Του Νίκου Παπαδογιάννη
Στόχος της Εθνικής στο ματς με τους Βρετανούς δεν ήταν να κάνει μία εκκωφαντική εμφάνιση και να συντρίψει τον αντίπαλο, όχι. Καλά καλά, δεν την ενδιέφερε καν η νίκη, αφού η πρωτιά είναι περίπου εξασφαλισμένη. Στόχος της «επίσημης αγαπημένης», σε αυτό το απογευματινό ραντεβού της τσαγκαροδευτέρας, ήταν να επιστρέψει στο ξενοδοχείο δυνατότερη από ό,τι αισθανόταν όταν πάτησε το παρκέ του Φόρουμ.
Χωρίς απώλειες, αλλά με κέρδη. Δίχως να αιμορραγήσει από αυτό το 60% για το οποίο μιλούσε χθες ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης, αλλά με μερικά σταθερά βήματα που θα την έφερναν λίγο πιο κοντά στο ταβάνι της. Και αυτό το κατάφερε.
Σε αυτό το περίεργο Ευρωμπάσκετ, όπου τον ρόλο του MVP μοιράζονται εξαρχής ο γιατρός και ο φυσιοθεραπευτής, η Εθνική είδε δύο από τους απροπόνητους (Παπαγιάννη, Σλούκα) να μοιράζονται -με τον ακοίμητο Παπανικολάου- τον άτυπο τίτλο του κορυφαίου, και τον τρίτο (Παπαπέτρου) να ξαναβρίσκει σιγά σιγά τον ρυθμό του.
Ο Κώστας Αντετοκούνμπο αποκόμισε άλλη μία ανέξοδη μέρα αποθεραπείας από τον ύπουλο τραυματισμό του, ενώ ο Γιάννης, ο φάρος όλων, κέρδισε λίγη ξεκούραση, μακριά από την καταπόνηση και τους κινδύνους ενός back-to-back. Αύριο θα παίξει απέναντι στους Ουκρανούς, την Πέμπτη μόνο αν το θέλει ο ίδιος.
Η Εθνική βρίσκεται από χθες σε άτυπο μίνι καμπ προετοιμασίας διάρκειας 7 ημερών (πασπαλισμένων με 3 ματσάκια) και σημαδεύει με όλες τις δυνάμεις της το κρίσιμο τριήμερο 11-13 Σεπτεμβρίου. Την Κυριακή την περιμένει μία από τις Πολωνία, Φινλανδία, Ισραήλ, Τσεχία και την Τρίτη μία από τις Γερμανία, Σλοβενία, Γαλλία. Υποψιάζομαι ότι όλοι οι προαναφερθέντες θα προτιμούσαν να την αποφύγουν περισσότερο από όσο θέλουμε εμείς να αποφύγουμε (κάποιους από) αυτούς.
Το μεγάλο κέρδος είναι φυσικά η ηχηρή επιστροφή του Γιώργου Παπαγιάννη, ο οποίος έδειξε σκουριασμένος μόνο στα πρώτα 3-4 λεπτά της συμμετοχής του. Προχθές η παρουσία του ήταν συμβολική, απόψε παραπάνω από ουσιαστική.
Ο ψηλός έπαιξε 7 λεπτά απνευστί μετά το 2ο φάουλ του Θανάση Αντετοκούνμπο (με την Εθνική να χουζουρεύει στο παρκέ), χωρίς να αγγίζει τη μπάλα. Όταν επέστρεψε, όμως, ήταν ο γνωστός Παπαγιάννης που τελειώνει τις φάσεις ξεΐδρωτος και παράλληλα κρύβει το καλάθι με τους χερούκλες του στα μετόπισθεν, ξεκουράζοντας τους συμπαίκτες του με όλους τους πιθανούς τρόπους.
Ποιος άλλος ψηλός της Εθνικής, που δεν λέγεται Αντετοκούνμπο, μπορεί να τελειώσει 8 φάσεις για καλαμπούρι από τη θέση του φουνταριστού; Κανένας. Ο Παπαγιάννης έβαλε 17 πόντους, μάζεψε 6 ριμπάουντ και αποτελείωσε τους Βρετανούς με τα καρφώματά του, πυροδοτώντας ταυτόχρονα το καλύτερο αμυντικό δεκάλεπτο της Εθνικής.
Τα 3 γρήγορα φάουλ του ήταν η μοναδική ένδειξη ότι προερχόταν από δίμηνη απραξία. Προσωπικά ανυπομονώ να τον δω στην ίδια πεντάδα με τον Γιάννη, όχι τόσο στην επίθεση, όπου το spacing ίσως αποδειχθεί προβληματική υπόθεση, όσο στην άμυνα.
