Του Σταύρου Καραΐνδρου
Καλοκαίρι 2000, φαντάρος στη Σάμο, Πυροβολικό. Μας ενημερώνει ο διοικητής ότι θα ταξιδέψουμε στα Χανιά για 3 μέρες για να πάρουμε μέρος μαζί με άλλες μονάδες από άλλα νησιά σε μία αντιαεροπορική βολή. Ο διοικητής φωνακλάς, από εκείνους που μοίραζαν τις ’20άρες’ για πλάκα. Λίγες μέρες πριν από το ταξίδι μάς έχει μαζέψει για να μας τονίσει την ανάγκη να πρωτεύσουμε στη συγκεκριμένη βολή, για να βγάλουμε ασπροπρόσωπη τη μονάδα του. Επιστρέφουμε από τα Χανιά, έπειτα από γερό τριήμερο hangover και 2η θέση στην περίφημη βολή. Ούτε γάτα ούτε ζημιά. ‘Φάγαμε’, στα λόγια, από 20 μέρες φυλακή, δεν έγινε κάτι, προχωρήσαμε.
Κάπως έτσι ήταν το ταξίδι της ΑΕΚ το βράδυ της Πέμπτης στο Λέστερ. Είχε προηγηθεί μία σειρά αρνητικών αποτελεσμάτων, με αποκορύφωμα αυτό στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, η επίσκεψη του Δημήτρη Μελισσανίδη στα Σπάτα και το γενικότερο κλίμα που δημιουργείται σε τέτοιες περιπτώσεις. Η ΑΕΚ επέστρεψε από το Λέστερ με ακόμα μία ήττα, ‘φυλακή’ δεν έφαγε, πάει για την επόμενη μέρα, δεν έγινε κάτι, προχωράει.
Έτσι πάει η καθημερινότητα το τελευταίο διάστημα. Οι ‘κιτρινόμαυροι’ του Μάσιμο Καρέρα -κι έχει σημασία στην προκειμένη περίπτωση να τονίζεται ποιος είναι ο προπονητής– βγάζουν μία καταστροφική συνήθεια στις ήττες, είτε αυτές είναι οι ευρωπαϊκές είτε εσχάτως οι ελληνικές. Και μπορεί το 1-2 από τον Παναθηναϊκό να δημιούργησε μεγαλύτερο κρότο, αλλά η αλήθεια παραμένει ως έχει. Μία ΑΕΚ που φαίνεται να βρίσκεται σε μία αγωνιστική απάθεια κι ένας κόσμος που επίσης φαίνεται να προδικάζει το αποτέλεσμα. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη ήττα απ’ όλες: να χάνεις τον κόσμο σου.
Προτού, λοιπόν, φτάσουμε στη 16η Δεκεμβρίου και το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, στην ΑΕΚ πρέπει να αναλογιστούν πώς μπορούν να κερδίσουν ξανά τον κόσμο κι έπειτα τον Ολυμπιακό. Μέχρι το παιχνίδι με τους ‘ερυθρόλευκους’, προηγείται το ματς της Ριζούπολης με τον Απόλλωνα. Φαντάζει ιδανική ευκαιρία για επιστροφή στις νίκες, μόνο που ο Απόλλων του Γιώργου Παράσχου έδεσε κόμπο προσφάτως τον ΟΦΗ στο ‘Γεντί Κουλέ’ και δεν είναι ο αντίπαλος που μπορείς να βγάλεις πάνω του όλα τα απωθημένα σου.
Επίσης, αν εξαιρέσουμε την ΑΕΚ της Τρίπολης και αυτή με την ΑΕΛ, δεν μπορούμε να μιλάμε για μία ομάδα που έχει εγωισμό, ώστε να βγάλει στον αντίπαλο όλα της τα απωθημένα. Να ξεσπάσει δηλαδή. Πιο πολύ μοιάζει με μία ομάδα που προσεύχεται σε κάθε ματς μην έρθει το κακό.
