Της Νίκης Μπάκουλη
Ο Νico Schulz (Νίκο Σουλτς) δεν είναι από τους τύπους που τους βλέπεις και λες ‘βράζει το αίμα’ τους. Ανήκει στην άλλη κατηγορία: αυτή που βάζεις καθρεφτάκι στο στόμα, για να δεις αν ζουν. Όταν δεν είναι στον αγωνιστικό χώρο.
Εντός των τεσσάρων γραμμών όλοι μπορούν να δουν πως ζει -και το ‘ζει’. Είναι ο τύπος που διαμόρφωσε το 3-2 της Γερμανίας επί της Ολλανδίας, στην “Johan Cruijff Arena” -ανήμερα της συμπλήρωσης τριών χρόνων από το θάνατο του Γιόχαν Κρόιφ, στο 90ο λεπτό και χάριν αυτού του γκολ η ‘νασιοναλμανσάφτ’ απομακρύνθηκε στα δυο γκολ διαφορά από τους διώκτες της.
Είναι ο τύπος που καλύπτει τη θέση του αριστερού μπακ, ιστορία που θα την έλεγες και πονεμένη τα τελευταία χρόνια για τη Γερμανία. Είναι αυτός που ως έφηβος είπε ‘όχι’ στη Λίβερπουλ για να μείνει στο Βερολίνο και που έπαθε ρήξη χιαστού, δυο μήνες μετά την υπογραφή συμβολαίου με την Γκλάντμπαχ. Προφανώς είναι και αυτός που υπολογίζεται πια, ως εκ των βασικών ‘παντσέρ’ στη διαδρομή για την επιστροφή στην κορυφή.
O 25χρονός ήταν από τους λόγους που η Hoffenheim προκρίθηκε πέρυσι σε όμιλο του UEFA, που κλήθηκε στην εθνική ανδρών, που σκόραρε στο ντεμπούτο του -σε φιλικό με το Περού, τον περασμένο Σεπτέμβριο- και που ανήκει πια στους εκλεκτούς του Joachim Loew, για την επόμενη ‘σελίδα’ των Γερμανών.
Mετά τον ‘σεφτέ’ είπε πως “ήξερα τα περισσότερα παιδιά, οπότε δεν χρειάστηκα χρόνο να προσαρμοστώ. Είναι φανταστικό να σε καλούν στην εθνική. Ανεξάρτητα από το ποιοι είναι στο ρόστερ, ‘παλιοί’ ή νέοι, η πίεση είναι πάντα τεράστια και ζητούμενο πάντα η νίκη και η διάκριση”.
Ο αριστεροπόδαρος Σουλτζ, που έχει περιγραφεί ως ‘εκ των πιο γρήγορων παικτών του κόσμου’ πρωτοφόρεσε φανέλα με εθνόσημο, από όταν ήταν στη Herta Berlin -πήγε στα 7. Μια στάση για διευκρίνηση: μπορούσε να εκπροσωπήσει την Ιταλία, από όπου είναι ο πατέρας του. Δεν το κατάλαβες από το Schultz, γιατί είναι της μητέρας του.
Οι γονείς μου δεν παντρεύτηκαν ποτέ. Ο αδελφός μου λέγεται Τζανλούκα. Και οι δυο έχουμε το επίθετο της μητέρας μας. Ο πατέρας μου λέγεται D’Abundo. Εγώ προτίμησα το επίθετο της μητέρας μου.
Πήγαινε στην Ιταλία συνέχεια ‘τα καλοκαίρια’ όταν ήταν παιδί. Του άρεσαν όλα. Η θάλασσα, το φαγητό της γιαγιάς του, το ιταλικό μενταλιτέ. Ως ίνδαλμα είχε τον Πάολο Μαλντίνι. Αλλά ζούσε στη Γερμανία και διάλεξε να αγωνιστεί για αυτήν τη χώρα. Πίσω στον παιδικό του ήρωα “ήμουν πολύ μικρός, αλλά είχα εντυπωσιαστεί από το παιχνίδι του. Ήταν πάντα αξιόπιστος και συνεπής. Ήταν και ιδιαίτερος ως χαρακτήρας”. Και όλα αυτά τον επηρέασαν.
Στις μικρές εθνικές έως την U21 είχε 51 συμμετοχές και το ενδιαφέρον της μετακόμισης στη Λίβερπουλ. Είπε πως προτιμά να μείνει στον τόπο του. Εκεί όπου είχε γεννηθεί, εκεί όπου του φέρονταν μια χαρά.
Το καλοκαίρι του 2010 προπονήθηκε για πρώτη φορά με την πρώτη ομάδα της Χέρτα και έκανε αισθητή την παρουσία του. Έκανε ‘πρεμιέρα’ ως αντικαταστάτης του Βάλερι Ντομοβτσίσκι, σε αγώνα του DFB-Pokal, στις 14/8. Το επόμενο καλοκαίρι πήγε για να μείνει. Αρχικά ως ρεζέρβα και μετά ως βασικός αριστερός μπακ. Παραδέχεται πως κάποια στιγμή το ‘έχασε’.
Όταν ξαφνικά ‘βγάζεις’ περισσότερα χρήματα από τους γονείς σου, στα 17 σου και δεν πηγαίνεις σχολείο, γιατί η μέρα σου είναι γεμάτη προπονήσεις, δημιουργείται μια επικίνδυνη κατάσταση. Δεν αντιλαμβάνεσαι τις προπονήσεις ως δουλειά, σε αυτήν την ηλικία.
