Είστε όλοι τρελοί με τον Παναθηναϊκό. Αλλά εγώ είμαι πιο τρελός από σας. Δεν θα τρελάνετε εσείς εμένα. Εγώ θα σας αποτρελάνω. Το πρώτο σκέλος (“είστε όλοι τρελοί με τον Παναθηναϊκό”) το είπε ο Μεντιλίμπαρ, μία μέρα πριν το Ντραγκάο. Τα υπόλοιπα, ο Βάσκος δεν τα είπε. Τα υπόλοιπα, ο Βάσκος τα εννόησε. Και, το κυριότερο, τα έκανε.
Θα μπορούσε να πάει, και αλλιώς. Είστε όλοι τρελοί με τις μετεγγραφές. Αλλά εγώ είμαι πιο τρελός από σας. Δεν θα τρελάνετε εσείς εμένα. Εγώ θα σας αποτρελάνω. Οσα εννόησε, ο Βάσκος στο Πόρτο τα έκανε δίχως τον πιο ευφάνταστο στο 1-v-1 επιθετικό της ομάδας (Ζέλσον Μαρτίνς), επίσης δίχως τον χαφ της ομάδας με τη μακράν υψηλότερη market value (Χέσε). Φυσικά, και δίχως τις κοσμαγάπητες μετεγγραφές.
Κάτι άλλο που ο Μεντιλίμπαρ στ’ αλήθεια είπε, αυτό αμέσως μετά τη νίκη, ήταν “το πλάνο είναι να μη αλλάζει το πλάνο”. Αντε βάλ’ τα εσύ, τώρα, με τον τρελό! Που το ποιος είναι εδώ ο τρελός και ποιος ο γνωστικός, ας καταλάβει ο καθένας ό,τι μπορεί να καταλαβαίνει.
Ο προπονητής πάντοτε έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο, να καθορίζει προτεραιότητες. Οχι ο ιδιοκτήτης, όχι τα στελέχη, προφανώς όχι τα μίντια, καν οι ποδοσφαιριστές. Μόνον ο προπονητής. Διότι μόνον αυτός έχει τον τρόπο, για να το κάνει. Ολοι οι άλλοι, απλώς έχουν…άποψη. Ο τρόπος του προπονητή, σε μια τέτοια συγκυρία προτεραιοτήτων, είναι η ενδεκάδα που στέλνει στον αγωνιστικό χώρο. Αρκεί, για να μεταδίδει το μήνυμα. Ο Μεντιλίμπαρ έδειξε τη σειρά.
Εχει και δεύτερο τρόπο στο μεταξύ, πέρα από την ενδεκάδα, ο προπονητής. Το δεύτερο είναι το έναυσμα με το οποίο στέλνει τους έντεκα στον αγωνιστικό χώρο. Αμα βλέπεις το πρώτο σπριντ στα δέκα δευτερόλεπτα (Μασούρας) για πίεση στην κάθε μπάλα ως τον αντίπαλο γκολκίπερ, δεν θέλεις και κάτι άλλο για να αντιληφθείς πως αυτή η ομάδα είναι μιλημένη να παίξει “για θάνατο”. Είδε κανείς την Πέμπτη, έστω ένα παίκτη του Ολυμπιακού να “κρατάει” τον εαυτό του για την Κυριακή;
Μιλώντας για τρελούς και για γνωστικούς. Δηλαδή ο Μεντιλίμπαρ πετυχαίνει την Πόρτο σε αλυσιδωτά, με το που μπήκε το 2025, σοκ. Αποτυχία στο φάιναλ-φορ του πορτογαλικού Λιγκ Καπ. Διαδοχικές ήττες στο πρωτάθλημα από άγραφους, τη Νασιονάλ (Μαντέιρα) και τη Ζιλ Βισέντε. Απόλυση προπονητή. Εδρα, σε φάση νέκρας. Ρεαλιστική προοπτική, να χτυπήσει ο Ολυμπιακός top-8 στο Γιουρόπα Λιγκ. Και θα το αφήσει, όλο αυτό, να πέσει κάτω…επειδή μετά έρχεται ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό;
Να το επισημάνουμε, άλλη μία φορά. Ακόμη και η τρέχουσα Πόρτο, στο κομμάτι του συνδυαστικού ποδοσφαίρου ευρίσκεται σε ανώτερο επίπεδο από τον Ολυμπιακό. Η ροή του παιγνιδιού της καθ’ οδόν προς τον Τζολάκη, με εκείνο τον 17χρονο κοντοπίθαρο στην καρδιά των πραγμάτων (Ροντρίγκο Μόρα), ήταν όμορφη. Εβγαζαν όλοι, ότι (επειδή είναι εκπαιδευμένοι) είναι και θαρραλέοι στο να σπάζουν την πίεση με πάσες.
