Του Γιάννη Φιλέρη
Στην πρώτη του συνέντευξη ως προπονητής των “ερυθρολεύκων”, το καλοκαίρι του 1991, ο αείμνηστος Γιάννης Ιωαννίδης είχε πει: “Όλοι ξέρουν ότι είμαι Άρης, αλλά αν με ρωτάτε, ναι συμπαθούσα πάντα τον Ολυμπιακό, από την εποχή του Μπούκοβι. Τότε που οι παίκτες του έκαναν βουτιές και έσπαγαν τα κεφάλια τους για να σώσουν μια μπάλα. Έτσι θέλω και τους δικούς μου παίκτες …”
Αν ζούσε ακόμα ο ξανθός (πριν από λίγες μέρες θα γιόρταζε τα 80ά γενέθλια του) είναι σίγουρο ότι θα θεωρούσε το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα τέτοιου παίκτη τον Γιαννούλη Λαρεντζάκη στην νίκη του Ολυμπιακού επί της Βίρτους. Και ό,τι έκανε στη Μπολόνια, ερχόταν κατευθείαν από την εποχή του πρωτοπόρου Μαγυάρου προπονητή, του οποίου ο Ολυμπιακός έγινε τραγούδι: “Του Μπούκοβι την ομαδάρα, τη λένε Ολυμπιακάρα”
Ο Λαρεντζάκης είναι από εκείνη την παλιά κοπή των παικτών, των “τρελών” που ξεσηκώνουν τον κόσμο γιατί είναι πιο …παθιασμένος από τους οπαδούς στην εξέδρα. Ακόμα κι αν μπει στο πιο ήρεμο ματς του πλανήτη, θα βρει τον τρόπο να το κάνει άνω-κάτω.
Στη Μπολόνια, ας πούμε, ο Ολυμπιακός είχε πάρει από νωρίς μια διαφορά 12-15 πόντων, ο “Λάρε” μπήκε νωρίς και ήταν εκεί για να δώσει το δικό του στίγμα. Μια παράτολμη κίνηση για να βάλει το καλάθι του στοίχισε μια βουτιά στο παρκέ και προσγείωση με το πρόσωπο πάνω στο παρκέ. Η μύτη άνοιξε, ευτυχώς δεν έσπασε και σαν παράσημο, στα αποδυτήρια όπου αποσύρθηκε για τις πρώτες βοήθειες, του τοποθετήθηκαν τρία ράμματα.
Ο Μπαρτζώκας τον κράτησε στον πάγκο, αν και στο διάστημα που πρόλαβε να παίξει, ο διεθνής γκαρντ είχε κάνει τη δουλειά του. Άμυνα κατ’ αρχήν, ασίστ και τρίποντο στη συνέχεια.
Όταν αργότερα τον ξανάριξε στο ματς (στο δεύτερο ημίχρονο) ο Λαρεντζάκης έπαιξε πλέι-μέικερ. Καθώς ο Γκος πάθαινε ένα μικρό διάστρεμμα και ο Βιλντόσα προερχόταν από τραυματισμό, ο Κυκλαδίτης άσος, δεν άφησε τον Μπαρτζώκα παραπονεμένο. Πήρε την μπαγκέτα του και οργάνωσε την ομάδα του μια χαρά, έχοντας στο τέλος της βραδιάς 5 πόντους κι άλλες τόσες ασίστ. Θα έκανε πολλά περισσότερα, αν σε μια μονομαχία με τον Μόργκαν δεν μάτωνε ξανά, αυτή τη φορά στο μπράτσο του!
Ο Λαρεντζάκης ενσαρκώνει τον παίκτη που περιέγραφε κάποτε ο Ιωαννίδης. Μονομάχος, γεμάτος αποφασιστικότητα διεκδικεί και παίρνει τον χρόνο του ακόμα κι όταν η ομάδα του γεμίζει από αστέρια. Ξέρει τον τρόπο να πείθει τους προπονητές του ότι όχι μόνο είναι απαραίτητος, αλλά στο τέλος θα’ ναι αυτός, ο κρυφός άσος στο μανίκι του. Ό,τι κατέκτησε στο μπάσκετ, το κατάφερε με το σπαθί του, τη δουλειά του και τον απαράμιλλο χαρακτήρα του…
Σφραγίζοντας την πρώτη θέση και η πρόβα
Φυσικά δεν ήταν μόνο ο Λαρεντζάκης. Ο Ολυμπιακός έμοιαζε να χορεύει ροκ εν ρολ από το ξεκίνημα του ματς, απλοποιώντας τα πράγματα από την πρώτη περίοδο που έληξε 34-14, με σχεδόν όλες τις επιθέσεις να βρίσκουν στόχο, την μπάλα να κυκλοφορεί με τη γνωστή “ερυθρόλευκη” συνέπεια, μηδέν λάθη και τη διαφορά να ανεβαίνει από νωρίς στους +20 πόντους. Οι απουσίες της Βίρτους (Σενγκέλια, Πολονάρα προστέθηκαν στον μόνιμο απόντα, Κλάιμπερν) ήταν πολλές και καθώς οι Πειραιώτες είχαν μπει αγριεμένοι το ματς τελείωσε πριν καν αρχίσει.
Οι δυο ψηλοί Φαλ και Μιλουτίνοβ έκαναν σπουδαία δουλειά, ο Πίτερς το ίδιο, ο Βιλντόσα είχε κέφια και οι Βεζένκοβ-Φουρνιέ έπαιζαν σε χαλαρούς ρυθμούς. Ο Μακ Κίσικ επίσης, έπαιξε κι αυτός στον “άσο”, όταν ο Λαρεντζάκης έπρεπε να ξαναπάει στον πάγκο για να σταματήσουν τα αίματα στο χέρι του.
