Του Πολύδωρου Παπαδόπουλου
Ο ποδοσφαιριστής μοιάζει με ένα άψυχο φάντασμα, χωρίς παρελθόν ή μέλλον, κρυμμένο πίσω από το κλισέ («πρέπει να σκεφτείς το επόμενο παιχνίδι»). Για πολλούς ο ποδοσφαιριστής στέκεται ως παράδειγμα επιπολαιότητας… Οι εξαιρετικές περιπέτειες και τα προσωπικά δράματα ορισμένων, ειδικά Βραζιλιάνων και Αφρικανών, έχουν μεταφραστεί μόνο σε αγιογραφικές βιογραφίες γεμάτες ευλάβεια ή σεμνά άρθρα στον Τύπο. Στην πραγματικότητα, οι ζωές του Ριβάλντο, του Ρονάλντο ή του Αντριάνο θα χρησίμευαν ως μεταφορές για μια μπερδεμένη και τρελή εποχή, τη δική μας.
Δεν χρειάζεται να επιμείνουμε στην πολύ κακή παιδική ηλικία του Αντριάνο, του Ρονάλντο και του Ριβάλντο (με τις συνέπειες του υποσιτισμού στα κόκαλα) ή στην απουσία της πατρικής φιγούρας σε μια κομβική στιγμή: ο Ρονάλντο ήταν γιος διαζευγμένης γυναίκας στις φαβέλες . Ο Ριβάλντο έχασε τον πατέρα του σε τροχαίο ατύχημα λίγο πριν υπογράψει το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο. Ο πατέρας του Αντριάνο, ο οποίος είχε δεχθεί σφαίρα στη φαβέλα, πέθανε όταν ο γιος του άρχιζε να πετυχαίνει στην Ίντερ. Αυτές οι συνθήκες είναι μόνο ένα μέρος της ιστορίας.
Πάρτε την περίπτωση του Αντριάνο, μεθυσμένος στις φαβέλες. Ο επιθετικός της Ίντερ κάποτε κέρδιζε πέντε εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο και κυκλοφορούσε με σμόκιν σε πλούσια πάρτι. Τώρα, ξυπόλυτος με ποτό ανάμεσα σε φίλους (;) στις φαβέλες δε θυμίζει σε τίποτα τον… αυτοκράτορα. Ευτυχισμένος ή εθισμένος στο αλκοόλ;
Ο Αντριάνο έκανε πολλές αποδράσεις στη Βραζιλία για να βρει καταφύγιο στην παλιά του γειτονιά. Τότε, έφευγε από το Μιλάνο σε ένα βράδυ με εισιτήριο στην πρώτη θέση και αποβιβαζόταν στη φαβέλα της παιδικής του ηλικίας για να μοιραστεί μπύρες και ιερόδουλες με τους παλιούς φίλους του. Οι φίλοι του δεν είναι πλέον παιδιά, είναι κυρίως… αφοσιωμένοι στη διακίνηση ναρκωτικών και στο οργανωμένο έγκλημα. Ο Αντριάνο βυθίστηκε σε αυτή τη σχιζοφρένεια: χρυσό είδωλο στην Ευρώπη, μέλος της άγριας συμμορίας στην Αμερική. Ο Αντριάνο άφησε τη φαβέλα, αλλά η φαβέλα δεν τον άφησε ποτέ.
Γελάει και χορεύει, δείχνοντας να είναι ένα χαρούμενο άτομο. Βγάζει τη γλώσσα του σε κάποιους φίλους του. Η θλίψη που κάποτε τον άρπαζε και τον στράβωνε φαίνεται να έχει περάσει. Έχει επιστρέψει στις φαβέλες από όπου ξεκίνησε, χωρίς τα εκατομμύρια που ίσως ονειρευόταν, αλλά με πολλές ανθρώπινες σχέσεις. Αλήθεια ή ψέμα; Κανείς δεν ξέρει…
Ο ίδιος λέει «Επέστρεψα στους ανθρώπους μου, στους φίλους μου, στην κοινότητά μου. Δεν ήθελα να ζήσω μακριά από όλους. Επέστρεψα στους ανθρώπους που με γνώριζαν όταν ήμουν ο ADI-RANO (έτσι τον αποκαλούσε η γιαγιά του), τρώγοντας το ποπ κορν στο λεωφορείο για την προπόνηση».
