Του Ιωάννη Πέππα
Ο Άγγλος επιθετικός μέσος σε οργανωτικό ρόλο ή και επιθετικός Σερ Μπόμπι Τσάρλτον (Sir Robert “Bobby” Charlton), γεννήθηκε στις 11 Οκτωβρίου του 1937, στο Άσινγκτον, μια πόλη στη κομητεία του Νορθάμπερλαντ, την βορειότερη επαρχία της Αγγλίας στο Βρετανικό Νησί. Θεωρείται ένας από τους Μεγαλύτερους Επιθετικούς Μέσους Όλων των Εποχών και υπήρξε βασικό μέλος της αγγλικής εθνικής ομάδας που κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966, ενώ την ίδια χρονιά, ο ίδιος κέρδισε την ατομική διάκριση της Χρυσής Μπάλας, ως Καλύτερος Παίκτης στην Ευρώπη. Αγωνίστηκε σχεδόν σε όλη του την καριέρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, όπου έγινε γνωστός για το επιθετικό του ένστικτο, την εκπληκτική ικανότητά του στις μεταβιβάσεις και το μακρινό σουτ του. Ήταν επίσης γνωστός για την φυσική του κατάσταση και την αντοχή, που του έδινε την δυνατότητα να κυριαρχεί μέσα στο γήπεδο επί των αντιπάλων του. Προειδοποιήθηκε με κίτρινη κάρτα μόνο δύο φορές στην καριέρα του, μία φορά εναντίον της Αργεντινής στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966 και μία φορά σε έναν αγώνα πρωταθλήματος εναντίον της Τσέλσι. Με τον μεγαλύτερο αδελφό του, τον Τζακ (John “Jack” Charlton), πρώην αμυντικό της Λιντς Γιουνάιτεντ και αργότερα προπονητή, υπήρξαν από τους στυλοβάτες του μοναδικού, μέχρι σήμερα, Παγκόσμιου Τίτλου των Άγγλων.
Έκανε το ντεμπούτο του για την πρώτη ομάδα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το 1956 και κατά τις επόμενες δύο σεζόν κέρδισε θέση βασικού στην ομάδα, ενώ επέζησε της αεροπορικής καταστροφής του Μονάχου, τον Φεβρουάριο του 1958, μετά τη διάσωση του από τον Χάρι Γκρεγκ (Harry Gregg). Αφού βοήθησε την Γιουνάιτεντ στη κατάκτηση του πρωταθλήματος του 1965, κέρδισε το μετάλλιο νικητή του Παγκοσμίου Κυπέλλου με την Αγγλία το 1966 και έναν ακόμα τίτλο πρωταθλητή με την Γιουνάιτεντ την επόμενη χρονιά. Το 1968, οδήγησε τους «μπέμπηδες» στην κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών σημειώνοντας δύο γκολ στον τελικό για να βοηθήσει την ομάδα του να γίνει ο πρώτος αγγλικός σύλλογος που θα κατακτήσει τον υπέρτατο ευρωπαϊκό διασυλλογικό τίτλο. Είναι ο δεύτερος σκόρερ στην ιστορία της Γιουνάιτεντ με 249 τέρματα, πίσω μόνο από τον Γουέιν Ρούνεϊ (Wayne Rooney), ενώ έχει την ίδια διάκριση και για την αγγλική εθνική ομάδα με 49 τέρματα, επίδοση που κατείχε από τον Μάιο του 1968 μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2015, ρεκόρ που ξεπεράστηκε και πάλι από τον Γουέιν Ρούνεϊ. Κατείχε το ρεκόρ για τις περισσότερες εμφανίσεις για την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με 758, πριν τον ξεπεράσει ο Ράιαν Γκιγκς (Ryan Giggs).
Επιλέχθηκε για 4 Παγκόσμια Κύπελλα (1958, 1962, 1966 και 1970) και βοήθησε την Αγγλία να κερδίσει τον τίτλο το 1966. Την εποχή της αποχώρησής του από την ομάδα της Αγγλίας το 1970, ήταν ο ρέκορντμαν συμμετοχών, αφού έφτασε τις 106 διεθνείς εμφανίσεις στο υψηλότερο επίπεδο. Αυτό το ρεκόρ έκτοτε καταρρίφθηκε μόνο από τους Μπόμπι Μουρ (Bobby Moore) και Πίτερ Σίλτον (Peter Shilton). Έφυγε από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για να γίνει προπονητής στην Πρέστον Νορθ Εντ για την σεζόν 1973/74, αναλαμβάνοντας παίκτης-προπονητής την επόμενη σεζόν. Στη συνέχεια δέχτηκε θέση ως προπονητής με την Γουίγκαν και μετά έγινε μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ από το 1984 και παραμένει στη θέση μέχρι και σήμερα. Έχει τιμηθεί ως Ιππότης, το 1994, φέροντας ισοβίως τον τίτλο του Σερ στο όνομά του!
