Ο αγαπημένος κύριος Čik

Του Ιωάννη Πέππα

Ο Γιουγκοσλάβος, κροάτικης καταγωγής, αμυντικός μέσος, Ζλάτκο Τσαϊκόφσκι (Zlatko Čajkovski) γεννήθηκε στις 24 Νοεμβρίου του 1923 στο Ζάγκρεμπ. Ο αδελφός του Ζέλικο Τσαϊκόφσκι (Željko Čajkovski), υπήρξε επίσης ποδοσφαιριστής. Ως αμυντικό χαφ, ο Τσαϊκόφσκι ήταν γνωστός για την εξαιρετική φυσική του κατάσταση και θεωρείται ως ένας από τους καλύτερους Γιουγκοσλάβους ποδοσφαιριστές. Παρά τον αμυντικό ρόλο του ήταν επίσης πολύ καλός πασαδόρος και κατείχε κορυφαία τεχνική κατάρτιση. Σε επίπεδο συλλόγων αγωνίστηκε αρχικά στη κροατική ΧΑΣΚ και την Παρτιζάν Βελιγραδίου. Σ’ αυτήν την περίοδο, μεταξύ 1942-1943, έπαιξε δύο φορές για την Κροατία, καθώς και 55 φορές για τη Γιουγκοσλαβία, μεταξύ 1946-1955, σκοράροντας 7 γκολ. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1948 και του 1952 κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο και τις δύο φορές. Συμμετείχε επίσης στα Παγκόσμια Κύπελλα του 1950 και του 1954. Το 1950 η Γιουγκοσλαβία ηττήθηκε μόνο από τη Βραζιλία στη φάση των ομίλων, κατά την οποία ο Τσαϊκόφσκι σκόραρε δύο γκολ εναντίον του Μέξικο.

Μετά από αυτό τελείωσε την καριέρα του ως παίκτης με την Κολωνία και τη Χάποελ της Χάιφα. Προπονητικά ήταν ο άνθρωπος που συνέδεσε τ’ όνομά του με τη γιγάντωση της Μπάγερν Μονάχου, ενώ τη περίοδο 1977/78, ήλθε στα μέρη μας για λογαριασμό της ΑΕΚ, οδηγώντας της αρμάδα του Λουκά Μπάρλου, στο τελευταίο, μέχρι σήμερα, double της ιστορίας της.

Στα γιουγκοσλάβικα σημαίνει «γόπα», το οποίο οφειλόταν στο ύψος του μιας και ήταν μόλις 1,64μ. Ξεκίνησε την καριέρα του ως ποδοσφαιριστής στη ΧΑΣΚ της γενέτειρας του (τη σημερινή Ντιναμό Ζάγκρεμπ) το 1937, στην οποία έμεινε μέχρι το 1940. Στη συνέχεια πήγε στην Παρτιζάν Βελιγραδίου, με την οποία την περίοδο που έμεινε στην ομάδα (1947-55) πρόλαβε να κατακτήσει ένα νταμπλ (1947), ακόμα ένα πρωτάθλημα(1948) κι άλλα δύο Κύπελλα (1952,1954). Συνέχισε την ποδοσφαιρική του καριέρα στην Κολωνία (1955-58) και την ολοκλήρωσε στη Χάποελ Χάιφα (1958-60).

Μεταξύ 1942 και 1943, αγωνίστηκε δύο φορές για το Ανεξάρτητο Κράτος της Κροατίας. Από το 1946 έως το 1955 έπαιξε 55 φορές για την εθνική ομάδα της Γιουγκοσλαβίας σκοράροντας 7 γκολ. Συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1948 και του1952, κατακτώντας τη δεύτερη θέση και το αργυρό μετάλλιο. Πήρε μέρος στα Παγκόσμια Κύπελλα του 1950 και 1954. Το 1950, η Γιουγκοσλαβία ηττήθηκε μόνο από την διοργανώτρια Βραζιλία στη φάση των ομίλων, σκοράροντας δύο γκολ εναντίον του Μεξικού. Το 1954, η Γιουγκοσλαβία αποκλείστηκε στον προημιτελικό από την μετέπειτα θριαμβεύτρια του τουρνουά, Γερμανία. Το 1953, ήταν ένας από τους τέσσερις Κροάτες (Bernard Vukas, Vladimir Beara, Branko Zebec και Zlatko Čajkovski) που έπαιξαν με την επίλεκτη ομάδα της FIFA εναντίον της Αγγλίας.

