Του Γιάννη Σερέτη
Συνέβη με τον Αγιαξ, εντός – εκτός. Συνέβη ακόμα περισσότερο με τη Λανς, εντός – εκτός. Συνέβη στην Τούμπα, συνέβη στην ΟPAP Arena. Συνολικά 270 λεπτά ποδοσφαίρου. Συνολικά τρεισήμισι ώρες ποδοσφαίρου στα πρώτα ημίχρονα, μηδέν γκολ! Τυχαίο; Δεν νομίζω.
Και στα έξι αυτά εφετινά ντέρμπι του Παναθηναϊκού εναντίον ομάδων επιπέδου ευρωπαϊκών διοργανώσεων, το αρχικό πλάνο αποδείχθηκε αναποτελεσματικό. Το «αρχικό πλάνο» δεν είναι η… «βασική ενδεκάδα» που λέμε από παλιά. Το αρχικό πλάνο είναι η επιλογή των παικτών της ενδεκάδας, το σχέδιο με το οποίο θα επιτεθεί η ομάδα και θα προσπαθήσει να αναχαιτίσει τον αντίπαλό της, η πνευματική προετοιμασία του συνόλου, η ανάλυση / προετοιμασία για τον αντίπαλο. Ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να χάνει 2-0 χθες στο ημίχρονο λόγω της πίεσης της ΑΕΚ, θα μπορούσε να πάει και με 0-0 στα αποδυτήρια αν αστοχούσε στο εντυπωσιακό άλμα του ο Φραντζίς Πιερό. Ο Παναθηναϊκός είχε μείνει στο 0-0 στο Αμστερνταμ και στο ΟΑΚΑ με τη Λανς διότι η μπάλα δεν… πήγε μέσα. Εχανε 2-0 από τους Γάλλους εκτός έδρας, αν δεν είχε αποβληθεί ο γίγαντας Μεδίνα θα μπορούσε να χάνει με 4-0 στο 45’. Συνεπώς δεν έχει μεγάλη σημασία το αποτέλεσμα σε κάθε ημίχρονο. Σημασία έχει ο τρόπος. Το «πώς» και το «γιατί» ο Παναθηναϊκός δεν νικούσε στο 45’ ούτε τον Λεβαδειακό, ούτε την Athens Kallithea, ούτε τον Πανσερραϊκό! Κανέναν!
Δεν έχει βρει το αντίδοτο στην πίεση
Ο βασικός λόγος είναι ότι… όσο αντέχει ο αντίπαλος και τον πιέζει ψηλά, όσο μπορεί και τον μαρκάρει δυναμικά, με ταχύτητα, με σφρίγος στη μεσαία γραμμή του, ο Παναθηναϊκός έχει μεγάλο πρόβλημα. Ο Παναθηναϊκός ακόμα δεν έχει βρει τους μηχανισμούς για να κυκλοφορεί σωστά τη μπάλα από την πρώτη ζώνη προς την επίθεση όταν πιέζεται πολύ από τον αντίπαλο και επιπρόσθετα… «ντρέπεται» ποδοσφαιρικά να καταφύγει αποκλειστικά σε βαθιές πάσες προς τον Τετέ, τον Ιωαννίδη και τον Πελίστρι. Αυτή η ποδοσφαιρική αδυναμία του Τριφυλλιού, με τον Αράο σε πολύ χαμηλά μέτρα, με τους στόπερ πολύ πίσω, ενίοτε (όπως χθες) και με δεύτερο χαφ κοντά στον Αράο, προκαλεί αλυσιδωτές κακές παρενέργειες στον τρόπο παιχνιδιού του.
Ο Ιωαννίδης υποχρεώνεται να κατεβαίνει προς τη σέντρα για να πάρει τη μπάλα και να «τρυπήσει» κατά μέτωπο ή να «σπάσει» τη μπάλα, η περιοχή συνήθως μένει κενή, δυο – τρεις αντίπαλοι πέφτουν πάνω του και συνήθως τον σταματούν με φάουλ ή τον ενοχλούν τόσο – όσο να καταστραφεί η προσπάθεια επίθεσης και κάπως έτσι ο Παναθηναϊκός έχει φτάσει να έχει περισσότερα ΧGoals από τον εκάστοτε αντίπαλό του μόνο εναντίον του Λεβαδειακού και του Πανσερραϊκού που θα αγκομαχούν όλη τη σεζόν για τη «σωτηρία» τους!
