Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Μια αποχώρηση ομάδας από μια διοργάνωση είναι πάντα κάτι άσχημο, πλην όμως είναι κάτι που όλες οι μεγάλες ομάδες έχουν κάνει όταν κρίνουν ότι αδικούνται. Σε μια χώρα που τα άγρια ήρθαν να διώξουν τα ήμερα, αποχώρησε χθες ο Ολυμπιακός από το ματς του μπάσκετ με τον ΠΑΟ. Αν γινόταν δημοψήφισμα μεταξύ των οπαδών του το 99% θα έλεγε ότι και πολύ άργησε.
Ας πούμε ότι δεν αδικείται
Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Αδικείται ο Ολυμπιακός στο μπάσκετ; Ας πούμε – για την οικονομία της συζήτησης – ότι δεν αδικείται ποτέ και ότι γκρινιάζει υπερβολικά και άδικα. Υπάρχει, όμως, σε όλη αυτή την ιστορία ένα δεδομένο που δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς: ότι τα παιγνίδια του με τον αντίπαλό του παίζουν τα τελευταία χρόνια, κατά κανόνα, οι ίδιοι και οι ίδιοι διαιτητές. Προσέξτε μάλιστα μια σατανική σύμπτωση: οι συγκεκριμένοι προκύπτουν πάντα (!) όταν υπάρχει ορισμός. Στο μπάσκετ έχουμε κλήρωση διαιτητών σε μερικές περιπτώσεις και ορισμούς σε άλλες – μη με ρωτάτε γιατί υπάρχει αυτή η καταπληκτική διαφοροποίηση, τα ακατανόητα είναι πολλά. Ένα όμως είναι σίγουρο: ότι εκεί που οι διαιτητές ορίζονται, αν το ματς είναι σημαντικό, εμφανίζονται πάντα αυτοί που ο Ολυμπιακός δεν θέλει. Γίνεται διαιτητές με τους οποίους μια ομάδα έχει πλέον ένα είδος βεντέτας να είναι αμερόληπτοι; Εγώ λέω ότι είναι αδύνατον, αλλά και πάλι θα δεχτώ πως μιλάμε για καταπληκτικούς και αδέκαστους και εν τέλει συκοφαντημένους γίγαντες της διαιτησίας, που παίζουν άριστα τα ματς. Και τι σημασία έχει; Όταν η ομάδα τους αντιμετωπίζει με προκατάληψη, είναι απολύτως βέβαιο ότι η ίδια δεν μπορεί να λειτουργήσει. Η παρουσία τους στο γήπεδο, σταθερή και επαναλαμβανόμενη, λειτουργεί για τον Ολυμπιακό ως ένα είδος απόδειξης ότι η τράπουλα είναι σημαδεμένη. Αυτού του είδους η προκατάληψη δεν είναι παράξενη – χαρακτηρίζει κατά καιρούς διάφορες ομάδες, που μπορεί να αποδίδουν στην διαιτησία τις κακές τους επιλογές, τα λάθη τους, τις ήττες τους: συμβαίνει. Αυτό που είναι μοναδικό στην περίπτωση του ελληνικού μπάσκετ, είναι ότι οι λειτουργοί της ομοσπονδίας, δηλαδή οι υπεύθυνοι των ορισμών κάνουν ότι μπορούν για να μεγαλώσουν αυτή την προκατάληψη βάζοντας στα ματς ξανά και ξανά τους ίδιους και τους ίδιους – σαν να τιμωρούν την ομάδα για τις αντιδράσεις της! Ομοσπονδία που να θέλει την αύξηση της κακοπιστίας δεν έχει ξαναυπάρξει! Τι θα συνέβαινε δηλαδή αν το χθεσινό ματς το έπαιζαν άλλοι διαιτητές, ώστε ο Ολυμπιακός να μην φωνάζει πριν αυτό αρχίσει; Η δεν υπάρχουν άλλοι διαιτητές στην Ελλάδα και στον κόσμο ολόκληρο;
Εκτός ντέρμπι οι καλύτεροι
