Του Γιάννη Σερέτη
Όπως είχαμε γράψει πολλά χρόνια προτού ο ίδιος ο Βαγγέλης Μαρινάκης το πει δημοσίως με άλλα λόγια (στο πρόσφατο ντοκιμαντέρ για την κατάκτηση των δύο ευρωπαϊκών τροπαίων το 2022), τρία ήταν τα πεδία στα οποία θα μπορούσε να ξεπεράσει τον Σωκράτη Κόκκαλη ως ηγέτη της ΠΑΕ Ολυμπιακός όταν τον διαδέχθηκε.
Το πρώτο ήταν η παρουσία του Ολυμπιακού στην Ευρώπη, καθώς επί Κόκκαλη οι φίλοι των Ερυθρόλευκων πανηγύριζαν για το πρώτο «διπλό» στη Βρέμη, τα χρόνια που ο Παναθηναϊκός του Γιάννη Βαρδινογιάννη (έχανε τα πρωταθλήματα, αλλά), έφτανε back to back σε προημιτελικό Champions League και UEFA Cup, καθιερώνοντας τα «όλε – όλε» σε κάθε ομαδικό σπορ, από το ποδόσφαιρο έως το υποβρύχιο σκουός.
Το δεύτερο ήταν η Ακαδημία, καθώς πλην ελάχιστων εξαιρέσεων ο Ολυμπιακός ήταν πολύ πίσω από τον Παναθηναϊκό στον τομέα της εκπαίδευσης και ανάπτυξης Ελλήνων παικτών, έχοντας μηδέν ποδοσφαιριστές στην ενδεκάδα της Εθνικής του Euro 2004 (ο Στέλιος Γιαννακόπουλος είχε πωληθεί το 2003, αμέσως μετά τη «Ριζούπολη», στην Μπόλτον).
Το τρίτο ήταν το γήπεδο! Voilà λοιπόν! Να’ το!
Το πλάνο του Ολυμπιακού για το νέο «Γ. Καραϊσκάκης» είναι κατά τη γνώμη μας το μεγαλύτερο και σημαντικότερο κληροδότημα του Μαρινάκη στο κλαμπ. Το ίδιο ισχύει και για τον Δημήτρη Μελισσανίδη στην ΑΕΚ, για τον Γιάννη Αλαφούζο στον Παναθηναϊκό, για τον Ιβάν Σαββίδη στον ΠΑΟΚ αν κάποια στιγμή πάρουν σάρκα και οστά τα σχέδια για τη νέα Τούμπα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό για το σύλλογο από ένα καινούριο «Γ. Καραϊσκάκης» 50.000 – 55.000 θέσεων στο οποίο θα φιλοξενούνται οι νέες γενιές των φίλων της ομάδας, μακάρι κάποια στιγμή (χλωμό στην Ελλάδα μ’ αυτά που συμβαίνουν γύρω – τριγύρω!) και των φιλοξενούμενων. Δεν υπήρχε τίποτα πιο σημαντικό για την ΑΕΚ από την OPAP Arena. Κανένα πρωτάθλημα, κανένα νταμπλ, κανένας… Αλμέιδα. Δεν θα υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό για τον Παναθηναϊκό από τον Βοτανικό: ιδεατό θα ήταν να συμβεί στη Λεωφόρο, ιδεατό και αδύνατο ταυτόχρονα.
Δεν μεγαλώνεις μόνο με τους τίτλους
Είναι χρήσιμο σε πάρα πολλές περιπτώσεις να ασχολούνται οι φίλοι του Ολυμπιακού με το τι κάνει ο Μαρινάκης στη Νότιγχαμ. Όχι για να… μιζεριάζουν. Αλλά για να αντιλαμβάνονται μέχρι πού θα μπορούσε να φτάσει το κλαμπ αν δεν ήταν… ελληνικό! Να μην ασχολούνται με το ποιες μεταγραφές κάνει, ποιους προπονητές αλλάζει και το αν η ομάδα του θα φτάσει στο Europa League ή στο Champions League. Αλλά με τις επενδύσεις του σε όλα τα υπόλοιπα. Και με τη νοοτροπία του για όλα τα υπόλοιπα.