Η Μπολόνια προσπάθησε στο δεύτερο ημίχρονο να αντιδράσει, κάτι κατάφερε, αλλά δύσκολα θα μπορούσε να απειλήσει με το κουτσουρεμένο ρόστερ της.
Στις 20 νίκες έφτασε ο Ολυμπιακός, οι μισές εκτός έδρας σε μια σεζόν όπου οι “ερυθρόλευκοι”, παρά τις απώλειες τους, φαίνεται ότι θα προκριθούν στο φάιναλ-φορ πιο εύκολα από ποτέ. Μένουν εφτά ματς για να τελειώσει η κανονική περίοδος τα πέντε εκ των οποίων θα διεξαχθούν στο Ειρήνης και Φιλίας. Με την απόσταση τους στις τρεις νίκες από Φενέρ και Παναθηναϊκό, που ακολουθούν το να χάσει την πρωτιά, μοιάζει σχεδόν απίθανο.
Είναι όμως οι αγώνες που έρχονται μια πρόβα και για τα πλέι-οφ, αφού ο αντίπαλος που θα προκύψει ενδεχομένως να μην είναι ακριβώς η όγδοη (στην πραγματικότητα) ομάδα της EuroLeague. Αν δει κανείς τη βαθμολογία θα το καταλάβει.
Αν τελείωνε τώρα η Ευρωλίγκα, ο πρώτος Ολυμπιακός θα περίμενε τον αντίπαλο του από τα πλέι-ιν. Η Μπάγερν θα έπαιζε με την Παρτίζαν με το νικητή να κατακτάει την 7η θέση (και να παίζει πλέι-οφ με τον 2ο) ενώ ο ηττημένος θα περίμενε το νικητή του Αρμάνι-Ρεάλ για να βγει η όγδοη ομάδα της κατάταξης, δηλαδή η αντίπαλος των Πειραιωτών.
Τα τρία ματς που θα δώσει στο Ειρήνης και Φιλίας το επόμενο 20ήμερο, είναι μια καλή ευκαιρία για Μπαρτζώκα και παίκτες (παλιούς και νεότερους) να τεστάρουν τις δυνάμεις τους. Ποιοί θα επισκεφτούν το ΣΕΦ; Η Παρτίζαν (7/3), ο Παναθηναϊκός (14/3) και ο Ερυθρός Αστέρας (20/3).
Ο αιώνιος τελικός στο Άμπου Ντάμπι;
Κανείς δεν βλέπει τόσο μακριά, αλλά το σενάριο ενός ελληνικού (αιώνιου) τελικού που δεν συνέβη πέρσι στο Βερολίνο (γιατί οι “ερθυθρόλευκοι” ηττήθηκαν από τη Ρεάλ), ίσως να γίνει πραγματικότητα στο Άμπου Ντάμπι. Αν ο Ολυμπιακός κατακτήσει την πρώτη θέση, όπως όλα δείχνουν, για να δούμε και τις δυο ομάδες μας να διεκδικούν το τρόπαιο, θα πρέπει ο Παναθηναϊκός να είναι δεύτερος ή τρίτος. Αν είναι τέταρτος και βρεθούν αμφότεροι στο final 4, θα παίξουν -βάσει προγράμματος- στον ημιτελικό!
Εντάξει ακόμα είναι νωρίς να συζητάμε για το τι θα γίνει στο φάιναλ-φορ, δεν το θέλουν και οι ομάδες μας. Ειδικά στον Ολυμπιακό, που πάνε κάθε φορά με το δόγμα “ο επόμενος αγώνας”. Οι “ερυθρόλευκοι” βρίσκονται σε ένα διαρκές … μοντάζ από το ξεκίνημα της σεζόν, λόγω των συνεχόμενων προβλημάτων είτε μέσα στη ρακέτα (στην αρχή της χρονιάς) είτε τώρα στην περιφέρεια, με τον τραυματισμό του Γουόκαπ και την έλευση του Σέιμπεν Λι.
Η άνεση πάντως της πρώτης θέσης δίνει την ευκαιρία στον Μπαρτζώκα να δοκιμάσει, να δώσει χρόνο και να περιμένει ότι από τα πλέι-οφ και μετά θα προχωρήσει με όλους όσους έχει στη διαθεση του. Έτοιμους, υγιείς και αποφασισμένους να κατακτήσουν αυτό που ζητάνε επίμονα τα τελευταία τρία χρόνια.
ΥΓ: Το γράψαμε και μετά το ματς του Παναθηναϊκού το επισημαίνουμε κι εδώ σαν υστερόγραφο: Μπαρτζώκας, Σερέλης, Σλούκας, Παπανικολάου, Λαρεντζάκης όλοι είχαν να πουν κάτι και εκτός μπάσκετ. Ήθελαν να μιλήσουν για τη χθεσινή μέρα. Για τους νεκρούς, για τα παιδιά που χάθηκαν, για τους γονείς τους που ζητάνε μια ιστορική δικαίωση και τους χιλιάδες που βγήκαν στους δρόμους. Όλοι αυτοί που έδωσαν ρεύμα στη ψυχή μας. Και ποτέ άλλοτε, η τρομερή μας η λαλιά δεν ακούστηκε τόσο δυνατά…
Πηγή: Sport24
