Του Χρήστου Σωτηρακόπουλου
Έφτασα στην πόρτα έβαλα το κλειδί το γύρισα δύο φορές και μπήκα μέσα στο σκοτεινό σπίτι. Η ώρα ήταν περασμένες 12, ενώ έξω έχει αρχίσει να φυσάει. Είναι βραδιές από εκείνες που απλώς θέλεις να γυρίσεις και να ξεκουραστείς, ακόμα και από καλές μέρες πολύ δε περισσότερο από κακές. Έξω από το παράθυρο, τα φύλλα των δέντρων κάτι προσπαθούσαν να πουν μέσα από το θρόισμα των φύλλων… Μερικές φορές νομίζεις ότι απλώς είναι ένα παιχνίδισμα του μυαλού!
Η τηλεόραση άρχισε να παίζει κάπου στο βάθος, μόνη της. Λες και ένα μαγικό χέρι την είχε ανοίξει πατώντας το τηλεχειριστήριο… έδειχνε ένα γκολ που ακόμα και αγέννητα παιδιά, εκείνη την εποχή την έχουν δει τόσες και τόσες φορές. Μεξικό 1986, κάτω από τον καυτό ήλιο προημιτελικός Μουντιάλ. Η ανθρώπινη φύση πολλές φορές έχει μέσα της, διπλές ιδιότητες, εναλλασσόμενη μεταξύ του καλού και του κακού ακόμα και την ίδια στιγμή! Είναι το γκολ που πέρασε στην αιωνιότητα, λόγω της ποδοσφαιρικής ιδιοφυΐας ενός θνητού που ωστόσο ως άλλος Ίκαρος πέταξε κοντά στον ήλιο γιατί ήθελε να φτάσει τους Θεούς.
Δε χρειάστηκε περισσότερο από μερικά δευτερόλεπτα να κάνει κάτι που θα έμενε στην ιστορία για πάντα, όπως λίγο νωρίτερα δεν είχε χρειαστεί λίγα δευτερόλεπτα για να βάλει την φωτιά στα φτερά του, δοκιμάζοντας την άλλη πλευρά της ανθρώπινης φύσης, εκείνης που δεν διστάζει να κάνει οτιδήποτε προκειμένου να φτάσει στον τελικό σκοπό!
Το χέρι με το οποίο έστειλε την μπάλα στα δίχτυα, ήταν κάτι διαολεμένο και ας πήρε την επίφαση πως ανήκε στον Θεό! Του άλλου που έστειλε την μπάλα με τα πόδια τα δίχτυα, ήταν εμπνευσμένο και δε χρειαζόταν κάνεις να του βάλει ταμπέλα και να το αποκαλέσει θεϊκό, το ίδιο το μυαλό του έκανε την ίδια στιγμή πραγματοποιώντας την βάφτιση! Εκείνο το παιχνίδι απέναντι στην Αγγλία, που θεοποίησε αφού πρώτα δαιμονοποίησε, τον Ντιέγκο Μαραντόνα, αποτέλεσε μέσα σε ένα μόλις ημίχρονο έναν καθρέφτη της ίδιας του της ζωής! Συνειδητοποίησα πως η τηλεόραση έκλεισε μόνη της! Σαν ένα μαγικό χέρι να είχε έρθει πάνω από το τηλεχειριστήριο ξανά…
Ένας ήχος ακούστηκε από πολύ μακριά. Μάταια έψαχνα να βρω από που ακούγεται… Συνειδητοποίησα πως ήταν όλο και πιο κοντά…. Άπλωσα το χέρι και έπιασα το τηλέφωνο μου… ήταν απλά ο ήχος από το ξυπνητήρι… Είχε ξημερώσει αλλά αυτό που είχα δει δεν ήταν ένα όνειρο! Θα επέμενα πως ήταν κάτι ολοζώντανο!
Θυμάμαι κάποτε, κάποιον να με ρωτάει αν ήξερα γιατί το ποδόσφαιρο δεν έχει σύνορα. Σήμερα που είναι η δεύτερη φορά, που ξημερώνει χωρίς ο Ντιέγκο να είναι πλέον ανάμεσα μας στη μέρα των γενεθλίων του, αντιλαμβάνομαι και την απάντηση σε εκείνη την ερώτηση που μου είχε κάνει και την είχε απαντήσει ο αείμνηστος Χρήστος Χαραλαμπόπουλος, με εκείνο το μοναδικό τρόπο που ήξερε να σε αφοπλίζει: «Γιατί αν υπήρχαν σύνορα, αγόρι μου, τότε όλοι μας θα έπρεπε να φυλάγομε σκοπιά». Ο Ντιέγκο δεν είναι εδώ μια τέτοια μέρα αλλά αυτές οι στιγμές είναι το δικό του ποδοσφαιρικό δισκοπότηρο… Στο μυαλό, στις αναμνήσεις, δεν θα λείψει ποτέ!
Πηγή: BN Sports
