Του Χρήστου Σωτηρακόπουλου
Για τον Γιάννη Διακογιάννη ειπώθηκαν πολλά και έγιναν άπειρα αφιερώματα οπότε δεν θα ήθελα να προσθέσω κάτι που δεν θα είχε σημασία. Για εμένα θα είναι πάντα ο άνθρωπος που η φωνή του με μάγεψε, καθόρισε το τι θα ήθελα να ακολουθήσω ως επάγγελμα στη ζωή μου και για πάρα πολλά χρόνια με τίμησε με την φιλία του, την εμπιστοσύνη του, την συνεργασία του και, το πιο μεγάλο φυλαχτό απ’ όλα, τις συμβουλές του.
Ο Γιάννης Διακογιάννης επέμενε πως η τηλεόραση είναι εικόνα. Συνεπώς δεν χρειάζεται στον τηλεθεατή να του λες περισσότερα από αυτά που απλώς του επεξηγούν εκείνο που βλέπει. «Μικρέ να μη μιλάς γρήγορα, στην τηλεόραση λες περισσότερα όταν λες λίγα» ήταν τα λόγια του μόλις τελειώσαμε μια ανασκόπηση στην ΕΡΤ κάπου εκεί το 1986. Και μια δεκαετία αργότερα έξω από τα στούντιο του Mega, όταν μπαίναμε στο αυτοκίνητο για να τον φέρω πίσω στη γειτονιά μας στο Παγκράτι, μου πιάνει το χέρι και μου λέει επιτακτικά: «Κάποια στιγμή πρέπει να βγαίνεις λιγότερο στο γυαλί και να ασχοληθείς με τις μεταδόσεις πιο πολύ. Θα κουραστείς και αυτή η δουλειά είναι απαιτητική. Είναι μαραθώνιος δεν είναι σπριντ». Σε όλες τις συμβουλές είχε δίκιο! Γιατί ο ίδιος είχε βιώσει όλους τους κύκλους και ήθελε να μοιραστεί αυτό το απόσταγμα της εμπειρίας του και φυσικά ήταν προνόμιο να έχω μαζί του αυτή την ξεχωριστή επαφή και σχέση!
Τον είχα ρωτήσει θυμάμαι τους λόγους που είχε αποφασίσει να αποστασιοποιηθεί μόλις είχε βγει στη σύνταξη, εκεί στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 90 και ήταν πολύ απογοητευμένος. «Δεν έχω διάθεση να κάνω τα ίδια και τα ίδια. Ποιος θέλει να ακούσει από εμένα αυτά που λέω» μου έλεγε πραγματικά πολύ πεσμένος αφού τότε η προσωπική του ζωή είχε περάσει μια μεγάλη κρίση και επαγγελματικά ένοιωθε με την απομάκρυνση του από την ΕΡΤ πως δεν είχε πράγματα να προσφέρει. Τότε τον έπεισα να με βοηθήσει στο ξεκίνημα της σχολής και δυσκολεύτηκα το καλοκαίρι του 1994 μέχρι να πει το ναι γιατί δεν πίστευε πως τα νέα παιδιά θα ήθελαν να κάθονται και να τον ακούσουν!
«Βάζετε ένα στοίχημα πως θα σας αρέσει και θα τους αρέσει πολύ» του είπα και συμφώνησε (γελώντας με εκείνο το πονηρό του χαμόγελο) στο να κάνει το τραπέζι στην αγαπημένη του ταβέρνα στην Πλάκα, όποιος έχανε! Η ενασχόληση με το Κέντρο Αθλητικού Ρεπορτάζ τον έκανε να ξανανιώσει, η αγάπη των παιδιών και ο σεβασμός προς τον πρόσωπο του, του επανέφεραν το χαμόγελο και με τη δημιουργία του ΣΠΟΡ FM εκτός από τη επιστροφή στις εκπομπές για το Euro και τους Ολυμπιακούς Αγώνες ζήτησε να κάνει πάλι την αγαπημένη του εκπομπή για το γαλλικό τραγούδι! Μια βαλβίδα αποσυμπίεσης για τον ίδιο που εξελίχθηκε σε μια εκπομπή γενικά για τη μουσική με τη σφραγίδα του. Τότε τον ενεργοποιήσαμε για επιστροφή στην τηλεόραση πρώτα στο Supersport, τη σημερινή NOVA και μετά στο Mega. Το 1999 όταν κάναμε μαζί τον τελικό του κυπέλλου πρωταθλητριών που πλέον φυσικά λεγόταν πλέον Champions League, στην Βαρκελώνη στην επική ανατροπή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ απέναντι στην Μπάγερν, έπιασα τον εαυτό μου να… τσιμπιέται! «Το ζεις αυτό τώρα;» αναρωτήθηκα αφού περιέγραφα μαζί με τη φωνή που σημάδεψε τα ακούσματα των παιδικών μου χρόνων τον τελικό!
Η σχέση μας κράτησε όλα αυτά τα χρόνια και τον Μάιο του 2021 τον έπεισα να μου δώσει μια μεγάλη συνέντευξη για τους τελικούς που είχε ζήσει στο Κύπελλο Ευρώπης που το BN Sports είχε τη χαρά να δημοσιεύσει και τον Μάιο του 2022 με μεγάλη δυσκολία κατάφερα να τον βγάλω στο ραδιόφωνο για τον τελικό Ρεάλ – Λίβερπουλ τις δυο διαχρονικές του αγάπες μαζί με τον Παναθηναϊκό. Έμελλε να είναι η τελευταία του δημόσια κουβέντα και χαίρομαι όταν σκέφτομαι πως όση ώρα μιλούσαμε άλλαζε η διάθεση του και η φωνή του ακουγόταν όλο και καλύτερα. Γιατί είχε να ασχοληθεί με αυτό που αγαπούσε ολόκληρη τη ζωή του.
Δεν έκρυψε ποτέ το ότι πιανίστας ήθελε να γίνει μικρός και η λατρεία του για τη μουσική ήταν κάτι το πραγματικά εντυπωσιακό ωστόσο έχω την εντύπωση πως ήταν τυχερή και η ελληνική δημοσιογραφία και κυρίως η ελληνική τηλεόραση, που στα ξεκινήματα της βρέθηκε ένας άνθρωπος με αυτήν την ικανότητα, την κουλτούρα, την διαφορετική προσέγγιση προερχόμενος από το εξωτερικό και την Γαλλία, ώστε να βοηθήσει το καινούριο μέσο να απογειωθεί!
Ο Διακογιάννης υπήρξε ο απόλυτος ινφλουένσερ 40 και πλέον χρόνια σχεδόν πριν ακούσουμε αυτήν την φράση για πρώτη φορά. Αυτό που έλεγε το συζητούσαν όλοι την επόμενη μέρα. Επηρέασε πάρα πολύ κόσμο και στην επιλογή της δουλειάς αλλά και στο να ασχοληθούν με τον αθλητισμό!
Η προσφώνηση του πριν τα παιχνίδια έμεινε ιστορική, με το «Κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι», να είναι μαζί με το σήμα κάποτε της EUROVISION που προηγείτο των ξένων παιχνιδιών την εποχή της ΕΡΤ, να αποτελεί το soundtrack των αναμνήσεων μας. Μίας εποχής που έφυγε μαζί του αλλά η κληρονομιά του είναι εδώ ολοζώντανη και θα συνοδεύει πάντα κάθε αφιέρωμα πριν τα Μουντιάλ ή τους Ολυμπιακούς Αγώνες με την χαρακτηριστική βελούδινη φωνή του.
Πηγή: BN Sports