Ο Ροντρίγκο Μόρα μάζεψε αρκετό “ποδοσφαιρικό ξύλο” και σταδιακά εξατμίστηκε. Ο Ολυμπιακός με την προσαρμογή από το ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου, δέκα Τσικίνιο ακραίοι Βέλντε/Κωστούλας, κατάφερε μια καλύτερη ισορροπία. Χάρη στην καλύτερη ισορροπία, σιγά-σιγά ροκάνισε το ηθικό της Πόρτο. Ο εγνωσμένα…αντιδημιουργικός Ολυμπιακός, μονάχα “στη χάση και στη φέξη” θα υστερήσει σε τρεξίματα, αλληλοκαλύψεις, σωστές αποστάσεις, άμεσες επεμβάσεις.
Μια ομάδα που τα παιγνίδια της, τα παίζει λίγο και τα δουλεύει πολύ. Τα δουλεύει, με τυφλή υπακοή στο μότο του προπονητή. Το μότο είναι…δεν θέλω να βλέπω (πολλές) πάσες! Η μπάλα, να μεταφέρεται με flyover. Μία πάσα έκανε ο Νταβίντ Κάρμο απευθείας στον Ελ Κααμπί, ο Ελ Κααμπί άμεσα έφτασε στην ευκαιρία. Μία έκανε ο Τζολάκης απευθείας στον Κωστούλα, κι άλλη μία ο Μουζακίτης στον Ελ Κααμπί, γκολ. Μία έκανε πάλι ο Τζολάκης απευθείας στον Γιαρεμτσούκ, γκολ αλλά όφσαϊντ.
Αν οι σέντερ-μπακ και ο τερματοφύλακας δεν κάνουν flyover, το μοναδικό άλλο πράγμα που έχουν να κάνουν με τη μπάλα είναι να την πάνε στις άκρες για να σκαρώσει η ομάδα, ξανά με μία πάσα, δύο το πολύ, πλαγιοκόπηση. Ρήγμα. Σέντρα. Τέλος! Στο ιδανικό old-school σύμπαν του Μεντιλίμπαρ, η πάσα είναι ένα περίπου αναγκαίο κακό. Το τέλειο γκολ, είναι αυτό που μπαίνει…με καμία πάσα. Το έβαλε ο Κωστούλας τις προάλλες, εναντίον του Αρη. Πίεση αυτός, κλέψιμο αυτός, ντρίμπλα αυτός, σουτ αυτός. Τι τη θέλουμε, την ταλαιπωρία της πολυπλοκότητας;
Οι ομάδες, είναι φωτογραφίες (της ψυχοσύνθεσης ή της ιδιοσυγκρασίας) των προπονητών τους. Κατ’ εξοχήν ο ΠΑΟΚ με τον Λουτσέσκου, στα καλά και στα κακά. Αμα ο Λουτσέσκου έχει νεύρα και μούτρα, αυτό φαίνεται στο πώς παίζουν οι ποδοσφαιριστές του. Αμα ο Λουτσέσκου νιώθει ωραία και χαμογελά, και αυτό φαίνεται στο πώς παίζουν οι ποδοσφαιριστές του.
