Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Όσοι βρεθήκαμε στο Κλειστό Γυμναστήριο Ηρακλείου (στα Δύο Αοράκια) το απόγευμα της Κυριακής, παρακολουθούσαμε την εικόνα στις κερκίδες περίπου σε κατάσταση σοκ: δύο χιλιάδες και πλέον θεατές του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, καθισμένοι ο ένας δίπλα στον άλλον, έβλεπαν τον τελικό, φώναζαν συνθήματα για τις ομάδες τους χωρίς μπινελίκια (ούτε καν ένα από τα κλασσικά «Ο Θρύλος κι ο Πειραιάς» ή ο «ΠΑΟ κι η Λεωφόρος» δεν ακούστηκε), με μπόλικο πάθος και γνήσια χαρά. Ό,τι πιο παράξενο και εξωτικό μπορεί να συναντήσει κανείς σε ελληνικό γήπεδο δηλαδή.
Ο Ολυμπιακός νίκησε με μεγάλη ανατροπή και καταπληκτική άμυνα στο τελευταίο δεκάλεπτο, ο Παναθηναϊκός προδόθηκε από την έλλειψη ποιοτικών λύσεων στον πάγκο του, οι Αγγελόπουλοι ένιωσαν ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή να δηλώσουν δικαιωμένοι για το «μέχρι τέλους». Κι ωστόσο όλα αυτά, επί της ουσίας, περνούν σε δεύτερο πλάνο. Ή μάλλον το αντίθετο: είναι σε πρώτο πλάνο, ακριβώς επειδή το μπάσκετ πρωταγωνίστησε. Όχι η καφρίλα, όχι η αστυνομία, όχι οι κροτίδες και τα δακρυγόνα. Αλλά ο Ντόρσεϊ, ο Βεζένκοφ, ο Νέντοβιτς.
Στο Ηράκλειο φιλοξενούμε συχνά μεγάλες διοργανώσεις. Διεθνούς βεληνεκούς. Όποιος πιστεύει ότι αυτό συμβαίνει χαριστικά, δεν γνωρίζει τη συστηματική δουλειά που γίνεται από όλους τους αρμόδιους φορείς εδώ, πάνω στον αθλητισμό: από τον Δήμο Ηρακλείου (στον οποίο εργάζομαι), την Περιφέρεια Κρήτης και την Πολιτεία, μέχρι τις ομοσπονδίες και τις τοπικές Ενώσεις. Το επίπεδο της συνεργασίας είναι πολύ καλό, ο στόχος κοινός (να γίνει η πόλη και η Κρήτη ένα αθλητικό κέντρο για ολόκληρη την Ανατολική Μεσόγειο) και τα αποτελέσματα ορατά. Δεν είναι τυχαίο ότι οι αθλητές και οι ομάδες, συχνά ζητούν να αγωνιστούν εδώ. Προφανώς υπάρχουν προβλήματα, π,χ, στο Παγκρήτιο που χρειάζεται αναβάθμιση (η οποία, πάντως, βρίσκεται σε εξέλιξη). Εντούτοις το Ηράκλειο αποτελεί την αθλητική πρωτεύουσα της ελληνικής περιφέρειας, με το σπαθί του.
Αναφέρω τα παραπάνω για να καταλήξω στο εξής: από όλες τις διοργανώσεις που έχουν φιλοξενηθεί στο Νέο Κλειστό και είναι πολλές, ουδεμία είχε τις δυσκολίες και τις ιδιαιτερότητες του final-four του Κυπέλλου Ελλάδος. Με Ολυμπιακό – Παναθηναϊκό – ΑΕΚ στο παρκέ και κόσμο στις εξέδρες, είχα την ανησυχία ότι η πόλη θα γινόταν πεδίο μάχης.
Αντ’ αυτού, έγινε το πιο φωτεινό, αισιόδοξο παράδειγμα για το μέλλον. Τα εύσημα πάνε στη διοίκηση της ΕΟΚ, στους τοπικούς φορείς και φυσικά στις ίδιες τις ομάδες.
Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι αβίαστο: όταν θέλουν όλοι, μπορούν!
Υπάρχουν πολλοί φίλαθλοι εκεί έξω, σαφώς περισσότεροι από τους κάφρους, που απλώς θέλουν να φωνάξουν και να χειροκροτήσουν τις ομάδες τους. Επενδύστε σε αυτούς και φέρτε τους ξανά στα γήπεδα.
Εμείς, στο Ηράκλειο, σας δείξαμε πώς γίνεται. Στο χέρι σας είναι να ακολουθήσετε το παράδειγμα.
Υ.Γ. Κρατώ μια επιφύλαξη, επειδή το δείγμα ήταν μικρό. Είναι πιο εύκολο να ελέγξεις 2.000 εισιτήρια, παρά 10 και 20 χιλιάδες. Όμως η ουσία πιστεύω πώς βρίσκεται στην πρόθεση: αν όλοι αποφασίσουν και συμφωνήσουν ποιους θέλουν στις εξέδρες, τότε ό,τι συνέβη στο Νέο Κλειστό Γυμναστήριο Ηρακλείου μπορεί να συμβεί και σε μεγαλύτερη κλίμακα.
Υ.Γ.2: Ο οργανισμός ΠΑΟΚ δείχνει και οφείλει να συνεχίσει να δείχνει ψυχραιμία στο συντονισμένο μίσος που εισπράττει. Η ωραία σκηνή όπου ο Βιεϊρίνια καταθέτει λουλούδια στη μνήμη του Άλκη, ας παίζει στο mute. Ό,τι ακούστηκε δεν χρειάζεται αναπαραγωγή. Το μίσος θα φέρει μόνο μίσος. Κι ο «Δικέφαλος» δεν μπορεί και δεν πρέπει να συνεισφέρει άλλο σε ετούτο το γαϊτανάκι. Οι υπόλοιποι, δικηγόροι, παράγοντες, οπαδοί, ας αναλογιστούν τις ευθύνες τους εγκαίρως, πριν θρηνήσουμε κι άλλον Άλκη.
Πηγή: Sport DNA
