Του Νίκου Παπαδογιάννη
Γράφουμε συνήθως για ήρωες και ξεχνάμε τα εισαγωγικά. Ήρωες δεν είναι αυτοί που σουτάρουν καλά τα τρίποντα ή που μαζεύουν σωρηδόν τα ριμπάουντ, εκτός αν μιλάμε για τον Γιάννη βέβαια, που μεγάλωσε αόρατος και απόκληρος, οπότε αλλάζει το πράγμα.
Στην Αμερική λένε ότι «οι αληθινοί υπερήρωες δεν φοράνε μπέρτα». Ελάτε, σήμερα, να σας γνωρίσω έναν από αυτούς. Δεν τον προλαβαίνετε, γιατί ξεκίνησε για το μακρύ ταξίδι, αλλά η μνήμη του θα μείνει ζωντανή για δεκαετίες.
Γνώρισα τον Άλεξ Φλιν στην Πάτρα, στο περιθώριο του TedX 2019, όπου, αν θυμάμαι καλά μίλησε ακριβώς μετά από μένα. Την ομιλία του μπορείτε να την ακούσετε στο Youtube.
Είχαμε λοιπόν την ευκαιρία να συζητήσουμε αρκετά, στα «καμαρίνια», όσο περιμέναμε να ολοκληρώσει την εισήγησή της η ανταποκρίτρια πολέμου Σοφί Νιβέλ-Καρντινάλ.
Το θέμα της ημερίδας ήταν η Αβεβαιότητα. Η ζωή του Άλεξ Φλιν βυθίστηκε στην αβεβαιότητα το 2008, όταν, σε ηλικία 36 ετών, διαγνώστηκε με τη φριχτή νόσο του Πάρκινσον.
Άλλοι, στη θέση του, θα έχαναν το κέφι για τη ζωή και θα βυθίζονταν στη θλίψη και την απαισιοδοξία. Ο Άλεξ Φλιν, για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του δημάρχου Οξφόρδης, Μάρκ Λάιγκο, «ήταν ένας υπεράνθρωπος που δεν τα παρατούσε ποτέ».
Ο φίλος μου ο Άλεξ, γίναμε φίλοι εκείνο το απόγευμα στο Πανεπιστήμιο Πατρών, αφιέρωσε τη ζωή του στον αγώνα ενάντια στο Πάρκινσον. Στην ενημέρωση και στην εξεύρεση πόρων για την αναζήτηση θεραπείας.
Όχι μόνο με λόγια και με ομιλίες, αλλά και με έργα, παρά τα προβλήματα που προφανώς αντιμετώπιζε (κινητικά και όχι μόνο). Με κατορθώματα που έκαναν το μυαλό του κοινού ανθρώπου να ζαλίζεται.
Στα χρόνια που ακολούθησαν τη δυσοίωνη διάγνωση, ο ανήσυχος Άλεξ έγινε υπεραθλητής.
«Με ξυπνούσε κάθε πρωί με τις πιο τρελές ιδέες και μου τηλεφωνούσε αργά το βράδυ με ακόμα μεγαλύτερες τρέλες», έγραψε στο Twitter ένας από τους άλλους «Πάρκις» της Μ.Βρετανίας, την κοινότητα δηλαδή των ομοιοπαθών.
Μέσα σε λιγότερο από μιάμιση δεκαετία πέτυχε ανδραγαθήματα που άλλους θα τους έπαιρναν δέκα ζωές. Περπάτησε 450 χιλιόμετρα στον Αρκτικό Κύκλο στη Σουηδία. Έτρεξε υπερμαραθώνιο στην έρημο Σαχάρα.
Διέσχισε τις ΗΠΑ από ακτή σε ακτή, συνολικά 5.240 χιλιόμετρα, με τα πόδια, το ποδήλατο και το καγιάκ. Έτρεξε κούρσα 257 χιλιομέτρων στις Βαυαρικές Άλπεις.
Και όταν κλείστηκε υποχρεωτικά στο σπίτι του, μηχανεύτηκε κάτι που ξεπερνάει και τα όρια της φαντασίας: κάλυψε «υψόμετρο» 2,3 φορές μεγαλύτερο από του όρους Έβερεστ (ας πούμε λοιπόν 21-22 χιλιόμετρα) ανεβοκατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια της πολυκατοικίας όπου ζούσε!
Μέσα σε μία εβδομάδα!! Συγγνώμη, δεν έχω αρκετά θαυμαστικά για να προσθέσω.