Η ΑΕΚ είναι άρρωστη κυρίως σε νοοτροπία. Ένα σύνολο παικτών, ασχέτως τακτικής και προσώπων στην ενδεκάδα, έτσι κι αλλιώς το κακό σε αυτήν την ομάδα έχει γενικευθεί, που μπαίνει στο χορτάρι και δεν ξέρεις πόσο χειρότερα, μπορεί να αντιδράσει, σε σχέση με το προηγούμενο παιχνίδι.
Το οξύμωρο είναι ότι μέχρι πριν από λίγο καιρό αυτή η ΑΕΚ ήταν πρωταθληματική. Τουλάχιστον έτσι φαινόταν στα παιχνίδια που είχε δώσει στο πρωτάθλημα. Και μόνο ότι έκλεισε τον Νοέμβριο χωρίς να απομακρυνθεί από την κορυφή και χωρίς να ανοίξει η πρόωρη κουβέντα για την επόμενη σεζόν, είναι μία νίκη.
Κι όμως, η ΑΕΚ αυτή μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα φρόντισε να βγάλει τα μάτια της με τα ίδια της τα χέρια. Σαν να μιλάμε για άλλο ‘βιβλίο’. Χωρίς πρόλογο, ιστορία και επίλογο. Μόνο το εξώφυλλο είναι ίδιο, γκρίζο, καταθλιπτικό. Ένας Δικέφαλος Αετός με τα φτερά ‘κομμένα’, να αναζητά κάποιον να τον μάθει να ‘πετάει’ ξανά.
Όσο βρίσκονται στο κάδρο το μέλλον του Καρέρα και το ενδεχόμενο επιστροφής του Όγκνιεν Βράνιες, η ΑΕΚ θα στροβιλίζεται μέσα στην ίδια της την εσωστρέφεια. Όταν θεωρείται ότι για κάθε τι κακό, μία αναφορά στον Βράνιες ίσως να είναι το ‘φάρμακο’, τόσο ο αετός θα μένει καθηλωμένος στο έδαφος. Εκτός αν υπάρχει ένας αξιοσέβαστος αριθμός φιλάθλων, που όντως θεωρεί ότι ο Βόσνιος αμυντικός είναι η λύση σε όλα τα προβλήματα του συλλόγου. Αν ισχύει, τότε αυτή η μερίδα φιλάθλων κάπως πρέπει να ‘ταϊστεί’ και ο Βράνιες είναι η ιδανική περίπτωση.
Το θέμα είναι ότι ουδείς μέσα στην ΑΕΚ, ακόμα και ο ίδιος ο Μελισσανίδης, δεν γνωρίζει ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα. Μπορεί η στήριξη στο πρόσωπο του Καρέρα να είναι το θέσφατο από πλευράς διοίκησης τη δεδομένη χρονική στιγμή, δεν σημαίνει ότι είναι και το σωστό. Και το βασικότερο: δεν σημαίνει ότι δεν θα έχει ημερομηνία λήξης.
Το μόνο που μπορούν να κάνουν οι επικεφαλής στην ΑΕΚ είναι να περιμένουν. Τον Απόλλωνα, τον Ολυμπιακό, μία σειρά θετικών αποτελεσμάτων, μα κυρίως ανταγωνιστικών εμφανίσεων, για να δουν αν ο ‘ασθενής’ ανταποκρίνεται στη θεραπεία. Αν υπάρξει σημείο αναφοράς και επανέναρξης, τότε ίσως η Ευρώπη να ήταν το μεγαλύτερο ‘αγκάθι’, το έξτρα βάρος που δημιουργούσε το πρόβλημα στην ΑΕΚ και στο δρόμο της προς τον πρωταθλητισμό. Σε αντίθετη περίπτωση, ο Μελισσανίδης θα ξαναπάει στα Σπάτα και αυτήν τη φορά όχι για να στηρίξει τον Καρέρα ούτε για να καλωσορίσει τον Βράνιες στους παίκτες…
Πηγή: Contra
