Του Βασίλη Σαμπράκου
Ο Γιάννης Πετράκης είναι ένας προπονητής με τον οποίο ταυτίζομαι. Τόσο για την ιδέα του για το ποδοσφαιρικό παιχνίδι και το μοντέλο παιχνιδιού όσο και για την στάση του και τον πολιτισμό της. Ο τρόπος του στην διαχείριση της πρόκλησης της συμμετοχής του Παναιτωλικού στην ημιτελική φάση του Κυπέλλου απέναντι στον Άρη έγινε ακόμη ένας λόγος για να τον θαυμάζω. Διότι επέλεξε να δώσει στους ποδοσφαιριστές του την ευκαιρία να “το ζήσουν”. Να παίξουν και να το ευχαριστηθούν. Και μαζί με τους ποδοσφαιριστές το ευχαριστήθηκε και ο κόσμος, που καμάρωσε τον Παναιτωλικό επειδή προσπάθησε με δημιουργικό παιχνίδι να κυνηγήσει τις πιθανότητες για την πρόκριση στον τελικό. Το ευχαριστήθηκαν αυτοί που βρίσκονταν στο γήπεδο και χειροκρότησαν θερμά την ομάδα τους μετά από την ολοκλήρωση του παιχνιδιού, παρά την ήττα, και το ευχαριστήθηκαν και οι ουδέτεροι ποδοσφαιρόφιλοι που παρακολούθησαν τον αγώνα τηλεοπτικά. Ο Παναιτωλικός έχασε το ματς αλλά κέρδισε την συμπάθεια των ποδοσφαιρόφιλων.
Μου είχε τύχει να βρεθώ στο Περιστέρι για τον αγώνα ρεβάνς του Ατρόμητου με τον Παναθηναϊκό στην προηγούμενη φάση του κυπέλλου. Ο Σάσα Ίλιτς είχε κάνει την αντίθετη στρατηγική επιλογή από τον Πετράκη. Η ιδέα του ήταν ότι οι ποδοσφαιριστές του θα προσπαθήσουν υποφέροντας να κάνουν την έκπληξη και να πάρουν την πρόκριση. Σε εκείνο το ματς ο Ατρόμητος έπαιξε ποδόσφαιρο της αντίδρασης, όχι της δράσης. Έκανε άμυνα με όραμα να αντέξει. Η αίσθησή μου στην λήξη του παιχνιδιού ήταν ότι οι ποδοσφαιριστές του δεν το ευχαριστήθηκαν. Πώς να το ευχαριστηθούν, όταν μια ομάδα συνηθισμένη να κάνει 22 οργανωμένες επιθέσεις ανά παιχνίδι έκανε 8 οργανωμένες επιθέσεις και έφτασε σε 3 τελικές προσπάθειες σε 101’ αγωνιστικά λεπτά; Στη ρεβάνς με τον Παναθηναϊκό ο Ατρόμητος έπαιξε το “μισό” ποδόσφαιρο από αυτό που είχε παίξει στον πρώτο αγώνα στην Λεωφόρο. Μισές επιθέσεις (15 στην Λεωφόρο) και μισές τελικές προσπάθειες (6 στην Λεωφόρο). Δεν το χάρηκε το παιχνίδι του στη ρεβάνς.
Ας βασίσουμε την συζήτηση στην υπόθεση ότι ο Άρης, που ήταν εξαρχής το μεγάλο φαβορί, θα αποκλείσει τον Παναιτωλικό. Αν η ομάδα του Γιάννη Πετράκη έχει παρουσιάσει το ίδιο, υπερβατικό ποδόσφαιρο που έδειξε στον πρώτο αγώνα, οι ποδοσφαιριστές του θα φύγουν “γεμάτοι” από το Κύπελλο και θα επιστρέψουν περήφανοι για τον τρόπο τους και την προσπάθειά τους στο Αγρίνιο. Και το ίδιο ικανοποιημένος με τον εαυτό του θα είναι ο Παναιτωλικός ως κοινωνία. Διότι στην πρώτη του φορά στην ημιτελική φάση του Κυπέλλου θα έχει δείξει το ποδόσφαιρο που θέλει να παίζει. Ο Ατρόμητος δεν έφυγε με αυτό το καμάρι από το Κύπελλο.
Δεν υπάρχει κανόνας στην επιλογή που κάνει ο προπονητής του αουτσάιντερ στις νοκ αουτ φάσεις μιας διοργάνωσης. Άλλος επιλέγει να αμυνθεί και άλλος να επιτεθεί με ισορροπία. Και κάποιος καταφέρνει να αμυνθεί αποτελεσματικά και να πανηγυρίσει πρόκριση, και κάποιος άλλος καταφέρνει να επιτεθεί αποτελεσματικά και με ισορροπία στην απόδοση και πανηγυρίζει πρόκριση. Δεν εξαρτώνται λοιπόν όλα από την στρατηγική επιλογή. Έχει σημασία και το πόσο καλά έχει δουλέψει ένας προπονητής με ένα γκρουπ ποδοσφαιριστών ώστε να αναδύονται από την ομαδική λειτουργία τα στοιχεία που θέλει εκείνος να βάλει στην αγωνιστική ταυτότητα μιας ομάδας. Αφήνοντας όμως αυτό στην άκρη και κοιτάζοντάς το από μια άλλη γωνία, το σχέδιο που επέλεξε ο Πετράκης επιτρέπει στους ποδοσφαιριστές να το ευχαριστηθούν το ποδόσφαιρο. Και μαζί τους το απήλαυσαν και οι οπαδοί.
Την ίδια επιλογή με τον Πετράκη έκανε και ο Μάρκο Ρόζε στην συνάντηση της Λειψίας με την Ρεάλ Μαδρίτης στους 16 του Champions League. Η ομάδα του έχασε 1-0 στην έδρα της, αλλά το ποδόσφαιρό της ήταν ίσο με αυτό της Ρεάλ. Δηλαδή έπαιξε το ίδιο επιθετικά, έκανε ίδιο αριθμό ευκαιριών, έπαιξε “στα ίσα” με δημιουργικό τρόπο. Οι ποδοσφαιριστές “το έζησαν”, ο κόσμος ευχαριστήθηκε και χειροκρότησε, η Λειψία έδωσε έναν λόγο στους ουδέτερους για να την χειροκροτήσουν και να περιμένουν να δουν τι μπορεί να κάνει στη ρεβάνς.
Ζητούμενο για όλους είναι ίδιο, το αποτέλεσμα και η πρόκριση. Όταν όμως είσαι το αουτσάιντερ και λειτουργείς με την επίγνωση ότι οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος σου, πρέπει να σκεφτείς και τους ποδοσφαιριστές και τους οπαδούς. Αν είναι να αποκλειστούν, τουλάχιστον να το έχουν ευχαριστηθεί και να την έχουν αντιμετωπίσει την πρόκληση δίχως να νιώθουν ότι υπολείπονται και ότι μπορούν μόνο να καταστρέψουν και όχι να δημιουργήσουν.
Πηγή: Gazzetta