Ο θάνατος τον βρήκε στο μακρινό Νεπάλ. Ο Άλεξ είχε μόλις ολοκληρώσει την αναρρίχηση στην κορυφή Μέρα (6.476 μ.) για εγκλιματισμό και ταξίδευε με ελικόπτερο προς την κατασκήνωση βάσης του γειτονικού Έβερεστ.
Μιλάμε για το αληθινό Έβερεστ τώρα, όχι για το κλιμακοστάσιο μίας πολυκατοικίας στη νότια Αγγλία. Το σχέδιό του ήταν να γίνει ο πρώτος ασθενής με Πάρκινσον που θα έφτανε στη «Στέγη του Κόσμου».
Η κορυφή του Έβερεστ βρίσκεται στα 8.850 μέτρα και δεν είναι δα εύκολο εγχείρημα για κανέναν. Ο δρόμος προς το υψηλότερο σημείο του πλανήτη είναι σπαρμένος με ξεπαγιασμένα πτώματα, ορειβατών που δεν κατόρθωσαν να επιστρέψουν ζωντανοί από τα Ιμαλάια.
Παρά τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετώπιζε με το πέρασμα των χρόνων, ο Φλιν ήταν αποφασισμένος να τα καταφέρει. Να φτάσει στην αγκάλη της Mάνας Θεάς της Γης, όπως αποκαλούν το Έβερεστ οι Nεπαλέζοι.
Η ασθένεια του Πάρκινσον είναι ανίατη. Η φαρμακευτική αγωγή μπορεί να μειώσει την ένταση των συμπτωμάτων (τρέμουλο, βραδυκινησία, ακαμψία κ.α.), αλλά ο νευρολογικός εκφυλισμός είναι τελικά αναπόφευκτος.
Υπολογίζεται ότι το Πάρκινσον παίρνει περίπου 200.000 ζωές ετησίως, ενώ οι ασθενείς υπολογίζονται σε 7 εκατομμύρια παγκοσμίως.
Ο ηθοποιός Μάικλ Τζ. Φοξ είναι διαπρεπής «πρεσβευτής» του αγώνα για ενημέρωση και καταπολέμηση της ασθένειας, ενώ το τρεμάμενο χέρι του Μοχάμεντ Άλι θα είναι η πιο αναγνωρίσιμη εικόνα της.
Ήμουν στην Ατλάντα το 1996 και δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που ο Άλι άναψε την Ολυμπιακή Φλόγα.
Ο κορυφαίος, ίσως, αθλητής της Ιστορίας διαγνώστηκε με Πάρκινσον σε ηλικία 42 ετών (αν και είχε συμπτώματα από τα 38 του), αλλά παραμένει αδιευκρίνιστο κατά πόσον οι γροθιές που δέχθηκαν στο κεφάλι είχαν σχέση με την πάθηση ή όχι.
Ο Άλεξ Φλιν ήταν ένας άνθρωπος φαινομενικά εύθραυστος, αλλά με μάτια που έκαιγαν, απέραντο θάρρος και καρδιά σιδερένια.
«Εμείς που πάσχουμε από νευρολογικές ασθένειες χάνουμε ένα μικρό κομμάτι του εαυτού μας κάθε μέρα», έλεγε. «Αυτή η απώλεια προκαλεί έλλειμμα αυτοπεποίθησης και καταστρέφει την αυτοεκτίμηση. Τόσο πολλοί άνθρωποι σαν εμένα νιώθουν απομονωμένοι, εξοστρακισμένοι, μόνοι, διαφορετικοί. Ο κόσμος απλά δεν τους καταλαβαίνει. Θέλω να το αλλάξω αυτό. Να δείξω στον κόσμο τι μπορούμε να κάνουμε και να φανερώσω την ανθρωπιά που κρύβεται πίσω από την αρρώστια».
«Πιείτε ένα ποτήρι καλό ουίσκι στην υγειά του παλαβού», ήταν η προτροπή της οικογένειάς του. «Αll around nutter», τον αποκάλεσαν τρυφερά στο κατευόδιο η σύζυγος και τα τρία παιδιά του.
«Εάν θέλετε, μπορείτε να κάνετε μία δωρεά στη μνήμη του, για την έρευνα εξεύρεσης θεραπείας στο Πάρκινσον», πρόσθεσαν. Η ασθένεια κέρδισε και αυτή τη μάχη, αλλά με πολεμιστές σαν τον Άλεξ ο πόλεμος θα κερδηθεί.
Ήταν μόλις 49 ετών.
Πηγή: Gazzetta
