/94! Η αργεντίνικη παροικία των Ντερτίσια, Καστίγιο και Λατόρε, αλλά και των Ισπανών Τσάνο, Κόντε, Πιέρ και Πινίγια, είχε ήδη τον μαέστρο της στο κέντρο του γηπέδου. Και όταν ο Βαλντάνο μετακόμισε το καλοκαίρι του 1994 στη Μαδρίτη, πήρε μαζί του τον πολυτιμότερο παίκτη του στο Αρχιπέλαγος. Εκεί ο Ρεδόνδο συνάντησε μια πλειάδα ποιοτικών χαφ, όπως ο Λάουντρουπ, ο Μίτσελ, ο Αμαβίσκα, ο Μαρτίν Βάθκεθ, ο Λουίς Ενρίκε, ο Μίγια. Η σειρά του Γύπα περιορίστηκε για πρώτη φορά σε δευτερεύοντα ρόλο και ο Βαλντάνο στηρίχτηκε πάνω στην εμπειρία του Λάουντρουπ, τον ενθουσιασμό του Αμαβίσκα, τη μαχητικότητα του Λούτσο και φυσικά την πολυσύνθετη ποιότητα του Ρεδόνδο.

Με επιθετικές αιχμές τους Σαμοράνο (28 τέρματα), Ραούλ (9) και Αμαβίσκα (10), οι “μερένγκες” σταμάτησαν το σερί της Μπαρτσελόνα και κατέκτησαν τον τίτλο μετά από την τετραετή κυριαρχία της Dream Team του Κρόιφ. Δυο χρόνια αργότερα ήρθε ένα ακόμα πρωτάθλημα, αυτή τη φορά με τον Φάμπιο Καπέλο στον πάγκο. Και την αμέσως επόμενη χρονιά (1998), η Ρεάλ κατέκτησε την séptima, το έβδομο Κύπελλο Πρωταθλητριών, μετά από 32 ολόκληρα χρόνια αναμονής. Ο “πρίγκηπας” είχε καταφέρει να αποκαταστήσει την τάξη, ανεβάζοντας τη “βασίλισσα” στον θρόνο της Ευρώπης. Κάτι που επαναλήφθηκε το 2000 με την ισπανική μονομαχία απέναντι στη Βαλένθια, όταν πλέον ο Ρεδόνδο φορούσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Το πρώτο παιχνίδι των προημιτελικών στο “Μπερναμπέου” με την Μάντσεστερ, είχε λήξει 0-0. Οι “κόκκινοι διάβολοι”, κάτοχοι του τίτλου έναν χρόνο πριν, στην αξέχαστη ανατροπή του “Καμπ Νόου”, παρουσιάζονταν ως το μεγάλο φαβορί όχι μόνο για την πρόκριση στους “4”, αλλά και για την κατάκτηση του τροπαίου.

Ήταν άλλωστε αήττητοι επί 16 ολόκληρους μήνες σε όλες τις διοργανώσεις και το κέντρο τους θεωρείτο το καλύτερο σε όλη την Ευρώπη. Ο Ντελ Μπόσκε κατέβασε την ομάδα του στο “Ολντ Τράφορντ” με ένα ασυνήθιστο 3-3-2-2 (που μετατρεπόταν σε 3-5-2), κάνοντας τους Ισπανούς δημοσιογράφους – όταν ενημερώθηκαν για την αρχική ενδεκάδα – να αναρωτιούνται αν είχε τρελαθεί τελείως! Υπήρχε μόνο ένας καθαρόαιμος χαφ, ο Ρεδόνδο, αφού ο μεν ΜακΜάναμαν βρισκόταν συνήθως πιο μπροστά και δεξιά, στον χώρο της επίθεσης, ενώ ο Σάβιο ήταν ένας καθαρόαιμος αριστερός εξτρέμ. Απέναντί τους είχε παραταχθεί η υπερηφάνεια της Γιουνάιτεντ, το εκπληκτικό της κέντρο με τους Σκόουλς, Κιν, Γκιγκς και Μπέκαμ, όλοι τους στην ποδοσφαιρική τους ακμή. Πώς δούλεψε τελικά αυτό το σχέδιο; Μια λέξη: Ρεδόνδο. Ο Αργεντίνος, ως κεντρικός μοχλός για τους υπόλοιπους δέκα συμπαίκτες του, μετέτρεψε την “τρέλα” του Ντελ Μπόσκε σε θρίαμβο. Ο “πρίγκηπας” πραγματοποίησε μια επική εμφάνιση και βρισκόταν συνεχώς εκεί που έπρεπε όταν έπρεπε, εκμεταλλευόμενος στο έπακρο την ευφυΐα του μέσα στο γήπεδο.

Ο σερ Άλεξ Φέργκιουσον δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που έβλεπε, δηλώνοντας στους δημοσιογράφους μετά το ματς: “Ο Ρεδόνδο πρέπει να έχει μαγνήτες στα παπούτσια του, ήταν φανταστικός, απίστευτος, όλα του έβγαιναν. Κάθε φορά που βρισκόμασταν στην επίθεση και φτάναμε έξω από την περιοχή τους, η μπάλα κατέληγε στα πόδια του. Κάθε φορά!” Ο “πρίγκηπας” ανάγκασε τους παίκτες της Γιουνάιτεντ να καταφύγουν στα άκρα, εκεί όπου η Ρεάλ είχε αριθμητική υπεροχή, με τους Σάβιο και “Μάκα” να υποχωρούν και να καλύπτουν κάθε κενό. Και στην επίθεση όμως, όλα ξεκινούσαν από το μαγικό αριστερό του Φερνάντο. Αποφεύγοντας κάθε πιθανό αντίπαλο, τροφοδοτούσε τους συμπαίκτες του, ανοίγοντας τις αντεπιθέσεις των “μερένγκες”. Στο 52′ το σκορ ήταν ήδη 0-2 με το αυτογκόλ του Ρόι Κιν (21′) και το πλασέ του Ραούλ (50′). Ο Ρεδόνδο βρέθηκε προωθημένος με τη μπάλα στην αριστερή πλευρά του γηπέδου και τον Χένινγκ Μπεργκ να τον επιτηρεί. Και τότε ήρθε το περίφημο taconazo, μια εξωπραγματική ντρίμπλα με τακουνάκι, συνδυασμένη με “ποδιά” ανάμεσα από τα πόδια του άτυχου Νορβηγού που μόνο από το ριπλέι πρέπει να κατάλαβε τί είχε συμβεί.