Πάμε παρακάτω. Είναι τόσο απίθανο αυτό που συμβαίνει στο ελληνικό μπάσκετ, που η χρησιμοποίηση των συγκεκριμένων διαιτητών είναι πάντα δεδομένη, χωρίς από πουθενά να προκύπτει ότι τούτοι εδώ είναι οι καλύτεροι. Οι καλύτεροι διαιτητές, σε όλα τα σπορ, είναι αυτοί που παίζουν στις μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις. Οι καλύτεροι Ελληνες, Ιταλοί, Γάλλοι, Γερμανοί, Ισπανοί διαιτητές παίζουν στην Ευρωλίγκα, δηλαδή στη διοργάνωση που θέλουν να παίζουν όλες οι σοβαρές ομάδες της Ευρώπης. Εχουμε Ελληνες διαιτητές στην Ευρωλίγκα; Φυσικά και έχουμε. Παίζουν αυτοί στα ντέρμπι; Μια στις τόσες! Κάποιοι από δαύτους έχουν κάνει δικαστικούς αγώνες για να μπορούν να παίξουν ματς του ελληνικού πρωταθλήματος – πράγμα που δεν συμβαίνει σε καμία χώρα του κόσμου. Γιατί δεν τους χρησιμοποιούν; Ο λόγος, λένε, είναι ότι η Ευρωλίγκα είναι μια διοργάνωση που δημιουργήθηκε κόντρα στην θέληση της FIBA, την οποία εμείς αγαπάμε και επομένως οι διαιτητές που με αυτή συνεργάζονται – κατά κάποιο τρόπο – πρόδωσαν τα ιερά και όσια. Προσέξτε το μέγεθος της υποκρισίας: δεν τιμωρούν τον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟ (με αποβολή, ας πούμε, από το πρωτάθλημα) γιατί πάνε και παίζουν στην Ευρωλίγκα) αλλά δεν χρησιμοποιούν τους διαιτητές που στην Ευρωλίγκα διευθύνουν παιγνίδια! Δεν είναι λογικό, ο Ολυμπιακός να πιστεύει πως αυτό γίνεται για να μεγαλώνει η πιθανότητα να προκύπτουν στα παιγνίδια του στην Ελλάδα οι διαιτητές που δεν θέλει;
Θα σας πω και κάτι άλλο που είναι καταπληκτικό και το έχω ακούσει μόνο στο μαγικό κόσμο του ελληνικού μπάσκετ: ως απόδειξη της ικανότητας (υποθέτω και της καθαρότητας) των διαιτητών που ο Ολυμπιακός δεν θέλει, χρησιμοποιείται το επιχείρημα ότι έχει όμως μαζί τους κερδίσει και κάποιο ματς! Αυτοί που αυτό το λένε υπονοούν ότι με δαύτους ο Ολυμπιακός δεν θα έπρεπε να κερδίσει κανένα ματς! Δεν θεωρούν δηλαδή παράξενο μια ομάδα να έχει 20 νίκες σε 24 αγώνες ντέρμπι με παρόντα κάποιον συγκεκριμένο – αλλά θεωρούν παράδοξο το να έχει μια ομάδα 4 νίκες σε 24 αγώνες με τον συγκεκριμένο! Η επισήμανση αυτή πρέπει να είναι η μεγαλύτερη παραδοχή ότι κάτι δεν πάει καλά στην ιστορία των σπορ.
Η κακοπιστία και όχι η διαιτησία
Ολο αυτό το πράγμα γίνεται κωμικότερο από την εντελώς διαφορετική εικόνα των αποτελεσμάτων που έχουν οι συγκεκριμένες ομάδες στα ευρωπαϊκά μεταξύ τους ματς. Ο Ολυμπιακός δεν κερδίζει πάντα τον ΠΑΟ στην Ευρωλίγκα – και δεν θα μπορούσε να το κάνει γιατί ο Παναθηναϊκός έχει συνήθως μια χαρά ομάδα: κανένα όμως ματς των δυο δεν έχει αρχίσει με τρια φάουλ της ίδιας ομάδας σε 19 δευτερόλεπτα. Και το σημαντικότερο; Μολονότι και στην Ευρωλίγκα ορισμούς έχουμε, δεν υπάρχει διαιτητής που να έχει παίξει εικοσιπέντε ντέρμπι των δυο – και άριστος να ήταν σε όλα όσα έπαιξε, όλο και κάποιος άλλος θα εμφανιζόταν για να μην δημιουργείται κακοπιστία.
