Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Tα κομμάτια για να (ξανα)γίνει ένα σεισμικό αποτέλεσμα “όπως Μπέλο Οριζόντε” ήταν, όλα, ευθύς εξαρχής εκεί. Η υπόθεση βρώμισε, από πολύ νωρίς. Τα αγρίμια της Μπάγερν μύρισαν αίμα. Ερχονταν από 18 νίκες, σερί και παντού. Το τρικ του Κίκε Σετιέν με τον +1 χαφ για να κερδίσει από το δημιουργικό χάος που ξέρει, ή ήξερε κάποτε, να προκαλεί ο Βιδάλ, το κατάπιε ο Γκόρετσκα για μπρέκφαστ. Στην πραγματικότητα ένας Γκόρετσκα έφτανε, για να καταπιεί όλη τη μεσαία γραμμή της Μπαρσελόνα.
Μετά, ο Μίλερ οργάνωνε και έλεγχε όλο το πρέσιγκ που οδηγούσε στις, μοιραίες για τους Καταλανούς, ανακτήσεις της μπάλας ξανά και ξανά στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου. Από κει κι έπειτα, ό,τι είχαν να κάνουν με τη μπάλα, οι Βαυαροί το έκαναν με ταχύτητα στη σκέψη και στην επαφή. Ο δε Λεβαντόβσκι, αν και έβαλε…μόνον ένα στα οκτώ, δεν παύει κάθε φορά να είναι σπουδαίος. Οχι πιο σπουδαίος, όμως, από το κλαμπ.
Ο Μέσι πήρε ελάχιστη μπάλα στα πόδια. Οι υπερήλικες μπλαουγράνα περιπατητές έδειχναν παντελώς αδύναμοι, όχι ν’ ανταγωνιστούν, έστω ν’ αυτοπροστατευτούν. Σ’ ένα τέτοιο μοτίβο ο Γκριζμάν δεν μπορούσε να γίνει ο τζόκερ, ο game-changer, που πρόλαβε να γίνει για την Παρί Σεν-Ζερμέν ο Μ’Μπαπέ με την Αταλάντα ή που πρόλαβε αλλά δεν αρκούσε στην Ατλέτικο με τη Λειψία ο Ζοάο Φέλις. Το σκορ ξέφυγε εν τέλει, σε ύψος πιο μεγάλο από την απόδοση της Μπάγερν αυτή καθαυτή.
Κάπως έτσι, με Μπάγερν+Λειψία απέναντι σε Μπαρσελόνα+Ατλέτικο, σε δύο βραδυές η Μπούντεσλιγκα κατάφερε το νταμπλ εις βάρος της Πριμέρα. Η Λειψία το έκανε μάλιστα, με τον επιδραστικό Βέρνερ (ύστερα από 34 γκολ και 14 ασίστ εφέτος) ήδη φευγάτο στην Τσέλσι. Ασχέτως αν η Λειψία το έκανε, ασχέτως αν ξεπετάχτηκε στο κενό του Βέρνερ ο υποσχόμενος Ντάνι Ολμο, το να μη έχει η Λειψία τον Βέρνερ στο final-8 δεν ήταν ακριβώς διαφήμιση για την ακεραιότητα της διοργάνωσης.
Το γερμανικό νταμπλ είναι ένα σημάδι, των καιρών που αλλάζουν. Ακόμη χειρότερα για την Πριμέρα, για πρώτη φορά μετά από 13 χρόνια η Ισπανία δεν έχει ομάδα στους “4” του Τσάμπιονς Λιγκ. Από το 2007. Το 2007, ούτε η Μπούντεσλιγκα είχε (ομάδα στους “4” του Τσάμπιονς Λιγκ). Τότε ήταν, καθ’ οδόν προς τον τελικό της Αθήνας, η Μίλαν και τρεις αγγλικές. Πάντοτε οι καιροί, ευτυχώς, αλλάζουν!
