«Κι οι άλλοι δύο;» ξαναρώτησα. Ο ψηλός, πρόσθεσε: «Ο Πέτζα και ο Τάρπλεϊ». Ο Φασούλας δεν είναι… αντικειμενικός, γιατί με τον Ρόι Τάρπλεϊ, ήταν συμπαίκτης στη θρυλική περίοδο 1993-94, για τον Ολυμπιακό.Ποιος όμως είναι αντικειμενικός, όταν καλείται να μιλήσει για τον Ρόι, τώρα που αυτή η ιδιοφυΐα των παρκέ δεν βρίσκεται πια κοντά μας;
Χτυπημένος από τα πάθη που τον σημάδεψαν σε ολόκληρη τη ζωή του, κυνηγημένος από τους δαίμονές του, που σταμάτησαν μια καριέρα ολ-σταρ στο ΝΒΑ. Αυτοκαταστροφικός, όσο κανείς, ο Ρόι Τζέιμς Τάρπλεϊ, έφυγε στα 50 του, στις 9 Ιανουαρίου 2015, χωρίς να έχει δώσει στο μπάσκετ ό,τι ο Θεός του χάρισε απλόχερα.
Όποτε τους έβαζε στην άκρη, μεγαλουργούσε. Αυτοί, όμως, κάθε φορά επέστρεφαν. Κι όσα δεν πάθαινε από τους αντιπάλους του μέσα στο γήπεδο, ο Ρόι, του συνέβαιναν έξω απ΄αυτό. Από ένα τέτοιο εξωαγωνιστικό εμπόδιο, ωστόσο, μας έκανε τη χάρη και ήρθε στην Ελλάδα. Για τον Φασούλα και όχι μόνο «ο καλύτερος Αμερικανός που πάτησε το πόδι του στα μέρη μας».
Το 1989, ενώ με το Ντάλας είχε κάνει παπάδες στο ξεκίνημα της καριέρας του, το ΝΒΑ τον απέβαλε λόγω παρατεταμένης χρήσης ναρκωτικών. Ο Ρόι περιπλανήθηκε σε μικρές λίγκες, μέχρι που ο Στιβ Γιατζόγλου, το καλοκαίρι του 92 του κάνει πρόταση για λογαριασμό του Άρη. Ο έμπειρος Στιβ, όχι μόνο ήξερε τι παίκτη έπαιρνε, κάτω από τη μύτη των άλλων ομάδων, αλλά όταν ο Θεόφιλος Μητρούδης ανήσυχος τον ρωτούσε αν «ο Τάρπλεϊ θα δεχθεί την πρότασή μας», απάντησε με το γνωστό του στυλ: «Πρόεδρε, αυτός κατούρησε έξι εκατομμύρια δολάρια, σε εμάς θα κολλήσει;»
Ο Μητρούδης είχε τα άγχη του. Εκείνο το καλοκαίρι είχε διώξει το Νίκο Γκάλη, όταν στις περίφημες διαπραγματεύσεις του είχε προτείνει να γίνει … υπεύθυνος των ακαδημιών. Το σοκ για τους αρειανούς ήταν τεράστιο. Κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ο Γκάλης έφευγε από τη Θεσσαλονίκη για να φορέσει τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Ο Άρης χρειαζόταν ένα μεγάλο όνομα. Κι ο Τάρπλεϊ, παρά το παρελθόν του, ήταν ένα τέτοιο…
Ήρθε στον Άρη και έκανε όργια από την πρώτη μέρα. Ήταν μια ομάδα μόνος του σε μια εποχή που ο Άρης αναζητούσε ένα νέο είδωλο μετά το σοκ της αποχώρησης του Νίκου Γκάλη Με το καλημέρα, άλλωστε, έδειξε ότι είναι ανίκητος. Ο Τάρπλεϊ ήταν ένας …χορευτής με την μπάλα στα χέρια. Για το ύψος (2.10) και την εποχή του, είχε τρομερή τεχνική κατάρτιση, ντρίπλαρε σαν γκαρντ, σούταρε σαν τριάρι. Ουσιαστικά έπαιζε … όλες τις θέσεις. Έβγαινε πολλές φορές να σουτάρει για τρεις, διάβαζε κάθε φάση ξεχωριστά, κατέβαζε με τη σέσουλα τα ριμπάουντ, έκανε κοψίματα.