Η κακοπιστία και όχι η διαιτησία είναι η ουσία της ιστορίας. Κάθε ομάδα πρέπει να παίρνει μέρος σε μια διοργάνωση με καθαρό το μυαλό των παικτών της: στην Ελλάδα κάποιους συγκεκριμένους διαιτητές οι παίκτες τους παίρνουν στο κυνήγι, όχι μόνο στα ματς με τον ΠΑΟ, αλλά ακόμα και σε αγώνες που κερδίζουν – όποιος π.χ έχει δει φέτος το ματς Ολυμπιακός – Περιστέρι θα με καταλάβει. Μια ομοσπονδία υπάρχει για να προστατεύει το σπορ. Στην Ελλάδα για την ΕΟΚ οι διαιτητές είναι σημαντικότεροι από τις ομάδες: προφανώς εκτιμούν ότι το μπάσκετ στην Ελλάδα είναι ένα σπορ στο οποίο παίζουν διαιτητές και απλά συμμετέχουν και οι παίκτες. Θέλω να πω πως ακόμα κι αν υποθέσουμε πως συγκεκριμένοι διαιτητές έχουν στοχοποιηθεί αδίκως και πάλι θα πρεπε να μην παίζουν αυτά τα ματς. Πρώτον έχουν παίξει πολλά. Και δεύτερον δεν προκύπτει από πουθενά ότι τα παιγνίδια δεν μπορεί να γίνουν χωρίς αυτούς. Εκτός κι αν γίνονται για χάρη τους και δεν το έχω καταλάβει.
Θα γίνει κωμωδία
Μου λένε ότι αυτό είναι το πρώτο βήμα των Αγγελόπουλων πριν αποχωρήσουν: συγνώμη αλλά ο Ολυμπιακός είναι το θέμα, όχι οι μέτοχοί της ΚΑΕ – εκτός αν πιστεύει κανείς πως αν έφευγαν οι Αγγελόπουλοι θα άλλαζαν και οι διαιτησίες: κολοκύθια τούμπανα! Ακουσα από πολλούς ότι ο Ολυμπιακός, αφού ήταν τόσο προκατειλημμένος και βέβαιος ότι θα αδικηθεί δεν έπρεπε να πάει στο ματς: ανοησίες. Αν δεν πήγαινε, θα είχαμε ένα ματς που δεν έχει γίνει και τίποτα παραπάνω. Ο Ολυμπιακός θέλησε να πάει εκεί για να τους δει να του σφυρίζουν πάλι τρία φάουλ σε 19 δευτερόλεπτα και μετά να φύγει. Εχω την υποψία ότι δεν ήθελε καν να παίξει: ήθελε απλά να δουν αυτοί που πρέπει, ότι ακόμα και σε μια κακή του βραδιά, το γνωστό παρεάκι θα έκανε το απολύτως προβλεπόμενο σπουδαίο παιγνίδι του. Φεύγοντας δημιουργεί μια αναστάτωση στο σύστημα: αυτός ήταν ο σκοπός του. Πέρυσι έστειλε επιστολή στον Τσίπρα και στον Βασιλειάδη – ουδείς ασχολήθηκε. Φέτος έστειλε επιστολή στη FIBA πριν το ματς και μετά αποχώρησε. Τώρα πετάει τη μπάλα στην κυβέρνηση: είναι σαν να λέει στον Βασιλειάδη ότι δεν γίνεται στο ποδόσφαιρο να κινητοποιείται ο κρατικός μηχανισμός για κάθε σαχλαμάρα και στο μπάσκετ να ισχύει ο νόμος του πέρα βρέχει. Αν θέλουν να γίνει κωμωδία το πρωτάθλημα, θα γίνει: αυτή η αποχώρηση δεν θα είναι η τελευταία – είναι δεδομένο. Η θα φύγουν αυτοί που πρέπει να φύγουν ή θα φεύγει ο Ολυμπιακός. Κι ας παίζουν «διπλά» οι διαιτητές μεταξύ τους σφυρίζοντας τεχνικές ποινές ο ένας στον άλλο. Να δούμε ποιος θα πληρώνει για να μεταδίδει τα παιγνίδια τους και ποιος θα τρέχει στα γήπεδα για να τα βλέπει.
Πηγή: Κάρπετ Show
