Του Παναγιώτη Γκαμπράνη
Από το 2002 μέχρι το 2010, ο Αρης πήγε τέσσερις φορές στον τελικό του Κυπέλλου, μία φορά με αντίπαλο τον ΠΑΟΚ, μία με τον Παναθηναϊκό και δύο με τον Ολυμπιακό, αλλά ούτε μία φορά δεν ευτύχησε να το σηκώσει. Δεν πέτυχε ούτε γκολ και ας ήταν σε εξαιρετική φόρμα σε κάποιους από τους τελικούς.
Μετά από 14 χρόνια ο Αρης είναι ξανά στον τελικό του Κυπέλλου και προς έκπληξη όλων το έκανε στην πιο προβληματική χρονιά από την ημέρα που ανέλαβε ο Θόδωρος Καρυπίδης. Μια χρονιά που άρχισε στραβά αλλά ίσωσε στον δρόμο, με πολλή γκρίνια για τις μεταγραφικές κινήσεις, με εσωτερικές ίριδες.
Κι όμως σ’ αυτή τη χρονιά ο Αρης έφτασε εύκολα στα πλέι οφ και πανάξια στον τελικό Του Κυπέλλου Ελλάδας, αποκλείοντας πρώτα την ΑΕΚ σε διπλά παιχνίδια και μετά τον Παναιτωλικό. Μόνο που αυτή τη φορά, τη 10η στην ιστορία του από το 1931 μέχρι σήμερα, θέλει να το κατακτήσει περισσότερο από ποτέ άλλοτε.
Θέλει να το ξανακάνει όπως το έκανε η θρυλική γενιά του Αλέκου Αλέξιάδη στο Καυτανζόγλειο το 1970 και έμεινε στην Ιστορία. Αυτό το γήπεδο το ζητάει ολόκληρος ο οργανισμός Αρης. Το ζητούν οι φίλοι του Αρη που δεν τον άφησαν μόνο του ούτε ένα λεπτό. Οι παλαίμαχοι παίκτες του, οι παράγοντες, οι θρύλοι του. Ο κόσμος στην κερκίδα, αυτοί που φώναξαν Αρη θυμήσου μια ζωή μαζί σου στην Πάτρα, αυτοί που έτρεχαν στα χωράφια για να μην αφήσουν τον θεό Αρη χωρίς την ασπίδα του.
Αυτό το Κύπελλο το θέλει όλη η οικογένεια του Αρη, θέλει να το χαρίσει στον Αλκη, να το καταθέσει στο μνημείο του, να το γιορτάσει στον Λευκό Πύργο και στα Κάστρα, αυτό το Κύπελλο έχει έναν προορισμό.
Ο Ακης Μάντζιος και η ομάδα του, ο τρομερός Βέλεθ και οι συμπαίκτες του, έχουν μια ακόμα δουλειά να κάνουν. Και πρέπει να την κάνουν καλά…
Πηγή: Sportday
