Ο Λέοντας με το μοναδικό χατ τρικ σε τελικό Μουντιάλ

Του Ιωάννη Πέππα

Ο Άγγλος κεντρικός επιθετικός Τζεφ Χαρστ (Geoffrey Charles “Geoff” Hurst), γεννήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου του 1941, στο Άστον-άντερ-Λάιν, στην ευρύτερη περιοχή του Μάντσεστερ, 10 χλμ. Ανατολικά από το κέντρο της πόλης. Παραμένει ο μόνος άνθρωπος που έχει σκοράρει χατ-τρικ σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου με την Αγγλία στη νίκη με 4-2 επί της Δυτικής Γερμανίας, το 1966. Ξεκίνησε την καριέρα του με τη Γουέστ Χαμ, όπου σκόραρε 242 γκολ σε 500 εμφανίσεις. Κέρδισε το Κύπελλο Αγγλίας του 1964 και το Κύπελλο Κυπελλούχων του 1965. Παραχωρήθηκε στη Στόουκ το 1972 για £ 80.000 στερλίνες. Μετά από 3 σεζόν με τους «Πότερς», τελείωσε την καριέρα του με την Γουέστ Μπρομ το 1976. Έπαιξε ποδόσφαιρο στην Ιρλανδία (Κορκ Σέλτικ) και τις ΗΠΑ (Σιάτλ), πριν επιστρέψει στην Αγγλία, ως προπονητής της Τέλφορντ Γιουνάιτεντ. Ήταν επίσης, βοηθός προπονητής στην εθνική Αγγλίας, έχοντας και μια ανεπιτυχή θητεία ως προπονητής της Τσέλσι από το 1979 έως το 1981. Αργότερα, επικεντρώθηκε στις ασφαλιστικές του επιχειρήσεις. Συνολικά σκόραρε 24 γκολ σε 49 εμφανίσεις για την Αγγλία, συμμετέχοντας στην επιτυχία του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1966. Εμφανίστηκε επίσης στο Euro 1968 και το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970.

Ξεκίνησε την καριέρα του στα τμήματα υποδομής της Γουέστ Χαμ, το 1957. Στην αρχή, παράλληλα με το ποδόσφαιρο ασχολούνταν και με το κρίκετ. Μετά από 2 χρόνια, άρχισε να παίζει για την πρώτη ομάδα, με την οποία έκανε συνολικά περίπου 500 εμφανίσεις και σκόραρε 242 γκολ. Αυτός που πίστεψε σ’ αυτόν, ήταν ο Ρον Γκρίνγουντ (Ron Greenwood). Κατέκτησε το Κύπελλο Αγγλίας του 1964 και το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης του 1965. Την ίδια χρονιά, η Γουέστ Χαμ απέρριψε μια προσφορά 200.000 λιρών για μεταγραφή του στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Στις 19 Οκτωβρίου του 1968, σκόραρε 6 γκολ στη νίκη (8-0) επί της Σάντερλαντ, στο «Άπτον Παρκ».

Μεταγράφηκε στην Στόουκ Σίτι, τον Αύγουστο του 1972, για 80.000 λίρες. Ήταν χτυπημένος από πνευμονία στις αρχές του 1973 και πήγε στη Νότια Αφρική για να ανακάμψει, παίζοντας δανεικός στην Κέιπ Τάουν. Η καλύτερη περίοδός του στο Στόουκ, ήταν η 1974/75, όταν σκόραρε 11 γκολ σε 41 παιχνίδια και βοήθησε τους «Πότερς» να τερματίσουν στην 5^η θέση, μόλις τέσσερις βαθμούς πίσω από την πρωταθλήτρια Ντέρμπι Κάουντι.

Μετά από τρεις σεζόν, το καλοκαίρι του 1975, μεταγράφηκε στην Γουέστ Μπρόμγουιτς Άλμπιον, του Τζόνι Τζάιλς (Johnny Giles) έναντι αμοιβής ύψους 20.000 λιρών. Στην ηλικία των 34 ετών, ήταν πολύ γέρος για να οδηγήσει τους «Baggies» στην άνοδο. Έπαιξε 12 αγώνες, σκοράροντας δύο φορές, πριν αποφασίσει να φύγει για την Αμερική. Υπέγραψε για την Κορκ Σέλτικ τον Ιανουάριο του 1976 και παρέμεινε στην Ιρλανδία για ένα μήνα. Υπέγραψε για τους Σιάτλ Σάουντερς στη NASL το 1976, αποδεικνύοντας γρήγορα την αξία του. Ήταν ο δεύτερος κορυφαίος σκόρερ της ομάδας, βοηθώντας τους να μπουν στα πλέι-οφ για πρώτη φορά στη σύντομη ιστορία τους, με 8 γκολ και τέσσερις ασίστ σε 23 παιχνίδια της κανονικής περιόδου και ένα γκολ στα play-offs. Με το τέλος της περιόδου, αποσύρθηκε και απ’ την ενεργό δράση.

