Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Προφανώς, ναι, όλο έρχεται λίγο πιο εύκολα όταν οι τύποι είναι στο +15 από τον δεύτερο της βαθμολογίας, οπότε δεν τίθεται δα θέμα ζωής – και – θανάτου, άρα παρέχεται η πολυτέλεια να μένει στον πάγκο, σε rotation, ακόμη και ένας Σίλβα.
Η σημείωση, ωστόσο, έχει τη σημασία της και γι’ αυτό είναι βέβαιον ότι κρατήθηκε στο κιτάπι επίδοξων μιμητών. Μία χρηστική νότα, όχι για τους εταίρους της Πρέμιερ Λιγκ τόσο, εκεί είναι αργά πλέον. Περισσότερο, για επόμενους αντίπαλους στο Τσάμπιονς Λιγκ. Φυσικά, μετά τη Βασιλεία.
Η Λίβερπουλ, τη Σίτι την πίεσε και την έτρεξε. Την έστιψε και την τρύπησε. Με εκπληκτική φούρια. Πιο σημαντικό κι από εκπληκτική, με ελεγχόμενη φούρια. Συντονισμένη και πειθαρχημένη.
Οι τρεις μπροστά, η frontline, κινούνταν τόσο προμελετημένα και συγχρονισμένα, Ρομπέρτο Φιρμίνο/Σαλάχ/Μανέ, πες τέσσερις με τον Τσέιμπερλιν που μπήκε κι εκείνος στο κόλπο πιο βαθιά από ποτέ, τέσσερις άνθρωποι…σαν ένας.
Σαν να τους κυβερνούσε, και τους τέσσερις, ένα μυαλό που σκεφτόταν και ανά πάσα στιγμή έδινε τις εντολές. Νόμιζε κανείς πως λειτουργούσαν, μεταξύ τους, με ακουστικά ενδοσυνεννόησης.
Παίρνει, πολλή ενέργεια και υψηλή τέχνη. Το ένα, είναι η ικανή συνθήκη. Το άλλο, η αναγκαία. Δίχως μία απ’ τις δύο, δεν γίνεται. Ο Ρομπέρτο Φιρμίνο τα χρειάστηκε και τα δύο, όταν έγραψε το 2-1 και τάραξε την ισορροπία της παρτίδας.
Χρειάστηκε, ο Βραζιλιάνος, πρώτα την πείνα για να γονατίσει τον Στόουνς. Αμέσως μετά, σε πακέτο, την έμπνευση για να κρεμάσει τον Εντερσον. Πλάνο αντιΣίτι, κάνουν πολλοί. Να βρεις ποιοι/πώς θα το εκτελέσουν, πιο δύσκολο.
Ο Κλοπ δεν περίμενε να του κάτσει το λαχείο, και να κλέψει το κέρδος από αυτό. Είχε το κουράγιο, να το προκαλέσει. Μπορείς να στηθείς πίσω, και να προσεύχεσαι. Μπορείς, και να ορμήσεις.
Ορμώντας καταπάνω στη Σίτι, δεν θα τη νικάς πάντα. Η Τότεναμ έφαγε τέσσερα. Η Λίβερπουλ, στον πρώτο γύρο, πέντε. Οι αριθμοί, εκ πρώτης όψεως μοιάζουν να κλονίζουν το επιχείρημα.
Δεν είναι έτσι, όμως. Η γνώση διδάσκει ότι ορμώντας, αυτό πάντα θα σου δίνει την πιο ισχυρή πιθανότητα. Ο Κλοπ έχει καταλάβει τον Πεπ, όσο κανείς. Γι’ αυτό ο Κλοπ έχει κερδίσει τον Πεπ, όσο κανείς.
Τον Γουαρδιόλα, είναι ευνόητο, δεν τον πειράζει να χάσει η ομάδα του ένα ματς. Και δύο. Και τρία. Ανησυχητικό είναι ότι δεν έχασε το ματς, έχασε τον έλεγχο. Πρακτικά, κατέρρευσε σε δέκα λεπτά. Δέκα λεπτά, τρία γκολ κι ένα δοκάρι.
Γράφεις ένα ολόκληρο άρθρο-Λίβερπουλ κι ούτε χρησιμοποιείς τις δύο λέξεις, Φιλίπε+Κουτίνιο. Δίχως να βιάζεται, αφού φαίνεται να του δίνεται όλος ο χρόνος του κόσμου, ο Κλοπ κομμάτι – κομμάτι συμπληρώνει ένα αριστούργημα εν αναμονή.
Εκκρεμούν τα λίγα. Ενας δεξιός μπακ, ένας τερματοφύλακας, μερικά γεμίσματα στον πάγκο, αυτά. Μερεμέτια. Τα πολλά, τα έφτιαξε. Με υλικά που ξέρει, κι εμπιστεύεται.
Τα έβαλε ήδη, ένα-ένα, στη θέση τους. Στον επόμενο τόνο, το καλοκαίρι, ο Κεϊτά θα είναι ο μεταΤζαν. Ο Κλοπ δείχνει ν’ απολαμβάνει τη βήμα-βήμα δημιουργία. Ολοκληρωμένο, θα είναι κούκλα.
Πηγή: Sport DNA