Ο αμυντικός χαμαιλέων, για τον οποίο μιλάει συχνά ο Δημήτρης Ιτούδης, είναι ένα δικέφαλο τέρας, με δύο θεόρατους «πύργους» πλαισιωμένους από τους καλούς αμυντικούς Παπανικολάου, Καλάθη (χώρια ο Θανάσης κ.α.). Στο Βερολίνο, ο υγιής Παπαγιάννης θα είναι ο άνθρωπος του τείχους, δίπλα στον Γιάννη. Το έχετε προσέξει δα, ότι την Κυριακή έχουμε την επέτειο των «δίδυμων πύργων». Και συγγνώμη για τη χοντράδα.
Όταν, χθες, αναρωτιόμουν φωναχτά «ποιος είναι ο τρίτος καλύτερος παίκτης της Εθνικής στο Ευρωμπάσκετ», είχα στο νου μου, όχι τον Αγραβάνη ή τον Σλούκα, αλλά τον Κώστα Παπανικολάου. Πολλοί θα κολλήσουν στα μέτρια ποσοστά του ή σε κάποια άτσαλα σουτ, αλλά εγώ πιστεύω ότι ο Έλληνας ξέρει μπάσκετ και θα προχωρήσω μερικά βήματα παραπέρα.
Ο Παπανικολάου (που εξάλλου σουτάρει καλούτσικα, 42%) φοράει για πρώτη φορά στη ζωή του το περιβραχιόνιο του αρχηγού σαν να είναι γεννημένος γι’ αυτό και δινει το καλό παράδειγμα πρώτα στο γήπεδο, μετά στα λόγια. Η σημερινή στατιστική του αποτελεί μικρό αριστούργημα: 10 πόντοι, 7 ριμπάουντ, 5 ασίστ, 4 κλεψίματα, 2 τάπες, η έμφαση παρακαλώ στο δεξί ήμισυ και όχι σε αυτά που βλέπει το γυμνό μάτι.
Είναι μάλιστα δεύτερος σε μέσο χρόνο συμμετοχής (28,1 λεπτά), με πολύ μικρή διαφορά από αυτόν που υποψιάζεστε. Η ωριμότητα του Παπανικολάου επιτρέπει στον Ιτούδη να χειρίζεται διακριτικά το θέμα του Παπαπέτρου (2/12 σουτ) και στον ίδιο τον Παπαπέτρου να ψάχνει τον ρυθμό του χωρίς να αγχώνεται.
Επισημαίνω ότι ο «Πάπι» παίζει σε έναν άχαρο ρόλο, στο «4», αλλά τα κρίσιμα ματς του Βερολίνου θα τον βρουν στο φυσικό του πόστο. Το πρώτο εύστοχο τρίποντο θα τον κάνει άλλο άνθρωπο. Σημειωτέον, ότι μόνο ο Κώστας Σλούκας έχει καλύτερο +/- από το δικό του +28. Και ας μη βάζει ακόμη …γκολ, το νέο πουλέν του Ομπράντοβιτς.
Ο Παπαπέτρου μετράει 0/5 από τη γραμμή των 6,75 μ., ο Γιάννης Αντετοκούνμπο 1/9, ο Καλάθης επίσης 1/9. Μολαταύτα, το βιολί εξακολουθεί να παίζει χωρίς φάλτσα: διψήφιος αριθμός τριπόντων σε κάθε ματς (12/29 σήμερα), ποσοστό σταθερά πάνω από το 30 τοις εκατό (41% απέναντι στους Βρετανούς, 36,1% συνολικά). Και 8 στις 10 βολές στον στόχο, για να μη ξεχνιόμαστε.
Ναι, ξέρω. Όταν έρθει η ώρα της κρίσης, όλα τα σουτ και όλες οι βολές θα πηγαίνουν στο σίδερο. Η ιστορία της ζωής μας. Να γιατί οι προπονητές της Εθνικής μιλούν σε όλους τους τόνους για την άμυνα. Οι 85+81+77 πόντοι είναι πολλοί και πρέπει οπωσδήποτε να μειωθούν.
Εάν βέβαια ο Σλούκας σουτάρει ξανά 5/6 τρίποντα, εάν ο Ντόρσεϊ συνεχίσει να βομβαρδίζει, εάν η ομάδα ξεπεράσει τις 20 ασίστ όπως σήμερα, εάν οι τραυματίες βρουν έγκαιρα τον αληθινό εαυτό τους, εάν οι παγκίτες κρατήσουν τη σκυτάλη με σταθερό χέρι όπως σήμερα οι Λούνττζης, Λαρεντζάκης, εάν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι Γιάννης Αντετοκούνμπο, υπάρχει ζωή και στους 85 πόντους. Αλλά όχι δίχως άγχος και δίχως φόβο.
Πηγή: Gazzetta