Οι εμφανίσεις του με τον Άρη ήταν εντυπωσιακές. Στους 28 αγώνες του πρωταθλήματος, είχε μέσο όρο 21.2π και … 17.2 ριμπάουντ. Κι ακόμη 2.2 κλεψίματα και 1.7 κοψίματα. Μια ομάδα μόνος του, ο Ρό έπαιζε με τρομερή αυτοπεποίθηση, έχοντας από πίσω του τις εμπειρίες του ΝΒΑ, που τον έκαναν ασυναγώνιστο. Ποιος μπορούσε, άλλωστε, να τον μαρκάρει;
Ο Άρης σε μια τρικυμιώδη χρονιά, έφτασε (με προπονητή τον Σβι Σερβ, που είχε αντικαταστήσει τον Γιατζόγλου) ως τον τελικό του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου. Μετά από τις αποτυχημένες απόπειρες στο Πρωταθλητριών, είχε έρθει η δική του ώρα να σηκώσει ένα τρόπαιο. Ο τελικός με την Εφές έμοιαζε με ντέρμπι παιδικού πρωταθλήματος, καθώς ο Άρης πνιγμένος στο άγχος του, βάζει μόλις 50 πόντους. Τρώει, όμως, 48 και αξιώνεται να σηκώσει ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο, που τόσο πολύ του έλειπε. Ο Τάρπλεϊ έχει προλάβει να σημειώσει 19π τους περισσότερους από κάθε άλλο παίκτη μέσα στο παρκέ. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης θα το σηκώσει μέσα σε έκσταση κι αφού προηγουμένως αρειανοί και Τούρκοι οπαδοί έχουν παίξει ξύλο μέσα στο γήπεδο και μετά τη λήξη του αγώνα!
Λίγο βορειότερα, από το Τορίνο, στη Λιμόζ της Γαλλίας ο Ολυμπιακός βιώνει ένα τραυματικό αποκλεισμό από την ομώνυμη ομάδα. Ο Ζάρκο Πάσπαλι πατάει τη γραμμή, δευτερόλεπτα πριν από το φινάλε κι ο Ολυμπιακός δεν έκανε την τελευταία του επίθεση, μένοντας εκτός φάιναλ-φορ.
Το πραξικόπημα Σαλονίκη
Όλοι μαζί θα έδιναν ραντεβού την επόμενη χρονιά, στο Τελ Αβίβ, αλλά ακόμη δεν ήξεραν τίποτε εκτός … ελαχίστων. Ο Γιώργος Σαλονίκης αντιπρόεδρος του Ολυμπιακού, είχε ζαλιστεί βλέποντας τον Τάρπλεϊ να οργιάζει και από τα μέσα της σεζόν 1992-93, μέσω του μάνατζερ του παίκτη Βασίλη Δημαρέλλου, είχε συμφωνήσει ότι η επόμενη ομάδα του Ρόι θα ήταν ο… Ολυμπιακός. Ο Κόκκαλης και ο Ιωαννίδης, θα το μάθαιναν λίγο αργότερα!
Εν τω μεταξύ στον Άρη άρχισαν να καθυστερούν τις πληρωμές. Ο Τάρπλεϊ δεν χρειαζόταν πολύ για να παρεκτραπεί. Βλέποντας, όμως, και τον τραπεζικό του λογαριασμό άδειο, την κοπάνησε για την Αμερική πριν τελειώσει η χρονιά και γίνει ο τελικός του Κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό! Και τότε άρχισαν να διαρρέουν, αλήθειες και …φίδια για την εξωγηπεδική του ζωή.
Ο Ρόι ήταν επιρρεπής στις ουσίες. Μπορούσε να πίνει ασταμάτητα μπύρες. Σε πολλές προπονήσεις μύριζε αλκοόλ. Διέρρευσαν, βέβαια, και αστικοί μύθοι όπως εκείνος που ήθελε τις καθαρίστριες του ξενοδοχείου να βρίσκουν 20 (μετά έγιναν …35) κουτάκια μπύρας, πριν από τον αγώνα του Άρη με τον Ολυμπιακό.
