Του Πολύδωρου Παπαδόπουλου
«Όταν είσαι στο γήπεδο, ό,τι άλλο συμβαίνει στη ζωή φεύγει. Τα προβλήματα φεύγουν. Όλα φεύγουν» — Ντιέγκο Μαραντόνα, 1960-2020. Τα λόγια του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα φέρνουν στο μυαλό την ποδοσφαιρική του τέχνη και τα όσα έχει αφήσει κληρονομιά στο ποδόσφαιρο και το γήπεδο.
Φέρνουν όμως και πόνο μαζί. Αυτός ο μυθικός παίκτης, αυτός ο Θρύλος, ήταν περικυκλωμένος από μία τρέλα που… θόλωσε τα όρια μεταξύ της επαγγελματικής του καριέρας και της χαοτικής προσωπικής του ζωής.
Κατάφερνε να ξεφύγει απ’ όλα αυτά όταν έπαιζε. Ο θόρυβος σταματούσε, όπως και κάθε τι άλλο. Μόνο τώρα μπορούμε να εκτιμήσουμε αυτές τις στιγμές του στο γήπεδο. Να είμαστε ευγνώμονες που βρήκε κάτι να τον κάνει τόσο χαρούμενο σε αυτές τις στιγμές του στο γήπεδο και κάτι που το έβγαζε εκεί. Μία προσωπική χαρά που αποζητά ο καθένας μας.
Κατά κάποιον τρόπο τα λόγια του Μαραντόνα σημαίνουν τόσα πολλά για τον κόσμο. Για τους πιστούς του και όχι μόνο. Για αυτή τη… διαφυγή του από τα προβλήματά του στο γήπεδο και για όποιον αγαπούσε τη μεγαλοφυΐα του. Στην Αργεντινή ζούσαν για τα παθιασμένα Μουντιάλ του.
Στη Νάπολι ακόμα θυμούνται τις φοβερές Κυριακές στο Σαν Πάολο. Μόνο ένας ανόητος θα έπαιρνε τα μάτια του απ’ όσα έκανε ο Μαραντόνα. Ανά πάσα στιγμή κάτι απίστευτο μπορούσε να συμβεί. Και αυτό ακριβώς ήταν ένα ουσιαστικό μέρος, ένα κομμάτι του ίδιου και της σχέσης του με το ποδόσφαιρο.
Ο Μαραντόνα ήταν σαν… χόρευε στο γήπεδο. Οι κινήσεις του. Ένα προσωπικό ταγκό. Ένα δικό του… σχέδιο. Οι δικοί του ρυθμοί που ότι και να έκανε τραβούσε την προσοχή.
Κανείς δεν έχει κινηθεί ποτέ με ποδόσφαιρο όπως έκανε ο Μαραντόνα. Κανείς και ποτέ δεν είχε τέτοιες κινήσεις. Ανέβασε επίπεδο στο ποδόσφαιρο, άλλαξε τα πάντα στην εποχή του και τα έδωσε όλα σε ανεπανάληπτες ποδοσφαιρικές… ερμηνείες.
Στα καλύτερά του ήταν σαν να βλέπεις έναν άλλον ποδοσφαιρικό κόσμο. Μία… μαγεία. Έμοιαζε να είναι ένα με την μπάλα και με τρόπο που αισθανόταν διαφορετικός από όλους τους άλλους. Και ήταν. Με κάθε τρόπο.
Άλλοτε με ισορροπία στο παιχνίδι του και άλλοτε όχι. Ωθούσε τον εαυτό του μπροστά με τη μπάλα. Τα εμπόδια ήταν εκεί για να ξεπεραστούν. Ένα ευλογημένο ταλέντο και ένας παίκτης μαθημένος από τους δρόμους και το πώς να δίνει τις… μάχες του. Ο Χόρχε Βαλντάνο είχε πει πως «καμία μπάλα δεν είχε ποτέ καλύτερη εμπειρία από όταν ήταν στο αριστερό του πόδι».
