Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Δυο μέρες τώρα διαβάζω στον ξένο Τύπο αφιερώματα για την κυριακάτικη νίκη του Ράφα Ναδάλ στην Αυστραλία που χαιρετίζεται σε όλο τον κόσμο ως ένα σπάνιο αθλητικό επίτευγμα. Η νίκη αυτή έδωσε στον Ισπανό πολλές πρωτιές. Ηταν η δεύτερη νίκη του στο συγκεκριμένο σκληρό τουρνουά μετά από πέντε χαμένους τελικούς. Τον οδήγησε στο θρόνο του παγκόσμιου τένις καθώς είναι πλέον ο μόνος με 21 τουρνουά του του Γκραν Σλαμ στη συλλογή του. Κυρίως όμως είναι ένα αποτέλεσμα που βοήθησε τον Ναδάλ να χτίσει την εικόνα ενός αδάμαστου νικητή, ενός σπουδαίου ήρωα που δεν τα παρατάει ποτέ. Κι αυτό το τελευταίο, το χτίσιμο μιας εικόνας που ο κόσμος δεν θα ξεχάσει, το είχε ανάγκη πιο πολύ και από το Open της Μελβούρνης.
Όλα μα όλα δικά του
Στο παλμαρέ του Ναδάλ υπήρχαν πριν την κατάκτηση του τουρνουά της Αυστραλίας κι άλλες επιτυχίες που μπορούν να επικαλεστούν όσοι πιστεύουν πως αυτός είναι ο καλύτερος όλων των εποχών. Πέρα από τις 21 πλέον κατακτήσεις τουρνουά του Γκραν Σλάμ υπάρχουν 90 τίτλοι σε ATP τουρνουά, πέντε Κύπελλα Davis, 209 εβδομάδες παραμονής στο νούμερο 1 της παγκόσμιας κατάταξης και φυσικά δύο χρυσά ολυμπιακά μετάλλια: ένα στο απλό το 2008 στο Πεκίνο και ένα δεύτερο στο διπλό με συμπαίκτη τον Μαρκ Λόπεζ στους Αγώνες του Ρίο το 2016. Κανείς δεν έχει να παρατάξει ανάλογα επιτεύγματα, έστω κι αν ο Φέντερερ κι ο Τζόκοβιτς έχουν κι αυτοί τα δικά τους μοναδικά επιτεύγματα που οι οπαδοί τους πάντα θα επικαλούνται. Είναι, όμως, οι τίτλοι, το όπλο του Ναδάλ στην προσπάθειά του να φτάσει στην αθανασία; Αυτοί είναι που έκαναν την οικουμένη του τένις (και όχι μόνο) να τον χειροκροτήσει την Κυριακή το απόγευμα; Δεν θα το έλεγα. Ποτέ στην καριέρα του Ναδάλ δεν ήταν οι τίτλοι του αυτό που προκαλούσε θαυμασμό: το θέμα ήταν πάντα ο ίδιος. Η άσβηστη φλόγα του. Η αδάμαστη καρδιά του. Και πάνω από όλα η τεράστια θέλησή του να συναγωνίζεται αντιπάλους, όπως ο Φέντερερ και ο Τζόκοβιτς, πιο προικισμένους και πιο ποιοτικούς. Αλλά όχι κι απαραίτητα ανώτερους.
Υμνος στη θέληση
Η καριέρα του Ναδάλ είναι ένας ύμνος στη δύναμη της θέλησης. Αν και δεξιόχειρας μαθαίνει να παίζει με το αριστερό για να έχει αυτό το μικρό αβαντάζ που έχει κάθε παίκτης που σερβίρει με το αριστερό στο μπακ χαντ του αντιπάλου του. Ο Ναδάλ δεν το μαθαίνει απλά, αλλά εμφανίζεται στα 18 του με το δυνατότερο αριστερό φόρχαντ που έχουμε δει σε γήπεδο! Με αυτό το απίστευτο όπλο, χωρίς να είναι ούτε ο καλύτερος σέρβερ, αλλά ούτε κι ο καλύτερος returned player κατακτά το Γουίμπλετον (στο οποίο κανονικά ως «χωματάς» δεν θα πρεπε να περνά ούτε απέξω…) κερδίζοντας τον υπέροχο Φέντερερ στο βασίλειο του. Τον Φέντερερ τον κυνηγά για να τον προσπεράσει πάνω από 17 χρόνια κι ας τον κερδίζει τις πιο πολλές φορές στα μεταξύ τους ματς: όταν ο Ναδάλ κέρδισε το πρώτο του Οpen στη Μελβούρνη το 2009 ο Ελβετός είχε 13 Γκραν Σλαμ κι αυτός μόλις 6!
