Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Το παγκόσμιο γεγονός της ημέρας είναι η ημιτελικός του Ρολάν Γκαρός ανάμεσα στον Κάρλος Αλκαράθ και τον Γιάνικ Σίνερ. Το παιγνίδι ανάμεσα στους δυο είναι «ο κλασσικός τελικός πριν τον τελικό». Ο Σίνερ έχει μια τρομερή σταθερότητα από την αρχή του τουρνουά μολονότι το χώμα δεν μοιάζει να είναι η αγαπημένη του επιφάνεια. Ο Αλκαράθ από την μεριά του κάνει κάθε παιγνίδι του να φαίνεται ένα είδος προσωπικής απόλαυσης. Ο Ισπανός απέκλεισε στον προημιτελικό τον Στέφανο Τσιτσιπά στερώντας του την παρουσία στη δεκάδα μετά από καιρό. Ο Τσιτσιπάς είπε πως ένοιωσε στην διάρκεια του αγώνα σαν να του έχουν κάνει βουντού! Εχει μόνο ήττες από τον Αλκαράθ (έξι συνεχόμενες) κι ο λόγος είναι απλός: ο Ισπανός και σε αυτόν και σε άλλους πολλούς έχει πάρει τον αέρα μετατρέποντας τα παιγνίδια σε ένα είδος προσωπικής επίδειξης. Κάνει τους αντιπάλους του να μοιάζουν κομπάρσοι που προσπαθούν να του χαλάσουν το σόου. Αλλά ο Σίνερ δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Οι δυο τους έχουν σ οκτώ ματς από τέσσερεις νίκες ο καθένας. Είναι η τρίτη φορά που θα βρεθούν αντιμέτωποι σε Γκραν Σλάμ τουρνουά: το 2022 ο Σίνερ κέρδισε τον Αλκαράθ στον Γούιμπλετον (3-1) κι έχασε από αυτόν στο Us Open με 3-2 – αυτό το τελευταίο ματς είναι το ωραιότερο που έχω δει τα είκοσι τελευταία χρόνια χωρίς σε αυτό να εμπλέκεται κάποιος από τους Φέντερερ Τζόκοβιτς και Ναδάλ. Όμως το αποψινό ματς είναι η πρώτη αληθινή μονομαχία των δυο σε παγκόσμια μετάδοση. Είναι ημιτελικός κι αξίζει όσο ένας τελικός. Και το αληθινό διακύβευμα είναι η πρώτη θέση στην παγκόσμια κατάταξη. Την έχει ο Σίνερ. Αλλά ο Αλκαράθ πιστεύει ότι είναι δική του. Ο τραυματισμός του Τζόκοβιτς που θα λείψει για καιρό είναι η αρχή του επιλόγου της καριέρας του. Το τένις θα έχει ένα νέο «σερίφη». Λάθος. Δυο.
Τόσο νέοι, τόσο διαφορετικοί
Ο Ιταλός και ο Ισπανός είναι χάρμα ιδέσθαι αυτό τον καιρό. Το ωραίο για μας που τους παρακολουθούμε είναι ότι πρόκειται για δυο ολότελα διαφορετικούς παίκτες με ολότελα διαφορετική πορεία προς την επιτυχία. Η δύναμη του Αλκαράθ είναι ότι έφτασε σε αυτή πολύ γρήγορα δικαιώνοντας τις προβλέψεις: είναι ένα «παιδί θαύμα» που δικαίωσε τα προγνωστικά των ειδικών που έβλεπαν σε αυτόν το επόμενο νούμερο 1 του τένις από τον καιρό που ήταν 16 χρονών. Οι επιτυχίες που ακολούθησαν έκαναν τον Ισπανό να μοιάζει και λίγο αλαζόνας – όπως συμβαίνει με όλους που τα βρήκαν όλα εύκολα. Ενας τραυματισμός τον προσγείωσε χωρίς ωστόσο να σταθεί αιτία να αλλάξει το μυαλό του: ο Αλκαράθ είναι ένας παραγωγός πόντων για χάι λάιτς, ένας τύπος που σου δίνει την εντύπωση πως θέλει να αποδείξει ότι το τένις είναι θέαμα.
