Του Βασίλη Σκουντή
Βαρύ κι ασήκωτο θανατικό έπεσε τον τελευταίο καιρό στο ελληνικό ποδόσφαιρο…
Βγήκε παγανιά ο κερατάς ο Χάρος και θέρισε κόσμο και κοσμάκη: τον Νίκο Σαργκάνη, τον Μίμη Δομάζο, τον Ανδρέα Σταματιάδη, τον Βασίλη Αλεξούδη και χθες τον Τάκη Οικονομόπουλο…
Έχει, κατά πως φαίνεται, αδυναμία στους τερματοφύλακες, εξ ου και το γεγονός ότι γράπωσε τρεις από δαύτους, λες και θα φτιάξει ομάδα για να παίξει στο Euro ή στο Μουντιάλ και χρειάζεται τρεις τέτοιους!
Ε, δεν θα έχει πρόβλημα: με ένα “Φάντομ” (Σαργκάνης) και ένα “Πουλί” (Οικονομόπουλος) στο ροστερ της, χώρια ο σπεσιαλίστας στην προπόνηση τους Αλεξούδης, αυτή η παραδείσια ομάδα θα παίζει με κατεβασμένα ρολά από τα οποία δεν θα διαβαίνει ούτε κουνούπι…
Οι ζωγραφιές του κυρίου Τάκη
Πάει λοιπόν και ο κύριος Τάκης: ο κύριος Τάκης Οικονομόπουλος που τόσα χρόνια δεν τόλμησα να τον πω ποτέ με το μικρό όνομα του και να του μιλήσω στον ενικό, είτε κουβεντιάζαμε για το ποδόσφαιρο, είτε για τη ζωγραφική την οποία επίσης διακόνησε με μεγάλη επιτυχία!
Λογικό, καθόσον μια ζωγραφιά ήταν (και) όλη η καριέρα του!
Δεν ήταν απόμακρος, τουναντίον επρόκειτο για έναν πολύ γλυκό και αξιαγάπητο άνθρωπο, απλώς μού έβγαζε έναν ανεπιτήδευτο σεβασμό και πάντοτε του απευθυνόμουν στον πληθυντικό!
Συν τοις άλλοις, ο κύριος Τάκης ήταν θείος (αδερφός του πατέρα) της διεθνούς πολίστριας και νυν προπονήτριας Κατερίνας Οικονομοπούλου και αυτό για να πω την αμαρτία μου το έμαθα μόλις χθες από μια συγκινητική ανάρτηση της στο Facebook…
Το εάν ο Οικονομόπουλος αποτελεί τον κορυφαίο Έλληνα τερματοφύλακα όλων των εποχών είναι σχετικό και σε τέτοιες περιπτώσεις ο καθένας χρησιμοποιεί τα δικά του υποκειμενικά κριτήρια…
Σε κάθε περίπτωση όμως ήταν ένας μεγάλος, ένας πολύ μεγάλος, ένας παρά πολύ μεγάλος τερματοφύλακας, που άφησε το έντονο αποτύπωμα του, όπου κι αν έπαιξε και (μετά την απόσυρση του) όπου κι αν δίδαξε την τέχνη την οποία κατείχε…
Αδικημένος από την εποχή του
Όταν φεύγουν αρτίστες της μπάλας θυμόμαστε τις ντρίμπλες τους…
Όταν φεύγουν σκόρερς θυμόμαστε τα γκολ τους…
Κι όταν φεύγουν τερματοφύλακες θυμόμαστε τις μεγάλες αποκρούσεις τους, όπως συνέβη και στην περίπτωση του Σαργκάνη…
Αν είχε τέτοιες ο Οικονομόπουλος;
Είχε και παραείχε, απλώς ο δόλιος αδικήθηκε από τις συγκυρίες, επειδή εκείνη την εποχή ελάχιστοι αγώνες μεταδίδονταν από την τηλεόραση και το υλικό που διασώζεται είναι ελάχιστο και πάντως ανεπαρκές για να αποδώσει την αξία του…
Ο Κέρβερος και η ατάκα του Δομάζου
Βεβαίως αυτή την αξία τη συνειδητοποίησαν από πρώτο χέρι οι συμπαίκτες του οι οποίοι ένιωθαν ασφάλεια και κυρίως οι αντίπαλοι του που έβλεπαν μπροστά τους έναν σωστό Κέρβερο!
Εάν ο Σαργκάνης ήταν ο “Άντρας με τα εκατό χέρια” όπως τον χαρακτήρισαν οι Δανοί δημοσιογράφοι μετά το “Έπος της Κοπεγχάγης”, ο Τάκης υπήρξε ο “Άντρας με τα εκατό φτερά“!!!
Αυτά ήσαν τα φτερά του “Πουλιού“, όπως τον αποκάλεσε ο Μίμης Δομάζος έπειτα από ένα ματς κόντρα στην ΑΕΚ (σκορ 2-2) στο οποίο ο Παναθηναϊκός είχε μείνει με οκτώ παίκτες (μετά τις αποβολές του Λουκανίδη, του Ανδρέου και του Κυριακίδη), αλλά ο Οικονομόπουλος όρθωσε το ανάστημα του και απέκρουε την καταιγίδα που ερχόταν κατά κύματα πάνω του.