Αντριάνο, μια “what if?” ιστορία
Μια μπάλα ήταν πάντα στα πόδια του. Ισως να την έβαλε εκεί ο Θεός. Στα επτά του χρόνια η οικογένειά του συγκέντρωσε χρήματα για να παίξει στην ακαδημία της Φλαμένγκο. Τον… έδιωχνε από τη φαβέλα για να ζήσει το όνειρο. Απέτυχε τρεις φορές στην πέμπτη τάξη, ίσως γιατί η δύναμη του Θεού είχε επικεντρωθεί στα πόδια του. Κάποιοι έκαναν το λάθος να τον βάλουν αριστερό μπακ, μονάχα ένας τόλμησε να πει πως είναι γεννημένος φορ. Από μικρός ήξερε πως κάθε αντίπαλος στόπερ ήταν εμπόδιο στον δρόμο του για την επιβίωση. Τι έκανε; «Χτυπούσε» τον καθέναν που στεκόταν απέναντί του.
Η Φλαμένγκο τον κράτησε ως επιθετικό και στα 17 του έδωσε την ευκαιρία να προπονηθεί με την πρώτη ομάδα. Λίγους μήνες μετά τον κάλεσαν στην εθνική ομάδα. Έτσι έγιναν όλα γρήγορα. Τότε ζούσε ακόμα στη φαβέλα με τους γονείς του. Όταν έγινε η ανακοίνωση της αποστολής, ο ίδιος κοιμόταν… Η μητέρα του μπήκε στο δωμάτιο φωνάζοντας, «Αντριάνο! Αντριάνο! Ονειρο! Είσαι στην εθνική, Θεέ μου!». Ο ίδιος ροχάλιζε, αλλά το ουρλιαχτό της μητέρας του τον ξύπνησε. Στα 18 του ήταν ήδη διεθνής, ένας διεθνής μέσα στη φαβέλα. Πώς μπορεί να πει κανείς ότι δεν τον άγγιξε ο Θεός; Μόλις ένα χρόνο αργότερα, μετακόμισε στην Ίντερ και το παρατσούκλι «Αυτροκράτορας» έφτασε μέχρι την πατρίδα του. Συστήθηκε με τη φαουλάρα στο φιλικό με τη Ρεάλ στο Μπερναμπέου…
Ηταν ένας ποδοσφαιριστής με τον ίδιο εκπληκτικό συνδυασμό εκπληκτικής ταχύτητας, εντυπωσιακής δύναμης, άψογης τεχνικής και -επιβεβαιωμένου στο Pro Evolution- τρομερού σουτ όπως ο αυθεντικός Ρονάλντο, προκαλώντας ενθουσιασμό σε πολύ κόσμο. Η φόρμα του με την Πάρμα στις αρχές της σεζόν 2003-04, όταν είχε 8 γκολ σε 9 ματς της Serie A, ήταν αρκετή για να του εξασφαλίσει μια μεγάλη επιστροφή στην Ιντερ, όπου φαινόταν ότι προοριζόταν για να γίνει ένας από τους σπουδαιότερους σταρ του παιχνιδιού. Εδειχνε αναπόφευκτο.
Ως νέος, θεωρούνταν ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα στον κόσμο κάτι που αποτυπώθηκε στην 6η και την 7η θέση στην κατάταξη της Χρυσής Μπάλας σε ηλικία 22 και 23 ετών αντίστοιχα. Το γαλλικό περιοδικό «France Football» τον συμπεριέλαβε στη λίστα με τα μεγαλύτερα χαμένα ταλέντα στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Παραμένει πρώτος σκόρερ στο Champions League με 18 γκολ με τη φανέλα των Νερατζούρι.
Κι όμως, παρά το γεγονός ότι οι Νερατζούρι κατέκτησαν τέσσερα πρωταθλήματα στα χρόνια του Αντριάνο, η δική του είναι ακόμη μια “what if?” ιστορία. Επειτα από αρκετά χρόνια με έναν τρόπο ζωής που μάλλον δεν ταιριάζει με έναν sportsman του κορυφαίου επιπέδου, περνάει πλέον τον περισσότερο χρόνο του στο σπίτι στην Barra da Tijuca, ένα προάστιο της αστικής τάξης στα δυτικά του Ρίο Ντε Τζανέιρο.
