Η Έλενα Κοζανίτη, αθλήτρια του Αρχέλαου Κατερίνης, αγωνίζεται στα 3.000 μέτρα με φυσικά εμπόδια. Το ύψος τους όμως δεν την τρομάζει, καθώς τα εμπόδια και οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει και καλείται να ξεπεράσει ένας αθλητής στίβου είναι πολύ δυσκολότερα και υψηλότερα. Η αγάπη της για το αγώνισμα που επέλεξε να αγωνίζεται, η οικογένειά, ο προπονητής και ο Συλλογός της είναι η κινητήριος δύναμη για να συνεχίζει έναν μοναχικό, όσο και οι δρόμοι αντοχής, αγώνα, χωρίς χορηγούς και χωρίς τα φώτα της δημοσιότητας να είναι στραμμένα πάνω της.
Λίγες ημέρες πριν την συμμετοχή της στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, που θα διεξαχθεί στο Παμπελοπονησιακό Στάδιο της Πάτρας, η Έλενα Κοζανίτη παραχώρησε μία αποκλειστική συνέντευξη στο katerinisport.gr και στο Νίκο Παναγιωτόπουλο.
Σε τι ηλικία ξεκίνησες να ασχολείσαι με τον αθλητισμό και πώς κατέληξες στον στίβο;
Με τον αθλητισμό ξεκίνησα από το 2004, πήγαινα κολύμβηση πρώτα όπου με έστειλε η μητέρα μου επειδή έμενα και κοντά στο κολυμβητήριο. Της αρέσει πολύ ο αθλητισμός παρόλο που δεν έχει ασχοληθεί εκείνη. Έκανα για έντεκα χρόνια κολύμβηση και στην έκτη δημοτικού είχα έρθει εδώ για κάποια τεστ ανεύρεσης ταλέντων. Είχα τρέξει ένα χιλιάρι και θυμάμαι είχα βγει τρίτη, πίσω από δύο αγόρια. Από εκεί μετά με πήρε τηλέφωνο η κ. Κυριάκη, που ήταν προπονήτρια και μου είχε πει αν θέλω να πάω να δοκιμάσω με το στίβο. Ήρθα, μου άρεσε και ξεκίνησα σιγά σιγά. Για τρία χρόνια έκανα παράλληλα στίβο και κολύμβηση, κάτι που ήταν πάρα πολύ κουραστικό. Και επειδή είχα συμμετάσχει τότε σε κάποια Πανελλήνια με το στίβο, στον ανώμαλο δρόμο, έχοντας μπει μέσα στην οκτάδα, είπα θα κάνω αυτό στο οποίο έχω τις περισσότερες ελπίδες να πετύχω πιο πολλά πράγματα. Εν τέλει, καλώς συνέχισα στίβο μιας και το κολυμβητήριο είχε κλείσει εκείνο το διάστημα, και πλέον διανύω τον δωδέκατό μου χρόνο στο στίβο.
Σε ποια ηλικία ξεκίνησες να ασχολείσαι αποκλειστικά με το στίβο και με τι αποστάσεις;
Στην πρώτη Λυκείου ουσιαστικά και ξεκίνησα με μεγάλες αποστάσεις. Επειδή έκανα αντοχή στο κολυμβητήριο, έκανα 800 μέτρα. που είναι κάτι παραπλήσιο με τα 3000 μέτρα εδώ στον στίβο. Έγινε μια μέρα ένα ανώμαλος δρόμος, σε ένα περιφερειακό πρωτάθλημα στο Λιτόχωρο. Έτρεξα 1000 μέτρα, όπου κέρδισα και έτσι ξεκίνησα με την αντοχή. Όσον αφορά στα στιπλ, ξεκίνησα στην πρώτη Λυκείου, γιατί είχε λιγότερο συναγωνισμό τότε, δεν ήταν τόσο γνωστό το άθλημα και είπα στον εαυτό μου πως είναι μια καλή ευκαιρία να πάρω μια καλή θέση αλλά και τα μόρια για να μπω στο Πανεπιστήμιο και ξεκίνησα από κει. Δεν τα κατάφερα βέβαια, έφτασα μέχρι την τέταρτη θέση αλλά το αγάπησα το αγώνισμα.
