Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Είναι φανερό γιατί ενδιάμεσα λοιπόν, την Πέμπτη στο ευρωπαϊκό παιγνίδι, δεν υπήρχε στο σκριπτ ρόλος για τον Βασιλαντωνόπουλο, για τον Σβάρνα, για τον Κρστιτσιτς, για τον Σάχοφ που έτσι κι αλλιώς ήταν τιμωρημένος, για τον Τάνκοβιτς, για τον Ανσαριφάρντ.
Η τέταρτη ήττα στον όμιλο του Γιουρόπα Λιγκ, ερχόταν προτού καν ξεκινήσει το πέμπτο παιγνίδι. Ενδεχομένως η ΑΕΚ πάλι θα έχανε την παρτίδα με τη Μπράγκα στην Αθήνα, ακόμη και εάν την αντιμετώπιζε σαν ματς δίχως αύριο. Και με όλους αυτούς που αναφέρθηκαν, μέσα! Πολύ περισσότερο δίχως αυτούς και, επιπλέον, με αμυντική συμπεριφορά που παραπέμπει σε Ομάδα Νέων η οποία παίζει μεσοβδόμαδα, στο προπονητήριο, εκπαιδευτικό δίτερμα με την Ομάδα Ανδρών. Τα γκολ, τα τρία στο α’ ημίχρονο, τέτοια ήταν.
Η Μπράγκα είναι ορχήστρα. Εχει συνοχή, έχει ομοιογένεια, έχει παίκτες με χαρακτηριστικά για να συμπληρώνουν αρμονικά ο ένας τον άλλον, έχει σοβαρό προπονητή. Οι δέκα στους έντεκα που ξεκίνησαν, μιλάνε την ίδια (μητρική) γλώσσα. Πορτογαλικά. Και ο ενδέκατος, ένας Λίβυος, κι αυτός ζει στην Πορτογαλία εδώ και τέσσερα χρόνια. Εάν αυτά δεν είναι αρκετά, η Μπράγκα ήλθε στην Ελλάδα σε φάση απίθανης φόρμας. Δώδεκα αγώνες στο τελευταίο δίμηνο, νίκησε στους δέκα.
Πήγε στη Λισσαβώνα ν’ αντιμετωπίσει τη Μπενφίκα, κι έκανε παρέλαση. Οι (μόνοι) δύο αγώνες που δεν νίκησε, είναι οι δύο με τη Λέστερ. Στον ένα, στον εντός έδρας, προηγήθηκε τρεις φορές, ισοφαρίστηκε άλλες τόσες, η τελευταία (το 3-3) στο 90+. Ειδάλλως, όχι απλώς θα περνούσε, θα περνούσε πρώτη στο γκρουπ. Όπως πρώτη είχε περάσει πέρυσι στο γκρουπ, η Μπράγκα, μπροστά από τους Γουλβς. Θυμίζω ότι πέρυσι η ΑΕΚ βγήκε νοκ-άουτ, στην Τραπεζούντα, πριν τα γκρουπ.
Γενικώς, θέλω να πω, η Μπράγκα έχει ξεφύγει αρκετά μακρυά σε σχέση με το τι θα μπορούσε η ΑΕΚ να πιάσει στα δόντια της. Και σίγουρα, όχι δίχως τον καλύτερο οπισθοφύλακά της, τον Τσιγρίνσκι, που είναι και το μεγαλύτερο ζήτημα της ΑΕΚ. Οτι ο αναμφισβήτητος λίντερ της ομάδας στα μετόπισθεν, είναι ένας γυάλινος λίντερ. Μία τον έχεις, τρεις δεν τον έχεις. Σπάει, με το παραμικρό. Εκείνοι που έχεις δε, ήταν πιο εύκολοι κι από κώνοι για παίκτες στο επίπεδο του Γκαλένο και του Ρικάρντο Ορτα.
Δεν γίνεται να τρως τρία γκολ σε ένα ημίχρονο, και να περιμένεις ύστερα, τι; Οτι («δεν πειράζει» διότι) θα βάλεις τέσσερα-πέντε; Δεν πάει έτσι, στην Ευρώπη. Η τέταρτη ήττα ήταν, για όλους αυτούς τους λόγους…και για άλλους τόσους, αναμενόμενη. Το ενδιαφέρον με τις ευρωπαϊκές ήττες της ΑΕΚ εφέτος, είναι η κάθε φορά μετέπειτα αντίδραση, αμέσως, στο πρωτάθλημα. Και στις τρεις προηγούμενες, η ΑΕΚ αντέδρασε με νίκη. ΠΑΣ, μετά το ταξίδι στη Μπράγκα. ΟΦΗ, μετά τη Λέστερ. Αστέρας, μετά τη Ζοριά.
