Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Την σημερινή τελευταία αγωνιστική της δεύτερης μέρας η Πορτογαλία θα αγωνιστεί με την Τουρκία, το Βέλγιο με την Ρουμανία και η Γεωργία με την Τσεχία. Στην δεύτερη αγωνιστική είχαμε πολλές ισοπαλίες: έπεσε κι ο μέσος όρος των γκολ. Απόψε η ισοπαλία βολεύει την Τουρκία και την Πορτογαλία αλλά είναι τέτοια η φύση των δύο ομάδων που δύσκολα θα έρθει. Η ισοπαλία βολεύει τους Ρουμάνους, αλλά όχι τους Βέλγους. Και στο Γεωργία – Τσεχία μια ισοπαλία στέλνει τους δύο με την πλάτη στον τοίχο την τρίτη αγωνιστική.
Μετά τον Ρονάλντο
Στην πρεμιέρα της Πορτογαλίας, που θυμίζω πως αντιμετώπισε την Τσεχία και την κέρδισε με 2-1, κάθε συζήτηση πριν το παιχνίδι είχε να κάνει με την επιστροφή του Κριστιάνο Ρονάλντο στο ευρωπαϊκό παλκοσένικο. Η εμφάνιση του Ρονάλντο δεν ήταν καθόλου κακή. Του έλειψε μόνο το γκολ και τίποτα άλλο. Δεν μπορεί όμως να πει κάποιος το ίδιο για την εμφάνιση της Πορτογαλίας. Κέρδισε τους Τσέχους με ανατροπή, και δύο γκολ στο τελευταίο εικοσάλεπτο του ματς, κι αυτό, αν μη τι άλλο, δείχνει πως η ομάδα του Ρομπέρτο Μαρτίνεθ έχει χαρακτήρα. Όμως όλα τα υπόλοιπα στο πρώτο παιχνίδι έλειψαν. Οι Πορτογάλοι κέρδισαν για έναν λόγο πολύ απλό: γιατί οι Τσέχοι αρνήθηκαν να παίξουν ποδόσφαιρο, ταμπουρώθηκαν στην άμυνα και στο τέλος πλήρωσαν το γεγονός ότι από τον πάγκο της Πορτογαλίας ήρθαν παίκτες που έχουν προσωπικές ενέργειες, ποιότητα και όπως αποδείχτηκε και καθαρό μυαλό. Αν η Τσεχία έπαιζε λίγο περισσότερο ποδόσφαιρο, είναι αμφίβολο αν η Πορτογαλία θα κέρδιζε.
Απόψε η προσοχή για τον Ρονάλντο πριν το παιχνίδι αρχίσει είναι προφανώς λιγότερη. Τον είδαμε, είναι καλά, έκανε ωραία πράγματα στην πρεμιέρα του, αλλά στα 39 του δεν μπορεί να κάνει και θαύματα. Για να σκοράρει πρέπει η Πορτογαλία να εκμεταλλευτεί την όρεξη και την κινητικότητα που τον διακρίνει και όχι να περιμένει να την πάρει από το χέρι όπως έκανε πολλές φορές τα τελευταία είκοσι χρόνια που φοράει την φανέλα της. Η λογική λέει ότι απόψε θα δούμε μια ομάδα που θα παίξει για να κερδίσει προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί (και) τον Ρονάλντο και όχι μια Πορτογαλία στην οποία θα υπάρχει ένας πρωταγωνιστής όπως ο Κριστιάνο και καμιά δεκαριά κομπάρσοι. Έχω επίσης την εντύπωση ότι ο Μαρτίνεθ Θα προχωρήσει σε κάποιες αλλαγές. Ο Λεάο σε παιχνίδια που οι αντίπαλοι κλείνονται δεν ξέρω αν έχει νόημα. Ο Ζότα, που είναι και παίκτης περιοχής είναι σαφώς πιο χρήσιμος. Κυρίως αλλαγές χρειάζεται η μεσαία γραμμή της Πορτογαλίας: δεν αρκεί μόνο ο Φερνάντεζ για να είναι απειλητική. Βέβαια όλα αυτά θα ήταν χρήσιμα με αντίπαλο τους Τσέχους. Η Τουρκία είναι κάτι άλλο.