Ένα αγώνισμα το οποίο είσαι η μοναδική που το κάνεις στην Κατερίνη. Ο στίβος είναι ατομικό άθλημα, αλλά παρόλα αυτά οι αθλητές προπονούνται σε γκρουπ. Εσύ; Μοναχική στην προπόνηση;
Έτσι είναι, και ειδικά φέτος που έκανα πρωινές προπονήσεις ήμουν εντελώς μόνη μου. Τώρα το καλοκαίρι η αλήθεια είναι ότι βρήκα τη χαρά μου γιατί έχω επιτέλους παρέα κάτι που το είχα ανάγκη.
Πώς ήταν η καθημερινότητά σου την περίοδο που πήγαινες σχολείο και πως είναι τώρα;
Η καθημερινότητα ήταν πολύ δύσκολη, ειδικά την περίοδο που έκανα και κολύμβηση, γιατί κάναμε και τριπλές προπονήσεις πολλές φορές. Ξυπνούσα νωρίς το πρωί να πάω κολυμβητήριο, μετά πήγαινα στο σχολείο, γυρνούσα, πήγαινα ξανα στο κολυμβητήριο για προπόνηση 14:00 με 16:00 και μετά ερχόμουν κατευθείαν, εδώ όπου ο προπονητής μου δε μου έβαζε πολλά πράγματα να κάνω γιατί έβλεπε ότι ήμουν εξαντλημένη και δε μπορούσα να κάνω πολλά, αλλά είχε γίνει μια ρουτίνα και το είχα συνηθίσει όλο αυτό. Μετά, στο Λύκειο που άφησα την κολύμβηση, ήταν πιο εύκολα, αλλά ξεκίνησα και το διάβασμα γιατί ήθελα να περάσω στο πανεπιστήμιο . Ωστόσο για μένα ήταν πιο εύκολα συγκριτικά με την προηγούμενη περίοδο. Θεωρώ ότι ο αθλητισμός σε βάζει σε πειθαρχεία σε όλα. Μόλις πέρασα στο πανεπιστήμιο πήγα στην Θεσσαλονίκη για να σπουδάσω, και πήρα εκ νέου φόρα, καθώς μου ήρθε ξανά η διάθεση και ήταν πιο εύκολες οι συνθήκες, καθώς πήγαινα τρεις ώρες στη σχολή και έμενα και κοντά στο γήπεδο. Τα πρώτα δύο χρόνια μου έστελνε ο κ. Μαντζόλης το πρόγραμμα και το έκανα εκεί, μόνη μου πάλι. Τον τέταρτο χρόνο άλλαξα προπονητή, πήγα στον κ. Χαλάτση στην Θεσσαλονίκη. Έκανα δύο χρονιές εκεί και φέτος ξανάρχισα με το Νίκο Μαντζόλη γιατί δε μπορούσα να είμαι πάλι μόνη μου. Είπα ότι θα είμαι σταθερά πλέον στην Κατερίνη, συνέχισα εδώ με τη πολύ μεγάλη βοήθεια του προπονητή μου και χάρηκα πολύ που συνεργαζόμαστε ξανά.
Ο στίβος είναι ένα άθλημα που δεν έχει όλα τα φώτα της δημοσιότητας πάνω του, οπότε μοιραία δεν προσελκύει και χορηγούς. Η αγωνιστική σου δραστηριότητα είναι στο 100% πλέον εκτός Κατερίνης. Υπάρχουν χορηγοί οι οποίοι βοηθούν έναν αθλητή στο επίπεδο το δικό σου και πώς καταφέρνεις να λαμβάνεις μέρος σε αγώνες ανά την Ελλάδα;
Σε ότι αφορά τις μετακινήσεις τα έξοδα τα καλύπτει ο Σύλλογος, τα οποία αρκετές φορές είναι και πολλά κι αυτός είναι ο λόγος που περιοριζόμαστε κυρίως σε αγώνες εδώ γύρω. Έχει τύχει να έχουμε πάω και στην Έδεσσα και όπως και στα πανελλήνια, τα έξοδα τα καλύπτει ο σύλλογος. Από εκεί και πέρα, απ’ όσο γνωρίζω, εφόσον έχεις πάρει θέση μέσα στην οκτάδα ο ΣΕΓΑΣ σου επιστρέφει τα έξοδα. Προσωπικά, εγώ δεν είχα καμία πρόταση από χορηγούς και από κορίτσια από την ομάδα που γνωρίζω, που έχουν και πολύ καλύτερες επιδόσεις στην Ελλάδα αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, μου λένε ότι δεν είχαν κάποια πρόταση τουλάχιστον σε τοπικό επίπεδο αν και θεωρώ ότι τα συγκεκριμένα κορίτσια θα μπορούσαν να έχουν.