Η ιστορία πίσω από την κατάρρευση…
Θεωρήθηκε και όχι άδικα ως ο διάδοχος του Ρονάλντο. Ηταν ο παίκτης που απέφευγε χωρίς έλεγχο τους τρομοκρατημένους αμυντικούς και εξαπέλυε κεραυνούς από μακρινές αποστάσεις. Η αυτοπεποίθηση και η δύναμη που έδειχνε στα καλύτερα του χρόνια ως ποδοσφαιριστής, έμοιαζαν με αυτή του συμπατριώτη του. Τι πήγε τόσο στραβά και ο L’Imperatore -ο Αυτοκράτορας- να μετατραπεί σε έναν άνθρωπο δίχως κίνητρα και ζωντάνια;
Υπάρχει ένα γεγονός που επηρέασε όσο κανένα άλλο τον Αντριάνο, μετατρέποντας τον από διάδοχο του Ρονάλντο σε σκιά του εαυτού του. Ηταν ο θάνατος του πατέρα του. Στη Λίμα, στις 25 Ιουλίου 2004, ο Αντριάνο πετύχαινε το γκολ της δραματικής ισοφάρισης στον τελικό του Copa America, με τη Βραζιλία να νικάει τελικά την Αργεντινή στη διαδικασία των πέναλτι, με τον ίδιο να εκτελεί εύστοχα το πρώτο. «Αυτός ο τίτλος ανήκει στον πατέρα μου», είxε πει. «Είναι ο σπουδαίος φίλος μου στη ζωή, ο σύντροφος μου. Χωρίς αυτόν δεν είμαι τίποτα».
Ο πατέρας του, Αλμίρ, αντιμετώπιζε πρόβλημα υγείας και εννέα μέρες μετά τη στιγμή δόξας του γιου του στο Περού, πέθανε από ανακοπή της καρδιάς, σε ηλικία μόλις 45 ετών. «Ο Αντριάνο είχε έναν πατέρα που τον πρόσεχε πολύ και τον διατηρούσε στο σωστό δρόμο», είχε τονίσει σε μια συνέντευξη του ο Χαβιέρ Ζανέτι. «Αλλά μετά έγινε κάτι που δεν φανταζόταν κανείς. Δέχθηκε ένα τηλεφώνημα από Βραζιλία και του είπαν ότι ο πατέρας του πέθανε. Τον είδα να κλαίει. Πέταξε το τηλέφωνο και άρχισε να ουρλιάζει. Από εκείνη την ημέρα, ο Μάσιμο Μοράτι και εγώ, αποφασίσαμε να τον έχω σαν αδερφό μου και να τον προστατεύω».
Ολοι έλεγαν τα καλύτερα για τον νεαρό Βραζιλιάνο, ο Κάρλος Αλμπέρτο Παρέιρα, ήταν σίγουρος πως ο Αντριάνο «Θα γράψει ιστορία στο ποδόσφαιρο». Ωστόσο, το μόνο που τον έκανε καλά ήταν το αλκοόλ και όχι τα γκολ «Εκείνη την εποχή ένιωθα χαρούμενος μόνο όταν έπινα», είπε σε μια συνέντευξη του το 2017. «Μπορούσα να κοιμηθώ μόνο αν είχα πιει.Ο Ρομπέρτο Μαντσίνι και οι συμπαίκτες μου στην Ιντερ πρόσεχαν ότι ήμουν σε hangover όταν πήγαινα για προπόνηση. Και επειδή φοβόμουν ότι θα πάω πολύ αργά, δεν κοιμόμουν και πήγαινα μεθυσμένος για προπόνηση. Κοιμόμουν στο ιατρείο του προπονητικού κέντρου και η Ιντερ έπρεπε να λέει στους δημοσιογράφους ότι είχα μυϊκά προβλήματα». Κανένας συμπαίκτης του δεν μπορούσε να τον βγάλει από την κατάθλιψή του…
Το 2006 λίγο πριν το Μουντιάλ στη Γερμανία, ο Αντριάνο εθεάθη σε ένα κλαμπ ονόματι Quebra Mar. Ολοι έπιναν στην υγεία του και τον παρότρυναν να φέρει το τρόπαιο στη φαβέλα. Δίπλα του δεν ήταν οι συμπαίκτες του, αλλά μέλη της Comando Vermelho, της μεγαλύτερης εγκληματικής οργάνωσης της Βραζιλίας. Ο Αντριάνο τους ήξερε από την παιδική του ηλικία, όταν έπαιζαν ξυπόλητοι ποδόσφαιρο στους δρόμους του Vila Cruzeiro. Ο Αυτοκράτορας ήταν… γυμνός, η κατάθλιψη και το αλκοόλ ήταν μέρη της ζωής του από εκείνες τις ημέρες. Πιο από ποτέ.
