Του Γιάννη Σερέτη
Είναι βέβαιο ότι αν ο Ράφα Μπενίτεθ παρακολούθησε χθες (πιθανότατα το έκανε…) το Ολυμπιακός – Ρεάλ θα ζήλευε πολλά από τους Ερυθρόλευκους. Κυρίως την απίστευτη ενέργεια και την ένταση… κομπρεσέρ που καταθέτουν πολλοί (όχι όλοι!) οι παίκτες του. Αλλά σίγουρα και το μέταλλο του πρωταθλητή. Την αυτοπεποίθηση. Την πίστη. Την προσδοκία. Την πνευματική δύναμη! Το never give up το οποίο σμπαραλιάστηκε μόνο στη Βαρκελώνη για λόγους που υπερέβαιναν την ικανότητα του προπονητή. Όλα αυτά είναι ζηλευτά στον Ολυμπιακό και τα καταθέτει σε υπερθετικό βαθμό στο εφετινό Τσάμπιονς Λιγκ. Ακόμα και στο «κακό» του ματς, στο ατελέσφορο μονότερμα εναντίον της Πάφου.
Τι δεν θα ζήλευε ο Μπενίτεθ; Την αγαπημένη του λέξη. Την ισορροπία. Όχι, αυτός ο Ολυμπιακός δεν την είχε χθες. Μπορούσε να χάνει 1-4 στο 35’ όταν ακυρώθηκε σωστά το γκολ του Βινίσιους και να «κινδυνεύσει» η επτάρα από τη Γιουβέντους. Πάλι καλά που η Ρεάλ «χαλάρωσε» και μετά το ακυρωθέν 1-4 και μετά το… κανονικό 2-4. Μπορούσε, από την άλλη πλευρά ο Ολυμπιακός να το κάνει 4-4 μετά το 80’ και να γράψει ιστορία, διαλύοντας εσωτερικά την ήδη λαβωμένη Ρεάλ. Μπορούσε να βάλει τον Εσε (έπρεπε να βάλει τον Εσε!) όταν τραυματίστηκε ο Τσικίνιο. Μπορούσε να βάλει τον Κοστίνια από το 46’ (έπρεπε να βάλει τον Κοστίνια από το 46’!) αντί του Ροντινέι που ήταν πολύ κουρασμένο να κυνηγά – και να μην ξέρει πώς να κυνηγά σωστά – σε όλο το ματς τον Βινίσιους. Προτίμησε τους πιο «επιθετικογενείς» ο Μέντι. Το πλήρωσε ακριβά: σπανίως ο ίδιος παίκτης έχει ευθύνη (μικρή ή μεγάλη) σε τέσσερα γκολ. Το διέπραξε χθες ο Ροντινέι…
Ο δρόμος του Μεντιλίμπαρ είναι υπέροχος, αλλά…
Όμως αυτός ο δρόμος που έχει επιλέξει ο Μεντιλίμπαρ είναι πρωτόγνωρος, εντυπωσιακός, καταπληκτικός για μια ελληνική ομάδα. Αν θυμηθούμε πώς αγωνίστηκε ο Ολυμπιακός εναντίον της Αρσεναλ που σαρώνει παντού… Εναντίον της Μπαρτσελόνα που μπορούσε να έχει δεχθεί τρία γκολ πριν από την άδικη αποβολή του Εσε, τον οποίο στερήθηκε εν συνεχεία λόγω της κόκκινης και από το κρίσιμο ματς με την PSV… Ακόμα και χθες, όταν με εξαίρεση το επτάλεπτο σόου της Βασίλισσας την κοίταξε στα μάτια… Αν θυμηθούμε πόσο οργανωμένα και κυριαρχικά έπαιξε εναντίον της Αϊντχόφεν… Θα καταλάβουμε ότι αυτός ο δρόμος που έχει επιλέξει ο Ισπανός είναι φα-ντα-στι-κός. Είναι ένας δρόμος που ποδοσφαιρικά αξίζει σε έναν πρωταθλητή Ελλάδας. Είναι ένας δρόμος που είχε επιλέξει πριν από τρία χρόνια και ο Ματίας Αλμέιδα στην ΑΕΚ. Ενας δρόμος, όμως, ο οποίος δεν τον «δικαίωσε» βάσει αποτελεσμάτων στην Ευρώπη. Όπως πιθανότατα δεν θα δικαιώσει βάσει αποτελεσμάτων και τον Μεντιλίμπαρ.