Οι δυο πιτσιρικάδες
Η Τουρκία στην πρεμιέρα της κέρδισε τη Γεωργία με 3-1. Το τελικό σκορ διαμορφώθηκε με ένα γκολ του Ακτούρκογλου στις καθυστερήσεις. Είναι αλήθεια ότι οι Γεωργιανοί είχαν δύο δοκάρια και μερικές ακόμα ευκαιρίες κι αν ήταν απλώς λίγο περισσότερο τυχεροί οι Τούρκοι του Μοντέλα δεν θα κέρδιζαν το ματς. Όμως από την άλλη είδαμε μια Τουρκία γεμάτη ζωντάνια και με παίκτες μεσοεπιθετικά που ήταν σπουδαίοι. Ο Τσαλχάνογλου και ο Γιλμάζ είναι ηγετικές φυσιογνωμίες. Οι δυο ακραίοι μπακ, ο Καντιόγλου και ο Μουλντούρ εξαιρετικοί με την μπάλα στα πόδια. Αλλά φυσικά τα βλέμματα τράβηξαν στην πρεμιέρα οι δυο 19χρονοι πιτσιρικάδες, ο Αρντά Γκιουλέρ και ο Γιλντίζ.
Στην Ελλάδα μιλάμε πολύ για πιτσιρικάδες. Αληθινό success story όμως είναι αυτό των δύο Τούρκων. Ο Γιλντίζ αγωνίζεται στην Γιουβέντους. Οι Ιταλοί ισχυρίζονται ότι του χρόνου ο Μότα, ο νέος προπονητής Κυρίας, θα του δώσει την φανέλα με το 10. Στην εθνική ο Μοντέλα τον χρησιμοποιεί σαν έξω αριστερά κι αυτός στο πρώτο παιχνίδι ήταν εξαιρετικός επιβεβαιώνοντας πως μπορεί να γίνει βασικός στην Μεγάλη Κυρία. Ο Γκιουλέρ δεν είναι βέβαιο ότι θα είναι βασικός του χρόνου στην Ρεάλ Μαδρίτης. Υπάρχει μπροστά του ο Μπέλιγχαμ, έρχεται ο ΕμΠάπε, υπάρχουν ο Βινίσιούς και ο Ροντρίγκες, κι ακόμα κι αν ο Κάρλο Αντσελότι είναι μάγος στο να βρίσκει τρόπους να χωράει στην ενδεκάδα μιας ομάδας όλους τους καλούς ποδοσφαιριστές (θυμηθείτε τα τέσσερα δεκαριά με τα οποία έπαιζε κάποτε η Μίλαν) είναι δύσκολο να βρει χρόνο και χώρο και για αυτόν. Όμως η πρόοδος του βγάζει μάτια, όχι στο Εuro αλλά στο ισπανικό πρωτάθλημα. Πέρσι είχε πετύχει οκτώ γκολ στα μόλις 10 ματς της Ρεάλ στα οποία πήρε μέρος. Στο Πορτογαλία – Τουρκία πάρα πολλοί θα κοιτάζουν τον Ρονάλντο: είναι λογικό. Όμως δεν αποκλείεται οι δυο μικροί Τούρκοι να κλέψουν τις εντυπώσεις. Θα μπορούσαν να είναι παιδιά του.
Τα σχέδια του Κβάρα
Και το Τσεχία – Γεωργία έχει το δικό του πρωταγωνιστή. Λέγεται Κβαρατσκέλια. Πήγε τη Γεωργία στα τελικά και έβγαλε πέρσι την Νάπολι πρωταθλήτρια Ιταλίας. Φέτος βαρέθηκε και την Νεάπολη και την Ιταλία. Πριν αρχίσει το τουρνουά ενημέρωσε τους Ναπολιτάνος ότι θέλει να φύγει: του είπαμε ότι δεν θα πάει πουθενά. Ο Κβάρα παίζει για δύο λόγους: ο πρώτος για να αποδείξει ότι η παρουσία του αρκεί για μα μην θεωρείται παράξενο γεγονός η παρουσία της Γεωργίας στα τελικά του Εuro – η ομάδα του υπάρχει εκεί γιατί αυτός δεν θα μπορούσε ποτέ να λείπει. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι θέλει να υπενθυμίσει στο ευρωπαϊκό παλκοσένικο πως εξτρέμ σαν αυτόν υπάρχουν ελάχιστα. Οι Τσέχοι αποκλείεται να παίξουν το ίδιο παθητικά όπως κόντρα στους Πορτογάλους. Ο νικητής του ματς θα έχει ελπίδες πρόκρισης. Ο χαμένος πάει σπίτι και η ισοπαλία δε βολεύει κανένα. Το ματς είναι απλό αντίθετα από το Ρουμάνια – Βέλγιο. Αν σταθεί κανείς σε όσα είδαμε στα πρώτα παιγνίδια των δυο το Βέλγιο δεν πρέπει να κατεβεί στο γήπεδο. Αλλά αν η Ρουμανία είναι το ίδιο καλή σε όλα τα ματς όσο ήταν σε αυτό με την Ουκρανία θα πάρει το Euro. Κι αν το Βέλγιο χάσει τόσες ευκαιρίες όσες με την Σλοβακία οι παίκτες του θα καταλήξουν σε ψυχιατρείο. Δύσκολα και τα δυο.
Πηγή: Karpetshow
