Του Νίκου Παπαδογιάννη
O Νίκος Παπαδογιάννης συντάσσει ερωτική επιστολή όχι για τους μεταλλιούχους, αλλά για τους τέταρτους, τους έκτους και τους όγδοους.
Αμέσως μετά τον αγώνα του το 1996 στην Ατλάντα, ο αρσιβαρίστας Βίκτωρ Μήτρου είπε μία εκπληκτική κουβέντα, που ακόμα κουδουνίζει στα αυτιά μου, αφού ήμουν αυτήκοος μάρτυς.
«Η τέταρτη θέση, φίλε, είναι η χειρότερη απ’ όλες. Είναι η θέση του βλάκα».
Συγκλονίστηκα και προσπάθησα να φορέσω τα παπούτσια του αθλητή που πασχίζει επί τέσσερα χρόνια, αγγίζει το όνειρο ενός μεταλλίου, αλλά το χάνει για μερικά εκατοστά, για μερικά γραμμάρια, για μερικούς πόντους.
Και νιώθει βλάκας. Χωρίς να είναι.
Νιώθει βλάκας, επειδή έφτασε τόσο κοντά και όμως έμεινε τόσο μακριά. Επειδή σκάει από τη ζήλεια του και από το γαμώτο. Επειδή ξέρει ότι μπορεί να μη ξαναβρεί τέτοια ευκαιρία στη ζωή του.
Ο Μήτρου βρήκε, στο Σίντνεϊ, όταν αναδείχθηκε ασημένιος Ολυμπιονίκης. Ο Σπύρος Γιαννιώτης βρήκε και εξιλεώθηκε, απέναντι στο κισμέτ του, το 2016, στο Ρίο.
Άλλοι, ο Μάρας, ο Τσάτουμας, ο Ιακωβάκης, ο Παπακώστας, πολλοί, έμειναν για πάντα τέταρτοι. Ή πέμπτοι σαν την Εθνική μπάσκετ του Πεκίνου και της Αθήνας, ή έκτοι. Ή έβδομοι.
Δεν έχει μεγάλη σημασία και δεν έχει μεγάλη διαφορά. Ίδιο είναι το γαμώτο στο τέλος. Ίδια η σκασίλα.
Μελετήστε τον κατάλογο των 4ων, των 5ων και των 6ων στους Αγώνες του 2004 στην Αθήνα και πείτε μου αν θυμάστε το παραμικρό από τον τίμιο αγώνα τους.
Ο Μελέτογλου στο τριπλούν. Η Καραγιαννοπούλου στο τζούντο. Ο Παπαθανασίου στην ιστιοπλοΐα. Η Νιαγκουάρα στα 100 μ ελεύθερο, ο Γιαννιώτης στα 1500μ ελεύθερο και ο Κοκκώδης στα 400μ μικτή. Το ανσάμπλ στη ρυθμική. Η Ιωαννίδου, ο Μαρκούλας και ο ίδιος Μήτρου στην άρση βαρών. Οι παλαιστές Τασκούδης, Καρντάνοφ, Λοϊζίδης, Αβράμης, Αρκουδέας. Ζυγούρη.
Πώς είπατε; Όχι, ούτε και εγώ.
Από τους «βλάκες» της Αθήνας το 2004 μου έμεινε στο μυαλό μόνο η Εθνική ανδρών πόλο, που ποντάρω ότι θα κάνει την υπέρβαση φέτος στο Τόκιο για να ξορκίσει τα φαντάσματα.
Και ποιος θυμάται πια ότι η Νίκη Ξάνθου έχασε το χάλκινο στο μήκος στην Ατλάντα από ένα άλμα της τελευταίας στιγμής, της επταθλήτριας Τζάκι Τζόινερ-Κέρσι; Η Ελληνίδα είχε 6,97 μ., η Αμερικανίδα πήδηξε στο φινάλε 7 μέτρα και αντίο μετάλλιο.
Τέταρτη θέση. Του βλάκα. Εκεί όπου θα έμενε καθηλωμένος και ο θεσπέσιος –αναίσθητος σαν …Φώτσης- Μίλτος Τεντόγλου, εάν πατούσε λίγο κόκκινο στο σημερινό τελευταίο άλμα του…
Αυτούς τους αθλητές σκέφτομαι περισσότερο στο τέλος μίας Ολυμπιάδας. Τους τέταρτους, τους έκτους, τους έβδομους. Αυτούς σκέφτομαι και σήμερα.