Διότι ένα κλαμπ δεν μεγαλώνει μόνο με την κατάκτηση ενός πρωταθλήματος ή ενός Κυπέλλου ή ακόμα και ενός ευρωπαϊκού τροπαίου που είναι πια τόσο σπάνιο για ομάδες εκτός Αγγλίας, Ισπανίας, Ιταλίας, Γερμανίας, Γαλλίας. Μεγαλώνει με πολλά άλλα. Κερδίζει νέους φιλάθλους με πολλά άλλα, για τα οποία δεν απαιτείται μόνο χρήμα. Χρήμα έχουν πολλοί. Χρειάζεται και όραμα, χρειάζονται και πολλά ικανά στελέχη. Κι ένα από τα πρώτα πρότζεκτς του Μαρινάκη στη Νότιγχαμ ήταν η αύξηση της χωρητικότητας του γηπέδου.
Εγραφε το “athletic” πριν από έναν χρόνο:
«Υπάρχουν κι άλλα μεγαλύτερα έργα σε εξέλιξη, τα οποία, χωρίς να έχουν αναφερθεί μέχρι τώρα, θα βελτιώσουν δραματικά το γήπεδο που ήταν το «σπίτι» της Φόρεστ για 125 χρόνια και, έτσι ελπίζει ο Μαρινάκης, να αποφέρουν τεράστια οφέλη για τη Νότιγχαμ συνολικά.
Το σχέδιο αυτό θα περιλαμβάνει:
- Αύξηση της χωρητικότητας του σταδίου σε 40.000 από το σημερινό επίπεδο των 29.550.
- Επέκταση της κερκίδας του Μπρίντγκφορντ κατά άλλες 5.000 θέσεις, με την αντικατάσταση της κερκίδας του Peter Taylor με μια αντικατάσταση δύο επιπέδων 10.000 θέσεων.
- Κατασκευή ενός νέου υπερσύγχρονου προπονητηρίου, με ανακοίνωση που αναμένεται σύντομα για την τοποθεσία.
- Άνοιγμα μουσείου στα έγκατα του Trent End.
- Επέκταση της τρέχουσας μίσθωσης με το Δημοτικό Συμβούλιο του Νότιγχαμ, το οποίο κατέχει τη γη στην οποία βρίσκεται το στάδιο ή δυνητική αγορά της ιδιοκτησίας.
Ο μεγαλύτερος στόχος είναι η ομάδα να βρει έναν τρόπο να φιλοξενήσει τους χιλιάδες οπαδούς που δεν μπορούν να πάρουν εισιτήρια για αγώνες -τα δεδομένα υποδηλώνουν ότι η ομάδα θα μπορούσαν να είχε πουλήσει 50.000 εισιτήρια για πολλούς αγώνες από την επιστροφή της στην Πρέμιερ Λιγκ- και ότι, αναπτύσσοντας το στάδιο, ο σύλλογος θα δημιουργήσει τεράστιες ροές νέων εσόδων. Αυτό το επιπλέον εισόδημα, με τη σειρά του, θα βοηθήσει τον Βαγγέλη Μαρινάκη να συνεχίσει να βάζει σημαντικά χρηματικά ποσά στην ομάδα τη στιγμή που οι φιλοδοξίες του ιδιοκτήτη πρέπει να ευθυγραμμιστούν με τους κανόνες κερδοφορίας και βιωσιμότητας (P&S) της Premier League».