Ηταν συνέχεια δίπλα στον κόσμο, αλλά μόνος. Στο Μουντιάλ ήταν σκιά του εαυτού του. Σκόραρε δύο φορές, κόντρα σε Αυστραλία και Γκάνα, αλλά σχεδόν δεν ακούμπησε την μπάλα στον αποκλεισμό της Βραζιλίας από τη Γαλλία στον προημιτελικό. Αν και 24 ετών τελικώς… πρόλαβε να κάνει ακόμα 12 συμμετοχές με τη Βραζιλία. Ηταν ήδη η αρχή του τέλους. Ο «Αυτοκράτορας» πέτυχε μόνο 6 γκολ για την Ιντερ το 2006-07. Ο Μοράτι τον έστειλε στη Βραζιλία με άδεια άνευ αποδοχών, αλλά τίποτα δεν άλλαξε.
Επέστρεψε νωρίς στην Ιντερ αλλά ήταν ξανά στη Βραζιλία το 2009, με μεγαλύτερη επιτυχία αυτή τη φορά αφού έβαλε 19 γκολ καθώς η Φλαμένγκο κατακτούσε το πρώτο πρωτάθλημα έπειτα από αναμονή 17 χρόνων. Η Ρόμα πίστεψε πως θα τον σώσει… Μάταια, αφού οι οκτώ συμμετοχές σε επτά μήνες μαρτυρούν το ολέθριο λάθος του συλλόγου. Η τελευταία σπουδαία στιγμή του Αντριάνο ήρθε με την Κορίνθιανς το 2011. Υπέγραψε τον Μάρτιο και για ακόμη μία φορά τον είδαν σαν τον διάδοχο του Ρονάλντο. Ενας σοβαρός τραυματισμός όμως έφερε σχεδόν το τέλος!
Ο Αντριάνο το έριξε στα πάρτι, στο αλκοόλ. Το αλκοόλ ήταν ό,τι χρειαζόταν. Παρ΄όλα αυτά έγινε σύνθημα στα χείλη των οπαδών της Κορίνθιανς για το γκολ τίτλου επί της Ατλέτικο Μινέιρο στις καθυστερήσεις. Σχεδόν δύο εβδομάδες μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος, όμως, ο «Αυτοκράτορας» έγινε πάλι για λάθος λόγους πρώτο θέμα στα ΜΜΕ. Εχοντας φύγει από ένα κλαμπ του Ρίο τις πρωινές ώρες, ο Αντριάνο κατηγορήθηκε από την 20χρονη Αντριέν Πίντο ότι κατά λάθος την πυροβόλησε στο χέρι της, ενώ έπαιζε μεθυσμένος με το όπλο του σωματοφύλακα του. Λίγες μέρες μετά άλλαξε την εκδοχή της, αλλά… Ποτέ δεν επέστρεψε αληθινά στο ποδόσφαιρο.
Ερευνα για συμμετοχή σε διακίνηση ναρκωτικών, αγκαλιά με καλάσνικοφ, ποτά, ιερόδουλες, μεθυσμένος να γελάει με τους φίλους. Η Cidade de Deus (Πόλη του Θεού) ήταν πάντα το σπίτι του, αλλά ποτέ ο τόπος λύτρωσης.
Είναι άραγε η ζωή που ήθελε να ζήσει; «Ποτέ δεν έβλαψα κανέναν», είπε το 2017. «Το μόνο άτομο που έβλαψα είμαι εγώ. Έχω μια τρύπα στον αστράγαλό μου και μια τρύπα στην ψυχή μου που μου άφησε το ποδόσφαιρο. Δεν είναι όλοι οι τραυματισμοί φυσικοί. Μετά το θάνατο του πατέρα μου, η αγάπη μου για το ποδόσφαιρο δεν ήταν ποτέ η ίδια. Ο Αντριάνο δεν φοράει στέμμα. Ο Αντριάνο είναι το παιδί από τις φτωχογειτονιές που τον άγγιξε ο Θεός. Ο Αντριάνο δεν εξαφανίστηκε στις φαβέλες. Απλώς πήγε σπίτι του», είχε τονίσει στο The Players Tribune αποκαλύπτοντας έτσι το μεγάλο μυστικό της κατάρρευσης της… αυτοκρατορίας του.
Πηγή: Gazzetta