Ο ίδιος τα διέψευδε κάμποσους μήνες αργότερα σε μια συνέντευξή του στο περιοδικό «Τρίποντο»:
«Υπερβολές των εφημερίδων. Το αστείο είναι ότι ο ίδιος ο πρόεδρος μας έλεγε να μη πιστεύουμε στις εφημερίδες, γιατί γράφουν ό,τι τους κατέβει. Σε εκείνο το παιχνίδι χάσαμε και με κατηγόρησαν ότι είχα πιει 20 μπύρες. Είναι δυνατόν να έχεις πιει τόσο πολύ και να κατεβαίνεις να παίξεις μπάσκετ; Γράφτηκαν και άλλα τέτοια πράγματα, ότι σκαρφάλωσα στο παράθυρο και ετοιμαζόμουν να πηδήξω.Τρελά πράγματα κι ο κόσμος τα πίστευε, αφού κανείς δεν με προστάτευε, κανένας δεν διέψευδε όσα γράφονταν. Από κει και πέρα, γιατί να προσπαθήσω να κερδίσω; Ήμουν ανυπεράσπιστος στις βολές των εφημερίδων. Είναι κάτι που συμβαίνει παντού κι εσύ κάθεσαι απλά να τον κοιτάς, χωρίς να μπορείς να αντιδράσεις».
Ο Σαλονίκης πάντως το είχε αποφασίσει. Δεύτερος ξένος του Ολυμπιακού, τη σεζόν 1993-94 θα ήταν ο Ρόι Τάρπλεϊ. Μαζί με τους Πάσπαλι-Τάρλατς και τον Παναγιώτη Φασούλα, που έπαιρνε μεταγραφή από τον ΠΑΟΚ, η φροντ-λάιν των «ερυθρολεύκων» γινόταν ασυναγώνιστη!
«Ήταν μια μεγάλη ευκαιρία για τον Ολυμπιακό αν σκεφτούμε ότι μας στοίχισε 750.000 δολάρια. Δεν χρειαζόταν να δω παρά τρία-τέσσερα παιχνίδια όταν έπαιζε με τον Άρη για να πειστώ ότι θα έκανε όργια και με τη φανέλα της ομάδας μας» θυμάται 20 χρόνια μετά, ο «ερυθρόλευκος» παράγοντας: «Μέσω του Β.Δημαρέλλου, συμφωνήσαμε να συνεργαστούμε την επόμενη χρονιά. Τι να λέμε τώρα; Μιλάμε για ένα υπερ-παίκτη. Έκανε στο γήπεδο απίστευτα πράγματα. Σε αντίθεση με όσα μπορεί κανείς να φανταστεί ήταν και ωραίος τύπος. Απλά, δεν μπορούσε να καθυποτάξει τα πάθη του. Για μένα, όμως, παραμένει ένας από τους καλύτερους ξένους που έπαιξαν ποτέ στην Ελλάδα…»
Συμβόλαιο εκατοντάδων περιοριστικών όρων!
Για να έχει το κεφάλι του ήσυχο, πάντως, ο Σαλονίκης τον έβαλε να υπογράψει ένα συμβόλαιο δεκάδων σελίδων, με εκατοντάδες… περιοριστικούς όρους. Ο ίδιος ο Ταρπλεϊ, δήλωνε: «Αυτό δεν είναι συμβόλαιο, αλλά βιβλίο με κανόνες. Θα είσαι στο σπίτι σου στις 12, τα σαββατοκύριακα στις 2, αν χάσεις ένα παιχνίδι θα έχεις πρόστιμο και άλλα τέτοια. Συμπεριλαμβάνονται τα πάντα! Δεν με εκπλήσσει, είμαι επαγγελματίας και ξέρω ότι φταίω για όλα αυτά. Γνωρίζεις το παρελθόν μου, τους λόγους που αποβλήθηκα από το ΝΒΑ. Ήμουν νέος και είχα πάρει τις πιο λάθος αποφάσεις, πέταξα τη δουλειά μου, δεν τη σεβάστηκα. Τώρα, όμως, ξέρω. Είμαι 29 ετών και κάποιος μου λέει να είμαι στις 8 στο κρεβάτι μου! Δεν είμαι πια στο κολέγιο».
