Του Δημήτρη Ρούσσου
Έφτασε τα 75, αλλά δεν έβγαλε τα παπούτσια με τις τάπες παρά μόλις πριν 27 χρόνια! Ο Πίτερ Σίλτον ανήκει σίγουρα σε μια άλλη εποχή θεάματος, όμως η μπέρτα του «Σούπερμαν» των γηπέδων του πάει ακόμα γάντι. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, το ρεκόρ του μοιάζει τρομερά δύσκολο να καταρριφθεί και η πρώτη θέση στη λίστα με αυτούς που έχουν παίξει τα περισσότερα επαγγελματικά παιχνίδια και να αντέχει σε τόσο προχωρημένη ηλικία να δίνει το «παρών» στο καθήκον τον καθιστούν ξεχωριστό.
Αποσύρθηκε το 1997, σε ηλικία 47 ετών, ως ο 5ος γηραιότερος παίκτης όλων των εποχών που αγωνίστηκε στο Νησί κι έχοντας προλάβει να δώσει το παρών και σε αγώνες της Πρέμιερ Λιγκ, όπως αυτή διαμορφώθηκε στις αρχές των ‘90s. Για το πρωτάθλημα αγωνίστηκε σε 1005 αγώνες, ενώ οι 1374 συμμετοχές αφορούν τις συνολικές του παρουσίες, τόσο με καθέναν από τους πολλούς συλλόγους, των οποίων τη φανέλα φόρεσε, όσο και με την Εθνική Αγγλίας.
| Ομάδα | Σεζόν | Συμμετοχές |
| Λέστερ | 1965-1975 | 348 |
| Στόουκ | 1975-1978 | 121 |
| Νότιγχαμ Φόρεστ | 1978-1982 | 272 |
| Σαουθάμπτον | 1982-1987 | 242 |
| Ντέρμπι Κάουντι | 1987-1992 | 211 |
| Πλίμουθ | 1992-1994 | 43 |
| Μπόλτον | 1994-95 | 2 |
| Λέιτον Όριεντ | 1996-97 | 10 |
Ο Κλαφ θεωρούσε ότι το πρωτάθλημα της περιόδου 1977/78, το μοναδικό που κατέκτησε η Φόρεστ, είχε αποφασιστεί ήδη από την μέρα που βγήκαν τα παιχνίδια. Δεν τον ένοιαζε η πρεμιέρα της ομάδας του με την Έβερτον, αλλά αυτή της Στόουκ με την Μάνσφιλντ στον κάκιστο αγωνιστικό χώρο του Φιλντ Μιλ. Ο λόγος άκουγε στο όνομα Πίτερ Σίλτον. Ο Βρετανός τερματοφύλακας αποτελούσε τον διακαή πόθο του Κλαφ. Στην τρίτη του χρονιά στη Στόουκ, που είχε υποβιβαστεί, είχε αποφασίσει να αποσυρθεί από την Εθνική επειδή ήταν δεύτερη επιλογή, πίσω από τον Ρέι Κλέμενς της Λίβερπουλ. Ο Κλαφ μόλις είδε το πρόγραμμα ήξερε ότι όταν κληθεί να παίξει στο βούρκο της Μάνσφιλντ, θα είναι πιο εύκολο να τον πείσει να αφήσει τη Στόουκ για μια ομάδα πρώτης κατηγορίας, όπως και έγινε. Ο Κλαφ πίστευε ότι ο τερματοφύλακας αλλάζει τη δυναμική μιας ομάδας και ο Σίλτον ήταν ο στυλοβάτης στην πορεία προς τον τίτλο.
Τα «λιοντάρια» αποτελούν ξεχωριστό πεδίο δόξας για τον Σίλτον. Έβαλε τη στολή με το εθνόσημο 125 φορές, όντας στην «πρώτη γραμμή» για 20 χρόνια (1970-1990), δηλαδή έως και σε ηλικία 41 ετών! Στο διάστημα αυτό έπαιξε σε 4 Παγκόσμια Κύπελλα (1970, 1982, 1986, 1990), 2 Ευρωπαϊκά (1980, 1988), κάνοντας με τη διάρκεια και τις αντοχές του γκολκίπερ-τοτέμ του αγγλικού ποδοσφαίρου, όπως ο Γκόρντον Μπανκς, τον οποίο διαδέχθηκε στην «επόμενη μέρα» της Εθνικής Αγγλίας μετά το νικηφόρο Μουντιάλ του 1966 και ο Ρέι Κλέμενς, με τον οποίο «κονταροχτυπήθηκε για τη θέση του βασικού για μια δεκαετία, να διαγράφονται με πιο «ξεφτισμένα» χρώματα στο μεγάλο κάδρο…Επιπλέον, ο θρυλικός Άγγλος πέρασε και από τη Γουίμπλεντον (1994-95), την Κόβεντρι (1995-96) και τη Γουέστ Χαμ (1995-96), όταν όλες αγωνιζόταν στην Πρέμιερ Λιγκ), δίχως να καταγράψει επίσημη συμμετοχή.
