Της Νίκης Μπάκουλη
H Ατλέτικο Μαδρίτης υπάρχει από το 1903. Τότε ήταν που τρεις Βάσκοι φοιτητές, που ζούσαν στη Μαδρίτη σκέφτηκαν πως θα ‘χε ενδιαφέρον να ‘φτιάξουν’ κάτι που θα παρέπεμπε στην παιδική τους αγάπη, την Αθλέτικ Μπιλμπάο. Παρεμπιπτόντως, τότε ήταν που η Αθλέτικ Μπιλμπάο είχε κατακτήσει το Copa del Rey. Διάλεξαν για σήμα (έμβλημα) μια αρκούδα που προσπαθούσε να φτάσει τις φράουλες που υπήρχαν σε δέντρο (σύμβολο που υπήρχε από το 13ο αιώνα της αφθονίας σε αρκούδες και φράουλες) και πρόσθεσαν επτά αστέρια που επίσης παρέπεμπαν σε αρκούδα -τον αστερισμό της Μεγάλης Άρκτου.
Ένα χρόνο μετά δέχθηκαν στην ομάδα τους (εντός και εκτός εισαγωγικών) όσους είχαν αποσχιστεί από τη Ρεάλ Μαδρίτης. Για χρώματα ήθελαν το μπλε και το άσπρο. Σαν και αυτά της Μπλάκμπερν. Έλα όμως, που όταν εκπρόσωπος τους πήγε στην Αγγλία να αγοράσει τις εμφανίσεις, δεν τις βρήκε και αντ’ αυτών πήγε πίσω τα ερυθρόλευκα της Σαουθάμπτον. Βέβαια, υπάρχει και ο αστικός μύθος που θέλει να προτιμήθηκαν τα ερυθρόλευκα, γιατί ήταν πιο φθηνά στην κατασκευή τους -καθώς ο συνδυασμός χρησιμοποιείτο σε στρωματόπανα και άρα υπήρχε άφθονο ύφασμα διαθέσιμο. Έτσι προέκυψε και το Colchoneros, που σημαίνει ‘κατασκευαστές στρωμάτων’.
Αλλά γιατί στα λέω όλα αυτά. Ο σύλλογος είναι 117 χρόνων. Σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις μετέχει από το 1958. Έκτοτε μόνο δυο παίκτες του έχουν σκοράρει δυο γκολ, ως ρεζέρβες. Ο πρώτος ήταν ο Σέρχιο Αγουέρο. Το ‘χε κάνει εναντίον της Τσέλσι, το Νοέμβρη του 2009, σε αγώνα για τη φάση των ομίλων. Οι Άγγλοι ήταν αυτοί που συνέχισαν την πορεία τους, καθώς στο δεύτερο ματς είχαν επικρατήσει 0-4. Ο δεύτερος που έβαλε δυο γκολ, ως αναπληρωματικός είναι ο Μάρκος Γιορέντε. Στους ’16’ του UEFA Champions League. Στο ματς που άφησε εκτός διοργάνωσης τους πρωταθλητές.
Εκ θέσεως, ο 25χρονος μέσος μπήκε στο παιχνίδι του Anfield, στις αρχές του δεύτερου ημιχρόνου αντί του Ντιέγκο Κόστα, για να ‘κρατήσει’ το σκορ στο 1-0 που έστελνε τη διαδικασία στην παράταση. Δεν αρκέστηκε σε αυτό. Πήρε πρωτοβουλία μετά το 2-0 του Φιρμίνο -σκορ πρόκρισης για τη Λίβερπουλ. Χρειάστηκε 167 δευτερόλεπτα για να μειώσει σε 2-1 (με το πρώτο του γκολ στο UEFA Champions League) και επί της ουσίας, να ‘γυρίσει’ το ματς.