ΟΙ ΑΡΧΕΣ ΕΝΟΣ ΜΥΘΟΥ
Όταν έφθασε στα 15 του χρόνια, κλήθηκε να επιλέξει το μέλλον του. Να γίνει ανθρακωρύχος όπως ο πατέρας του ή ποδοσφαιριστής, όπως συναινούσε η οικογενειακή παράδοση, αφού η μητέρα του, Ελίζαμπεθ Μίλμπερν, ήταν αδερφή των πασίγνωστων ποδοσφαιριστών της εποχής στο Νησί, των Τζακ (γεν. το 1908 με καριέρα στη Λιντς), Τζορτζ (1910, Λιντς και Τσέστερφιλντ), Τζιμ (1919, Λιντς) και Σταν Μίλμπερν (1926, Τσέστερφιλντ και Λέστερ) και πρώτη ξαδέλφη του περίφημου Τζάκι Μίλμπερν (John Edward Thompson “Jackie” Milburn), (1924) θρυλικής μορφής της Νιούκαστλ και της εθνικής ομάδας της Αγγλίας! Φανατική και η ίδια με το σπορ, το δίδαξε από νωρίς στον μικρό Ρόμπερτ, που ξεχώρισε μεμιάς, όπως και στον μεγαλύτερο αδελφό του, τον Τζακ, που αργότερα έπαιξε στη Λιντς. Ξεκίνησε να κλωτσά τη μπάλα στην τοπική Άσινγκτον, αλλά τα λαγωνικά των ομάδων δεν άργησαν να τον εντοπίσουν. Σε ηλικία 15 ετών, το 1953 ο σκάουτερ Τζο Αρμστρονγκ (Joe Armstrong) τον είδε να παίζει στο σχολικό πρωτάθλημα και τον κάλεσε να υπογράψει στην εφηβική ομάδα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, με δέλεαρ £ 800 στερλίνες. Εκεί, από αριστερό εξτρέμ έγινε οργανωτής του παιχνιδιού και επιθετικός μέσος. Γρήγορα έφθασε σε υψηλά επίπεδα ποδοσφαιρικής αξίας. «Έχει δύο πόδια και μυαλό» έλεγαν οι «ειδικοί» του ποδοσφαίρου που στέκονταν ιδιαίτερα στο δεύτερο. Από οργανωτής μπορούσε να γίνει θαυμάσιος σέντερ φορ με εξαιρετική ντρίπλα και έξυπνες ενέργειες μέσα στο παιχνίδι.
Έγινε επαγγελματίας τον Οκτώβριο του 1954, ενώ ήδη πριν αγωνιστεί με την επαγγελματική ομάδα της Γιουνάιτεντ, είχε κερδίσει τα Κύπελλα με τους Νέους τις χρονιές 1954, 1955 και 1956. Έγινε ένας απ’ τους περίφημους «Busby Babes», τους «Μπέμπηδες του Μπάσμπι», όπως ήταν το παρατσούκλι της νεανικής ομάδας της Γιουνάιτεντ, που υπό τις οδηγίες του προπονητή Ματ Μπάσμπι (Sir Alexander Matthew “Matt” Busby) έκανε θραύση κατά τις δεκαετίες του 1940, του 1950 και του 1960, όταν ο Μπάσμπι είχε θέσει σε εφαρμογή ένα μακρόπνοο πλάνο ανασύνθεσης και προόδου της ομάδας μετά τον B’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Για περίπου τρία χρόνια, ο νεαρός Τσάρλτον δούλεψε σκληρά και βελτιωνόταν συνεχώς. Ο Μπάσμπι τον είχε ξεχωρίσει από νωρίς, δίνοντας του την ευκαιρία να συμμετέχει σε ασκήσεις της πρώτης ομάδας που γινόταν στο χώρο πίσω απ’ την κερκίδα «Stretford End» του Ολντ Τράφορντ.
