Του Γιώργου Σαρρή
Απόγευμα Δευτέρας. Ο Γκουστάβο Πογιέτ έχει μόλις ρίξει τη «βόμβα» για τον Ταρίκο στους δημοσιογράφους. Ενημερώνει τους ποδοσφαιριστές γι’ αυτό και ξεκινά προπόνηση στη Νέα Σμύρνη, ενόψει του φιλικού με τη Νέα Ζηλανδία και το μεγάλο ματς με τη Γαλλία. Είναι μια εβδομάδα πριν την αναμέτρηση με τους «τρικολόρ», ο αγωνιστικός χώρος δεν είναι και στα καλύτερά του, οι παίκτες έρχονται από τις αναμετρήσεις του Σαββατοκύριακου. Κάποιοι προφυλάσσονται, άλλοι ακολουθούν το πρόγραμμα προσέχοντας τα πόδια τους. Ξαφνικά, κάποιος από το επιτελείο φωνάζει: «Τζαβέλλας, πάντα πρώτος στις προπονήσεις».
Στα 35 του, «κουβαλώντας» 49 συμμετοχές με το εθνόσημο, δύο αποστολές Μουντιάλ και μία Euro, ο «Τζάβε» έτρεχε στις λακκούβες σαν να ήταν η πρώτη του προπόνηση, «στράβωνε» στις ασκήσεις όταν η ομάδα του δεν έβγαινε πρώτη, «σήκωνε» τα παιδιά μιας ομάδας που αντί να νοιάζονται όλοι για τις συνθήκες προετοιμασίας της, την έχουν παραπεταμένη από δω κι από εκεί, την αντιμετωπίζουν ως προέκταση των γραφείων της ΕΠΟ και την χρησιμοποιούν για να κάνουν πολιτική. Και λίγες μέρες αργότερα, ανακοίνωσε τους τίτλους τέλους.
Γιώργος Τζαβέλλας: Προσωπικότητα και ηγεσία
Αν η ομάδα αυτή δεν είχε στον πυρήνα της παιδιά όπως ο Τζαβέλλας, μάλλον όλο αυτό θα της σήκωνε στον αέρα τα αποδυτήρια. Τα παραδείγματα είναι πρόσφατα. «Αυτό είναι ένα πρόβλημα που μας έχει φέρει εδώ. Η προσωπικότητα που δεν βγάζουμε», μας είχε πει πριν από πέντε χρόνια στο Gazzetta κι έχει δίκιο. Γιατί προσωπικότητες σαν τον Τζαβέλλα συγκεντρώνουν φανατικούς «εχθρούς» απέναντί τους, όμως διαθέτουν πολύτιμα χαρακτηριστικά για κάθε αποδυτήρια.
Δένονται σε συγκλονιστικό βαθμό με τη φανέλα, νοιάζονται περισσότερο για το σήμα στο μπροστινό μέρος της παρά για το όνομα στο πίσω, βγαίνουν μπροστά στα δύσκολα κι όχι μόνο στα εύκολα. Είναι στο πλάι των παιδιών που κάνουν πραγματικότητα το όνειρό τους να φορέσουν το εθνόσημο στο στήθος. Δίνουν το χέρι σ’ αυτούς που είναι κάτω για να τους βοηθήσουν να σηκωθούν. Χαίρονται με τη χαρά τους, ακόμα κι αν είναι οι ίδιοι βρίσκονται στον πάγκο, μεταδίδουν την κληρονομιά που κουβαλούν. Δεν φοβούνται να μιλήσουν στους προπονητές και να τους πουν την άποψή τους, αλλά διατηρούν πάντα ως προτεραιότητα το καλό της ομάδας, γίνονται πάντα το παράδειγμα για τους νεότερους. Και φυσικά, έχουν αποδείξει με την πορεία τους στο γήπεδο ότι δικαιούνται και με το παραπάνω «ποδοσφαιρικά» να βγαίνουν μπροστά.