The scenes from the Atletico Madrid away end after Alvaro Morata scored the killer goal at Anfield. Just wait for Marcos Llorente. ? pic.twitter.com/hhn1OcZURb
— FutbolBible (@FutbolBible) March 11, 2020
Ο Γιορέντε δεν είναι τύπος που φημίζεται για σκόρερ. Είναι όμως, τύπος που μεγάλωσε με την αρχή ‘η ομάδα πάνω από όλα’. Ιδανικά θα ήθελε η ομάδα να είναι η Ρεάλ Μαδρίτης (θα σου εξηγήσω το γιατί -περίμενε). Από τη στιγμή όμως, που δεν τον ήθελαν οι ‘μερένγκες’, μετέφερε το moto του στην Ατλέτικο -που τον ήθελε-, με τον Ντιέγκο Σιμεόνε να αναλαμβάνει τα υπόλοιπα. Ποια ήταν αυτά; Τον δούλευε έως τα τέλη του Γενάρη που τον έκανε βασικό. Όχι απαραίτητα μέσο, όπου έπαιζε από τα 19, αλλά ως δεξί εξτρέμ -σε ένα πιο διευρυμένο ρόλο στην επίθεση. Στην πρώτη δοκιμή σκόραρε (το πρώτο γκολ, σε 20 συμμετοχές) και το πείραμα συνεχίστηκε.
[?] The snaps from #ValenciaAtleti
➡ https://t.co/BKb0ENR8Sx?⚪#AúpaAtleti pic.twitter.com/4b5tUySB2S
— Atlético de Madrid (@atletienglish) February 14, 2020
Αυτό που έγινε στο Anfield πιστώνεται στον Ντιέγκο Σιμεόνε -που τις τελευταίες ώρες έχει βαρεθεί, πάλι να ακούει για το αντιποδόσφαιρο της ομάδας του, αλλά ουδόλως τον ενδιαφέρει. Θα σου εξηγήσω τους λόγους, αφού πρώτα σου εξηγήσω γιατί ο Γιορέντε ήταν έτοιμος για την ευκαιρία.
Ο πατέρας του, Φρανσίσκο έκανε καριέρα ως εξτρέμ σε Ρεάλ και Ατλέτικο
Η προηγούμενη γενιά του ‘Γιορεντέικου’ -από αυτήν του Μάρκος- περιλάμβανε τέσσερα αγόρια. Ο μπαμπάς του, Φρανσίσκο ‘Πάκο’ Γιορέντε Χέντο ζούσε από το ποδόσφαιρο, στο οποίο έκανε καριέρα ως δεξί εξτρέμ -σε Ατλέτικο Μαρδίτης, Ρεάλ Μαδρίτης και Κομποστέλα. Είχε αρχίσει τη διαδρομή από τη νεολαία της Ρεάλ, μετακινήθηκε στην Ατλέτικο για δυο σεζόν και έπειτα επέστρεψε στους ‘μερένγκες’ όπου άνηκε από το 1987 έως το 1994. Μεταξύ των συμπαικτών του ήταν οι Μίτσελ, Ούγκο Σάντσες και Εμίλιο Μπουντραγένιο. Μοιραία δεν ήταν πολύ απλή η δουλειά που ‘χε να κάνει για να βρει τη θέση του στο ρόστερ -σαν το γιο του.
Δυο αδέλφια του Φρανσίσκο, ο Χοσέ Λουίς και ο Αντόνιο ‘Τόνιν’ έκαναν καριέρα ως μπασκετμπολίστες. Μάντεψε πού. Ναι, και στη Ρεάλ. Ο βενιαμίν Χούλιο ακολούθησε τον πατέρα του Μάρκος, προτιμώντας τη θέση του αμυντικού. Τα αδέλφια συνυπήρξαν στη Ρεάλ από το 1988 έως το 1990.
