Του Νίκου Παπαδογιάννη
Λίγο πριν οι δύο φιναλίστ στρίψουν στο τελευταίο βιράζ του τελικού (73-81 υπέρ του Ολυμπιακού, από το 67-58 του 30ου λεπτού), οι δύο προπονητές κοίταξαν στην άκρη του πάγκου και έστειλαν στο παρκέ τις, ας πούμε, ρεζέρβες, για να δώσουν ανάσες στους βασικούς.
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας είδε 4-5 κωλοπετσωμένους και ξεκούραστους παίκτες που μπορούσαν να γεμίσουν το παρκέ με ενέργεια και καθαρό μυαλό. Ο Δημήτρης Πρίφτης αντίκρυσε μόνο κουρασμένους, αμούστακους και τον αναντικατάστατο αρχηγό του παροπλισμένο.
Εάν το εξουθενωτικό θρίλερ ήταν ένα ντοκυμαντέρ μικρής διάρκειας, 30 λεπτών δηλαδή, το Κύπελλο θα ήταν τώρα στολισμένο με πράσινη κορδέλα.
Ο Ολυμπιακός έφτασε στο νήμα με το ρεζερβουάρ μισογεμάτο και με τη μισή Εθνική Ελλάδας να αναπαύεται στον πάγκο του, ενώ ο Παναθηναϊκός τερμάτισε αγκομαχώντας, με καύσιμο τις αναθυμιάσεις.
Ο πρώτος τίτλος της χρονιάς πήγε στην ομάδα που έχει μεγαλύτερο βάθος και περισσότερες ποιοτικές λύσεις. Αγωνιστικά η διαφορά ήταν μικρή. Η προπονητική σκακιέρα έβγαλε ισοπαλία.
Αλλά η ομάδα που βγάζει την τελευταία περίοδο ενός τελικού χωρίς καλάθι εντός παιδιάς (0/13 σουτ, 6/8 βολές, 4 λάθη) δεν έχει κανένα δικαίωμα στη σαμπάνια.
«Φανταστική άμυνα», έλεγε και ξανάλεγε στους παίκτες του ο Γιώργος Μπαρτζώκας. Στα μάτια των «πρασίνων», το γήπεδο του Ηρακλείου ήταν στο φινάλε υπερβολικά μικρό.
Ο Ολυμπιακός αναποδογύρισε το ματς μέσα σε 5-6 λεπτά με τρεις παίκτες από την εφεδρική πεντάδα, δίπλα στους απαραίτητους για την ανατροπή Ντόρσεϊ, Βεζένκοφ.
Ο Τόμας Ουόκαπ μπήκε ήρεμος στο παιχνίδι και δρομολόγησε σχεδόν μόνος του (με δύο πάρε-βάλε ασίστ και ένα καλάθι) το 8-0 με το οποίο ξεκίνησε η δ’ περίοδος.
Ο Σακίλ ΜακΚίσικ έκλεισε τους διαδρόμους και δημιούργησε ρήγματα, απορροφώντας τις τελευταίες ικμάδες ενέργειας του αποκαμωμένου Νέντοβιτς.
Ο Χασάν Μάρτιν κυνήγησε ό,τι έβλεπε να κινείται και ανανέωσε κατοχές σε κρίσιμα σημεία.
Παράλληλα, το τρίο απελευθέρωσε τον MVP Τάιλερ Ντόρσεϊ, ο οποίος βάλθηκε να χορεύει μέσα στην αντίπαλη άμυνα.
Ο Σάσα Βεζένκοφ δεν βγήκε ούτε δευτερόλεπτο στο δεύτερο μέρος, όχι τόσο για το σκοράρισμα (αφού ήταν άστοχος στο συγκεκριμένο διάστημα), όσο για το χαμαλίκι, την προσήλωσή του στο αμυντικό πλάνο, τα 13 ριμπάουντ, τα 2 κλεψίματα.
Η τελική στατιστική του δίνει 37:06 συμμετοχής. Θυμίζω ότι και με την Εφές το έπαιξε ολόκληρο το δεύτερο ημίχρονο, ο νεαρός Βούλγαρος.
Ας τη διαβάσουμε ανάποδα την εξίσωση, για να γίνει πιο σαφές το στοιχείο που έκανε τη διαφορά.
Ο Ολυμπιακός πήρε το ματς (με αφετηρία το 47-59) έχοντας για 12-13 λεπτά τον Σλούκα αραγμένο στον πάγκο, τον Παπανικολάου ανενεργό και τον Φαλ θεατή.
Και είχε κι άλλους ετοιμοπόλεμους στις εφεδρείες: τον Πρίντεζη, τον Ζαν-Σαρλ, τον Λαρεντζάκη, ακόμα και τον ξεχασμένο Έισι.
Εάν έπαιξε την παρτίδα με τα μαύρα, αυτό οφείλεται όχι τόσο στη δική του μετριότητα, όσο στην εξαιρετική απόδοση και προετοιμασία του Παναθηναϊκού.
Οι «πράσινοι» βρέθηκαν 1-2 παίκτες μακριά από την κατάκτηση του τροπαίου και τη δεύτερη φετινή νίκη επί του κατά τεκμήριου ανώτερου Ολυμπιακού.
Μελετώντας τον τελικό από την απέναντι οπτική γωνία, νομίζω ότι το κομβικό γεγονός ήταν τα δύο φάουλ που έβγαλαν τον Γιώργο Παπαγιάννη εκτός ρυθμού: το τρίτο στο 54-46 και δευτερευόντως το τέταρτο στο 67-68.