Την Άννα Κορακάκη, που κατέλαβε δύο 6ες θέσεις (με προίκα τα ισάριθμα μετάλλια του Ρίο) για να ακούσει στην κρατική τηλεόραση ότι …τα θαλάσσωσε.
Τον Κρίστιαν Γκολομέεβ, που είναι ο 5ος γρηγορότερος κολυμβητής του πλανήτη (2ος στο τελευταίο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα), για να του πουν ότι …είχε «άτυχη στιγμή».
Τους Στέφανο Τσιτσιπά-Μαρία Σάκκαρη, που ως δίδυμο έφτασαν μία νίκη μακριά από τις μάχες των μεταλλίων στο μικτό διπλό, για να εισπράξουν τόννους χολής αντί για χειροκροτήματα.
Τις Χριστίνα Μπούρμπου, Μαρία Κυρίδου, 5ες στη δίκωπο. Την 9η των Laser Radial Βασιλεία Καραχάλιου. Τη τζουντόκα Ελισάβετ Τελτσίδου και τη Φένια Τζέλη στο τάεκβοντο.
Την Άννα Ντουντουνάκη στην πισίνα. Τον συγκλονιστικό Θοδωρή Ιακωβίδη στην άρση βαρών. Την Ευαγγελία Πλατανιώτη, που αρχικά αποκλείστηκε λόγω Covid-19, αλλά είδε το όνειρό της να ζωντανεύει ξανά την ύστατη στιγμή.
Αυτούς που, λέει, «απέτυχαν». Τους τέταρτους, πέμπτους, έβδομους, ένατους στον Κόσμο. Στον πλανήτη ολόκληρο.
Τι σόι αποτυχία είναι αυτή, μωρέ; Δεν είναι άριστος ο δέκατος του Κόσμου; Ποιοι είμαστε εμείς, οι κακομαθημένοι, και κοιτάζουμε αυτούς τους υπεραθλητές στα δόντια; Με τι θράσος;
Γνώρισα πολλούς από αυτούς τους υπέροχους «βλάκες», με το συμπάθειο, στις συνεντεύξεις που μου παραχώρησαν τα τελευταία χρόνια, κυρίως στο Documento.
Αγαπώ πολύ την Άννα, τον Κρίστιαν, τον Χρήστο Βολικάκη, τον Τσιτσιπά, τον Βλαχόπουλο, τον Γεννηδουνιά, τον Καραλή,, τη Σταματοπούλου που έρχεται στους Παραολυμπιακούς, καθώς και κάποιους που έχασαν το αεροπλάνο για το Τόκιο: τη Μπελιμπασάκη, τη Χατζηλιάδου, τον Πελεκούδα, τα παιδιά του μπάσκετ, πάνω απ’ όλους τον ασύγκριτο Γιάννη μας.
Ειλικρινά, τους αγαπώ. Και ας μη τους ξέρω καλά. Αυτοί, άλλωστε, δεν μας βλέπουν. Ούτε έχουν ανάγκη τον έπαινό μας. Ξέρουν πολύ καλά ποιοι είναι και πού φτάνουν τα χέρια τους.
Εάν τους θεωρείτε αποτυχημένους και βλάκες, επειδή δεν ανέβηκαν στο αναθεματισμένο Ολυμπιακό βάθρο, βάλτε με και μένα στην ίδια εξίσωση. Εγώ τους χαρακτηρίζω ημίθεους, ακόμα και αν δεν αξιωθούν να ξαναπάρουν μετάλλιο.
Όπως την Εθνική μπάσκετ, που χρόνια έβγαινε 4η σε μεγάλες διοργανώσεις και τη βγάζαμε, ακόμα τη βγάζουμε, αποτυχημένη! Σε ποιον να το πεις και να το πιστέψει αυτό;
Για μένα, αυτό που πέτυχαν στο Τόκιο και όπου αλλού, ιδίως εκείνοι οι -αμέτρητοι- ερασιτέχνες που κολυμπάνε κόντρα στο ρεύμα, είναι αντάξιο Ολυμπιακού μεταλλίου.
Και δεν με νοιάζει αν διαφωνείτε, πείτε ότι είμαι ένας βλάκας και μισός. Με έχουν πει και χειρότερα.
Πηγή: Gazzetta