Ο ‘πιο επιτυχημένος παίκτης’ στην ιστορία της Ρεάλ, είναι επίσης ‘αίμα’ του
Ο πατέρας του Μάρκος ήταν ανιψιός του θρύλου του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, Φρανσίσκο Χέντο Λόπεζ, ο οποίος έκανε καριέρα ως Paco Gento, από τη δεκαετία του ’50 έως τις αρχές εκείνης του ’70. Στη Ρεάλ. Υπήρξε ‘ο πιο επιτυχημένος παίκτης’ του οργανισμού.
Ήταν αρχηγός της ομάδας που κατέκτησε 12 τίτλους Ισπανίας, 2 Copa del Rey και 6 ευρωπαϊκά που τότε λέγονταν European Cup. Η ντουζίνα των πρωταθλημάτων στη LaLiga είναι ρεκόρ, όπως και τα ευρωπαϊκά. Τα ‘κρατά’ μέχρι σήμερα, μαζί με εκείνο των περισσότερων συμμετοχών σε τελικούς της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης. Ήταν 8 και τον έχει ‘πιάσει’ μόνο ο Πάολο Μαλντίνι. Ρεκόρ είναι και οι 23 τίτλοι που κατέκτησε με τους ‘μερένγκες’ -στην ιστορία τους. Ο Χέντο υπήρξε εκ των κορυφαίων Ισπανών ποδοσφαιριστών, έως ότου εμφανιστεί η γενιά τον Τσάβι, Ινιέστα κλπ. Μετά το θάνατο του Αλφρέδο Ντι Στέφανο, η Ρεάλ του έδωσε τον τίτλο του προέδρου επί τιμής του οργανισμού.
Η θέση του ήταν έξω αριστερά. Και υπήρξε εκ των κορυφαίων αυτής. Σήμερα δεν υπάρχει. Η πιο κοντινή περιγραφή είναι ο παίκτης που αγωνίζεται κάπου μεταξύ του εξτρέμ και του κεντρικού μέσου. Ήταν γρήγορος, με εξαιρετική οπτική και τεχνική ικανότητα και άρα αποτελεσματικός στις ασίστ. Ο τρόπος που ήλεγχε την μπάλα και ο βαθμός της δημιουργικότητας του τον έκαναν και σκόρερ.
Συγγενής του ήταν και ο Ραμόν Γκρόσο -επίσης της Ρεάλ και της Ατλέτικο
Πάνω διάβασες για το συγγενολόι, από την πλευρά του πατέρα του. Εδώ θα δεις πως και η μητέρα του είχε στο DNA της το ποδόσφαιρο. Και τη Ρεάλ. Πατέρας της ήταν ο Ραμόν Γκρόσο, μέλος της Ρεάλ Μαδρίτης από το 1964 έως το 1976. Ήταν επιθετικός (τις δυο πρώτες σεζόν ήταν ο πρώτος σκόρερ της παρέας). Υπήρξε γνωστός ως ‘εργάτης’ (Obrero), καθώς έπαιζε όπου του έλεγαν οι προπονητές του, με moto ‘η ομάδα πάνω από όλα’. Ήταν και καρκινοπαθής. “Παραδόθηκε” το Φλεβάρη του 2002. Ήταν μόλις 58 χρόνων. Άφησε πίσω του τη σύζυγο του, Αμπάρο και τα πέντε παιδιά τους. Ένα ήταν η Μαρία Άνχελα, μητέρα του Μάρκος και πρώην μπασκετμπολίστρια.
Δηλαδή, με ποιο άλλο άθλημα θα μπορούσε να ασχοληθεί ο τύπος που έδωσε στην Ατλέτικο την πρόκριση στα προημιτελικά του UEFA Champions League -ή αν προτιμάς ‘πέταξε’ εκτός διοργάνωσης την πρωταθλήτρια Λίβερπουλ; Σκουός (no offense); Επιπροσθέτως, σε ποιο club θα ήθελε να ‘γραφτεί’ ως παιδί; Στην Μπαρτσελόνα;
Αφότου δοκίμασε να δει αν του αρέσει το ποδόσφαιρο (λέμε τώρα) στη Las Rozas -ομάδα του προαστίου της Μαδρίτης που βρίσκεται στα 20 χιλιόμετρα από το κέντρο της πρωτεύουσας- και μετά τέσσερα χρόνια είπε ‘αυτό τελικά, θέλω να κάνω’, οι γονείς του τον πήγαν στη Ρεάλ. Ήταν 13.