Στην ερώτηση του συναδέλφου Πάνου Παναγιωτόπουλου για το πρωτόγνωρο των περιορισμών, επισημαίνει: «Σίγουρα. Στο ΝΒΑ τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο παίκτης είναι πιο ελεύθερος στην ιδιωτική του ζωή. Πάντως, τώρα, είμαι περισσότερο επαγγελματίας από ποτέ. Να σου πω και κάτι άλλο; Δεν ήξερα … τους κανόνες όταν ήρθα. Υπέγραψα πρώτα το συμβόλαιο και μετά τους έδειξα το βιβλίο με τους κανόνες! Πάντως αν θυμηθούμε τους λόγους γοα τους οποίους έφυγα από το ΝΒΑ, μάλλον έχουν δίκιο».
Ο Ιωαννίδης δείχνει επιφυλακτικός στην αρχή, κυρίως λόγω του χαρακτήρα του Ρόι. Μόλις, όμως, κάνει την πρώτη του προπόνηση και βλέπει τι παίκτη έχει στα χέρια του, στηρίζει την ομάδα του πάνω του. Στη Λιμόζ το καλοκαίρι του 93, λίγους μήνες μετά το σοκ από τη γραμμή του Ζάρκο, ο Ολυμπιακός παίζει στο τουρνουά Λε Γκραν. Σε κάποια στιγμή, ο Ιωαννίδης ρίχνει στο παρκέ μια πεντάδα με Μπακατσιά, Πάσπαλι, Τάρπλεϊ, Τάρλατς και Φασούλα! Τέσσερις πάνω από 2.05 και ένας δίμετρος πλέι-μέικερ.
Εντάξει δεν το δοκίμασε στα επίσημα παιχνίδια, καθώς στο «2» έπαιζε ο Σιγάλας, ενώ στο ξεκίνημα της χρονιάς τραυματίστηκε και ο Τάρλατς. Παρόλα αυτά, ο Ολυμπιακός εμφάνισε πολύ ψηλά σχήματα με τον Πάσπαλι στο «3» και Τάρπλεϊ-Φασούλα μέσα στη ρακέτα. Μπακατσιάς και Σιγάλας στα γκαρντ. Το παράδοξο για την εποχή ήταν ότι με αυτούς τους γίγαντες, ο Ολυμπιακός … έτρεχε πιο πολύ απ’ όλες τις άλλες ομάδες.
Ο καλύτερος Ολυμπιακός όλων των εποχών
Όσοι έχουν παρακολουθησει εκ του σύνεγγυς την πορεία του Ολυμπιακού στην σεζόν 1993-94, συμφωνούν ότι το μπάσκετ που έπαιξε εκείνη η ομάδα είναι το καλύτερο όλης αυτής της 20ετίας!
Κι ο Τάρπλεϊ ήταν η προεξάρχουσα φυσιογνωμία σε αυτή την ομάδα. Ξεκίνησε τους αγώνες της Ευρώπης με 25 πόντους και 20 ριμπάουντ, μέσα στη Γερμανία, εναντίον της Λεβερκούζεν. Στο δεύτερο παιχνίδι με τους Γκίλντφορντ Κινγκς είχε 27π και 19 ριμπάουντ. Στα μέσα της διαδρομής, ο Ολυμπιακός κάνει ένα φανταστικό πρώτο ημίχρονο στο Τρεβίζο, απέναντι στη Μπενετόν. Ο Ρόι έχει 19π και 20 ριμπάουντ.
Ο Ιωαννίδης στάζει μέλι για τον «περίεργο» στο χαρακτήρα Αμερικανό, που μέσα στο παρκέ μοιάζει με εξωγήινο. Κανείς δεν μπορεί να τον σταματήσει, παίζει λες και κάνει …προπόνηση, αλλά και ο ίδιος την καταβρίσκει στο λιμάνι.