Η Ρεάλ λοιπόν, έξω με δύο καθαρές ήττες από τη Μάντσεστερ Σίτι. Η Βαλένθια έξω απ’ την άνοιξη, με οκτώ γκολ στην πλάτη (…σε δύο, όχι σε ένα, ματς) από την Αταλάντα. Η Ατλέτικο έξω, επειδή ποτέ δεν έμαθε/μπόρεσε να παίζει σαν φαβορί κι η τύχη της ήταν, μονάχα, εκεί/όπου αρχίζει από την άουτσαϊντερ θέση. Και η Μπαρσελόνα, που η Μπάγερν την έκανε κάτι σαν Αρμίνια Μπίλεφελντ.
Οι οιωνοί των τελευταίων χρόνων, δεν επιδέχονταν άλλη ερμηνεία. Πλέον, το clasico “δεν βλέπεται”. Η κάθοδος της Μπάρσα, ετησίως γίνεται όλο και πιο δραματική. Πέρυσι η Λίβερπουλ, πρόπερσι η Ρόμα, πριν η Γιουβέντους, ακόμη και η Παρί Σεν-Ζερμέν στο Παρκ ντε Πρενς. Κι όμως η Μπάρσα έπαιρνε στα ίδια αυτά τελευταία χρόνια, όπως πήρε και η Ρεάλ εφέτος, πρωτάθλημα. Πράγμα πολύ κακό…για το πρωτάθλημα.
Κατά την εκτίμησή μου, η παρακμή οφείλεται στη σαθρή δομή. Τα εύκολα έσοδα της TV και του merchandising φούντωσαν την ψευδαίσθηση, ότι οι πλούσιοι μπορούν να κάνουν ανοησίες και να μη τις πληρώνουν. Με τη Μπάγερν, δεν ήταν μόνον η περίπτωση-Γκριζμάν που ήλθε από τον πάγκο στη σκηνή κατόπιν εορτής. Αν πάμε και στους άλλους μεταΝεϊμάρ, παίκτες με εννεαψήφιο κόστος, ο μεν Ντεμπελέ…ούτε καν. Ο δε Φιλίπε Κουτίνιο, καλός. Αλλά για τη Μπάγερν!
Προφανώς το 8-2 δεν είναι, κατά καμία έννοια, πρόκριμα ενόψει του ημιτελικού. Αποκλείεται η Μπάγερν να στήσει πάλι, θα είναι σκέτη αυτοκτονία, την τελευταία γραμμή της τόσο ψηλά. Τούτη τη φορά κατ’ αρχήν, δεν θα αντιμετωπίσει περιπατητές. Τα πράγματα θα είναι πιο κλειστά, ειδάλλως ο Φλικ το ξέρει πόσο ξύλο έχουν να φάνε στην πλάτη της άμυνάς τους.
Το 8-2 που δεν είναι πρόκριμα, ωστόσο είναι ανακοίνωση ότι, μετά του Ριμπερί/Ρόμπεν, η Μπάγερν ξαναφτιάχνεται. Ερχεται και ο Σανέ! Κι όποτε η Μπάγερν ξαναφτιάχνεται, γίνεται θέμα χρόνου το πότε θα κατακτήσει το επόμενο ευρωπαϊκό της. Το κομμάτι που ακόμη της λείπει, κυκλοφορεί μέσα στη Γερμανία. Και μέσα στη Γερμανία ως γνωστόν, η Μπάγερν ελέγχει όλη την κυκλοφορία.
Το κομμάτι έλυσε και την τελευταία αμφιβολία, στο Λειψία-Ατλέτικο. Είδαμε τον σέντερ-μπακ, πυλώνα για την παγκόσμια πρωταθλήτρια Εθνική Γαλλίας, της επόμενης δεκαετίας. Οσα και να λέει η Red Bull ότι στοιχίζει, τα αξίζει. Γιατί ο Ουπαμεκάνο έχει όλο το πακέτο. Αδιαπέραστος στο 1 v 1, τόσο επιθετικός στην άμυνά του, φόβητρο και στις δύο περιοχές, τόσο συγκροτημένος με τη μπάλα στα πόδια. Και, ούτε 22 ετών.
Πηγή: Sport DNA