Τα τρία λάθη στην ενδεκάδα
Για τις λανθασμένες σε ατομικό επίπεδο επιλογές του Αλόνσο μπορεί να πει κάποιος πολλά: λάθος ο Μπάλντοκ (έπρεπε να παίξει ο Κώτσιρας εφόσον ο Βαγιαννίδης αποκλείστηκε χωρίς να υπάρχει προφανής λόγος!) λάθος ο Μαξίμοβιτς (πολύ πιο βαρύς από τον Τσέριν εφόσον είχε αποφασιστεί το 4-3-3 με τον Μπακασέτα στον πάγκο, ο Σέρβος δεν είναι «οκτάρι») λάθος και ο Τζούρισιτς στην πτέρυγα, διότι η ΑΕΚ δεν είναι Πανσερραϊκός και η δυνατή πλευρά στην εκκίνηση της σεζόν της είναι η δεξιά με τον τούρμπο Ρότα και τον Ελίασον, όταν είναι υγιής και έτοιμος.
Είναι σημαντικές σ’ αυτή τη φάση του Παναθηναϊκού οι «λεπτομέρειες» της επιλογής παικτών διότι ο Παναθηναϊκός «διψά» για βελτίωση έστω σε ένα – δυο στοιχεία από παιχνίδι σε παιχνίδι. Αντιληπτό, αποδεκτό και φυσιολογικό ότι ο Αλόνσο ακόμα ψάχνεται, δοκιμάζει, αλλάζει. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από το ότι ο Μπακασέτας έμεινε στον πάγκο χθες για πρώτη φορά σε «βαρύ» ματς, δεν υπάρχει! Όμως πιο σημαντικό είναι ότι παρότι ανταποκρίνεται σε επίπεδο αντοχών στο β’ μέρος των αγώνων, ότι παρότι καταθέτει τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα της αλλαγής στο δεύτερο ημίχρονο των περισσότερων αγώνων, αυτό δεν αρκεί προκειμένου να πάρει τα αποτελέσματα που θα του εξασφαλίσουν ηρεμία, περισσότερα «κανονάκια» και καλύτερη ατμόσφαιρα στον οργανισμό.
Και πώς να το γυρίσει αν δεν νικήσει τον Ολυμπιακό;
Για να είμαι ειλικρινής, θα μου φανεί πλέον πολύ παράξενο αν το «γυρίσει» σύντομα ο Αλόνσο. Η αλήθεια είναι ότι μπορεί ακόμα να δοκιμάσει πολλά. Τον τρομερό χθες για 30 λεπτά, Τετέ, ως «δεκάρι». Τον Αράο ως στόπερ για να παίρνει build up και μέτρα από τους στόπερ του (με Μαξίμοβιτς αμυντικό μέσο). Τους Τσέριν – Ουναϊ «οκτάρια» για περισσότερη ενέργεια και δημιουργικότητα. Ακόμα – ακόμα και το 4-4-2 σε ορισμένα παιχνίδια! Αλλά η αλήθεια είναι ότι πλέον τα παιχνίδια περνούν, φτάνουμε στο πρώτο μισό του α’ γύρου την Κυριακή με τον Ολυμπιακό.
Κι αν ο Παναθηναϊκός είναι σε έξι μέρες στο «κατώτερο» μισό της βαθμολογίας και σε απόσταση χαοτική για αρχές Οκτωβρίου από τους ανταγωνιστές του (η ΑΕΚ παίζει στο Αγρίνιο και ο ΠΑΟΚ στη Λιβαδειά…) το πρωτάθλημα θα πρέπει να το ξεχάσει οριστικά. Και θα κληθεί να αποφασίσει αν θα εμπιστευτεί τον κόουτς με μακροπρόθεσμη προοπτική ή θα τον απολύσει ψάχνοντας εκείνον που θα αξιοποιήσει καλύτερα το υλικό του.