Πίσω στη συνέντευξή του στο «Τρίποντο»…
– Η γνώμη σου για τον Ιωαννίδη;
«Πολύ σκληρός τύπος»
– Σκληρότερος από σένα;
«Δεν ξέρω. Εξάλλου, ο Ολυμπιακός είναι δική του ομάδα, όχι δική μου. Έχει το κουμάντο, κατευθύνει τους παίκτες και αποφασίζει μόνος του. Από αυτή την άποψη είναι πιο σκληρός από μένα. Κάνει όμως, πολύ καλά τη δουλειά του…»
– Όταν κάνεις κάτι έξω από τα σχέδιά του, όπως ντρίπλες στο κέντρο του γηπέδου, η σουτ τριών πόντων,τον βλέπουμε αρκετές φορές «ανήσυχο»
«Ρίχνω και καμιά ματιά στις αντιδράσεις του! (γέλια). Κοίτα, έχω το ταλέντο να σκοράρω, να μαζεύω ριμπάουντ, να παίζω καλά και κοντά και μακριά από τη ρακέτα. Θέλω λίγη ελευθερία στις κινήσεις μου και νομίζω ότι το έχει καταλάβει. Κάνω, βέβαοα, λάθη αλλά αυτό είναι αναπόφευκτο, όταν θέλεις να είσαι ανβάμεσα στους πρωταγωνιστές ενός αγώνα. Το συζητάμε και του λέω «ηρέμησε, ένα λάθος δεν …χαλάει το λογαριασμό». Καμιά φορά, όταν φωνάζει ή …χτυπιέται, του λέω «εντάξει ηρέμησε τώρα». Είναι νευρικός τύπος. Είνα όμως και πολύ καλός στη δουλειά του και χαίρομαι ιδιαίτερα που βρίσκομαι στην ομάδα του».
Ναι, ο Τάρπλεϊ ήταν ένα φαινόμενο. Μέχρι τότε οι ψηλοί δεν έπρεπε καν να χτυπάνε την μπάλα στο παρκέ. Έπαιζαν με τα χέρια ψηλά, χωρίς να τολμούν να βγουν από τη ρακέτα. Το πιο μακρινό σουτ ήταν από τη γραμμή του φάουλ. Ο Σαμπόνις είχε ανατρέψει όλες τις βασικές αρχές των Ευρωπαίων σέντερ και π Τάρπλεϊ, πήγαινε τη θέση … δέκα χρόνια μπροστά.
Μετά το ματς με τη Ρεάλ έδωσε όλο το πριμ στον Νάκιτς, που είχε πετύχει το τελευταίο καλάθι του ματς στην παράταση!
Οι αριθμοί του ζαλίζουν. Στο ελληνικό πρωτάθλημα ολοκληρώνει την σεζόν με 20.4π και 12.9 ριμπ και στην Ευρωλίγκα, στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο δηλαδή, είναι ακόμη καλύτερος: 20.9π (49.7%δ, 33.3%τρ, 77.2%β) 12.8ρ, 1.8ασ, 1.2κλ.
Ο Ολυμπιακός βαδίζει φουλ για το φάιναλ-φορ του Τελ Αβίβ και μια σημαντική νίκη του είναι αυτή με 75-73 επί της Ρεάλ Μαδρίτης χάρη στο καλάθι του Νάκιτς στο τελευταίο δευτερόλεπτο (κράτησε λίγο παραπάνω, είναι αλήθεια) της παράτασης.
Η ομάδα πανηγυρίζει στα αποδυτήρια, για τη μεγάλη νίκη αλλά και για το σπουδαίο μπόνους που θα εισέπρατταν οι παίκτες, δώρο από τον Σωκράτη Κόκκαλη. Ξαφνικά, ο Τάρπλεϊ σοβαρεύεται καλεί τους πάντες να σωπάσουν και λέει: «Φράνκο, σου δίνω το δικό μου μερίδιο από το πριμ. Αν δεν είχες βάλει το καλάθι, δεν θα πανηγυρίζαμε τώρα».
Λεπτομέρεια: Ο Τάρπλεϊ σε εκείνο το ματς, παίζοντας και στα 45 λεπτά του ματς, είχε 26 πόντους με 10/19διπ, 6/6 βολές και … 16 ριμπάουντ!
Με τον Νάκιτς είχε αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση, καθώς ήταν συγκάτοικος του στα ξενοδοχεία, όπου κατέλυε ο Ολυμπιακός. Πιο πολύ, όμως, φαίνεται ότι εκτιμούσε τον Παναγιώτη Φασούλα: «Είναι πολύ μεγάλος παίκτης. Ξέρεις ποιο είναι το αστείο μαζί του; Δεν ήξερε πόσο ταλέντο διαθέτει. Έπρεπε να το εκμεταλλευτεί όταν ήταν πιο νέος. Φέτος, βάζει στο γήπεδο πολύ απ’ αυτό το ταλέντο. Κάνει μια κίνηση, γυρίζει και μου λέει «τι ωραία κίνηση, δεν την είχα ξανακάνει» θα πει στην ίδια συνέντευξη στο περιοδικό «Τρίποντο».