“Έχεις πολύ χρόνο ελεύθερο, για να κάνεις ηλίθια πράγματα. Λείπεις καιρό από το σπίτι, αλλά δεν καταλαβαίνεις τι σημαίνει να είσαι επαγγελματίας”. Οι γονείς του ήταν αυτοί που τον έφεραν αντιμέτωπο με το πρόβλημα “που με βοήθησαν να επιστρέψω στη σωστή διαδρομή. Ευτυχώς δεν είχα φύγει τελείως, για αυτό και κατάφερα να τους ακούσω και να καταλάβω ό,τι μου έλεγαν”. Βοήθησε και ότι είχε μεγάλους στόχους.
“Εκεί που ένιωσα πως ‘έχω’ το ποδόσφαιρο, άρχισαν όλα τα άσχημα. Όταν κατάλαβα ότι δεν ‘έχω’ όσα χρειάζονται για να υλοποιήσω τους στόχους μου, αποφάσισα να είμαι περισσότερο συγκεντρωμένος στο ποδόσφαιρο”. Καταλαβαίνει τον κίνδυνο που υπάρχει για όλα τα παιδιά που ‘χουν βρεθεί στη θέση του. “Δεν έχει νόημα να τους μιλούν σαν δάσκαλοι. Βοηθά να θυμίζεις τι έχουν κάνει και τι χρειάζεται να κάνουν για να επιτύχουν”.
Τον Οκτώβρη του 2015 έπαθε ρήξη χιαστού. Δυο μήνες νωρίτερα είχε υπογράψει -τετραετές- στην Γκλάντμπαχ.
“Αν χαίρομαι για όσα ζω πια, είναι και για όσους με αμφισβήτησαν, μετά τον τραυματισμό μου” εξήγησε ο 25χρονος που έχει ένα λογαριασμό στα social (στο Instagram) και εκεί δεν τρελαίνεται να ποστάρει. “Δεν είμαι από τους τύπους που απολαμβάνουν να βγάζουν φωτογραφίες και να τις δημοσιεύουν. Δεν έχω πρόβλημα με αυτό, απλά δεν είναι κάτι που αρέσει σε εμένα. Και δεν προσδιορίζω τον εαυτό του βάσει του λογαριασμού μου στο Instagram”.
Τα social media είναι ένα πράγμα, η ζωή είναι άλλο.
Η αποθέωση του Νάιγκελσμαν
Τον Αύγουστο του 2017 πήγε στη Hoffenheim και έπαιξε υπό τις οδηγίες του Julian Nagelsmann, “ο οποίος με διαμόρφωσε ως παίκτη. Με βοήθησε περισσότερο από όλους, ειδικά για το πώς να παίζω στη θέση που παίζω, να αναγνωρίζω τους χώρους και να τους εκμεταλλεύομαι. Μας έδωσε πολλές προοπτικές και σε εμένα και σε όλη την ομάδα. Μας βοήθησε όλους να μάθουμε να χρησιμοποιούμε καλύτερα τα κενά που υπάρχουν μπροστά μας, ώστε όλη η ομάδα να γίνει καλύτερη σε αυτές τις καταστάσεις”.
Την πρώτη του πλήρη σεζόν στην Bundesliga είχε 77% επιτυχία στις πάσες και ταχύτητα 21.5 mph. Ήταν αυτός που σκόραρε το πρώτο γκολ που έβαλε ποτέ η Χόφενχαϊμ στην Ευρώπη, στο 3-1 επί της Basaksehir, τον Οκτώβρη του 2017 για το UEFA Europa League. Φέτος ζει για πρώτη φορά το ‘παίζω σε όλες τις διοργανώσεις, συν την εθνική’. “Προφανώς και δεν είναι εύκολο και δεδομένα θα υπάρχει περιθώριο βελτίωσης” έχει πει στην T-online.de.
Όταν έχεις πολλές διοργανώσεις, κουράζεται κυρίως το μυαλό. Δεν υπάρχουν διαλείμματα να ‘καλμάρεις’. Καλείσαι να είσαι στο πικ, τέσσερις-πέντε σερί μήνες και να πηγαίνεις από παιχνίδι σε παιχνίδι.
Ομολογεί ότι δεν είναι το μεγαλύτερο party animal στον πλανήτη. “Όταν δεν έχω δουλειά, πηγαίνω στην οικογένεια μου στο Βερολίνο και συναντώ τους φίλους μου. Μη φανταστείτε κάτι το φανταστικό”. Ναι, έχει καλό αυτοκίνητο, όπως έχει και καλό ρολόι “μαζί με καλά ρούχα. Αλλά δεν νιώθω πως χρειάζομαι δέκα ρολόγια, γιατί μπορώ να φορέσω μόνο ένα. Γιατί να κάθονται τα άλλα στο συρτάρι;”.
Έχει άλλα ενδιαφέροντα: τα δυο παιδιά του “που δεν νοιάζονται για το τι αυτοκίνητο οδηγώ. Είναι χαρούμενα που είμαστε μαζί. Αυτό ισχύει και για τους φίλους που έχω από το σχολείο. Το μόνο που θέλω είναι να μείνω ο εαυτός μου”. Η αλήθεια είναι πως θέλει και κάτι άλλο.
Στόχος μου είναι να παίξω σε έναν κορυφαίο ευρωπαϊκό σύλλογο, σε κλαμπ που αγωνίζεται κάθε χρόνο στο UEFA Champions League και να αντιμετωπίζω τους καλύτερους. Η Ίντερ είναι το παιδικό μου όνειρο. Αλλά δεν αγχώνομαι. Ειδικά από τη στιγμή που περνάω εξαιρετικά στη Χόφενχάιμ. Ακόμα και αν δεν πάω στην Ίντερ, θα είμαι πάλι ευτυχισμένος.
https://youtu.be/yIijZZ07XnU
Πηγή: Contra