Επαναλαμβάνουμε για να μην παρεξηγούμαστε: η απαίτηση για τίτλο από αυτόν τον εφετινό, καινούριο και με πολλά καλοκαιρινά προβλήματα Παναθηναϊκό, είναι παράλογη. Η απαίτηση για ποδοσφαιρική ταυτότητα είναι λογική.
Υ.Γ. Προφανώς η εφετινή ΑΕΚ δεν παίζει… μπαλάρα. Προφανώς έχει ακόμα αρκετά επιθετικά και αμυντικά θέματα, παρότι έχει δεχθεί μόλις ένα γκολ: σ’ αυτό της… έκαναν καλό όσα δέχθηκε από τη Νόα και την Ιντερ Ντ’ Εσκάλδες. Δυο είναι τα μεγάλα ατού της. Το πρώτο είναι εμπιστοσύνη/στήριξη/θετική αύρα από τους οπαδούς που πηγαίνουν στο γήπεδο β) Το δεύτερο είναι η προσγείωσή της μετά τις απανωτές «σφαλιάρες» από τη λήξη της προηγούμενης σεζόν και την απώλεια του πρωταθλήματος. Αυτό είναι και το πιο σημαντικό. Δεν νιώθει άτρωτη «ομαδάρα», έχει αφήσει στην άκρη το υφάκι «εμείς μπαίνουμε και παίζουμε τη μπάλα μας», ξέρει ότι έχει τα προβλήματά της. Και προσπαθεί να τα λύσει, με μεγάλη «ασπίδα» τον Αλμέιδα.
Kαι ξανά με φλόγα με σπίθα για τίτλους! Φλόγα που δεν είχε πέρυσι μετά τον άδοξο αποκλεισμό από την Ευρώπη, αλλά τη βρίσκει λόγω των αρκετών νέων προσώπων που έχουν φρέσκα κίνητρα και λόγω της αιωρούμενης πίεσης και αμφισβήτησης στον προπονητή. Το ίδιο καλό ισχύει και για τον Αρη, υπό την έννοια ότι για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια ξεκίνησε σε φάση… «τα κεφάλια μέσα». Τέλος οι βαρύγδουπες Καρυπίδειες δηλώσεις, τέλος και οι… μεταγραφάρες και οι μεγαλεπήβολοι στόχοι. Πήρε καλούς παίκτες, κράτησε και τον Μορόν, προσπαθεί να τους μοντάρει ο Μάντζιος, θα έχει τα πάνω και τα κάτω του, αλλά είναι εμφανές ότι προσπαθεί να παίξει διαφορετικά. Όχι χθες στην Τούμπα, σε γενικότερο πλαίσιο. Και θα πάει καλά, ανεξάρτητα από το αν τελικά μπει στην τετράδα ή όχι. Διότι ο στόχος που διαγράφεται πια στον Αρη λόγω… Παναθηναϊκού είναι η τετράδα!
Υ.Γ. 2: Θα ήταν παράξενο αν ένας προπονητής που μόλις πριν από δύο εβδομάδες είχε «αναβαθμίσει» έναν παίκτη του βάζοντάς τον ως βασικό στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ, τον απέκλειε αίφνης από την 20άδα για ποδοσφαιρικούς λόγους. Αν η απόφαση του Αλόνσο για τον Βαγιαννίδη είναι στο πλαίσιο του rotation που έκανε μέχρι ενός σημείου στη θέση του δεξιού μπακ, αποδείχθηκε 100% λανθασμένη στο ματς με την ΑΕΚ. Αν είναι απόφαση του club και ο Βαγιαννίδης γίνει «Μπρινιόλι Νο 2», τον καταλαβαίνω τον Αλόνσο. Θα δούμε την εξέλιξη της ιστορίας στα επόμενα ματς. Πάντως ο «Βάγια» ακόμα ραντεβού με τον Αλαφούζο δεν έχει κάνει. Και για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω αν καν θα γίνει αυτό το ραντεβού.
Πηγή: Gazzetta