Στα τέλη του Νοέμβρη του 2018, ο Σαντιάγκο Σολάρι τον διάλεξε να παίξει το ρόλο του -τραυματία τότε- Καζεμίρο, στον αγώνα του UEFA Champions League με τη Ρόμα -στο Stadio Olimpico. Όχι τυχαία. Ήξερε πως υπό τις οδηγίες του Ζινεντίν Ζιντάν ο Γιορέντε μαθήτευσε δίπλα στον Βραζιλιάνο.
Έγινε η ευχάριστη έκπληξη του ματς. Ο παίκτης με το δεύτερο μεγαλύτερο αριθμό επιτυχημένων πασών στο ματς (90.5%, σε 56 προσπάθειες) Υπό τις οδηγίες του Λοπετέκι είχε αγωνιστεί μόλις 11 λεπτά -σε ένα ματς, με την Εσπανιόλ. Υπό τις οδηγίες του Λοπετέγι δεν είχαν χρόνο και οι Σέρχιο Ρεγκιλόν (τύπος που ήταν στη Ρεάλ από τα 4 και φέτος παίζει ως δανεικός στη Σεβίλη), Αλβάρο Οντριοζόλα (παίζει ως δανεικός στην Μπάγερν) και Βινίσιους (αλήθεια θες να σου πω τι κάνει σήμερα;). Ο Σολάρι άρχισε να δίνει λεπτά και ευθύνες σε έναν προς έναν εκ των ταλέντων. Στο ματς με τους Ιταλούς είχε έλθει η σειρά του Γιορέντε. Σημείωσε πως λίγες ημέρες νωρίτερα, είχε συμφωνήσει να δοθεί ως δανεικός στην Αλαβές το Γενάρη που θα ερχόταν, όπου είχε κάνει εξαιρετική σεζόν το 2016-17, υπό τις οδηγίες του Μαουρίτσιο Πελεγκρίνο και δίπλα στον Μανού Γκαρσία (εξ ου και πήρε επέκταση συμβολαίου το Σεπτέμβρη του 2017 έως τις 30/6 του 2021). Είχε ξεκινήσει με τον ηγετικό ρόλο στο 2-1 επί της Μπαρτσελόνα, το Σεπτέμβρη του 2016. Είχε δηλώσει “η Μπαρτσελόνα είναι εκ των καλύτερων ομάδων του πλανήτη, αλλά και ο αντίπαλος που από παιδί ξέρω πως πρέπει να κάνω ό,τι μπορώ για να κερδίσω”.
Μετά τη διάκριση του στον αγώνα που έδωσε την κορυφή του ομίλου στην παρέα του -στην αμέσως επόμενη υποχρέωση από την ήττα στο ματς με την Εϊμπάρ-, πολλοί πίστεψαν πως ήλθε η ώρα του νεαρού.
“Το όνειρο μου είναι να διακριθώ με τη Ρεάλ” είχε απαντήσει σε σχετική ερώτηση. “Όλοι οι παίκτες θέλουν να παίζουν. Σήμερα έδειξα πως είμαι έτοιμος, όποτε με χρειαστεί ο προπονητής μου. Ελπίζω να ‘χω κι άλλες μέρες σαν και αυτή. Να ωριμάσω ως ποδοσφαιριστής”.
