Του Βασίλη ΣαμπράκουΤις τελευταίες εβδομάδες έτυχε να βρεθώ αρκετές φορές στο Ολυμπιακό Στάδιο για να παρακολουθήσω αγώνες του Παναθηναϊκού. Και κάθε φορά, σε δύσκολες καιρικές συνθήκες, έβλεπα τον Μίμη Δομάζο, τον Αντώνη Αντωνιάδη, τον Τάκη Οικονομόπουλο, τον Τότη Φυλακούρη, τον Βασίλη Κωνσταντίνου να παίρνουν τις θέσεις τους για να παρακολουθήσουν τον Παναθηναϊκό. Μάλιστα έβλεπα τον Δομάζο, που είχε περισσότερες φυσικές δυνάμεις, να βοηθά τους φίλους του να φτάσουν μέχρι την θέση τους ή να αποχωρήσουν στη λήξη του παιχνιδιού. Κάθε φορά έκανα την πρώτη σκέψη, ότι στην ηλικία τους δύσκολα θα έβρισκα τις δυνάμεις και το κουράγιο για να εκτεθώ στο κρύο σε μια χειμερινή νύχτα για να δω από κοντά έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, και την δεύτερη σκέψη: αυτών των ανθρώπων είναι η ζωή τους, το ποδόσφαιρο και ο Παναθηναϊκός.
Πέρα από όλες τις άλλες ευκαιρίες συναναστροφής, είχα μια φορά την τύχη να βρεθώ κοντά στον Δομάζο για να τον ακούω να διηγείται μια συλλογή από ιστορίες ζωής. Ήταν μια ανεκτίμητης αξίας ευκαιρία για να επιβεβαιώσω όσα είχα καταλάβει για εκείνον σε σχέση με την νοοτροπία και τα ψυχικά χαρίσματα. Οι τεχνικές δεξιότητες ήταν ευδιάκριτες δια γυμνού οφθαλμού ακόμη και αν τον έβλεπες να παίζει στα 60 ή τα 70 του. Το “πακέτο” του Δομάζου όμως είχε και άλλα χαρίσματα. Ήταν ένας από τους μεγαλύτερους ηγέτες που έβγαλε ποτέ το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ένας που γυάλιζε το μάτι του μέχρι και την τελευταία του ημέρα.
Όπως με τον Ανδρέα Σταματιάδη, το “αντίο” του Μίμη Δομάζου από τη ζωή με βρήκε να νιώθω τυχερός που πρόλαβα να τον γνωρίσω.
Το βράδυ της Πέμπτης με βρήκε, στην Τούμπα, να κάνω την ίδια σκέψη για τον ΠΑΟΚ και τον Ολυμπιακό. Το δείγμα του ΠΑΟΚ απέναντι στην Σλάβια Πράγας και το δείγμα του Ολυμπιακού απέναντι στην Πόρτο σου δείχνει ότι πρόκειται για δύο ομάδες που έχουν ωριμάσει την περσινή έκδοσή τους – δηλαδή ότι έχουν αξιοποιήσει την περσινή εμπειρία για να αντιμετωπίσουν με μεγαλύτερη ωριμότητα τις φετινές ευρωπαϊκές περιπέτειές τους.