Τι ήταν, όμως, αυτό που τον οδηγούσε στην καταστροφή, ενώ τα είχε όλα δικά του. Ο Ολυμπιακός έμοιαζε να εκπληρώνει όλα τα όνειρά του, η οικογένειά του και η κόρη του ήταν μια νέα αρχή. Κι όμως στην πιο κρίσιμη στιγμή της χρονιάς, ο Ταρπλεϊ που είχε γίνει τραγούδι στα χείλη των οπαδών με το «ω Ρόι-Ρόι», έριξε μια κλωτσιά και τα διέλυσε όλα. Το επεισόδιο με τον Μπάμπη Παπαδάκη στο Τελ Αβίβ, απορρύθμισε τον Ολυμπιακό, όσο τίποτε άλλο.
Αντί να πανηγυρίζουν όλοι μαζί τη νίκη επί του Παναθηναϊκού στον ημιτελικό , ο Αμερικανός και ο Έλληνας φόργουορντ βρέθηκαν στο πάτωμα του ξενοδοχείου να παίζουν άγριο ξύλο. Ο Ρόι δεν είχε ξεχάσει την κουβέντα που είχε γίνει τον Οκτώβριο, μετά από μια ήττα του Ολυμπιακού. Ο Ιωαννίδης είχε ρωτήσει τους παίκτες, αν έπαιξαν με βάση την αξία τους. Ο Παπαδάκης, ήταν ο μόνος που είχε μιλήσει λέγοντας: «Ο Τάρπλεϊ…».
Οκτώ μήνες μετά, ο Τάρπλεϊ έπαιρνε τη ρεβάνς του, έχοντας κάνει ένα σπουδαίο ημιτελικό με 21π και 16ριμπάουντ. Αλλά, ξαφνικα … εξαφανιζόταν από το ξενοδοχείο.
Δεν τον βρήκα σε μπαρ, ήταν στο δωμάτιό του, απλά δεν άνοιγε σε κανέναν γιατί δεν ήθελε να μιλήσει με κανέναν.
Είκοσι χρόνια μετά το Sport 24 βρήκε στη μακρινή Ταϊλάνδη, τον Γιάννη Ιωαννίδη τον «Ολλανδό», τον άνθρωπο που αναζήτησε τον «Ταρπ», αμέσως μετά το επεισόδιο με τον Παπαδάκη. Ο άλλοτε βοηθός του «ξανθού» έζησε από κοντά τον Ρόι, έγινε φίλος μαζί του και καθώς όλα όσα έγιναν πριν μια 20ετία ανήκουν οριστικά στην ιστορία αποκαλύπτει: «Δεν τον έψαχνα, όπως νομίζετε, στο Τελ Αβίβ. Στο δωμάτιό του ήταν. Απλά, δεν ήθελε να ανοίξει σε κανέναν…» λέει και συνεχίζει: «Γιατί τα έκανε όλα αυτά ο Ρόι. Να σου πω την αλήθεια, δεν μπορώ να απαντήσω με ακρίβεια. Είναι σα να ρωτάμε γιατί ο Τζίμι Χέντριξ, πέθανε από ναρκωτικά στα 27 του χρόνια ενώ έπαιζε με τόση δεξιοτεχνία την κιθάρα του. Ίσως το ταλέντο του, να τον έπνιξε. Το σίγουρο είναι ότι ο μοναδικός αντίπαλός του, αυτός που μπορούσε να τα καταστρέψει όλα ήταν ο εαυτός του. Και με τον εαυτό του ο Ρόι δεν τα βρήκε ποτέ».