Αυτάρκης Ολυμπιακός, το ιδανικό για κάθε υγιές club
Το νέο «Γ. Καραϊσκάκης» δεν θα φέρει μόνο πολύ περισσότερους στο γήπεδο, θα φέρει και πολύ μεγαλύτερα έσοδα. Κι όσο πιο αυτάρκες είναι ένα μεγάλο κλαμπ, όσο πιο πολλές δομές δημιουργεί με στόχο την οικονομική «ανεξαρτησία» του μελλοντικά από τον οποιοδήποτε «Μαρινάκη», τόσο πιο υγιές είναι. Μερικές φορές σκέφτομαι πως ο μεγάλος στόχος του όταν κάποια στιγμή αποχωρήσει από το πηδάλιο, είναι ακριβώς αυτός: να «αφήσει» έναν Ολυμπιακό ο οποίος δεν θα έχει (οικονομικά) ανάγκη κανέναν εκτός από τους οπαδούς του.
Να έχει δημιουργήσει στο τέλος της θητείας του ένα κλαμπ με τόσο δυνατό εμπορικό brand και τόσο «ευρωπαϊκές» δομές, που δεν θα έχει ανάγκη τα λεφτά του οποιουδήποτε ιδιοκτήτη του. Ριζοσπαστικό για ελληνική ομάδα. Και απολύτως «επαναστατικό» θα ήταν να κάνει τον Ολυμπιακό… «γερμανική» ομάδα. Με τις μισές μετοχές στους οπαδούς. Αλλά… ουπς, όχι! Αυτά, όντως, δεν γίνονται στην Ελλάδα, παρότι θα ήταν μια καταπληκτική σκέψη για το μέλλον.
To πρότζεκτ που πρέπει να σκεφτεί ο Ολυμπιακός
«Ξεχαστήκαμε» με το γήπεδο κι αφήσαμε στην άκρη το δεύτερο μεγάλο πρότζεκτ. Αυτό δεν έχει μπροστά του το «θα γίνει». Εχει το «πρέπει να γίνει». Τι πρέπει να γίνει; Να δημιουργήσει ο Ολυμπιακός μια κεντρική ποδοσφαιρική Ακαδημία ανά νομό. Σε όλους τους νομούς της χώρας, από τον Εβρο έως την Κρήτη. Η, έστω, στους περισσότερους εξ’ αυτών. Εχει γίνει δουλειά από το κλαμπ σ’ αυτό το πεδίο, αλλά δεν αρκεί. Δεν μπορεί ο Ολυμπιακός να έχει μηδέν παίκτες στην ενδεκάδα της Εθνικής που είχε νικήσει 2-1 στην Αγγλία. Δεν μπορεί ο Ολυμπιακός να έχει μόνο δύο παίκτες στην ενδεκάδα της Εθνικής που νίκησε 3-0 στη Σκωτία (ένας εξ’ αυτών ο Τζολάκης, που θα ήταν πολύ αμφίβολο αν θα έπαιρνε τη θέση του Βλαχοδήμου, αν ο πρώην τερματοφύλακας της Μπενφίκα και του Παναθηναϊκού δεν κινούνταν μεταξύ πάγκου και εξέδρας τα δύο τελευταία χρόνια).
Ναι, ναι ξέρω. Κωστούλας – Μούζα – Τζολάκης. Κι έρχονται κι άλλοι. Αυτό όμως για τον Ολυμπιακό πρέπει να γίνει κανόνας. Και για να γίνει κανόνας, χρειάζεται πολύ χρήμα (το οποίο 1000% θα… έρθει πίσω από τις μελλοντικές πωλήσεις), πολλοί άνθρωποι, τρομερή οργάνωση, υποδειγματικός συντονισμός. Η ευκαιρία είναι μπροστά του, τώρα, που… στη βράση κολλάει το σίδερο. Και θα είναι κρίμα για το κλαμπ σ’ αυτή τη φάση του που αυξάνει τη δημοφιλία του και αναπτύσσεται διαρκώς να την αφήσει να πάει χαμένη.
Πηγή: Gazzetta