Στις 6 Οκτωβρίου του 1956, σε ηλικία 19 -παρά κάτι- ετών, κλήθηκε να παρουσιαστεί μπροστά σε 41.439 οπαδούς στο Ολντ Τράφορντ για πρώτη φορά, απέναντι στην Τσάρλτον. Η εθνική Αγγλίας αγωνιζόταν στο Μπέλφαστ και έλειπαν τρεις διεθνείς της Γιουνάιτεντ, ο Ντάνκαν Έντουαρντς (Duncan Edwards), ο Ρότζερ Μπερν (Roger William Byrne) και ο Τόμι Τέιλορ (Thomas “Tommy” Taylor). Για το κενό του τελευταίου στην κορυφή της επίθεσης επελέγη απ’ τον Μπάσμπι ο άγνωστος Μπόμπι Τσάρλτον! «Ο Κος Μπάσμπι με ρώτησε αν ήμουν έτοιμος, καθώς αντιμετώπιζα έναν τραυματισμό στον αστράγαλο. Φυσικά, δεν υπήρχε περίπτωση να ομολογήσω πως πονάω, οπότε σταύρωσα τα δάχτυλα μου και απάντησα “Ναι”!», διηγείται στην αυτοβιογραφία του για εκείνη τη μέρα που φόρεσε για πρώτη φορά σε επίσημο αγώνα τη φανέλα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Σε μια απ’ τις πρώτες φορές που πήρε τη μπάλα στα πόδια του, βρέθηκε έξω απ’ τη μεγάλη περιοχή της Τσάρλτον. Δίχως να διστάσει, «όπλισε» και σούταρε με φοβερή δύναμη, αφήνοντας ακίνητο τον Σκωτσέζο τερματοφύλακα της, τον Γουίλι Ντάφ (William “Willie” Duff), στέλνοντας τη μπάλα στα δίχτυα! Μέχρι να σταματήσει να πανηγυρίζει το κοινό, ο Τσάρλτον σκόραρε με παρόμοιο τρόπο, δίνοντας του πια λόγους για να παραληρεί! Η Γιουνάιτεντ νίκησε με 4-2 και όποιος έβλεπε το παιχνίδι πανηγύριζε για το νέο είδωλο, δίχως να φαντάζεται πως μόλις παρακολούθησε ένα κομμάτι μιας μοναδικής ιστορίας να γράφεται!
Τα δυο γκολ στο ντεμπούτο μόνο για μεγαλεία άφησαν υποσχέσεις, με τον 18χρονο Τσάρλτον να φροντίζει να δείχνει απ’ την πρώτη χρονιά στο επίπεδο της Α’ Κατηγορίας πως είναι προορισμένος για την κορυφή. Τα 10 γκολ σε 14 εμφανίσεις (12 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις), καθώς και το χατ – τρικ του απέναντι στην Τσάρλτον τον Φεβρουάριο της ίδιας σεζόν, έδειξαν την «πάστα» απ’ την οποία ήταν φτιαγμένος, με τον Μπάσμπι να «δυσκολεύεται» ολοένα και περισσότερο να τον αφήνει εκτός 11άδας, μιας Γιουνάιτεντ που κατέκτησε το πρωτάθλημα Αγγλίας, ενώ έχασε στον τελικό του Κυπέλλου σε ένα επεισοδιακό παιχνίδι απ’ την Άστον Βίλα. Ως πρωταθλήτρια, η Γιουνάιτεντ έγινε η πρώτη αγγλική ομάδα που θα συμμετείχε στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, τη σεζόν 1957/58. Αν ήξεραν τι επρόκειτο να ακολουθήσει και με ποιόν τρόπο θα σημαδευόταν η ευρωπαϊκή παρουσία της ομάδας του Μπάσμπι, κανείς δεν θα ήθελε τέτοια πρωτιά, ούτε θα περηφανευόταν γι’ αυτή…
ΜΟΝΑΧΟ: ΕΝΑ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ, ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ήταν ένα σημείο – καμπή, τότε που ο Τσάρλτον έμελλε να γίνει ο φορέας αυτής της αναγέννησης της ομάδας και της αναρρίχησης της απ’ τα συντρίμμια του Μονάχου στο «χρυσάφι» της κορυφής και της αιώνιας δόξας!
Στις 5 Φεβρουαρίου του 1958, στο Βελιγράδι στο ματς με τον Ερυθρό Αστέρα για το Κύπελλο Πρωταθλητριών σημειώνει τα 2 από τα 3 γκολ της ομάδας του (3-3), παίρνοντας την πρόκριση για τα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Τις πρώτες πρωινές ώρες της 6ης Φεβρουαρίου, το ελικοφόρο «Airspeed Ambassador» προσγειώθηκε στο Μόναχο για ανεφοδιασμό. Το μοιραίο συνέβη στις 3:04 τα ξημερώματα, όταν, κατά την τρίτη προσπάθεια απογείωσης, λόγω σφοδρής χιονοθύελλας, το αεροπλάνο απέτυχε να κερδίσει ύψος και έπεσε σ’ ένα χωράφι δίπλα στο αεροδρόμιο. Τα συνεργεία διάσωσης ανέσυραν νεκρούς 7 ποδοσφαιριστές, τους Τζεφ Μπεντ (Geoffrey “Geoff” Bent), Ρότζερ Μπερν, Έντι Κόλμαν (Edward “Eddie” Colman), Μαρκ Τζόουνς (Mark Jones), Ντέιβιντ Πεγκ (David Pegg), Τόμι Τέιλορ και Λίαμ Γουίλαν (William Augustine “Liam” ή ”Billy” Whelan), ΑΠΑΝΤΕΣ μέλη της πιο χρυσοφόρας, ίσως, γενιάς του αγγλικού ποδοσφαίρου, 7 δημοσιογράφους, 4 στελέχη της ομάδας, 2 μέλη του πληρώματος και δύο φιλάθλους! Και η τραγωδία, δεν είχε τελειώσει ακόμη! …