Το Παγκόσμιο Κύπελλο του Μαραντόνα
Φυσικά το Μουντιάλ ήταν κινητήριος δύναμη για εκείνον. Για τον καλύτερο παίκτη της εποχής του – αδιαμφισβήτητα για πολλούς οποιασδήποτε εποχής – ήταν δύσκολο όταν κόπηκε από την αποστολή του 1978, καθώς οι συμπατριώτες του σήκωσαν το τρόπαιο που ήταν για την Αργεντινή σαν το πιο… ιερό δισκοπότηρο. Το να βρει έναν τρόπο να ξεπεράσει τα στοχευμένα σκληρά τάκλιν που υπέμεινε κατά την πρώτη του εμπειρία στο Παγκόσμιο Κύπελλο το 1982 ήταν μια πρόκληση. Δεν στάθηκε απλώς σε αυτό. Το 1986 ο Μαραντόνα ανέβηκε στα ύψη. Το έκανε με όλη του τη δύναμη — και λίγη από τη δύναμη του Θεού, όπως θα ήθελε — για να φτάσει στην κορυφή.
Το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986 είναι το Παγκόσμιο Κύπελλο του Μαραντόνα. Με το περιβραχιόνιο του αρχηγού και τη φανέλα του Νο 10 είχε συμμετοχή , είτε σκοράροντας είτε μοιράζοντας ασίστ, στα 10 από τα 14 γκολ της Αργεντινής. Φυσικά έκανε τις περισσότερες ντρίμπλες. Φυσικά δέχθηκε φάουλ σε έναν πολύ μεγάλο αριθμό. Αριθμός – ρεκόρ. Έπρεπε να είναι… γενναίος. Έπρεπε να αποφύγει τρομερές κλωτσιές και τόσα άλλα χτυπήματα. Έπρεπε να είναι πολυμήχανος για να δημιουργήσει και να σκοράρει με κάθε δυνατό μέσο. Έπαιξε καλύτερα, το απόλαυσε και μετά τραγούδησε πιο δυνατά, έκανε το δικό του… πάρτι και έγινε ο Θεός της Αργεντινής.
Απολαύστε την… αυθάδεια με την οποία σκόραρε με την Ιταλία. Δείτε ξανά το πως βάζει γκολ με την Αγγλία και γίνεται… Θεός.
Ο Σερ Άλφ Ράμσεϊ θέλησε να πει έναν καλό λόγο για εκείνον αλλά και παράλληλα να τον… υπονομεύσει. «Ο Πελέ είχε σχεδόν τα πάντα. Ο Μαραντόνα έχει τα πάντα. Δουλεύει σκληρότερα, κάνει περισσότερα και είναι πιο ικανός. Το πρόβλημα είναι ότι θα τον θυμούνται για έναν άλλο λόγο. Το πως… αλλάζει τους κανόνες για να τους ταιριάζει πάνω του».
Το παράδοξο της τέχνης του Μαραντόνα είναι αυτή η ιδιαίτερη φόρτιση που προέρχεται από το μείγμα ποδοσφαιρικής ομορφιάς αλλά του… θηρίου που έκρυβε μέσα του. Αυτό έκανε πάντα την ιστορία του πιο σύνθετη.
Τα γκολ με το Βέλγιο στους ημιτελικούς επίσης έχουν μείνει στην ιστορία.. Ο τρόπος με τον οποίο εκτελεί σε πλήρη ταχύτητα – στο σημείο ακριβώς όπου μπορούσε να διατηρήσει την ισορροπία χωρίς να χάσει ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου ταχύτητας – είναι αυτό ακριβώς το στιλ του. Ο κλασικός Μαραντόνα. Στον τελικό εναντίον της Δυτικής Γερμανίας, η ταχύτητα σκέψης και η αντίληψή του του επέτρεψαν να βγάλει τη πάσα για το νικητήριο γκολ.
Το μυαλό στη Μπόκα, η καρδιά στη Νάπολι!
Η Μπόκα Τζούνιορς ήταν ο σύλλογος που πάντα είχε στο μυαλό του από μικρός. Στα όνειρά του είχε τη Μπόκα και τη Μπαρτσελόνα ενώ του προέκυψε και η Σεβίλλη. Όμως η Νάπολι έκλεψε την καρδιά του στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Μόνο ο Μαραντόνα θα μπορούσε να ισχυροποιήσει τόσο πολύ μία ομάδα στην Ευρώπη όπως είχε κάνει με την Αργεντινή και το έκανε με τη Νάπολι.