Ο Παναθηναϊκός άντεχε να αιμορραγήσει σε άλλα στοιχεία του παιχνιδιού, αλλά όχι να χάσει τον «πύργο» γύρω από τον οποίο είχε δομηθεί το αγωνιστικό πλάνο του.
Από τα πρώτα κιόλας λεπτά, ήταν προφανές ότι ο Φαλ φοβόταν τον Παπαγιάννη, ενώ τα περισσότερα από τα σουτ που έγιναν μπροστά του αλλοιώνονταν και μόνο από την παρουσία του θεόρατου «πράσινου» σέντερ. Μέτρησα τέσσερις τέτοιες «αλλοιώσεις» μόνο στο πρώτο πεντάλεπτο.
Όταν πάλι ο Φαλ ξεμύτιζε στην περιφέρεια για να γίνει μπαμπούλας στις επιθετικές προσπάθειες του Νέντοβιτς ή του Μέικον, ο Παπαγιάννης έκανε πάρτι στην πλάτη του Γάλλου.
Ο Δημήτρης Πρίφτης υποχρεώθηκε να κρατήσει τον ψηλό του έξω πολύ περισσότερο από όσο θα ήθελε στο δεύτερο ημίχρονο. Οι Ουάιτ, Έβανς έπαιξαν καλά, αλλά …δεν είναι το ίδιο.
Όταν ο Παπαγιάννης επέστρεψε, μετά το 67-66, κράτησε τον Παναθηναϊκό στο παιχνίδι σχεδόν αβοήθητος σαρώνοντας τα ριμπάουντ.
Η μπάλα, όμως, δεν πέρασε ποτέ στα χέρια του. Το θολωμένο μυαλό των «πρασίνων» στην τελική ευθεία τους έστρεψε στο hero ball, με αιχμή τον Νεμάνια Νέντοβιτς που εκτόξευε το ένα τούβλο μετά το άλλο.
Ο Σέρβος έβαλε 19 πόντους στο πρώτο μέρος με 5/10 σουτ, αλλά έμεινε άποντος μετά την ανάπαυλα (0/11) και έγινε βαρίδι για την ομάδα του.
Δεν είναι βέβαια λάθος του Νέντοβιτς η ανυπαρξία των άλλων γκαρντ που κλήθηκαν να τον υποστηρίξουν (Γιόβιτς, Μέικον).
Οι εργάτες του Παναθηναϊκού πήραν καλό βαθμό σε ειδικές αποστολές -ιδίως ο Σαντ-Ρόος πάνω στον Σλούκα- αλλά οι τελικοί κερδίζονται από τις προσωπικότητες και από τα πρώτα βιολιά.
Ένα τρίποντο του Νέντοβιτς και ένα του Μέικον στην τελευταία περίοδο , ίσως να έφερναν το τελικό αποτέλεσμα τούμπα.
Ο Ολυμπιακός μπορεί να σκαρφάλωσε για λίγο στις πλάτες του Ουόκαπ και του ΜακΚίσικ, αλλά σας διαβεβαιώ ότι τις ψήφους για τον MVP τις μονοπώλησαν ο Τάιλερ Ντόρσεϊ και ο Σάσα Βεζένκοφ. Αυτοί που είχαν τη μπάλα στα χέρια τους και την έβαλαν στο πλεχτό.
Όπως σωστά επισήμανε μετά τη λήξη ο συγκινημένος Κώστας Παπανικολάου, ο Βεζένκοφ ήταν ο μοναδικός παίκτης του Ολυμπιακού που ήταν σταθερά καλός σε άμυνα και επίθεση και στους δύο αγώνες του τριημέρου.
O πραγματικός νικητής του τριημέρου ήταν φυσικά το μπάσκετ, αφού το Κύπελλο ολοκληρώθηκε χωρίς παρατράγουδα και πόλεμο.
Ο Βαγγέλης Λιόλιος θα κολλήσει υπερήφανος στο κοστούμι του το πρώτο γαλόνι, αλλά ας μη χάνουμε τον μπούσουλα.
«Γιορτή» θα είναι το φάιναλ-φορ χωρίς παλαιολιθικούς περιορισμούς, χωρίς δρακόντεια μέτρα, χωρίς επίδειξη ποινικού μητρώου και χωρίς τον τρόμο των μαχαιριών.
Ακόμα και στο ιδιαίτερο φετινό περιβάλλον, βρέθηκε ομάδα που διοχέτευσε καμιά 25αριά προσκλήσεις σε σεσημασμένους συνδεσμίτες, ενώ η πρόσβαση σε κανονικούς φιλάθλους ήταν και αυτή τη φορά απαγορευμένη.
Είναι πια ολοφάνερο, ότι οι διοικήσεις των ομάδων ελέγχουν απόλυτα τους φανατικούς και τους παραβατικούς.
Όποτε το αποφασίζουν, τους κλείνουν τις πόρτες κατάμουτρα και προστατεύουν το άθλημα. Άλλες φορές, τους παραδίδουν τα κλειδιά και γαία πυρί μιχθήτω.
Οι περιχαρείς αδελφοί Αγγελόπουλοι τραγούδησαν στο τέλος το γνωστό τροπάριο περί «μέχρι τέλους» και «νέας εποχής», αλλά η Ομοσπονδία του 2022 δεν έκανε τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από όσα έπραττε τα προηγούμενα χρόνια.
Μείον τη δαιμονοποίηση και την κακοπιστία.
Πηγή: Gazzetta