Ο «Ντατς» όπως φώναζαν τον «άλλον Ιωαννίδη» στον Ολυμπιακό, έχει μόνο καλές αναμνήσεις από τον γίγαντα των 210 εκατοστών με το πλατύ χαμόγελο και τη μεγάλη καρδιά: «Το έγραψα κάπου και στο facebook. Ήμασταν τυχεροί εμείς όλοι που βλέπαμε όλα όσα έκανε στις προπονήσεις, χωρίς να πληρώνουμε εισιτήριο. Άλλο να τον θαυμάζεις από την εξέδρα, άλλο να τον βλέπεις κάθε μέρα, στα δυο μέτρα. Κάτω από το καλάθι, ή … πάνω απ’ αυτό, όταν κάρφωνε. Τι να σας πω; Πόσο μεγάλος παίκτης ήταν; Κατά τη γνώμη μου προηγήθηκε της εποχής του. Για το ύψος του είχε τρομακτική τεχνική κατάρτιση, κατέβαζε την μπάλα σαν πλέι-μέικερ και σούταρε σαν σούτινγκ γκαρντ. Είχε άισθηση του γηπέδου όσο κανείς, πάσαρε εξαιρετικά την μπάλα και διέθετε σπουδαίες κινήσεις και μέσα στη ρακέτα. Πάνω απ’ όλα, όμως, κατέβασε ριμπάουντ. Είχε μια μοναδική ικανότητα στο να μαζεύει την μπάλα σαν μαγνήτης. Δεν έχω ξαναδεί τόσο καλό ριμπάουντερ. Κατά τη γνώμη μου ήταν ο πρώτος «μεγάλος» ΝΒΑερ που ήρθε στην Ευρώπη, σε σχέση ηλικίας και ταλέντου».
Ήταν ένας άρχοντας. Στο ξενοδοχείο, ενώ όλοι έφταναν με φόρμες και τζιν αυτός ερχόταν, πάντα ντυμένος στην τρίχα. Καλοντυμένος, όσο κανείς άλλος.
Ο Τάρπλεϊ, που έβγαζε μάτια μέσα στο παρκέ, δώριζε 25 εκατομμύρια δραχμές από το συμβόλαιό του σε φιλανθρωπικά ιδρύματα, ήταν ένας … ωραίος τύπος: «Ναι, ένας άρχοντας» λέει ο «Ολλανδός» και εξηγεί: «Έπρεπε να τον δείτε πως ερχόταν στο ξενοδοχείο. Όλοι με τις φόρμες τους, ή τα τζιν και αυτός ντυμένος στην τρίχα, με τις χρυσές καδένες του, ένας τζέντλεμαν.
Ναι, είχε δαίμονες που τον κυνηγούσαν, αν και στο διάστημα που ήταν εδώ η μητέρα του, όλα πήγαιναν μια χαρά. Την μαμά Τάρπλεϊ, την φοβόταν και τη σεβόταν όσο τίποτε άλλο. Είχε όμως πάθη. Το θέμα ήταν πως μπορούσε να τα τιθασεύσει. Σιγά σιγά, γίναμε φίλοι. Δε μιλάγαμε μόνο για μπάσκετ, αλλά για πολλά πράγματα. Ένα βράδυ, έρχεται και μου λέει: «Πάμε να πιούμε μια μπύρα».
Τον κοίταξα στα μάτια και του είπα: «Ναι, υπό δυο όρους. Θα πάρεις τηλέφωνο τον ξανθό και θα ζητήσεις την άδεια του και δεύτερον θα πιούμε δυο μπύρες. Μία εσύ, μία εγώ. Καμία παραπάνω. Μου είπε «οk». Πράγματι, πήρε την άδεια του Ιωαννίδη, και βγήκαμε. Ήθελε να πιει ήταν φανερό. Αλλά κρατήθηκε. Σταματήσαμε στο ένα μπουκάλι. Ούτε αυτός, ούτε εγώ, βέβαια, ήπιαμε παραπάνω…»
– Και τι του την έδωσε στο Τελ Αβίβ;
«Θα σου πω. Πρώτα απ’ όλα εκείνη η φράση του Μπάμπη Παπαδάκη είχε ειπωθεί τον Οκτώβριο. Κι όμως… ο άτιμος, τη θυμόταν τον Μάιο. Το έκανε αυτό. Εκείνη τη μέρα, όταν τα είχε πει αυτά ο Μπάμπης, με πήρε τηλέφωνο: «Συμφωνείς κι εσύ μαζί του»; με ρώτησε. Του απάντησα «ναι, γιατί δεν μπορεί εσύ ο Τάρπλεϊ μια να παίζεις και μια να σέρνεσαι. Μου το έκλεισε και έκανε να μου μιλήσει κάνα μήνα».