Με σύνθεση “μετρημένα κουκιά” σε όλες τις γραμμές, ωσαύτως με εναλλακτικές “μετρημένα κουκιά” στον πάγκο (ποιες…πέντε αλλαγές;), στο πιο must-win ματς έως σήμερα στη χρονιά, με αντίπαλο που αν έβλεπες πώς αποκλείστηκε (η Σλάβια) τον Αύγουστο στα πλέι-οφ του Τσάμπιονς Λιγκ από τη Λιλ…ασυναίσθητα θα λυπόσουν κι εσύ με τη λύπη τους, μια ομάδα (ο ΠΑΟΚ) που έμοιαζε να μη μπορεί να νικήσει κανένα, και; Μπήκε, με αυτούς που μπήκε, και έγινε ο ηγεμόνας του τερέν. Πώς; Επειδή πριν, είχε φτιάξει το κέφι και η όλη διάθεση του Ραζβάν.
Εννοείται πως όταν παρήλθε το ηγεμονικό κομμάτι με έπαθλο το ένα-μηδέν, ήλθε το επόμενο. Το κομμάτι στο οποίο, αδελφέ, θα υποφέρεις! Η Σλάβια αφού τεντώθηκε και ξεμούδιασε από τη χειμερία νάρκη, με την ικανότητά της να φέρνει πολύ καλά τη μπάλα (και πολλούς παίκτες της) μέσα στην αντίπαλη περιοχή εξαπέλυσε απίθανα μεγάλο αριθμό αλλεπάλληλων επιθέσεων. Στο σενάριο της θετικής ενέργειας ωστόσο, η κεφαλιά του στράικερ θα πάει δοκάρι-κι-έξω. Με αρνητισμό, η κεφαλιά θα έγραφε κανονικά.
Ο ΠΑΟΚ στέναζε, και για ένα επιπλέον λόγο. Οτι όποτε έφυγε σε αντεπίθεση με την ελπίδα να ανασάνει δια του δύο-μηδέν, όποιος και να βρέθηκε στην κρίσιμη θέση την κρίσιμη στιγμή (ο Τσάλοφ, ο Ντεσπόντοφ, ο Τάισον, ο Κωνσταντέλιας) δεν την τελείωσε. Ακριβώς εκεί ήταν, στον μεγάλο αριθμό των αλλεπάλληλων επιθέσεων, που χρειάστηκε η top απόδοση των δύο σέντερ-μπακ και του γκολκίπερ. Ηταν όντως, top of the top. Με αρνητισμό, είναι βέβαιον ότι άλλη μία φορά κάπως θα λειτουργούσαν, ο…ύποπτος Μιχαηλίδης μάλλον, σαν μαγνήτες της γκάφας. Με τη θετική ενέργεια, αγωνίστηκαν λαμπρά.
Σε τούτο το ταξίδι από την πρεμιέρα του Σεπτεμβρίου ως σήμερα, ο ΠΑΟΚ άντεξε με στωικότητα να κουβαλήσει τον σταυρό, πρωτίστως της εντός έδρας ήττας από τη Στέαουα. Εκανε το 50% του ταξιδιού, με 0-1-3 σε νίκες-ισοπαλίες-ήττες. Εκείνη η, μία και μοναδική, ψωραλέα ισοπαλία στην Τούμπα με τη Βίκτορια Πλζεν (σε αναμέτρηση που ήταν 0-2 ως και πέντε-δέκα λεπτά πριν το φινάλε), αυτός ο ένας πόντος, τώρα γνωρίζουμε πως είναι η διαφορά ανάμεσα στην πιθανότητα πρόκρισης και στη βεβαιότητα πρόκρισης.
Οι “24” του Γιουρόπα Λιγκ μία αγωνιστική πριν το κλείσιμο της league phase, για τα εφετινά δεδομένα του ΠΑΟΚ δεν είναι επιτυχία. Είναι επίτευγμα. Επίτευγμα, κατ’ εμέ τουλάχιστον ισοϋψές (…για να μη με πείτε υπερβολικό αν το χαρακτηρίσω ανώτερο) των δύο προκρίσεων, την προηγούμενη τριετία, στους “8” του Κόνφερενς Λιγκ.
Πηγή: Sdna