Σε συνέντευξη του μετά από χρόνια, το 2014, στο επίσημο κανάλι της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ο Τσάρλτον αφηγήθηκε μέσα απ’ τις εμπειρίες του την τραγωδία του 1958 και τη συντριβή του αεροπλάνου: «Ο καιρός ήταν άσχημος και όλοι το καταλαβαίναμε όταν ήμασταν μέσα στο αεροσκάφος που προσπαθούσε να απογειωθεί. Εγώ, καθόμουν στη θέση μου. Σκέφτηκα πως αν απλά έκλεινα τα μάτια μου θα ξεπερνούσα τη νευρικότητα και το φόβο, πως όλα θα πήγαιναν καλά. Ο Χάρι Γκρεγκ (Henry “Harry” Gregg) και ο Μπιλ Φουλκς (William Anthony “Bill” Foulkes) μου είπαν πως έμοιαζα σαν αναίσθητος για περίπου ένα τέταρτο μετά την πτώση! Αυτοί ήταν τόσο γενναίοι, έτρεχαν συνέχεια για να βοηθήσουν όποιον μπορούσαν, μέσα και έξω απ’ το αεροπλάνο, που είχε πιάσει φωτιά. Θα έπρεπε να αποθεωθούν με κάθε τιμή για ό,τι έκαναν εκείνη τη μέρα! και συνεχίζει: «Στο νοσοκομείο, δίπλα μου στο δωμάτιο, ήταν ένας νεαρός άνδρας που κρατούσε μια εφημερίδα. Μου είπε τα πάντα για το ατύχημα, πράγματα που εγώ δεν είχα αντιληφθεί. Πήρα την εφημερίδα και άρχισα να διαβάζω ονόματα κι αυτός μου έλεγε αν ήταν ζωντανοί ή όχι. Ήταν σκέτη φρίκη, ήταν οι συμπαίκτες μου, δημοσιογράφοι, άνθρωποι που σήμαιναν πολλά για το αγγλικό ποδόσφαιρο. Ο Φρανκ Σουίφτ (Frank Victor Swift), ο Ντάνκαν Έντουαρντς, ο Μπερτ Γουάιλι (Herbert “Bert” Whalley), ο Τομ Κάρι (Tom Curry), ο Γουόλτερ Κρίκμερ (Walter Raymond Crickmer). Τους χάσαμε όλους! Ήταν άνθρωποι με τους οποίους βγαίναμε για να διασκεδάσουμε. Ήταν αυτοί που θα με καλούσαν τα Χριστούγεννα στο σπίτι τους για φαγητό. Ήταν οι φίλοι μου. Αισθάνθηκα πως μου έπαιρναν τη ζωή, κομμάτι – κομμάτι! Με το που άρχισα να συνειδητοποιώ το μέγεθος της καταστροφής, σκέφτηκα πως τίποτα πια δεν θα ήταν το ίδιο. Είχαμε νικήσει δυο φορές την Άρσεναλ εκείνη τη σεζόν, είχαμε παίξει καταπληκτικό ποδόσφαιρο, ήμασταν τόσο δεμένοι μεταξύ μας. Όλα όσα συνέβαιναν ήταν υπέροχα κι αυτό που είχε συμβεί στο Μόναχο ήταν απαίσιο, τόσο θλιβερό. Ήταν απ’ τα πράγματα που ακούς και λες πως αυτό δεν θα συμβεί ποτέ σε σένα. Θα παραμείνει για πάντα το ερώτημα αν θα κατακτούσαμε το Κύπελλο Πρωταθλητριών εκείνη τη χρονιά: εγώ λέω πως θα τα καταφέρναμε! Ήμασταν τόσο καλοί, δεν φοβόμασταν τίποτα, καμία πρόκληση δεν ήταν πολύ μεγάλη για μας»!
Η επανάκαμψη της ομάδας στα επίπεδα πριν το δυστύχημα ήταν ο επόμενος μεγάλος στόχος, ήταν μια απ’ τις προκλήσεις που οι επιζήσαντες έπρεπε να δεχθούν και να παλέψουν για να τα καταφέρουν. Ο ίδιος ο Τσάρλτον θυμάται: «Ο Ματ Μπάσμπι έλεγε πως θα χρειαζόμασταν 5 χρόνια για να κατακτήσουμε πάλι κάποιο τρόπαιο. Πράγματι, μετά από 5 χρόνια κατακτήσαμε το Κύπελλο Αγγλίας και μετά από 10 χρόνια ήμασταν πρωταθλητές Ευρώπης! Ήταν ένας φόρος τιμής σε όσους έφυγαν πριν φτάσουν στην κορυφή. Τους ανήκει μερίδιο της επιτυχίας, επειδή αυτοί ήταν ο λόγος που παλεύαμε για να τα καταφέρουμε. Όλοι τότε ήθελαν να κερδίσουμε τον τελικό στο Γουέμπλεϊ και το ότι τα καταφέραμε ήταν χρέος μας προς την ιστορία και κομμάτι της».
ΠΡΩΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ, ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Η «λάμψη» του με τη φανέλα της Γιουνάιτεντ τον οδήγησε στην πρώτη γραμμή της προεπιλογής της Εθνικής Αγγλίας, στολίζοντας την καριέρα του με παράσημα και επιτεύγματα που τον καθιστούν «θρύλο» της ιστορίας των «λιονταριών». Φόρεσε τη φανέλα της Αγγλίας 106 φορές σε 12 χρόνια, 3 με το περιβραχιόνιο του αρχηγού στο μπράτσο, σκοράροντας 49 τέρματα. Έπαιξε για πρώτη φορά με τα χρώματα της εθνικής Αγγλίας στο Βρετανικό Εσωτερικό Πρωτάθλημα Εθνικών Ομάδων, στις 19 Απριλίου του 1958, σκοράροντας μάλιστα ένα υπέροχο γκολ, κάνοντας το 4-0 σε βάρος της Σκωτίας. Το 3ο του παιχνίδι με την Αγγλία ήταν στο Βελιγράδι κόντρα στη Γιουγκοσλαβία, στην επιστροφή του Τσάρλτον εκεί, μόλις δυο μήνες μετά το δυστύχημα. Τα «λιοντάρια» ηττήθηκαν με 0-5 και ο ίδιος ήταν αγνώριστος!
Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1958, βρέθηκε στην αποστολή, όμως δεν έπαιξε καθόλου, κάτι για το οποίο δέχθηκε κριτική, καθώς πολλοί σημείωναν την πτώση στην απόδοση του απ’ τον αγώνα με τη Γιουγκοσλαβία και μετά. Η κατάσταση ήταν αρκετά διαφορετική για τον ίδιο στην επόμενη διοργάνωση, το Μουντιάλ του 1962, όπου σκόραρε απέναντι στην Αργεντινή στους ομίλους, το 25ο του γκολ στην 38η συμμετοχή του, όχι όμως και για την Αγγλία, που αποκλείστηκε, χάνοντας με 1-3 στα προημιτελικά από τη Βραζιλία, που τελικά κατέκτησε το τρόπαιο! Μετά τη λήξη του Μουντιάλ, ο Σερ Αλφ Ράμσεϊ (Sir Alfred Ernest “Alf” Ramsey), ανέλαβε την τεχνική ηγεσία των «λιονταριών», ξεκαθαρίζοντας πως θα κράταγε ελάχιστους απ’ τους μεγάλους σε ηλικία παίκτες, με σκοπό να χτίσει μια ομάδα – πρωταγωνίστρια για τη διοργάνωση του 1966, όταν η Αγγλία θα διοργάνωνε το Παγκόσμιο Κύπελλο.
Ο Τσάρλτον ήταν ένας απ’ αυτούς, σημείο αναφοράς, ένας απ’ τους αρχηγούς της ομάδας και ηγέτης φύσει και θέσει, δίνοντας την πρόκριση στους Άγγλους για τον τελικό με 2 γκολ στον ημιτελικό με την Πορτογαλία και ευτυχώντας να υψώσει στον ουρανό του Γουέμπλεϊ το τρόπαιο μετά την επικράτηση επί της Δυτικής Γερμανίας με 4-2. Πριν το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966, που φιλοξενήθηκε και κατακτήθηκε απ’ την Αγγλία, σε ψηφοφορία μεταξύ των Ευρωπαίων αθλητικών συντακτών, ανακηρύχθηκε ως ο Καλύτερος Ποδοσφαιριστής της σεζόν 1965/66 σε όλα τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα! Συμμετείχε ακόμα στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1968, όπου σκόραρε στον μικρό τελικό, στο 2-0 εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης, με το οποίο οι Άγγλοι κατέκτησαν τη 3η θέση! Όταν δε επιλέχθηκε στη βασική αποστολή της Εθνικής Αγγλίας για το Παγκόσμιο του 1970, έγινε ο πρώτος Βρετανός ποδοσφαιριστής που θα έπαιρνε μέρος σε 4 Μουντιάλ (1958, 1962, 1966 και 1970)!
Το τελευταίο του ματς με τη φανέλα της εθνικής, το έπαιξε στις 14 Ιουνίου του 1970, στον προημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του Μέξικο, στην ήττα των «λιονταριών» με 2-3 στη Λεόν από τη Δυτική Γερμανία. Την περίοδο που αποσύρθηκε από την εθνική ομάδα, το 1970, ήταν ο ποδοσφαιριστής με τις περισσότερες συμμετοχές! Το ρεκόρ του καταρρίφθηκε τις νεότερες εποχές από τον Πίτερ Σίλτον (Peter Shilton) με 125, τον Ντέιβιντ Μπέκαμ (David Beckham) με 115 και τον Μπόμπι Μουρ (Bobby Moore) με 108. Ήταν επίσης, ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας, μέχρι το Σεπτέμβριο του 2015, όταν και ξεπεράστηκε από τον Γουέιν Ρούνεϊ (Wayne Rooney)!