Ποιοι είναι οι στόχοι σου για τη φετινή χρονιά;
Θα ήθελα να πάρω μια όσο το δυνατόν καλύτερη θέση στο Πανελλήνιο. Σίγουρα στην οκτάδα και μακάρι και λίγο παραπάνω.
Μια χρονιά δύσκολη, όχι μόνο λόγω του χειμώνα που χάθηκαν πολλές προπονήσεις, αλλά και λόγω του ότι δεν υπήρχαν αρκετά meetings στη βόρεια Ελλάδα στο αγώνισμά σου, έτσι;
Σε σχέση με πέρυσι είμαι πιο ικανοποιημένη. Πέρυσι είχα κάνει μόνο έναν αγώνα στιπλ, μετά τραυματίστηκα και μπήκα κατευθείαν στο πανελλήνιο. Φέτος θα αγωνιστό στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα έχοντας τρέξει σε τρεις αγώνες. Αλλά σίγουρα δεν γίνονται πολλοί. Στη Νότια Ελλάδα έχει περισσότερους, αλλά δεν υπάρχει ούτε χρόνος αλλά ούτε και τρόπος για να πάμε.
Πόσο εύκολο είναι για μια αθλήτρια να παραμείνει συγκεντρωμένη στο στόχο της και να μην κουραστεί φυχολογικά από την παρατεταμένη περίοδο προετοιμασίας, μιας και ενδιάμεσα έχεις ελάχιστους αγώνες για να ξεφύγεις από την καθημερινότητα της προπόνησης;
Είναι αρκετά δύσκολο ειδικά το χειμώνα, σκεφτείτε ότι ξεκινάμε τέλη Αυγούστου και ο πρώτος αγώνας ήταν φέτος τον Φεβρουάριο. Από κει και πέρα συνεχίσαμε το Μάιο, όπου έπεσαν όλοι αγώνες μαζεμένοι και πηγαίναμε κάθε εβδομάδα στην Θεσσαλονίκη να αγωνιστούμε. Για μένα ήταν δύσκολο ειδικά στην αντοχή. Βέβαια, αν έχεις ένα στόχο, προσηλώνεσαι εκεί και αφήνεις έξω όλα τα υπόλοιπα. Ακόμα και τώρα που έχω κουραστεί σκέφτομαι μόνο το Πανελλήνιο.
Το τρέχω για την Κατερίνη είναι μια διοργάνωση όπου κάθε χρόνο βελτιώνεται και έχει όλο και περισσότερους δρομείς. Αυτό σε βοηθάει στην προετοιμασία σου και πώς νιώθεις που τα τρία τελευταία χρόνια είσαι η αθλήτρια που κατακτάς έναν αγώνα θεσμό για την πόλη σου;
Είναι η αγαπημένη μου διοργάνωση. Είναι πολύ ωραία η διαδρομή. Παρόλο που δε μ αρέσουν τα πολλά χιλιόμετρα, η συγκεκριμένη διαδρομή είναι πολύ ευχάριστη. Γίνεται σε πολύ καλή περίοδο όσον αφορά τις καιρικές συνθήκες, γιατί τον Οκτώβριο δεν έχει ούτε ζέστη, ούτε και κρύο. Με βοηθάει αρκετά από την άποψη ότι εκείνη την περίοδο, κάνω αερόβιο και αντί να πάω να κάνω την καθιερωμένη προπόνηση την αλλάζω με τον αγώνα. Μου αρέσει επίσης πολύ το «ζεστό» κλίμα, επειδή μαζεύονται όλοι οι πολίτες της Κατερίνης. Ειδικά όταν μπαίνεις στον πεζόδρομο, εκεί που δεν έχεις άλλο κουράγιο, ο κόσμος σε χειροκροτεί και σε ανεβάζει πάρα πολύ. Είναι πολύ ευχάριστη διοργάνωση. Και εννοείται πως θα συμμετάσχω και στη φετινή.