Ο τρόπος με τον οποίο τον σέβονται εκεί είναι απίστευτος. Ο σεβασμός που έχει η πόλη είναι αισθητός μέχρι σήμερα και θα είναι για όσο υπάρχει η Νάπολη ως πόλη. Υπάρχει άλλωστε το βίντεο της προθέρμανσης του πριν από έναν αγώνα με τη Νάπολι όπου ο ίδιος… χορεύει με τη μπάλα υπό τους ήχους του τραγουδιού Live is Life των Opus.
Ο Μαραντόνα ήταν σαν να… κεντάει με τη μπάλα. Ένα υπό άλλες συνθήκες… αδιάφορο κόλπο κάνει τον κόσμο να παραληρεί. Είναι ο σόουμαν, το επίκεντρο κάθε αγώνα και ο δημιουργός των… θαυμάτων.
Οι οργανωμένοι της Νάπολι τραγουδούσαν το «μαμά, δεν ξέρεις γιατί χτυπάει η καρδιά μου; Μαμά δεν ξέρεις γιατί; Μάθε γιατί είμαι ερωτευμένος. Είδα τον Μαραντόνα»!
Είναι αυτή η αγάπη που διαρκεί. Μέσα από τεράστιες τοιχογραφίες, ιερά και τώρα μέσα από την απώλειά του. Τη θλίψη και αυτή τη στεναχώρια κυρίως στο Μπουένος Άιρες και στη Νάπολη αλλά γενικά σε όλον τον κόσμο. Ο Μαραντόνα παραμένει αυτή η εμβληματική παρουσία. Ο εμβληματικός άνθρωπος των δύο πόλεων, του πολιτισμού τους, των ανθρώπων τους, των αγώνων και των ονείρων τους.
Ένα μεγάλο ανεκπλήρωτο όνειρο
Ο Μαραντόνα κέρδισε το Παγκόσμιο Κύπελλο, κέρδισε φήμη και περιουσία, βρέθηκε να έχει κοινά στοιχεία με τον Πάπα και μάλιστα είχε μια θρησκεία που… ιδρύθηκε προς τιμήν του. Γνώρισε απίστευτες επιτυχίες που τις βιώνουν μόνο λίγοι.
Μόνο λίγοι εκλεκτοί. Ωστόσο, υπήρχε ένα πράγμα που λαχταρούσε ο Μαραντόνα και το οποίο δεν μπορούσε ποτέ να εκπληρώσει – κάτι που αποκάλυψε στον Λουίς Ομάρ Τάπια.
«Μου είπε ότι το μοναδικό του όνειρο στη ζωή ήταν να πάρει τις κόρες του στη Disney (World) στο Ορλάντο, γιατί τους το είχε υποσχεθεί ότι όταν ήταν μικρές. Τους είχε πει ότι θα τις έπαιρνε», σημειώνει ο Τάπια. «Δεν είχε χρόνο να το κάνει κατά τη διάρκεια του Μουντιάλ του ’94».
«Τα σύνορα μετά έκλεισαν για εκείνον λόγω των προβλημάτων του με τα ναρκωτικά (στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 στις ΗΠΑ) και της εμπλοκής του με τη ναπολιτάνικη μαφία. Δεν μπόρεσε ποτέ να ξαναπάει. Έτσι πέθανε χωρίς να μπορέσει να κρατήσει αυτή την υπόσχεση στις κόρες του», είχε τονίσει.
Η οργή ενός φίλου για τους… γύπες!
«Ήταν οδυνηρό», τόνιζε ο Στόιτσκοφ με έναν συνδυασμό θλίψης και θυμού στη φωνή του. «Ένας αληθινός φίλος πέθανε. Υπέφερε πολύ και το ίδιο και εμείς για εκείνον γιατί βλέπαμε το τι αντιμετώπιζε», επισήμανε ακόμα.