Έκανε το ντεμπούτο του για την Αγγλία, εναντίον της Δυτικής Γερμανίας, στις 23 Φεβρουαρίου του 1966. Έπαιξε καλά και με επιπλέον παραστάσεις εναντίον της Σκωτίας και της Γιουγκοσλαβίας, εξασφάλισε μια θέση στην ομάδα για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966. Δεν ξεκίνησε βασικός στο τουρνουά, αλλά στο τελευταίο παιχνίδι στους ομίλους με τη Γαλλία, ο Τζίμι Γκριβς (Jimmy Greaves) υπέστη μια βαθιά πληγή στο πόδι του που απαιτούνταν ράμματα. Κλήθηκε να πάρει τη θέση του στον προημιτελικό εναντίον της Αργεντινής.

Η ανάκαμψη του Γκριβς συνεχιζόταν και έτσι αγωνίστηκε και με την Πορτογαλία, δημιουργώντας το δεύτερο γκολ του Μπόμπι Τσάρλτον (Bobby Charlton). Ο τελικός εναντίον των Γερμανών πλησίαζε, τα ΜΜΕ έμαθαν για το ενδεχόμενο επιστροφής του Γκριβς και αν και εκτιμούσαν τη συμβολή του Χαρστ, άρχισαν να ζητούν την επιστροφή ενός από τους πιο παραγωγικούς σέντερ φορ της Αγγλίας. Ο Αλφ Ράμσεϊ (Alf Ramsey) ωστόσο, δεν ήταν από τους ανθρώπους που επηρεάζονται και επέλεξε τον Χαρστ για τον τελικό.

Ισοφάρισε αμέσως το προβάδισμα των Γερμανών και μετά το 2-2 του κανονικού αγώνα, το ματς οδηγήθηκε στην παράταση. Εκεί πέτυχε το πιο αμφισβητήσιμο γκολ στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων, δίνοντας το προβάδισμα με 3-2 στην Αγγλία. Μέχρι και σήμερα, κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά ότι η μπάλα πέρασε τη γραμμή. Οι Γερμανοί βγήκαν μπροστά για να ισοφαρίσουν κι έτσι κατάφερε να σημειώσει και το 4-2. Επιλέχθηκε για το Euro 1968, αλλά δεν έπαιξε στην ήττα με 1-0 στον ημιτελικό με την Γιουγκοσλαβία. Έπαιξε και έβαλε το δεύτερο γκολ στον αγώνα για την 3η θέση, εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης.

Σκόραρε το δεύτερο διεθνές χατ-τρικ του, στις 12 Μαρτίου του 1969, στη νίκη με 5-0 επί της Γαλλίας. Επιλέχθηκε και πάλι για την ομάδα που έπαιξε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Μέξικο, το 1970. Σκόραρε το μοναδικό γκολ της Αγγλίας στο πρώτο παιχνίδι εναντίον της Ρουμανίας, αλλά στα προημιτελικά η Αγγλία αποκλείστηκε απ’ τη Γερμανία. Στα προκριματικά για το Euro 1972, σκόραρε και εναντίον της εθνικής μας. Έπαιξε το τελευταίο του διεθνή αγώνα του στις 29 Απριλίου του 1972, όταν η Αγγλία ηττήθηκε 1-3 από τη Δυτική Γερμανία. Συνολικά σκόραρε 24 γκολ σε 49 εμφανίσεις για τα «Λιοντάρια».

Μετά την απόσυρση απ’ την ενεργό δράση, ασχολήθηκε με την προπονητική. Ανέλαβε για 3 χρόνια την Τέλφορντ και μετά διετέλεσε βοηθός του Γκρινγουντ στην εθνική, για το Euro 1980 και το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982. Παράλληλα απ’ το 1979, ήταν προπονητής στη Τσέλσι, αρχικά ως βοηθός του Ντάνι Μπλανσφλάουερ (Danny Blanchflower) και μετά πρώτος. Γενικά ήταν μια αποτυχημένη θητεία, η οποία τελείωσε στις 30 Απριλίου του 1981 με την Τσέλσι 12η στο πρωτάθλημα. Ασχολήθηκε με το Ασφαλιστικό του γραφείο και το 1982 δοκίμασε την τύχη του, ως προπονητής, στο Κουβέιτ. Δεν κατάφερε κάτι ιδιαίτερο και από το 1984, ασχολήθηκε αποκλειστικά με την ασφάλιση.

Το 2003 τοποθετήθηκε το «Άγαλμα των Πρωταθλητών» σε πάρκο του Γουέστ Χαμ κοντά στο Boleyn Ground και είναι μαζί με τον Μάρτιν Πίτερς (Martin Peters), τον Μπόμπι Μουρ (Bobby Moore) και τον Ρέι Γουίλσον (Ray Wilson), άπαντες αστέρες των «Σφυριών» και μέλη της εθνικής Αγγλίας το 1966. Η συνεισφορά του στο Αγγλικό ποδόσφαιρο, αναγνωρίστηκε το 2004, όταν εγκαταστάθηκε στο Football Hall of Fame. Είναι επίσης ένας από τους λίγους ποδοσφαιριστές που έχουν χρισθεί ιππότες.