Ποιοι είναι οι στόχοι σου για το μέλλον;
Σίγουρα θα συνεχίσω για όσο αντέχω ακόμη. Θέλω να κατακτήσω Πανελλήνιο μετάλλιο. Πολλές φορές λέω ότι κουράζομαι, αλλά από την άλλη αν δεν το κατακτήσω δεν θα σταματήσω. Για όσο αντέχω σωματικά και ψυχικά θα συνεχίζω.
Τι μήνυμα θα ήθελες μεταφέρεις στα παιδιά;
Θα ήθελα να προτρέψω τα μικρά παιδιά να ασχοληθούν με τον αθλητισμό και αυτοί που το κάνουν να μην τα παρατούν μετά τις Πανελλήνιες, γιατί βλέπω ακόμα και στο Σύλλογο μας ότι έχουν χαθεί πολλά ταλέντα, καθώς μετά τις εξετάσεις, σταμάτησαν με τον αθλητισμό. Εμένα αυτό με στεναχωρεί και λέω στα παιδιά να μην το αφήνουν.
Βλέπεις τον στίβο να έχει προοπτική, τόσο στην Κατερίνη όσο και στην Ελλάδα, με αυτές τις αντιξοότητες που αντιμετωπίζετε οι αθλητές; Μη έχοντας στήριξη κατά τη διάρκεια της μαθητικής τους ηλικίας αλλά και αργότερα όταν κάποιοι φτάσουν σε υψηλό επίπεδο;
Θεωρώ ότι πάνω απ’ όλα μετρά η θέληση. Ακόμα και εγώ που δεν είχα τόσο υψηλές διακρίσεις, συνέχισα. Θα μπορούσα κάλλιστα να τα παρατήσω μετά τις Πανελλήνιες. Σίγουρα, οι συνθήκες και οι εγκαταστάσεις μπορεί να μη βοηθούν, αλλά για μένα αυτό που μετρά περισσότερο είναι η θέληση που έχει ο αθλητής μέσα του.
Αγαπημένο φαγητό;
Το παστίτσιο! (γέλια) Δεν πιστεύω ότι λέει άλλος αθλητής τέτοιο φαγητό!
Αγαπημένη μουσική;
Μου αρέσει η ελληνική μουσική. Δεν έχω κάποια ιδιαίτερη προτίμηση σε καλλιτέχνη.
Αγαπημένη ταινία;
Μου αρέσει πολύ η ταινία “Me before you”. Είναι ρομαντική. Τέτοιου είδους ταινίες προτιμώ γενικότερα.
Αγαπημένο βιβλίο;
Τώρα διαβάζω και μου αρέσει πάρα πολύ, την συνέχεια αυτής της ταινίας, που λέγεται “Μετά από σένα”
Αγαπημένος τρόπος διακοπών;
Μου αρέσει πάρα πολύ η Κρήτη, που θα πάω φέτος, αμέσως μετά το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Είχα πάει ξανά πριν δέκα χρόνια για ένα Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Παρόλο είδα ελάχιστα πράγματα, μου άρεσε πάρα πολύ κι έτσι θα πάω ξανά φέτος. Μου αρέσουν πολύ τα νησιά.
Πώς προτιμάς να χαλαρώνεις και να διασκεδάζεις;
Σπάνια βγαίνω και πάω σε κάποιο club, συνήθως θα βγω με τις φίλες μου για κάτι πιο χαλαρό, αλλά μου αρέσει να απολαμβάνω την ησυχία του σπιτιού μου και να χαλαρώνω απολύτως μόνη.
Η σχέση σου με τα social media;
Καλές θα έλεγα. Ασχολούμαι περισσότερο με το Instagram. Το Facebook το χρησιμοποιώ ελάχιστα. Μου αρέσει αρκετά το Instagram κι όπως θα έχεις δει, ανεβάζω συνέχεια φωτογραφίες.