Η ΛΥΤΡΩΣΗ ΑΡΓΗΣΕ 10 ΧΡΟΝΙΑ
Παρόλο που η κατάκτηση του Μουντιάλ του 1966 απ’ τους Άγγλους, στην οποία ο ίδιος πρωταγωνίστησε, φαντάζει πια πολύ μακρινή, σχεδόν απίστευτη επιτυχία για μια ομάδα που έκτοτε διαρκώς και ανελλιπώς αποτυγχάνει, αυτή δεν ήταν η κορωνίδα της ένδοξης καριέρας του Μπόμπι Τσάρλτον. Το απόλυτο highlight γι’ αυτόν και την υστεροφημία του δεν θα μπορούσε να είναι άλλο απ’ τον αγώνα απέναντι στην Μπενφίκα, στις 29 Μαΐου του 1968, στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών και την κατάκτηση του τροπαίου από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, 10 χρόνια μετά το δυστύχημα του Μονάχου! Ο Τσάρλτον ήταν πια 28 χρονών, με εμπειρίες και επιτυχίες στα μεταξύ χρόνια, πάντα όμως με την «πληγή» από ‘κείνη την ημέρα να τον πονάει σαν να είχε μόλις ανοίξει. Η ομάδα είχε καταφέρει να αναγεννηθεί απ’ τις στάχτες της, κυριολεκτικά και μεταφορικά, νικώντας τον ίδιο το θάνατο, και κατάφερε να βρεθεί στον τελικό μιας μεγάλης διοργάνωσης για να τελειώσει τη δουλειά που είχε αφήσει στη μέση, μια δεκαετία πριν!
Ο Ματ Μπάσμπι τον είχε χρίσει αρχηγό κι εκείνος απέδωσε άψογα τον ρόλο του, σκοράροντας δις και οδηγώντας τη Γιουνάιτεντ σε μια μεγαλειώδη νίκη με 4-1. Τα πανηγύρια που ακολούθησαν ήταν λυτρωτικά, αφού για όλους η κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών ήταν το επισφράγισμα της προσπάθειας της ομάδας να ταιριάξει στην προ-Μονάχου εποχή. Ο Τσάρλτον, ένας απ’ τους συνδετικούς κρίκους στα δυο κομμάτια της ιστορίας των «κόκκινων διαβόλων», απουσίαζε επιδεικτικά απ’ όσα ακολούθησαν μετά το τέλος του αγώνα! Προτιμούσε να αποτίσει φόρο τιμής στη μνήμη των εκλιπόντων συμπαικτών του, μοναχικά, όπως λέγεται!
ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΑΝΑΝΤΙΣΤΟΙΧΗ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ ΤΟΥ
Υπήρξε μέλος μιας μυθικής επιθετικής τριπλέτας της Μάντσεστερ, μαζί με τον Τζορτζ Μπεστ και τον Ντένις Λο (Denis Law). Οι σχέσεις του ωστόσο με τους άλλους δυο παίκτες υπήρξαν εξαιρετικά προβληματικές, προς τη δύση της παρουσίας του Τσάρλτον στο Ολντ Τράφορντ! Μετά από 17 σεζόν με τα κόκκινα και σε ηλικία 36 ετών, το 1973 είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου. Σκόραρε για τελευταία φορά απέναντι στην Σαουθάμπτον, στις 31 Μαρτίου, ενώ στις 28 Απριλίου στον αγώνα με την Τσέλσι, ο Μπόμπι Τσάρλτον αποχαιρέτησε το κοινό του Ολντ Τράφορντ. Ενδεικτικό της αναγνώρισης της οποίας τύγχανε ο άσος της Μάντσεστερ απ’ την κοινωνία του αγγλικού ποδοσφαίρου, ήταν η θήκη για τσιγάρα που του πρόσφερε ως δώρο ο πρόεδρος των Λονδρέζων. Αργότερα, παρατέθηκε φιλικό προς τιμήν του με καλεσμένη την Σέλτικ, στον οποίο συγκεντρώθηκαν 60.538 θεατές για να τον αποχαιρετήσουν! Σ’ αυτόν το αγώνα, ο Μπεστ και ο Λο αρνήθηκαν να αγωνιστούν, αφού, όπως τόνισε ο Μπεστ «αν το κάναμε θα ήταν απίστευτα υποκριτικό»!