Η πιο σημαντική στιγμή στη διαδρομή του Σίλτον με την Εθνική Αγγλίας διαδραματίστηκε σε έναν αγώνα αλησμόνητο έως σήμερα. Στο Μουντιάλ του 1986 στις 22 Ιουνίου, ο Άγγλος ήταν ο τερματοφύλακας που δέχθηκε γκολ από τον… Θεό! Στον ημιτελικό με την Αργεντινή, ο Ντιέγκο Μαραντόνα βρήκε την ευκαιρία στις αρχές του 2ου ημιχρόνου (51’) και με το σκορ στο 0-0 να ξεγελάσει τον διαιτητή και σχεδόν όσους παρακολουθούσαν τον αγώνα να πηδήξει μπροστά από τον Σίλτον και να σκοράρει με το χέρι, ή αλλιώς το «χέρι του Θεού». Μάταια οι Άγγλοι έτρεξαν έξαλλοι στον διαιτητή, Αλί Μπιν Νασέρ, για να αποδείξουν το προφανές, πως ο «Πίπε ντ’ Όρο» έπαιξε κόντρα στους κανόνες. Ο Τυνήσιος είχε δείξει σέντρα και μόλις είχε γραφτεί ιστορία, με τον Σίλτον να είναι το θύμα.
Τέσσερα λεπτά μετά, (55’) ο Ντιεγκίτο θα σκόραρε το «γκολ του Αιώνα», ντριμπλάροντας 4 Άγγλους, διασχίζοντας 60 μέτρα με τη μπάλα και περνώντας και τον ίδιο τον Σίλτον, σε μια αξέχαστη, για πολλούς λόγους, «παράστασή» του στα γήπεδα. Οι Άγγλοι μείωσαν με τον Λίνεκερ, όμως τελικά αποκλείστηκαν από τους μετέπειτα πρωταθλητές κόσμου.
Ενδιαφέροντα στοιχεία για την καριέρα του «Σιλτς»:
– Ξεκίνησε να παίζει στα παιδικά τμήματα της Λέστερ και ήδη από τις προπονήσεις ως τερματοφύλακας, προσέλκυσε το ενδιαφέρον του εν ενεργεία ακόμη «θρύλου» των «αλεπούδων», Γκόρντον Μπανκς, που σχολίασε με ενθουσιασμό τα προσόντα του.
– Αγωνίστηκε στον πρώτο και τελευταίο τελικό του Κυπέλλου FA σε ηλικία 19 χρονών, στην ήττα της Λέστερ από τη Μάντσεστερ Σίτι με 2-1.
– Ο Αλφ Ράμσεϊ του έδωσε την ευκαιρία να κάνει ντεμπούτο με την Εθνική Αγγλίας το Νοέμβριο του 1970, σε ηλικία 21 ετών, στη νίκη με 3-1 απέναντι στην Ανατολική Γερμανία.
– Στον τελευταίο αγώνα των προκριματικών του Μουντιάλ 1974, απέναντι στην Πολωνία στο Γουέμπλεϊ, υπέπεσε σε ένα μοιραίο λάθος, στερώντας από την Εθνική την τρίτη θέση και την πρόκριση στα τελικά.
– Το Νοέμβριο του 1974 η Στόουκ κατέβαλε στη Λέστερ το ποσό των 325.000 λιρών, σπάζοντας κάθε ρεκόρ για την εποχή για την αγορά τερματοφύλακα.
– Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ συμφώνησε με τη Στόουκ, τον Ιανουάριο του 1976, να αγοράσει τον Σίλτον έναντι 275.000 λιρών, αλλά δεν τα βρήκε με τον ίδιο, που είχε ζητήσει να γίνει ο πιο ακριβοπληρωμένος ποδοσφαιριστής στο Ολντ Τράφορντ.
– Τον Ιούνιο του 1989 έσπασε το ρεκόρ των 108 συμμετοχών του Μπόμπι Μουρ με την Εθνική Αγγλίας.
– Στο 125ο και τελευταίο του παιχνίδι με τα «λιοντάρια», απέναντι στην Ιταλία στον μικρό τελικό του Μουντιάλ του 1990 υπέπεσε σε ένα τραγικό λάθος, όταν ο Ρομπέρτο Μπάτζιο του έκλεψε τη μπάλα μέσα από τα πόδια και σκόραρε.
– «Συνεργάστηκα με πολλούς προπονητές, όμως ο Μπράιαν Κλαφ ήταν κάτι ξεχωριστό. Όταν ανέλαβαν με τον Πίτερ Τέιλορ τη Νότιγχαμ Φόρεστ, ήξερα ότι θα πετύχουμε, ήταν σαν μάγοι με όσα έκαναν», είχε δηλώσει για τον θρυλικό προπονητή των «Tricky Τrees».
– Συνολικά κέρδισε στην καριέρα του ένα πρωτάθλημα Αγγλίας (Νότιγχαμ 1977-78), δυο Κύπελλα Πρωταθλητριών (Νότιγχαμ 1978-79, 1979-80), ένα Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ (1979), ένα Λιγκ Καπ (Νότιγχαμ 1978-79) και δυο Τσάριτι Σιλντ (Λέστερ 1971, Νότιγχαμ 1978).
– Σε ατομικό επίπεδο, έχει αναδειχθεί κορυφαίος ποδοσφαιριστής στην Ευρώπη (1980), 10 φορές ως μέλος της καλύτερης ομάδας της σεζόν στην Αγγλία, ενώ ανήκει στο Hall of Fame του αγγλικού ποδοσφαίρου από το 2002.
Πηγή: Gazzetta