Δυο εβδομάδες μετά το ‘ξεπέταγμα’ στο ‘Olimpico’ η Marca φιλοξένησε το σόι του. Για την ακρίβεια, τους θείους και τον πατέρα. Άπαντες είχαν πει πως δεν πίστεψαν ποτέ ότι θα φύγει το παιδί από τη Ρεάλ, αφού όλοι ήταν βέβαιοι ότι θα βρει τον τρόπο να δείξει ποιος είναι, στην πρώτη ευκαιρία. Ο πατέρας του και οι θείοι του είπαν επίσης πως ο Μάρκος είναι πιο δυνατός στο μυαλό, από εκείνους “για αυτό και δεν λύγισε, όταν του δόθηκε η ευκαιρία σε ματς του UEFA Champions League”. Προετοιμαζόταν όλη του τη ζωή για αυτή -σε κάθε τεχνικό τομέα του παιχνιδιού. “Και προετοιμαζόταν σε δρόμο που δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα, καθώς άρχισε να ‘ανθήσει’. Πράγμα που του στοίχισε. “Είχε όμως, μια ισορροπημένη ιδέα για τον εαυτό του, για το ποιος είναι ως παίκτης και το πόσο μπορεί να βελτιωθεί με δουλειά”. Βοήθησε και ότι ουδείς τρελάθηκε, όταν ο Μάρκος πήγε στην πρώτη ομάδα της Ρεάλ, αφού ήταν κάτι που όλοι είχαν ζήσει. Εννοώ για αυτήν την οικογένεια, αυτό ήταν κάτι το φυσιολογικό. Όπως φυσιολογικό ήταν για εκείνον να προσέχει τη διατροφή του και το σώμα του, από όταν θυμάται τον εαυτό του -δουλεύοντας με προσωπικούς γυμναστές και διατροφολόγους. Παρεμπιπτόντως, έχει ‘φτιάξει’ και εστιατόριο με υγιεινά γεύματα, στη Μαδρίτη, μαζί με το φίλο και πρώην συμπαίκτη, Ιμπάι Γκόμεθ.
Ο θείος του, Χούλιο έδωσε ως το σημείο που όλοι κατάλαβαν πως ο Μάρκος θα κάνει καριέρα “την απόφαση του προπονητή του στην U19B, Φερνάντο Μοριέντες να τον βάλει στο κέντρο -από τα άκρα. Από το πρώτο παιχνίδι φάνηκε πως μπορεί να ‘χει ενδιαφέρουσα καριέρα”. Είδες πως εθεωρείτο ως δεδομένο ότι θα μεγαλουργήσει στη Ρεάλ, έτσι;
Ο κόουτς που τον διάλεξε από τις ακαδημίες για την πρώτη ομάδα ήταν αυτός που τον ‘έβγαλε’ στην αγορά, τέσσερα χρόνια μετά -‘με γνωστή την προτίμηση στους παίκτες με τους οποίους έχει κατακτήσει ήδη πράγματα, κάτι που κάνει δύσκολη τη δουλειά των νέων’. Και ήταν ο Ζινεντίν Ζιντάν, ο οποίος έκρινε πως ο Γιορέντε δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις και του άνοιξε την πόρτα. Εμφανίστηκαν πολλοί, για να τον πάρουν. Η Ατλέτικο έδωσε 40.000.000 ευρώ στους ‘μερένγκες’ και πενταετές στον παίκτη, για να τον κάνει δικό της στις 20/6 του 2019.
