Του Γιώργου Βαλαβάνη
«Στη ζωή…» ήταν ο προσφιλής πρόλογος του Γιάννη Ιωαννίδη στα περισσότερα θέματα που συζητούσε, συμφωνούσε, διαφωνούσε και επιχειρηματολογούσε στα περισσότερα θέματα.
Πλέον, δεν θα σε ακούσουμε ξανά, κοουτσάρα. Πέρασες στην άλλη πλευρά του φεγγαριού, την αθέατη για να σε θυμόμαστε με το χαρακτηριστικό χαμόγελο σου, άλλες φορές, να «βγάζεις καπνούς από τα αυτιά», όταν ήσουν νευριασμένος, η σκέψη σου να δουλεύει στις… 6.000 στροφές, να καπνίζεις αρειμανίως, να μην δίνεις τον αναπτήρα για άλλο τσιγάρο, παραμονές κάθε αγώνα, να, να, να…
Αμέτρητες στιγμές εντός και εκτός γηπέδων μπάσκετ. Και κουβέντες περί επιστητού. Από τη θρησκεία και αν υπάρχει μεταθανάτια ζωή που συζητάγαμε ένα βράδυ για μια ώρα, όρθιοι στη Γλυφάδα, μέχρι τα πολιτικά, τα κοινωνικά, τα πολιτιστικά και εικαστικά δρώμενα. Σχεδόν για τα πάντα.
Ο Γιάννης Ιωαννίδης άφησε χρόνους στην «κιμπάρισσα» σύζυγο του, Γιούλα που ήταν μαζί για 48 χρόνια, στην λατρεμένη και μονάκριβη κόρη του, Θεοδώρα (το δώρο Θεού, όπως την χαρακτήριζε) Ελένη (το όνομα της μητέρας του που τον μεγάλωσε) και φυσικά στο ελληνικό μπάσκετ, με το οποίο παθιάστηκε, υπηρέτησε ως παίκτης και προπονητής και φεύγοντας το έκανε «φτωχότερο». Κι ας είχε σταματήσει την προπονητική από το 2003 και το Ευρωμπάσκετ. Ο «ξανθός» θα λείψει από το άθλημα, γιατί όπως τον χαρακτήρισε επακριβώς και με μια μόνο λέξη, ο Νίκος Γκάλης, ήταν άνδρας. Αρσενικός σε κάθε έκφανση του χαρακτήρα του και της ισχυρής προσωπικότητας του που είχε πολύ συναισθηματισμό, αλλά πολλές φορές ο εγωισμός του δεν τον άφηνε να εκδηλωθεί. Όταν, όμως, έκανε την αυτοκριτική και αντιλαμβανόταν ότι είχε αδικήσει κάποιον, του είχε επιτεθεί λεκτικά και δεν άρμοζε εκτός ορίων συμπεριφορά, ο άνθρωπος Γιάννης θα το παραδεχόταν κατά πρόσωπο και μακριά από άλλα μάτια και αυτιά.
Ο Γιάννης Ιωαννίδης ήταν suis generis (μοναδικός στη γενιά του). Το «καλούπι» του χαρακτήρα του, της νοοτροπίας του, της συμπεριφοράς του, του ειλικρινούς «φαίνεσθαι» με τις καλές και τις άσχημες εκδοχές του, «έσπασε» μετά από αυτόν. Είχε φανατικούς φίλους και «εχθρούς» μίσους.
Ο κόουτς Ιωαννίδης είχε οικουμενικότητα. Αποδοχή αναγνώρισης του μεγέθους του ανδρός που ήταν αυθεντικός, αυτοδημιούργητος από την «κορυφή ως τα νύχια», ρεαλιστής και δίκαιος, όχι κατά το δοκούν. Αγαπήθηκε παράφορα και στις 3 ομάδες που εργάσθηκε, τον Άρη, τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ. Ακόμα και οι αντίπαλοι που τον αντιπαθούσαν σφόδρα ή και τον μισούσαν, τον ήθελαν προπονητή στην ομάδα τους.
Ο «ξανθός», όμως, δεν θα πήγαινε ποτέ στον πάγκο του αντίπαλου δέοντος. Και δεν το έκανε, γιατί δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει. Ούτε καν να κοιμόταν τις νύχτες. Και έτσι απέρριψε προτάσεις «λευκών» επιταγών.
Ο πολυνίκης προπονητής του ελληνικού πρωταθλήματος, με 12 κατακτήσεις, δεν κατέκτησε ποτέ έναν ευρωπαϊκό τίτλο. Φαίνεται ότι ήταν το «γραφτό» του ή το «θέλημα Θεού», όπως είχε πει το ’94, μετά το Τελ Αβίβ και την μεγαλύτερη ευκαιρία που είχε και στα έξι φάιναλ φορ που οδήγησε τον Άρη (3), τον Ολυμπιακό (2) και την ΑΕΚ (1). Δεν παύει, όμως, να είναι μια ιστορική «ανορθογραφία» του ευρωπαϊκού μπάσκετ και να παρομοιάζεται με «αμαρτία», ότι ο εκλιπών και ο Νίκος Γκάλης δεν κατέκτησαν, μαζί ή ξεχωριστά ένα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα.
Η δημιουργία ομάδων-«αυτοκρατοριών», όμως, και σε συνδυασμό με την εμπιστοσύνη, την αγάπη και την αναγνώριση που του εξέφραζαν οι φίλαθλοι, καθώς και τον σεβασμό των αντιπάλων του, ήταν τα μεγαλύτερα «παράσημα» στην πολυσήμαντη, αξιομνημόνευτη και αξιοζήλευτη μπασκετική «ζωή» του Γιάννη Ιωαννίδη.
Αλλά ποιοι και πόσοι τίτλοι να συγκρινόντουσαν με την γέννηση της κόρης του, Θεοδώρας-Ελένης, πριν από 21 χρόνια; Η χαρά του απερίγραπτη, όπως και της Γιούλας. Απαράμιλλη η πίστη και των δυο στον ερχομό της μονάκριβης κόρης τους. «Πνιγμένος» στις αγκαλιές των «κολλητών» του φίλων, έξω από το μαιευτήριο, ήταν αλήστου μνήμης η λάμψη στο πρόσωπο του και η φράση του «δέκα Πρωταθλητριών να είχα, θα τα χάριζα για αυτό το παιδί».
Εκτός γηπέδων και χωρίς την ευθύνη και την έγνοια των αγώνων, ήταν αρχοντικός, μποέμ, «έξω καρδιά», πρόθυμος για συμβουλές, χωρίς να κρίνει «εξ’ ιδίων τα αλλότρια». Ο «ξανθός» δεν έκανε δημόσιες σχέσεις. Και ίσως δεν έκανε για πολιτικός, γιατί όπως έλεγε, πολλά χρόνια πριν θέσει υποψηφιότητα και εκλεγεί βουλευτής, «στον αθλητισμό συγκρούεσαι για να νικήσεις, στην πολιτική το γήπεδο είναι τελείως διαφορετικό».
Αντί επιλόγου, από τον επικήδειο που εκφώνησε η Θεοδώρα-Έλενη: «Κοουτσάρα μου θα σου πω κάτι. Το παιχνίδι δεν τελείωσε, απλώς πήρες ένα τάιμ άουτ για να το συνεχίσεις στα επουράνια γήπεδα, περνώντας στην αθανασία».
Πηγή: ΕΟΚ e-magazine