Συμβαίνει, το ένα δεν αναιρεί το άλλο, μεταξύ Γιουρόπα Λιγκ και Σούπερ Λιγκ. Η καμπάνια της ΑΕΚ εφέτος στο Γιουρόπα Λιγκ μου θυμίζει, να σας πω, την καμπάνια του ΠΑΟΚ στο Γιουρόπα Λιγκ τη χρονιά του νταμπλ με τον Λουτσέσκου. Τότε ο ΠΑΟΚ έκανε πέντε ήττες στους έξι αγώνες, κι έφερε ένα ξεκάρφωτο 4-1 στη Λευκορωσία. Τώρα η ΑΕΚ είναι πιθανό ότι θα φτάσει (στο Λέστερ) τις πέντε ήττες στους έξι αγώνες, και θα έχει φέρει ένα ξεκάρφωτο 4-1, όχι στη Λευκορωσία, στην Ουκρανία.
Θα κάνει τώρα η ΑΕΚ συνεπώς, αυτό το 4/4 με τον Παναθηναϊκό; Κανείς δεν ξέρει. Αλλ’ είναι βέβαιον ότι πρόκειται για τύχη της ΑΕΚ, να έχει ντέρμπι (και όχι ένα “μικρό” ματς) μόλις 72 ώρες μετά. Το ντέρμπι, κατ’ εξοχήν, λειτουργεί μες στα κεφάλια σαν κεντρομόλος δύναμη. Ο ΠΑΟΚ που την ίδια αυτή Κυριακή δεν έχει ντέρμπι αλλά το “μικρό” ματς με τον Αστέρα, καθόλου δεν αποκλείεται ν’ αντιμετωπίσει πιο περιπετειώδεις καταστάσεις.
Και φυσικά, δεν έχει καμία σχέση η Ομόνοια με τη Μπράγκα. Η Ομόνοια, απ’ όταν άρχισε στον όμιλο με την ισοπαλία στην Τούμπα, έκτοτε σε οκτώ ματς δεν είχε γράψει νίκη. Τα τρία είναι τα ευρωπαϊκά, δύο με τη Γρανάδα, ένα με την PSV, ας τα αφήσουμε στην άκρη. Τα άλλα πέντε όμως, ήταν πέντε “μικρά” ματς στο πρωτάθλημα. Παραλίμνι, Ολυμπιακός (Λευκωσίας), Δόξα (Κατωκοπιάς), Νέα Σαλαμίνα, Ερμής (Αραδίππου). Δεν κέρδισε, κανένα. Πράγμα, όχι ακριβώς παράξενο για το ποδοσφαιρικό προφίλ της.
Και νίκησε…τον ΠΑΟΚ. Όπως μπορεί να νικήσει και τον ΑΠΟΕΛ, τη Δευτέρα. Ο ΠΑΟΚ θα κλείσει την ευρωπαϊκή συμμετοχή του σε τούτη τη χρονιά, και πιθανότατα θα έχει πάρει από τις αναμετρήσεις του με PSV και Γρανάδα πιο πολλούς πόντους απ’ όσους (δεν) πήρε με την Ομόνοια. Ενας πόντος στους έξι με την Ομόνοια, οι συζητήσεις τελειώνουν εδώ, είναι το λεγόμενο δεν-πας-πουθενά.
PSV και Γρανάδα, ομολογουμένως βολεύουν καλύτερα για να μαζέψεις το μυαλό και για να παίξεις. Στριφνή ή όχι, άβολη, σπαστική, ό,τι θέλετε, η Ομόνοια αυτή είναι. Αλλά δεν πρόκειται επί της ουσίας, για την Ομόνοια. Πρόκειται, για τον ΠΑΟΚ. Όπως στη Θεσσαλονίκη στην πρεμιέρα τον Οκτώβριο, και εκεί, στη Λευκωσία, ο ΠΑΟΚ “βρήκε τρόπο” να φάει ξανά ένα γκολ νωρίς κι ύστερα να τρέχει όλη νύχτα ξωπίσω απ’ αυτό το γκολ.
Αν υπάρχει κάτι ίδιο στη βραδυά της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ, είναι ότι κι ο ΠΑΟΚ “δεν γίνεται” να τρώει γκολ αμυνόμενος με κώνους και να περιμένει ότι μετά θα βάλει, ξέρω γω, τρία για να κερδίσει. Η υπόθεση έγινε κορώνα-γράμματα. Το κέρμα, για μια φορά, έκατσε ανάποδα. Συν τοις άλλοις, πέρα από τους κώνους που (δεν) αμύνονταν, το αυτοκτονικό πέναλτι του Ελ Καντουρί στέρησε στον ΠΑΟΚ την πιθανότητα να κάνει στο ΓΣΠ ό,τι είχε κάνει εναντίον της Ομόνοιας η PSV. Να βρει γκολ διαφυγής-νίκης στο 90′.
Ο ΠΑΟΚ κατέληξε να χάσει παιγνίδι με 8-21 τελειώματα, 1-15 κόρνερ, 30-70 κατοχή. Και, το χειρότερο, το έχασε…δίκαια!
Πηγή: Sport DNA