Το είπε, άλλωστε, on camera ο αρχηγός της Ελλάδας μετά την ανακοίνωση του «Τζάβε» να κρεμάσει τη «γαλανόλευκη». Ας ξεχωρίσουμε μερικές φράσεις-κλειδιά από όσα δήλωσε ο Τάσος Μπακασέτας, ο οποίος τα τελευταία χρόνια γνώρισε πολύ καλά τον Τζαβέλλα: «Θεωρώ ότι μας έχει βοηθήσει όλους σε αυτή την Εθνική, έχει αφήσει το στίγμα του», «Η εθνική έχει κάνει πολλά βήματα μπροστά και έχει παίξει τον ρόλο του σε πολύ μεγάλο βαθμό γιατί οι συμβουλές που δίνει είναι πάντα to the point», «Με έχει εξελίξει πολύ, με έχει βοηθήσει πολύ στην καριέρα μου». Στάθηκε και στην πείρα του, όμως από μόνη της, χωρίς τα χαρακτηριστικά που προηγήθηκαν, ίσως δεν λέει τίποτα. Τι να την κάνεις την πείρα αν σε οδηγεί στην αλαζονεία; Πώς να την εκμεταλλευτείς αν την κρατάς για πάρτη σου; Σε τι να βοηθήσει την ομάδα αν απλώς ενισχύει τον εγωισμό και δημιουργεί γκρίνιες και προβλήματα στις επιλογές του προπονητή, ακόμα κι αν υπάρχει διαφωνία με αυτές; Πώς να ηγηθείς αν δεν γίνεις παράδειγμα;
Η κληρονομιά του Τζαβέλλα στην Εθνική
Για τον «Τζάβε», το πάθος, η ένταση και αρκετές φορές οι υπερβολικές αντιδράσεις, δεν είχαν στόχο το να γίνει αρεστός στην κερκίδα. Ήταν πάντα μέσα του, ανεξαρτήτως φανέλας, γιατί έβαζε την ομάδα πάνω απ΄ όλα. Τον έριχνε η αδικία, όπως τους πάντες, αλλά δεν η παραίτηση δεν ήταν ποτέ επιλογή. Πόσω μάλλον για τον κοινό παρονομαστή σε όλη την καριέρα του: Την εθνική.
Σε επίπεδο εθνικών ομάδων, η σημασία ποδοσφαιριστών όπως ο Τζαβέλλας δεν γίνεται εύκολα αντιληπτή στο ευρύ κοινό. Προκαλεί συχνά προβληματισμό στον παρατηρητή το γιατί ο προπονητής επιλέγει έναν αμυντικό που βρίσκεται στο τέλους του δρόμου της καριέρας του και δεν δίνει την ευκαιρία σε έναν ταλαντούχο νεότερο. Οι απαντήσεις βρίσκονται στα λόγια του Τάσου Μπακασέτα, καθώς και στις σχέσεις που ο «Τζάβε» έχει με τη συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών από το παρελθόν και το παρόν της εθνικής. Η αυθεντικότητα και η ειλικρίνεια εκτιμώνται, ακόμα και στις διαφωνίες.
Ο Γιώργος Τζαβέλλας ήταν ένας ποδοσφαιριστής κομβικής σημασίας για την Εθνική των τελευταίων χρόνων, συνδετικός κρίκος και ηγέτης μιας γενιάς. Σε μια ομάδα που αντιμετωπίζει έναν σωρό ενδημικά προβλήματα, αλλά έχει ανοιχτό τον δρόμο της επιστροφής σε τελική φάση Euro. Συχνά η σημασία αυτή δεν γινόταν αντιληπτή στις οθόνες και τα Social Media, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Το θετικό είναι ότι αυτή η νοοτροπία και οι σχέσεις εκτός κάμερας, έχουν κι άλλους, άξιους εκπροσώπους…
Πηγή: Gazzetta