Ποια είναι η ένσταση; Ότι για να απεικονιστεί και στα αποτελέσματα όλο αυτό που παρουσιάζει ο Μέντι, χρειάζεται σε αρκετές θέσεις ανώτερου επιπέδου παίκτες από τους υπάρχοντες για να ανταποκριθεί σε απαιτήσεις Τσάμπιονς Λιγκ. Χρειάζεται καλύτερο στόπερ από τον Ρέτσο, δίπλα στον πυλώνα Πιρόλα. Εναν καλύτερο αριστερό μπακ από τον Ορτέγκα. Σίγουρα έναν καλύτερο «εναλλακτικό» αμυντικό μέσο από τον Γκαρθία, μαζί με τον Εσε. Χρειάζεται έναν πληρέστερο, πιο σταθερό και πιο συνεπή αμυντικά εξτρέμ από τον Ζέλσον. Χρειάζεται για το rotation ένα πιο δυναμικό οκτάρι από τον «Μούζα», τον οποίο δικαίως κολάκευσε στις δηλώσεις του κοτζάμ Τσάμπι Αλόνσο. Όλα αυτά διατηρώντας ταυτόχρονα τα στοιχεία που έχει ήδη «κατακτήσει» ο Ολυμπιακός ως σύνολο επί Μεντιλίμπαρ: την αθλητικότητα, την ταχύτητα, την ανθεκτικότητα, την ενότητα, τη συσπείρωση, την πίστη στις δυνατότητες της ομάδας.
Η άλλη όψη, της υπερβολής…
Αν θα τις κάνει τον Ιανουάριο ή το καλοκαίρι αυτές τις κινήσεις ο νταμπλούχος, δεν το γνωρίζουμε. Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι ο Μεντιλίμπαρ, μαζί με τον Κοβάσεβιτς, τον Καρεμπέ, τον Καραπαπά, ακόμα και τον ίδιο τον Μαρινάκη, δεν θα επιτρέψουν να εισέλθει στον οργανισμό η άκρατη υπερβολή των media.
Προσοχή στην αξιολόγηση, λοιπόν. Και focus στην ενίσχυση με πιο ποιοτικούς παίκτες. Ναι, ξέρω: ο Μέντι έκανε λάθη και στη Βαρκελώνη και χθες. Όμως είναι τόσο ωραίο αυτό που έχει χτίσει, που αξίζει μια γενναία επένδυση για να εξελιχθεί ακόμα περισσότερο ο πιο ανταγωνιστικός «ευρωπαϊκά» Ολυμπιακός στην ιστορία του συλλόγου. Δηλαδή, αυτός της τελευταίας τριετίας.
Υ.Γ. Πέναλτι στον Στρεφέτσα. Οπως ήταν πέναλτι στον Τεττέη στην Τούμπα. Πέναλτι, με προέκταση του χεριού: ουδεμία σχέση με το διαχρονικό “ώμο με ώμο”, ουδεμία πρόθεση του Τσουαμενί να προσπαθήσει έστω για την μπάλα. Ούτε η πρώτη, προφανώς ούτε και η τελευταία φορά που αδικείται ο Ολυμπιακός στην Ευρώπη. Διαχρονικά έχει διαφορετική αντιμετώπιση διότι είναι διαφορετικό μέγεθος εκεί συγκριτικά με την Ελλάδα…
Πηγή: Gazzetta