Ο Θρύλος της Μπαρτσελόνα και νικητής της Χρυσής Μπάλας ήταν στενός φίλος με τον Μαραντόνα. Οκτώ ημέρες μετά τον θάνατο του Μαραντόνα, ο Στόιτσκοφ θρηνούσε. Ένιωθε άσχημα που δεν ήταν εκεί για να παρηγορήσει τον Μαραντόνα τις τελευταίες του στιγμές. «Στο τέλος πέθανε μόνος. Δεν είχε την οικογένειά του γύρω του. Αυτό είναι το πιο λυπηρό κομμάτι. Το πιο λυπηρό για μένα», ανέφερε ακόμα.
Η λύπη του Στόιτσκοφ όμω, μετά γίνεται θυμός. Ο τόνος του Βούλγαρου αλλάζει απότομα όταν χαρακτηρίζει τους ανθρώπους που βρέθηκαν κοντά στον Μαραντόνα για προσωπικό τους όφελος. Θυμάται τις διαφωνίες που θα είχε με τον Μαραντόνα για τη ζωή που ζούσε ο Αργεντινός. Ο Στόιτσκοφ είχε δώσει σε αυτά τα όνομα το όνομα freeloaders (είναι εκείνος που εκμεταλλεύεται τη γενναιοδωρία του άλλου χωρίς να δίνει κάτι πίσω). Τους κατηγορεί ότι λειτούργησαν για προσωπικό τους συμφέρον σε βάρος του Μαραντόνα, ότι έφεραν την ψυχολογική του πτώση αλλά και τη σωματική του κατάπτωση.
«Θα το έλεγα στον ίδιο τον Μαραντόνα και σε εκείνους τους… γύπες και… άρπαγες που είχε γύρω του», λέει ο Στόϊτσκοφ. «Θα τους έλεγα: αν δεν ήταν εδώ ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, τι στο διάολο θα έκανες; Πού θα έτρωγες; Δεν βαρέθηκα να τα λέω αυτά και θα τα έλεγα ξανά», υπογραμμίζει ακόμα.
Ο Στόιτσκοφ έχει διαλέξει να θυμάται όλα τα καλά στοιχεία του Μαραντόνα και τις καλές κοινές στιγμές του. Ελπίζει πως θα παραμείνει μέρος της κληρονομιάς του φίλου του.
«Ο Ντιέγκο είχε πει ‘έκανα πολλά λάθη, αλλά η μπάλα δεν λερώνεται ποτέ’ (la pelota no se mancha)’ Τότε είχε ένα μήνυμα για τα παιδιά. Αυτό το μήνυμά του ήταν ‘εάν θέλετε να παίξετε ποδόσφαιρο και να απολαύσετε τη ζωή, μην πέφτετε στα ναρκωτικά όπως έκανα εγώ.
Αυτό με επηρέασε πραγματικά. Ένα άτομο που μπορεί να το αναγνωρίσει και να βοηθήσει τα παιδιά να αποφύγουν αυτό το μονοπάτι είναι για μένα κάτι μοναδικό. Κάτι το απίστευτο», σχολιάζει ο Βούλγαρος.
Για τον Αντρές Καντόρ ο θάνατος του Μαραντόνα σηματοδοτεί κάτι περισσότερο από την απώλεια ενός φίλου. Σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής και για το παγκόσμιο ποδόσφαιρο.
«Ο Ντιέγκο συμβόλιζε το ποδόσφαιρο στην πιο αγνή του μορφή», σχολιάζει ο Καντόρ. «Γι’ αυτό ήταν σαν ‘πέθανε’ για μένα το ποδόσφαιρο. Τώρα θα ξεκινήσει μια νέα εποχή ποδοσφαίρου, από την οποία δεν θα λείπει η ομορφιά που είχε πάντα.
Όμως η μέγιστη έκφραση αυτού του αθλήματος, κατά τη γνώμη μου και αποφεύγοντας κάθε γενίκευση, ήταν ο Ντιέγκο Μαραντόνα. Με τον θάνατο του Μαραντόνα, και παρά το γεγονός ότι δεν είχε παίξει τόσο καιρό – ακόμα και συμβολικά δηλαδή – ήταν σαν να ‘έφυγε’ ο παίκτης που εκπροσώπησε καλύτερα το άθλημα που αγαπάμε. Αυτός ήταν ο Ντιέγκο».
Πηγή: Gazzetta
