Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Κάθε φορά τα ίδια. Λέει κάτι ο Γιάννης, έξω από τα αθλητικά τετριμμένα και με κοινωνικές προεκτάσεις, γίνεται χαμός στην όμορφη και δημοκρατική Ελλάδα. Αλλά μισό λεπτό: για ποιον χαμό μιλάμε; Για ένα εθνικιστικό και μάλλον ακατανόητο άρθρο που έκαναν viral όσοι έσπευσαν να το καταδικάσουν; Για έναν θλιβερό καθηγητή πανεπιστημίου (και συντονιστή προγράμματος προσφύγων!) τόσο ανόητο που θεώρησε ότι μπορεί να βρίζει ρατσιστικά στα social media χωρίς συνέπειες; Για έναν αρχηγό κοινοβουλευτικού κόμματος , ο οποίος πρώτα πούλησε χειρόγραφες επιστολές του Ιησού στο ποιμνίο του και τώρα πουλά σταθερά και πατριδοφροσύνη;
Αυτός είναι ο χαμός; Αστεία πράγματα. Η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων είναι με τον Γιάννη. Μπορεί να μη νιώθουν όλοι τον ίδιο βαθμό εθνικής υπερηφάνειας όταν τον βλέπουν τυλιγμένο με την ελληνική σημαία, αλλά οι περισσότεροι γουστάρουν πολύ που ένας εκ των κορυφαίων αθλητών στην κόσμο είναι Έλληνας!
Στην περίπτωση Αντετοκούνμπο δεν υπάρχει πραγματικός διχασμός στην ελληνική κοινωνία (η οποία ως γνωστόν μπορεί να διχαστεί ακραία ακόμα και πάνω από το καρπούζι: είναι ωραίο με φέτα ή είναι προσβολή;). Ο Γιάννης είναι αγαπητός και αποδεκτός, όσο και ο Διαμαντίδης ή Σπανούλης. Περισσότερο ίσως διότι δεν έμπλεξε ποτέ με την τοξικότητα των «αιωνίων».
Τούτο δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει και πρόβλημα. Ο Γιάννης είναι αποδεκτός και αγαπητός επειδή είναι ο Γιάννης. Αν ήταν ο Ομάρ στα φανάρια, θα ήταν ενοχλητικός και ανεπιθύμητος για πολλούς από όσους σήμερα τον αποθεώνουν.
Αυτά είπε μέσες – άκρες στην περίφημη συνέντευξή του. Την ενοχλητική αλήθεια. Χρησιμοποιώντας την δημοφιλία του περιέγραψε τη ζωή του στη χώρα μας και μαζί περιέγραψε και ένα υπαρκτό πρόβλημα.
Ναι, ο Γιάννης δεν μας διχάζει ουσιαστικά. Μας ενώνει στο ταλέντο του. Χιλιάδες άλλοι, άτυχοι ή ατάλαντοι αθλητικά μετανάστες και πρόσφυγες μας διχάζουν όμως. Τι έπρεπε να κάνει δηλαδή ο Αντετοκούνμπο; Να πει ψέματα; Να μιλήσει μόνο για τις παραλίες του Αιγαίου; Για όσα βίωσε μίλησε, με τον πιο απλό και ανεξίκακο τρόπο.
Ο Γιάννης δεν μας οφείλει τίποτα. Ή για να το θέσω αλλιώς, αυτά που όφειλε σε όσους βοήθησαν την οικογένειά του, σε όσους τους έδειξαν αγάπη, στους απλούς Έλληνες οι οποίοι με την καθημερινή τους συμπεριφορά έσβησαν από την καρδιά του τον ρατσισμό των υπολοίπων, μας τα ξεχρεώνει στο πολλαπλάσιο.
Ένα παιδί που βίωσε όσα βίωσαν οι Αντετοκούνμπο εδώ, θα είχε κάθε λόγο να πάρει την νιγηριανή υπηκοότητα να ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του και να μην ασχοληθεί ξανά μαζί μας. Άλλωστε η πατρίδα των γονιών σου, ειδικά μια πατρίδα που δεν γνώρισες ποτέ, είναι πάντα η ιδανική πατρίδα. Ενώ η άλλη, αυτή που έζησες καθημερινά, με τις δυσκολίες της και τους ρατσιστές της, με την υποκρισία της και τους Βελόπουλούς της, είναι μια πατρίδα που σου δίνει όλες τις αφορμές να την αποκηρύξεις. Κι όμως. Ο Γιάννης αυτήν την πατρίδα αγαπά και τιμά σε κάθε ευκαιρία. Την αγαπά, χωρίς να πιστεύει ότι είναι η καλύτερη στον κόσμο, χωρίς να μισεί τις πατρίδες των άλλων. Την αγαπά απλώς επειδή είναι η δική του πατρίδα. Και την αγαπά μαζί με τα ελαττώματα της. Για αυτό και προσπαθεί με όσα λέει και κάνει, να την βελτιώσει.
Τούτο τον καθιστά αληθινό πατριώτη. Στην πατριδοκαπηλεία, τον εθνικισμό, τον λαϊκισμό και τα μίσος, ο Γιάννης αντιπαραβάλλει χαμόγελο και ειλικρίνεια.
Και η ειλικρίνεια είναι το καλύτερο είδος πατριωτισμού, μεταξύ άλλων και επειδή φέρνει αλλεργία στου «υπερπατριώτες» καραφλούς τηλεπωλητές φαρμάκων κατά της τριχόπτωσης και στους όμοιούς τους.
Πηγή: Sport DNA