Αν στην κούρσα αυτή δυσκολεύεται είναι γιατί το κορμί του δεν αντέχει την πίεση στο οποίο το υποβάλει. Ο Ναδάλ μικρός είναι ένα αγρίμι που δεν κερδίζει τίποτα χάρη στην υψηλή τεχνική του (όπως ο Ελβετός) ή χάρη στην στρατηγική του μεγαλοφυία και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης (όπως ο Τζόκοβιτς). Ο,τι κερδίζει το κερδίζει γιατί τρέχει, μάχεται, πεθαίνει κι ανασταίνεται και είναι λογικό αυτή η ακραία προσέγγιση του σπορ να φέρει τραυματισμούς και πόνους: κανείς top player δεν είχε ποτέ τόσους και κανείς δεν επέστρεψε τόσες φορές.
Ο Ναδάλ διαχειρίζεται τους πόνους του με μια αξιοθαύμαστη προσαρμοστικότητα: αλλάζει τρόπο παιγνιδιού και στα μισά της διαδρομής ξεκινά μια δεύτερη καριέρα. Βελτιώνει (και πολύ…) το σερβίς του, γίνεται πιο επιθετικός, τρέχει λιγότερο ίσως, αλλά με τον καιρό μαθαίνει να ανεβαίνει σωστά στο φιλέ – τελειοποιεί στα τριάντα του ακόμα και τα βολέ του. Ομως αν αύριο σταματούσε το τένις δεν ξέρω πόσοι αυτά θα τα θυμόντουσαν: αντιθέτως κανείς δεν θα ξεχάσει το ματς με τον Μεντβέντεφ.
Εποποιία και υπερβάσεις
Ο Ναδάλ δεν χρειαζόταν απλά να κερδίσει το Open της Αυστραλίας για να καθίσει μόνος στο θρόνο: χρειαζόταν να γίνει πρωταγωνιστής σε μια μοναδική εποποιία για να θυμίσει σε όλους μας την καριέρα του. Αυτό έκανε φέτος στη Μελβούρνη. Βρέθηκε εκεί την τελευταία στιγμή κι αφού παράκουσε τις εντολές του γιατρού του που του έλεγε ότι ο πόνος στο γόνατό του (που τον οδήγησε να μείνει εκτός αγώνων από τον περασμένο Αύγουστο) θα ξαναεμφανιστεί. Μετά από ένα τουρνουά στο Ντουμπάι έπαθε Covid και δεν έκανε την πρέπουσα προετοιμασία. Για να φτάσει στον τελικό έκανε υπερβάσεις: έχει γυρίσει το σε βάρος του 0-2 στο ματς με τον Σαποβάλοφ, έχει «σκοτωθεί» στον ημιτελικό με τον Μπερετίνι. Στον τελικό κόντρα στον Μεντβέντεφ που στη Νέα Υόρκη έχει στραπατσάρει τον Τζόκοβιτς δεν είναι φαβορί. Για να κερδίσει το ματς με τον Μεντβέντεφ έπρεπε να κάνει πολλά – για την ακρίβεια να θυμίσει στον κόσμο όλα όσα μόνο αυτός μπορεί να κάνει. Να είναι ο Ναδάλ.