Κρέμασε τα παπούτσια του το 1976 στην ιρλανδική Γούοτερφορντ, έχοντας 3 συμμετοχές και ένα τέρμα, ενώ πέρασε και από την ομάδα της Πρέστον την σεζόν 1974/75, παίζοντας σε 38 παιχνίδια και σημειώνοντας 8 γκολ. Με τις Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Πρέστον και Γουότερφορντ, από το 1956 ως το 1976, είχε 807 συμμετοχές και 260 γκολ. Ακολούθησε ένα πέρασμά του, ως Συμβουλευτικός Διευθυντής, από την Γουίγκαν, την οποία ανέλαβε ως προσωρινός προπονητής το 1983. Συνολικά, στα 17 χρόνια παρουσίας του στο Ολντ Τράφορντ, φορώντας την κόκκινη φανέλα των «διαβόλων» του Μάντσεστερ, έπαιξε σε 758 παιγνίδια, περισσότερα από κάθε άλλον παίκτη στην ιστορία του συλλόγου, μέχρι να τον προσπεράσει ο Ράιαν Γκιγκς (Ryan Joseph Giggs), στον νικηφόρο τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ κόντρα στην Τσέλσι το 2008. Κάτι παρόμοιο συνέβη και με το ρεκόρ του με τις περισσότερες συμμετοχές σε αγώνες πρωταθλήματος (606)! Και στις δύο περιπτώσεις υπολείπεται πλέον του Γκιγκς. Σκόραρε 247 φορές, θέτοντας τον πήχη πολύ ψηλά για όποιον παίκτη μακροημερεύει στη Γιουνάιτεντ, σε επίπεδα που δύσκολα θα καταφέρει κανείς να φτάσει στο μέλλον!
ΒΕΤΕΡΑΝΟΣ – ΣΥΜΒΟΛΟ
Το 1973, η FIFA του απένειμε μετάλλιο για την προσφορά του στο ποδόσφαιρο και η UEFA του έδωσε το βραβείο του «Ευ Αγωνίζεσθε»! Τον Ιούνιο του 1984, η Γιουνάιτεντ τον τίμησε, ορίζοντας τον διευθυντή της ομάδας και πρεσβευτή της, θέση στην οποία παρέμεινε έως το 2012, ενώ τιμήθηκε απ’ τη βασίλισσα της Αγγλίας με τον τιμητικό τίτλο του Σερ, τον Ιούνιο του 1994, για την προσφορά του στο αγγλικό ποδόσφαιρο, ενώ νωρίτερα δύο φορές είχε τιμηθεί με το μετάλλιο της Βρετανικής Αυτοκρατορίας! Και βέβαια το 2002 περιλήφθηκε στο Football Hall of Fame. Το 2008 παρέλαβε το βραβείο «BBC Sports Personality of the Year Lifetime Achievement Award» για όσα κατάφερε στην καριέρα του! Τον Ιανουάριο του 2011, ψηφίστηκε ως ο 4ος Καλύτερος Ποδοσφαιριστής Όλων των Εποχών της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, μέσω τις ιστοσελίδας και του περιοδικού του συλλόγου! Καλύτεροι από εκείνον αναδείχθηκαν, κατά σειρά, ο Ράιαν Γκιγκς, ο Ερίκ Καντονά (Eric Cantona) και ο Τζορτζ Μπεστ (George Best)! Επιπλέον, είναι πρόεδρος του Εθνικού Μουσείου Ποδοσφαίρου (Hall of Fame), για το οποίο έχει πει πως «δεν μπορώ να φανταστώ κάποιο καλύτερο μουσείο σε όλο τον κόσμο»!
Δεν ξεχώριζε όμως μόνο για τα αθλητικά του επιτεύγματα, παρόλο που κατέκτησε ό,τι υπήρχε στο ποδόσφαιρο, ό,τι μπορούσε αυτό να του προσφέρει: τίτλους, προσωπικά ρεκόρ, δόξα με την εθνική ομάδα και Παγκόσμιο Τίτλο. Ο Τσάρλτον ξεχώριζε ως αθλητής για το ήθος του. Αποτελούσε υπόδειγμα συμπεριφοράς, χωρίς ποτέ να εμπλέκεται σε διαμάχες και κόντρες με διαιτητές, ενώ σεβόταν τους αντιπάλους του. Σύμφωνα με τους Άγγλους αθλητικογράφους της εποχής, η δημοτικότητα του, παρότι ο ίδιος ήταν τρομερά σεμνός, ήταν τέτοια που θα μπορούσε να θεωρηθεί από ορισμένους, ως ο διασημότερος Άγγλος εν ζωή! Για τους Βρετανούς είναι η πιο εμβληματική φυσιογνωμία στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου και η Μάντσεστερ τον τίμησε, δίνοντας στη νότια εξέδρα του Ολντ Τράφορντ, τ’ όνομά του!