Ως προπονητής έκανε… θαύματα! Απέκτησε το δίπλωμα του προπονητή υπό τις οδηγίες και την καθοδήδηση του Χένες Βαϊσβάιλερ (Hennes Weisweiler) στη γερμανική Ακαδημία Αθλητισμού στην Κολωνία. Μετά το πέρασμά του από την Τουρκία ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Κολωνίας (1961/63 και 1973-75), με την οποία καταφέρνει να κατακτήσει το γερμανικό πρωτάθλημα το 1962.

Παίρνει από το… χεράκι την Μπάγερν Μονάχου (1963/68) που τότε ήταν μια άσημη ομάδα και αγωνιζόταν στη Β’ κατηγορία και την οδήγησε στην Μπουντεσλίγκα και στην κατάκτηση δύο Κυπέλλων Γερμανίας, αλλά και του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1967 κόντρα στη Ρέιντζερς. Αυτή την περίοδο, γύρω από τον τερματοφύλακα Σεπ Μάγερ (Sepp Maier), τον Φραντζ Μπεκενμπάουερ (Franz Beckenbauer) και αργότερα τον θρυλικό επιθετικό Γκερντ Μίλερ (Gerd Müller), όλοι τους περίπου στα 20 τους χρόνια, δημιούργησε μία από τις κορυφαίες ομάδες στην Ευρώπη και ολόκληρο τον κόσμο.

Επίσης, πέρασε από τους πάγκους του Ανόβερο ’96 (1968/69), της Νυρεμβέργης (1971/72) και των Κίκερς του Όφενμπαχ (1970,1975/96), που την πήρε στη Β’ κατηγορία και την οποία οδήγησε στην άνοδο, αλλά και στον τελικό του Κυπέλλου Γερμανίας (1970). Ακολούθησε η Ντιναμό Ζάγκρεμπ και η Νυρεμβέργη, για να επιστρέψει στη συνέχεια στην Κολωνία και για μια ακόμη φορά στην Κίκερς Όφενμπαχ, μέχρι που ήρθε η στιγμή να αναλάβει τα «ηνία» της ΑΕΚ.

Ο «Τσικ» κάθεται στον πάγκο της «Ένωσης» την 5η αγωνιστική της σεζόν 1977/78, αντικαθιστώντας τον Φράντισεκ Φάντροκ (František Fadrhonc). Με τη μεγάλη ομάδα που είχε δημιουργήσει ο Λουκάς Μπάρλος, με τους Ντούσαν Μπάγεβιτς (Dušan Bajević), Μίλτον Βιέρα (Milton Viera Rivero) και Θωμά Μαύρο να συνθέτουν εξαιρετικό επιθετικό τρίδυμο, φτάνει στην κατάκτηση του νταμπλ, το οποίο είναι ήταν το δεύτερο στην ιστορία των «κιτρινόμαυρων», αλλά και τελευταίο μέχρι σήμερα. Στο πρωτάθλημα η ΑΕΚ παρέμεινε αήττητη εντός έδρας με μόλις δύο ισοπαλίες, ενώ στο κύπελλο απέκλεισε αρχικά τον Παναθηναϊκό με εκτός έδρας νίκη 1-0, στη συνέχεια τον Ολυμπιακό στη Νέα Φιλαδέλφεια με το εντυπωσιακό 6-1 και στον τελικό κατέκτησε το τρόπαιο με νίκη 2-0 επί του ΠΑΟΚ με γκολ των Μπάγεβιτς και Μαύρου στο δεύτερο ημίχρονο.

Ακολούθησαν η Ζυρίχη (1978-80), αποδεχόμενος μία εξωπραγματική πρόταση, όπου σπούδαζαν και τα παιδιά του, η Γκρένχεν (1980) και η Γκράτσερ στην Αυστρία. Επέστρεψε στον «Δικέφαλο» το 1982, χωρίς να καταφέρει κάτι ιδιαίτερο, ενώ είχε κι ένα μικρό πέρασμα από τον Απόλλωνα Καλαμαριάς.

«Κάθε καλή ομάδα χρειάζεται τέσσερις καλούς «βιολιστές» και επτά «υπηρέτες», είχε πει σε ανύποπτη στιγμή. Και κατά πολλούς, δεν είχε άδικο.

Ο Ζλάτκο Τσαϊκόφσκι άφησε την τελευταία του πνοή στις 27 Ιουλίου του 1998 σε νοσοκομείο του Μονάχου από διαβήτη, στα 75 του χρόνια.

PALMARES

Επαγγελματική καριέρα