Πιο μπροστά τον αποκαλούσαν “Γιασίν“, καθόσον εκείνη την εποχή στο παγκόσμιο στερέωμα κυριαρχούσε ο θρυλικός Ρώσος τερματοφύλακας Λεβ Γιασίν…
Η κακιά στιγμή στο Βελιγράδι και η λύτρωση από τον Καμάρα
Ο Οικονομόπουλος υπερασπιζόταν την εστία του Παναθηναϊκού τη σεζόν 1970-71 που κατέληξε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, στις 2 Ιουνίου του 1971 στο Γουέμπλεϊ κόντρα στον Άγιαξ…
Έπαιξε σε όλα τα ματς εκτός από 108 λεπτά: τα τελευταία 18 στον πρώτο ημιτελικό με τον Ερυθρό Αστέρα (όταν ο Φέρεντς Πούσκας τον αντικατέστησε με τον Βασίλη Κωνσταντίνου, επειδή δέχθηκε τέσσερα γκολ, 4-1) και στον επαναληπτικό αγώνα στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, όπου ο Παναθηναϊκός νίκησε με 3-0 και προκρίθηκε με το ιστορικό “γκολ του Αριστείδη του Καμάρα“, όπως ωρύεται ο ένας και μοναδικός Γιάννης Διακογιάννης.
Στο Διαδίκτυο κυκλοφορούν βιντεάκια και αναφορές σε μεγάλες αποκρούσεις του Οικονομόπουλου, μα δυστυχώς οι πιο μεγάλες είναι αυτές που δεν είδαμε ποτέ!!!
Η ραψωδία στο “Μαρακανά” και τα χέρια από μαγνήτη!
Σοβαρολογώ, διότι τηρουμένων των αναλογιών, η κορυφαία εμφάνιση του είναι εκείνη η οποία αποτυπώθηκε στο χρονικό και στη συλλογική μνήμη του ελληνικού ποδοσφαίρου στις 28 Απριλίου του 1974 στο θρυλικό “Μαρακανά” του Ριο ντε Τζανέιρο, όπου η Εθνική (με προπονητή τον Αλκέτα Παναγούλια) έφερε ισοπαλία με 0-0 απέναντι στην πρωταθλήτρια κόσμου Βραζιλία.
Εκείνο το βράδυ, ενώπιον 100.000 αποσβολωμένων θεατών, ο Οικονομόπουλος δεν ήταν ένα απλό «Πουλί», αλλά γεράκι, αετός και δεν συμμαζεύεται!
Οι Βραζιλάνοι δεξιοτέχνες της μπάλας με μπροστάρηδες τον Ριβελίνο και τον Ζαϊρζίνιο προσπαθούσαν επί ματαίω να σκοράρουν, καθώς ο Οικονομόπουλος έπιανε τα άπιαστα και όπως σχολίασε το ειδησεογραφικό πρακτορείο Reuters, “Ο Έλληνας τερματοφύλακας είχε χέρια από μαγνήτη“!
Για την περαιτέρω ιστορική τεκμηρίωση του γεγονότος, ιδού οι συνθέσεις των δυο ομάδων:
Βραζιλία: Λεάο, Ζε Μαρία, Λουίς Περέιρα, Πιάτσα, Νελίνιο, Πάουλο Σέζαρ, Λεβίνια, Σέζαρ (Λεϊβίνια), Ριβελίνο, Έντου και Ζαϊρζίνιο.
Ελλάδα: Οικονομόπουλος, Πάλλας, Καμπάς, Συνετόπουλος, Ιωσηφίδης, Ελευθεράκης, Δομάζος, Σαράφης, Τερζανίδης, Αντωνιάδης, Δεληκάρης (65′ Μαύρος).
Κλαίμε όλοι Σταμάτη, και κλαίμε όλοι Τάκη
Εκείνη η Ιστορία έχει και συνέχεια στην οποία υπεισέρχεται ένας ευτράπελος διάλογος…
Ο μοναδικός Έλληνας δημοσιογράφος που είχε ακολουθήσει την αποστολή της Εθνικής ήταν ο συχωρεμένος ο Κώστας Κυριαζής που κατάφερε με τα χίλια ζόρια να βγάλει γραμμή στα γραφεία της «Αθλητικής Ηχούς».
Στην Αθήνα κόντευε να ξημερώσει, κανονικά η εφημερίδα έπρεπε εκείνη την ώρα να βρίσκεται στο πιεστήριο και ο (επίσης μακαρίτης) διευθυντής σύνταξής της, ο Σταμάτης Γρατσίας, περίμενε με ανυπομονησία πάνω από το τηλέφωνο…
Όταν λοιπόν χτύπησε το ευλογημένο το τηλέφωνο, το σήκωσε αμέσως, ρώτησε με ανυπομονησία «Λέγε ρε Κώστα, πόσο ήρθαμε;» αλλά ο Κυριαζής συνεπαρμένος από την επιτυχία, αντί να πει το σκορ, προτίμησε να δώσει έναν συγκινησιακό τόνο στην υπόθεση, απαντώντας «Κλαίμε όλοι, Σταμάτη, κλαίμε όλοι»!
«Πόσο ήρθαμε, ρε Κώστα, κινδυνεύουμε να μη βγάλουμε εφημερίδα» ωρυόταν ο Γρατσίας αλλά ο Κυριαζής το βιολί του…
«Κλαίμε όλοι, Σταμάτη»!
Με τα πολλά (τα παρακάλια και τα… μπινελίκια) ο Κυριαζής είπε το σκορ, αλλά η ατάκα του παραμένει κλασική και διαχρονική, αλλά τώρα γίνεται και επίκαιρη, με μια παραποίηση στο όνομα…
Κλαίμε όλοι Τάκη!
Πηγή: Sport24