Στην προσωπική του ζωή, ο παλαίμαχος αστέρας είναι παντρεμένος από το 1961 και έχει αποκτήσει δύο κόρες. Έχει γράψει αρκετά βιβλία για την ιστορία του ποδοσφαίρου αλλά και την προσωπική του πορεία μέχρι το πάνθεο της στρογγυλής θεάς…
Ακόμα όμως κι αν καταφέρει κανείς να τον εκθρονίσει, μάλλον είναι αδύνατον να επαναλάβει όσα κατάφερε σε επίπεδο συμβολισμών και επιτυχιών. Ο Τσάρλτον είδε τους φίλους και συμπαίκτες του να ξεψυχούν, αφήνοντας ορφανά παιδιά και την Γιουνάιτεντ του Ματ Μπάσμπι λειψή, στην πορεία της προς την κορυφή! Νοσηλεύτηκε, ξαναμπήκε στο γήπεδο και αποτέλεσε τον στυλοβάτη, τον συνδετικό κρίκο του «πριν» και του «μετά» μιας ομάδας που άφησε πίσω της ένα αληθινό δράμα και κατόρθωσε όλα εκείνα για τα οποία ήταν προορισμένη!
PALMARES
Εφηβική καριέρα
- East Northumberland Schools
- 1953–1956: Manchester United Football Club
Επαγγελματική καριέρα
- 1956–1973: Manchester United Football Club, 606 (199)
- 1974/75: Preston North End Football Club, 38 (8)
- ·1976: Waterford United Football Club, 3 (1)
Σύνολο καριέρας: 647 (208)
Διεθνής
- 1953: Σχολική Εθνική Ομάδα Αγγλίας, 4 (5)
- 1954: Εθνική Νέων Αγγλίας, 1 (1)
- 1958–1960: Εθνική Ελπίδων Αγγλίας, 6 (5)
- 1958–1970: Αγγλία, 106 (49)
Προπονητική καριέρα
- 1973–1975: Preston North End Football Club
- 1983: Wigan Athletic Football Club (υπηρεσιακός)
Τίτλοι
Συλλογικοί
Με τη Manchester United
- Κύπελλο Νέων Αγγλίας: 3 (1953/54, 1954/55, 1955/56)
- Πρωτάθλημα Αγγλίας: 3 (1956/57, 1964/65, 1966/67)
- Κύπελλο Αγγλίας: 1962/63
- Charity Shield: 4 (1956, 1957, 1965, 1967)
- Κύπελο Πρωταθλητριών Ευρώπης: 1967/68
Διεθνείς
Με την Αγγλία
- Παγκόσμιο Κύπελλο: 1966
- Βρετανικό Εσωτερικό Πρωτάθλημα: 10 (1958, 1959, 1960, 1961, 1964, 1965, 1966, 1968,1969, 1970)
- Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα: 3η θέση το 1968
Προσωπικές Διακρίσεις
- Καλύτερος Παίκτης της Χρονιάς από την Ένωση Επαγγελματιών Δημοσιογράφων Αγγλίας: 1965/66
- Καλύτερος Παίκτης Διοργάνωσης Παγκοσμίου Κυπέλλου: 1966
- Μέλος Ιδανικής 11άδας Διοργάνωσης Παγκοσμίου Κυπέλλου: 2 (1966, 1970)
- Χρυσή Μπάλα: 1966
- Βραβείο Ένωσης Επαγγελματιών Ποδοσφαιριστών Αγγλίας: 1974
- Βραβείο Επιτευγμάτων Καριέρας Ένωσης Επαγγελματιών Δημοσιογράφων Αγγλίας: 1989
- Μέλος Ιδανικής 11άδας Όλων των Εποχών Παγκοσμίου Κυπέλλου: 1994
- Ένας από τους 100 Θρύλους του Αγγλικού Ποδοσφαίρου: 1998
- Μέλος του Hall of Fame του Αγγλικού Ποδοσφαίρου: 2002
- Μέλος της λίστας των 125 Εν Ζωή Καλύτερων του Κόσμου, που συνέταξε το 2004 ο Πελέ για τα 100 Χρόνια της FIFA
- Μέλος των Καλύτερων Ποδοσφαιριστών της 50ετίας στο Πλαίσιο του Χρυσού Ιωβιλαίου (50ετία) της UEFA: 2004
- Μέλος Ιδανικής 11άδας 100ετίας (1907 – 2007) της Football League
- Βραβείο του BBC «Παγκόσμια Προσωπικότητα των Σπορ»: 2008
- Βραβείο «Παγκόσμια Προσωπικότητα των Σπορ»: 2012
Τιμές
- Μέλος και παράσημο «Τάξεως Ευαγών Πράξεων της Βρετανικής Αυτοκρατορίας»: 1969
- Μέλος και παράσημο «Διοικητής Τάξεως Ευαγών Πράξεων Βρετανικής Αυτοκρατορίας»: 1974
- Ιππότης του Βρετανικού Στέμματος: 1994
- Μέλος 4ης κλάσεως και παράσημο «Τάξεως του Ανατέλλοντος Ηλίου (Ιαπωνική τιμητική διάκριση): 2012
Πηγή: Ευλογημένο Ποδόσφαιρο