Ο Σίνερ από την άλλη είναι ο τύπος που καταλαβαίνεις πως δουλεύει πολύ. Εφτασε στο νούμερο 1 εκθρονίζοντας τον Τζόκοβιτς γιατί βρήκε το δρόμο: δεν του ήταν τίποτα εύκολο. Η δύναμη του Σίνερ έγκειται στο ότι βελτιώθηκε στην πορεία θεαματικά. Ο Ιταλός από το Αλντο Αντιτζε πρωτοεμφανίστηκε στον παγκόσμιο πίνακα του ΑΤP το 2019 ξεκινώντας στο νούμερο 553 και ολοκλήρωσε την πρώτη του χρονιά στο νούμερο 78 της κατάταξης. Το 2020 κατέκτησε τον πρώτο του τίτλο στο τουρνουά ΑΤP της Σόφιας κι έφτασε στα προημιτελικά του Ρολάν Γκαρός. Το 2022 πήρε ένα μεγάλο μάθημα από τον Τσιτσιπά στη Μελβούρνη: ανέτρεψε το σε βάρος του 0-2 και ισοφάρισε, αλλά τελικά έχασε από τον Στέφανο στο πέμπτο σετ. Από τότε άλλαξε προπονητές και συνεργάτες και η πρόοδός του έγινε αλματώδης. Αν ο Ισπανός εμφανίστηκε για να μας καθησυχάσει ότι το τένις θα παραμείνει πολύ θεαματικό και μετά την εποχή του καλλιτέχνη Ρότζερ Φέντερερ και του αδάμαστου Ράφα Ναδάλ, ο Σίνερ μοιάζει ήδη ένας εξαιρετικός συνεχιστής της σχολής Τζόκοβιτς. Δεν ξέρω αν θα έχει τις εξωπραγματικές αντοχές του Σέρβου αλλά έχει κάμποση από την τακτική του σοφία. Κι αρκετή μεθοδικότητα που πάντα χαρακτήριζε τον Νόλε που σε έκανε να πιστεύεις ότι έχει σχεδιάσει κάθε πόντο στο μυαλό του.
Ο ένας για τον άλλο
Το τένις γιγαντώθηκε κι αγαπήθηκε γιατί αυτοί που πάλευαν στα κόρτ για τις μεγάλες νίκες και την πρωτιά στην παγκόσμια κατάταξη ήταν διαφορετικοί χαρακτήρες. Ο Μπόργκ και ο ΜακΕνρόου ήταν στα 80’s τόσο διαφορετικοί που νόμιζες ότι ήταν μυθιστορηματικές φιγούρες που δραπέτευσαν από κάποιο best seller. Ο μέγας υπολογιστής Ιβάν Λεντλ ήταν ο κρυπτονίτης δυο σούπερμαν της επίθεσης: τέτοιοι ήταν ο Μπουμ Μπουμ Μπέκερ και ο μεγάλος Στέφαν Εντμπεργκ. Ο Πιτ Σάμπρας ήταν εσωστρεφής αλλά θεαματικός τόσο ώστε οι μονομαχίες του με τον αξιοθαύμαστο εργάτη Τζίμπο Κούριερ και τον σταρ Αντρέ Αγκασι να περάσουν στην ιστορία. Οποιος δεν βρήκε ένα μόνιμο αντίπαλο, όπως ο Ρόντικ και ο Χιουιτ, δεν άντεξε πολύ, παρά τα προσόντα του. Δεν χωρά αμφιβολία πως η σχέση Φέντερερ, Ναδάλ, Τζόκοβιτς υπήρξε η σχέση μια ιπποτικής αντιπαλότητας – βγήκαν όλοι κερδισμένοι.
Τυχεροί και οι δυο
Ο Αλκαράθ είναι τυχερός που βρήκε τον Σίνερ κι ο Σίνερ που βρήκε τον Αλκαράθ. Όχι μόνο γιατί είναι και οι δυο σπουδαίοι αλλά γιατί είναι κι απόλυτα διαφορετικοί κι αυτό «γράφει». Αν ο Αλκαράθ μοιάζει με παιδί που δεν θα μεγαλώσει ποτέ παίζοντας με ένα απερίγραπτο νεανικό ενθουσιασμό, το όπλο του Σίνερ είναι ότι ωρίμασε γρήγορα. Η αποψινή μονομαχία τους θα είναι θεαματική. Η πρώτη από πολλές άλλες ανάλογα μεγάλες που θα ακολουθήσουν.
Πηγή: Karpetshow