Ψυχή και υπερηφάνεια
Στον αθλητισμό δεν έχει σημασία μόνο τι κάνεις, αλλά και το πώς και πότε το κάνεις. Ο Ναδάλ κερδίζει αυτό το 21ο Γκραν Σλάμ τουρνουά που δεν έχει κανείς κάνοντας ένα παιγνίδι που θα μείνει αξέχαστο. Στα μισά του πέμπτου σετ (κι ενώ το ματς είναι 3-3) ο Ισπανός είναι χειρότερος σε όλα: οι άσοι του είναι 2 και του Ρώσου 27, τα αβίαστα λάθη 4 παραπάνω, οι συνολικοί πόντοι πολλοί λιγότεροι, τα κερδισμένα ραλί του σχεδόν τα μισά. Κι όμως είναι μέσα στο ματς! Το παιγνίδι με τον υπέροχο Ρώσο, που κι αυτός δείχνει όλο του το ρεπερτόριο (ακόμα και τα τεράστια νεύρα του που τα εκτονώνει χωρίς να τον επηρεάζουν, όπως μόνο αυτός μπορεί) είναι μια κατάθεση ψυχής, αλλά και μια επίδειξη δύναμης συγχρόνως. Ο Ναδάλ αντιμετωπίζει συνεχώς και νέα προβλήματα: στο 5-4 σερβίρει για να πάρει το ματς, προηγείται με 30-0 κι ο Μεντβέντεφ επιστρέφει παίζοντας από το βάθος του γηπέδου τρεις πόντους ανθολογίας. Ο Ναδάλ, εναλλάσσοντας από τα μισά του ματς και μετά τη δύναμη των χτυπημάτων του υποχρεώνοντας τον Ρώσο να τρέξει ένα μαραθώνιο, έχει αποφασίσει να μην σπεκουλάρει στα πιθανά λάθη του αντιπάλου του, αλλά να ορίσει τη μοίρα του – να χάσει ή να κερδίσει απέναντι σε ένα αντίπαλο δέκα χρόνια νεότερο, πιο δυνατό, πιο φρέσκο και που δεν του χαρίζει απολύτως τίποτα. Ο Φέντερερ στην τελευταία του νίκη στην Αυστραλία είχε δει τον Τσίλιτς να καταρρέει και τον ποδοπάτησε: είχε κερδίσει το τελευταίο σετ με 6-1. Ο Ναδάλ είδε τον Μεντβέντεφ στο πέμπτο σετ να παίζει όσο καλύτερα μπορεί! Στο τέλος κερδίζει μια μονομαχία που έχει κάτι το μυθιστορηματικό κι αφού μάλιστα έχει παρακαλέσει το κοινό να μην αποδοκιμάζει τον αντίπαλο του. Γιατί είναι ο Ναδάλ. Που ξέρει τι θα πει και νίκη και ήττα. Και θρίαμβος και πόνος. Και θάνατος κι ανάσταση. Μόνο αυτός.
Θα τον ξεπεράσει ο Τζόκοβιτς;
Θα καταφέρει κάποιος να τον ξεπεράσει; Τα είκοσι Γκραν Σλαμ τουρνουά είναι ένα εμπόδιο που δύσκολα περνάς. Το 2018 είχε κατακτήσει το εικοστό μεγάλο τουρνουά στην καριέρα του στη Μελβούρνη ο Φέντερερ κερδίζοντας στον τελικό τον Τσίλιτς. Ολοι πρόβλεπαν ότι ο Ελβετός θα κερδίσει τουλάχιστον και το Γουίμπλετον, που παραμένει το αγαπημένο του τουρνουά. Ο Ελβετός δεν τα κατάφερε ποτέ να ξαναγωνιστεί σε τελικό. Τον Οκτώβριο του 2020 όλοι ασχολούνταν με τον θρίαμβο του Ναδάλ στο Παρίσι: τότε ο Ισπανός κατακτώντας το τρόπαιο είχε φτάσει κι αυτός τα 20 Γκραν Σλαμ και όλοι θεωρούσαν βέβαιο πως σύντομα θα ξεπερνούσε τον Φέντερερ. Το έκανε αλλά δυο ολόκληρα χρόνια αργότερα, κι ενώ στο μεταξύ από τότε δεν έχει αγωνιστεί σε κανένα τελικό. Αυτός που τον κυνηγά πλέον είναι ο Τζόκοβιτς. Όταν ο Σέρβος κατέκτησε μέσα στο 2021 το Όπεν της Αυστραλίας, το Ρολάν Γκαρός και το Γουίμπλεον, όλοι εκτιμούσαμε πως θα ναι ο πρώτος που θα φτάσει τα 21. Όμως ο Τζόκοβιτς στις ΗΠΑ έχασε τον τελικό από τον Μεντβέντεφ, στην Αυστραλία δεν αγωνίστηκε κι αν δεν εμβολιαστεί δύσκολα θα βρεθεί και στο Παρίσι τον Μάιο. Ενώ ο Ναδάλ θα είναι εκεί. Οπλισμένος με την απίστευτη πίστη του για να κάνει τα τουρνουά του 22. Κι έχοντας πάντα μια σοβαρότητα που δεν χαρακτηρίζει τον Τζόκοβιτς. Που στην Αυτραλία πέρασε κι αυτός φέτος στην ιστορία. Για τους λάθος λόγους.
Πηγή: Karpetshow