Γύρω στις αρχές Δεκεμβρίου με πιάνει και μου λέει: «Ίσως να’χες και δίκιο. Δεν έπαιζα καλά, αλλά τώρα πες μου είμαι καλός;» Έβγαζε μάτια. Θα περίμενε κανείς να έχει ξεχάσει στο Τελ Αβίβ, όσα είχαν γίνει τον Οκτώβριο…»
– Δεν τα ξέχασε όμως
«Θες τη γνώμη μου; Νομίζω ότι η πίεση ήταν αφόρητη. Για όλους. Όχι μόνο για τον Τάρπλεϊ. Αυτός ο τελικός δημιούργησε πρόβλημα στον Ζάρκο. Ξέχασε να σουτάρει βολές. Υπήρχε ένα τεράστιο βάθος πάνω από την ομάδα. Ένα άγχος, που δεν έφυγε. Δεν είναι τυχαίο, ότι την καλύτερη απόδοση είχαν οι πιτσιρικάδες. Και ξέρεις κάτι; Μετά από 20 χρόνια, τα βλέπεις όλα αυτά και σκέφτεσαι. Έπρεπε να έχουμε τόσο άγχος; Να λέμε πάμε να πάρουμε το Κύπελλο;»
– Εννοείς ότι ο Ολυμπιακός μεγαλοπιάστηκε;
«Όχι ακριβώς. Αλλά είχε ξεχάσει που ήταν και που βρέθηκε. Από τους τσίγκους του Παπαστράτειου, έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών και μάλιστα θεωρούσε ότι έπρεπε οπωσδήποτε να πάρει το τρόπαιο. Ήταν λίγο πρόωρο. Όταν η ομάδα, σαν οργανισμός ωρίμασε, πήγε το 97 στη Ρώμη και σάρωσε τους πάντες. Παρόλα αυτά, αν δεν έμπαινε το σουτ του Τόμπσον, θα λέγαμε… άλλα τώρα. Έτσι είναι, όμως, το μπάσκετ. Όλα εξαρτώνται από το αν θα μπει ή όχι η μπάλα».
Ο Τάρπλεϊ, όπως και ολόκληρος ο Ολυμπιακός, ξεπέρασαν το σοκ: «Θυμάμαι ότι αμέσως μετά ακολουθούσαν οι αγώνες με τον Πανιώνιο. Νικήσαμε το πρώτο ματς εύκολα και πήγαμε στη Νέα Σμύρνη. Έκανε όργια. Έμοιαζε με πληγωμένο θηρίο, αλλά έπαιζε σα να μην είχε γίνει τίποτε στο Τελ Αβίβ. Σα να είχε ξεχάσει και τη δική του συμπεριφορά», λέει ο Ιωαννίδης, που κρατούσε επαφή με τον Ρόι για αρκετά χρόνια ακόμη: «Όταν βρισκόταν στην Κύπρο, με ρώτησε αν μπορούσε να ξαναπαίξει στον Ολυμπιακό. Δεν μπορούσε, το ήξερε κι ο ίδιος, αλλά είχε πάντα τη λαχτάρα να ζήσει ξανά εκείνη τη χρονιά, που εδώ που τα λέμε, κανείς μας δεν τη ξεχνάει».
Ο Ρόι δεν τα κατάφερε ποτέ ξανά σε τόσο υψηλό επίπεδο. Πέρασε από τον Ηρακλή και τον Έσπερο, φτάνοντας μέχρι την Κύπρο. Αργότερα, επέστρεψε στις ΗΠΑ, χρεοκόπησε θέλησε να επιστρέψει στο ΝΒΑ, αλλά νικήθηκε από τον εσωτερικό του δαίμονα.
Πώς τον θυμάμαι τον Ρόι; Ακριβώς όπως στο βίντεο που ακολουθεί, που συνοδεύει τον Αντρέα Βουρλιώτη στο περίφημο «ντίλι-ντίλι», κι ενώ η αποστολή του Ολυμπιακού επιστρέφει από το Τρεβίζο:
Πηγή: Η Μηχανή του Χρόνου