Απέναντι σε μια πολύ καλή ομάδα που έτυχε να μη βρίσκεται στην καλύτερη στιγμή της στη σεζόν, ο ΠΑΟΚ χειρίστηκε έναν οριακό αγώνα με την ψυχραιμία, την ωριμότητα και τελικά τη νοοτροπία μιας ώριμης ομάδας. Επέμεινε να εκτελεί με συγκέντρωση το πλάνο που είχε ετοιμάσει ο Ραζβάν Λουτσέσκου για αυτό το παιχνίδι. Μέσα από αυτό το πλάνο βρήκε την λύση για να φτάσει στο δεύτερο γκολ στην διάρκεια του πιο “δύσκολου” διαστήματος που αντιμετώπισε σε αυτό το παιχνίδι. Κι ύστερα αποφάσισε να μην προσαρμοστεί στις τακτικές αλλαγές της αντιπάλου του και να συνεχίσει στο πλάνο του – να συνεχίσει να επιτίθεται. Αυτή η επιλογή τελικά οδήγησε σε ένα πολύ άνετο φινάλε. Και αν οι επιθετικοί ήταν πιο αποτελεσματικοί, ο ΠΑΟΚ θα είχε γιορτάσει τη νίκη του με μεγαλύτερο σκορ. Σε μια πολύ επίκαιρη στιγμή ο ΠΑΟΚ βρήκε τον τρόπο να ελέγξει τα συναισθήματά του και να τα διαχειριστεί αποτελεσματικά, όπως και τις δυνάμεις του. Και αυτό συμβαίνει επειδή ο προπονητής και οι αρκετοί “περσινοί” ποδοσφαιριστές έχουν γίνει σοφότεροι από την περσινή εμπειρία στο Conference League αλλά και κάποιοι με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση σε μια ευρωπαϊκή βραδιά.
Την ίδια συζήτηση μπορεί να κάνει κανείς σχετικά με τη στάση του Ολυμπιακού στο Dragao. Απέναντι σε μια πολύ ποιοτική ομάδα με βαριά φανέλα, η οποία βρισκόταν σε μια δύσκολη στιγμή, ο Ολυμπιακός βάδισε πάνω στο πλάνο που είχε ετοιμάσει ο προπονητής του. Στην διάρκεια του β’ ημιχρόνου φαντάζομαι ότι όλοι όσοι παρακολουθούμε τα φετινά παιχνίδια του Ολυμπιακού κάναμε την ίδια σκέψη: ότι κάποια στιγμή θα “βγει” μια κίνηση του Ελ Κααμπί στην πλάτη της αντίπαλης άμυνας και θα πάρει μια πάσα που θα του δώσει την ευκαιρία να εκτελέσει. Όπως και έγινε, ασχέτως αν αυτή η ευκαιρία δεν αξιοποιήθηκε από τον Μαροκινό επιθετικό. Αναρωτιέσαι πώς γίνεται να μην είχε προετοιμαστεί καλά η Πόρτο για αυτό το παιχνίδι του Ολυμπιακού. Η απάντηση όμως είναι απλή: όσο καλά και αν έχει διαβάσει μια ομάδα τον αντίπαλο, υπάρχουν στιγμές που ο αντίπαλος μπορεί να τα κάνει όλα σωστά και ο συνδυασμός ομαδικής και ατομικής ποιότητας να μην σου αφήσει να τον κόψεις. Κι όταν μια ομάδα έχει κατακτήσει ευρωπαϊκό τρόπαιο, παίζει με αυτό τον “αέρα” και καταφέρνει να κρατάει καθαρό το μυαλό της και να βγάζει την ομαδική και την ατομική ποιότητα στο γήπεδο.
Ο κάτοχος του Conference League Ολυμπιακός παίζει φέτος με αυτή την άνεση στην Ευρώπη. Με τον αέρα, την αυτοπεποίθηση μιας ομάδας που έχει απαντήσει στον εαυτό της ότι ξέρει πώς γίνεται – εντός ή εκτός έδρας. Με τον χαρακτήρα μιας ομάδας που έχει εμπιστοσύνη στο σχέδιο ενός προπονητή που έχει αποδείξει back to back ότι ξέρει πώς γίνεται να φτάσεις να τερματίσεις μια ευρωπαϊκή διοργάνωση.
Δεν σκέφτομαι ότι οι εμφανίσεις που έκαναν την Πέμπτη δημιουργούν εγγύηση για επόμενες επιτυχίες. Όμως αυτό που βλέπεις καθαρά είναι ότι και οι δύο ομάδες έχουν κερδίσει πολλά από την περσινή σεζόν τους στην Ευρώπη. Έχουν γίνει ομάδες που είναι ικανές να συνεχίσουν το ταξίδι, ειδικά τώρα που ενισχύονται μεταγραφικά.
Πηγή: Gazzetta