“Ήμουν ένα από τα πολλά παιδιά που έχουν ως όνειρο να γίνουν ποδοσφαιριστές. Προσπάθησα σκληρά και θυσίασα πάρα πολλά για να κάνω το όνειρο πραγματικότητα. Ως παιδί ονειρευόμουν να γίνω παίκτης της Ρεάλ Μαδρίτης. Έμαθα όσα μπορούσα να μάθω και είχα τη δυνατότητα να το ζήσω. Ό,τι και αν συμβαίνει, δεν πρέπει ποτέ να δουλεύουμε για τα όνειρα μας. Όπως και δεν πρέπει να σταματάμε να ονειρευόμαστε. Κάποιος μου είχε πει κάποτε πως ζητούμενο στη ζωή είναι να δουλεύεις σκληρά και να ‘χεις καθαρή τη συνείδηση σου. Πιστεύω πως αυτή η φράση με αντιπροσωπεύει πλήρως. Δεν σταμάτησα ποτέ να δίνω ό,τι έχω, κάθε μέρα και να υπερασπίζομαι τις αξίες που πήρα από το σπίτι μου. Σήμερα φεύγω από τη Ρεάλ, που ήταν το σπίτι μου για μια δεκαετία. Φεύγω χωρίς να μετανιώνω κάτι”.
Δεν ήταν λίγοι αυτοί που αμφισβήτησαν την επιλογή των ‘μερένγκες’ στο να δώσουν στην άλλη πλευρά της πόλης τον Γιορέντε “παίκτη με δυνατή τεχνική, όταν έχει την μπάλα, ικανό να λαμβάνει την μπάλα υπό πίεση και να βοηθά την ομάδα του στο transition, ενώ ‘κρατά’ τα μετόπισθεν” Τα πρώτα τεστ με τη νέα του παρέα λειτούργησαν ως ‘είπατε κάτι;’ της Ρεάλ, με τον παίκτη να φαίνεται αδύναμος να επηρεάσει καταστάσεις, με εύλογη συνέπεια τη μείωση χρόνου και ευκαιριών. Είχε πάει ως αντικαταστάτης του Ρόντρι, όταν αυτός έφυγε για τη Μάντσεστερ Σίτι, αλλά όλα έδειχναν πως οι δυο τους δεν είχαν πολλά κοινά, σε επίπεδο τεχνικής. Ο Γιορέντε υπολειπόταν και φυσικής κατάστασης, συγκριτικά με τους άλλους που έπαιζαν στη θέση του. Τότε ήταν που είχε την έκλαμψη ο προπονητής του, να τον πάει στα δεξιά και να τον κάνει να συνεργαστεί με τους Κόκε, Σαούλ Νίγκεζ και Τόμας Πάρτι στο κέντρο, προς όφελος της επίθεσης. Προφανώς και στην αρχή τα αποτελέσματα δεν ήταν τα ιδανικά. Η δουλειά όμως, συνεχίστηκε, με την As να γράφει για την μια κάποια αλλαγή.
Το ‘πάνω από όλα είναι η ομάδα’ ταίριαξε άψογα με τη φιλοσοφία του Σιμεόνε, που αφορά τη δημιουργία στοιβαρού και ενωμένου οργανισμού, με κάθε παίκτη να ‘χει συγκεκριμένο ρόλο και προτεραιότητα να δουλεύει για το σύνολο.
Φτάνουμε έτσι, στο βράδυ της Τετάρτης 11/3, όταν ο Ντιέγκο Κόστα δεν ήταν έτοιμος να ανταποκριθεί -ήταν στην επιστροφή από την τοποθέτηση μεταλλικής πλάκας στη σπονδυλική στήλη-, με τον Σιμεόνε να μη βάζει τον Αλβάρο Μοράτα στη θέση του, αλλά τον Γιορέντε. Πόνταρε στην ενέργεια του 25χρονου και στον παράγοντα ‘έκπληξη’. Βλέπεις εκείνος ήξερε τι να περιμένει. Δεν ήξεραν όμως, όλοι. Στο ‘όλοι’ μη βάλεις τον Γιούργκεν Κλοπ, γιατί τον είχε ζητήσει από τη Ρεάλ πέρυσι. Ο Γιορέντε όμως, είδε την υπερπληθώρα επιλογών στη θέση του και προτίμησε την Ατλέτικο -όπως αποκάλυψε ο θείος του, Χούλιο στο ραδιοφωνικό σταθμό Cadena. Ναι, σου άφησα το καλύτερο για το τέλος.
Πηγή: Contra
