Του Σταύρου Καραΐνδρου
Κάνοντας μία ανασκόπηση του εφετινού ΠΑΟΚ, θα διαπιστώσει κανείς ότι μετράει μόλις δύο ήττες, αυτές από την Κράσνονταρ που του κόστισαν, εν τέλει, την ‘παρθενική’ συμμετοχή στους ομίλους του Champions League.
Μία τέτοια συνθήκη δεν είναι ικανή να δημιουργήσει όλο αυτό το θέμα του ΠΑΟΚ με τον Αμπέλ Φερέιρα και το αν ήταν κατάλληλος για τον πάγκο του Δικεφάλου, αλλά η απάντηση έρχεται εύλογα με τη σύγκριση του ΠΑΟΚ του Πάμπλο Γκαρσία. Ναι, ο ΠΑΟΚ του Φερέιρα δεν ήταν για τον κάλαθο των σκουπιδιών, όμως έμοιαζε με ομάδα που είχε φρένο, κάτι σαν ‘κόφτη’. Δεν ήταν ομάδα της υπέρβασης. Ο ΠΑΟΚ του Γκαρσία μοιάζει ομάδα που δεν έχει όριο στην ταχύτητα, πηγαίνει στο ρελαντί μέχρι να φορτσάρει, να ‘τελικιάσει’ που λέγαμε πιτσιρικάδες, στην ευθεία. Και η ευθεία ακολουθεί ύστερα απ’ τη διακοπή.
Υπέρβαση δεν είναι να νικάς τον αδύναμο, μπροστά στις δικές σου δυνατότητες, Απόλλωνα στη Ριζούπολη. Είναι υπέρβαση επειδή προέρχεσαι από ένα σερί παιχνιδιών σε Ελλάδα και Ευρώπη. Και μπορεί με Φερέιρα ο Δικέφαλος να μετρούσε μόλις δύο ήττες, όμως μετρούσε και κάμποσες ισοπαλίες και μετρούσε γενικότερα το γεγονός ότι ενώ είχε πρωταθληματικό χαρακτήρα και πολλές δυνατότητες, έμοιαζε περισσότερο διαβασμένός απ’ όσο θα έπρεπε. Σαν να έπαιζε με βάση οδηγίες χρήσεως, ούτε λόγος να παρεκκλίνει.
Με τον Γκαρσία ο ΠΑΟΚ έχει 3 ματς, ισάριθμες νίκες, αλλά και ισάριθμες περιπτώσεις να στραβώσει το παιχνίδι. Με τον Παναιτωλικό, με την Αϊντχόφεν, με τον Απόλλωνα. Βρέθηκε σε φάση ‘κυνηγού’, έβγαλε αντίδραση, πήρε τη νίκη, ανέβηκε η αυτοεκτίμηση και η αυτοπεποίθηση. Και σε περιπτώσεις πρωταθλητισμού, τούτο είναι που μετράει.
Στη μεγάλη εικόνα, ο ΠΑΟΚ έχει κάνει ένα σπουδαίο 2ο μέρος (αυτό με την Αϊντχόφεν) και δύο παιχνίδια που έπαιξε τόσο όσο. Και με την ΑΕΛ που γκέλαρε και με τον Ατρόμητο επίσης, προσπάθησε να παίξει τόσο όσο για να μη σπαταλήσει κι άλλες δυνάμεις, με δεδομένες τις ευρωπαϊκές υποχρεώσεις. Δεν έφτανε όμως αυτό το τόσο όσο, γιατί έλειπε η δική του πίστη.
Ο Γκαρσία έχει φέρει ό,τι έλειπε από τον εφετινό ΠΑΟΚ: την πίστη ότι μέχρι να σφυρίξει ο διαιτητής, δεν έχει τελειώσει τίποτα. Ωραίες οι εικόνες με τον ανέκφραστο Ουρουγουανό, με το βλέμμα που ‘σκοτώνει’, με τις αγέλαστες αντιδράσεις στα γκολ, όλα αυτά είναι viral και προς λαϊκή κατανάλωση, είναι αυτά που τσιτώνουν τον κόσμο, αλλά είναι δεδομένο πλέον ότι η παρουσία του στην άκρη του πάγκου ανέβασε την αυτοπεποίθηση των ποδοσφαιριστών. Δεν θολώνει το μυαλό από την κούραση, ακόμα κι αν αυτή υπάρχει μπόλικη. Θολώνει το μυαλό μόνο αν δεν έρθει η νίκη. Η αντίδραση που οφείλει να έχει κάθε πρωταθληματική ομάδα.
Οι δύο εβδομάδες διακοπής για την Εθνική Ελλάδας και η τριάδα των αγώνων που ακολουθεί με ΠΑΣ, Λαμία και Αστέρα μέχρι το ντέρμπι του Δεκέμβρη με τον Άρη, είναι, για τον Γκαρσία, το ιδανικό σερί για να χτίσει πάνω στις νίκες τον χαρακτήρα που θέλει να αποκτήσει η ομάδα του. Στο ενδιάμεσο, υπάρχουν οι ευρωπαϊκές υποχρεώσεις με ανεβασμένο, πια, τον πήχη λόγω του 4-1 επί της Αϊντχόφεν που δημιούργησε προσδοκίες.
Γενικά, ο Γκαρσία δημιούργησε προσδοκίες και αυτό είναι κάτι που είχε λείψει επί Φερέιρα. Το συναίσθημα του κόσμου.
Πηγή: Contra
