Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Διαβάζεις για το νέο κατόρθωμα του Λευτέρη Πετρούνια και ανατριχιάζεις ακόμα κι αν έχεις δει τον για μια ακόμα φορά άψογο τελικό του αυτή τη φορά στο Ρίμινι. Είναι από τις σπάνιες φορές που οι λέξεις είναι ίσως πιο δυνατές από την επίδοση γιατί περιγράφουν κάτι που είναι συγκλονιστικότερο και του ίδιου του Χρυσού Μεταλλίου που ο μοναδικός αυτός αθλητής κατέκτησε χθες. «Στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ενόργανης γυμναστικής ο 33χρονος «χρυσός» Έλληνας Ολυμπιονίκης Λευτέρης Πετρούνιας κατάφερε να κάνει ό,τι κανένας άλλος γυμναστής στα 69 χρόνια ιστορία του θεσμού (από το 1955 μέχρι σήμερα). Αναδείχθηκε πρωταθλητής Ευρώπης για το 2024 μετά από σπουδαία εμφάνιση στον τελικό των κρίκων και συγχρόνως έφτασε τα εννέα μετάλλια στη διοργάνωση, εκ των οποίων επτά είναι χρυσά και δύο χάλκινα. Στις 21 Αυγούστου 2022 στη Γερμανία, ο Λευτέρης Πετρούνιας ισοφάρισε την επίδοση του Ούγγρου σπεσιαλίστα του πλάγιου ίππου Κρίστιαν Μπέρκι, ο οποίος κατείχε το απόλυτο ρεκόρ των έξι τίτλων στο ίδιο όργανο (2005, 2007, 2008, 2009, 2011, 2012). Και χθες τον άφησε κι αυτόν πίσω του. Ο Έλληνας γυμναστής πέρασε με την καλύτερη επίδοση από τον προκριματικό (14,966 βαθμοί), στον τελικό συγκέντρωσε 15,000 ξεπερνώντας τον κύριο αντίπαλό του και περσινό πρωταθλητή Ευρώπης στην Αττάλεια, Αντέμ Ασίλ από την Τουρκία, ο οποίος συγκέντρωσε 14,900 βαθμούς. Ο Πετρούνιας εκτέλεσε τελευταίος το πρόγραμμά του στον τελικό ανάμεσα στους οκτώ φιναλίστ, συγκέντρωσε 15,000 βαθμούς (βαθμός δυσκολίας: 6,300, βαθμός εκτέλεσης: 8,700) και επανήλθε θριαμβευτικά στην κορυφή της Ευρώπης».
Δεν υπάρχουν δώρα
Οι λέξεις είναι ακριβώς 174. Η ιστορία που διηγούνται όμως είναι μια ιστορία δεκαπέντε και πλέον χρόνων. Η ιστορία ενός μοναδικού πρωταθλητή που δεν προδίδει ποτέ. Όχι την χώρα – αυτή απλά τον θυμάμαι στους θριάμβους του, όπως συμβαίνει συνήθως. Αλλά τους ανθρώπους που τον αγαπούν και του χαρίζουν δύναμη, τους λίγους που τον περιμένουν, τους πολλούς που τον σέβονται και φυσικά τον εαυτό του τον ίδιο. Ο Πετρούνιας είναι αυτοδημιούργητος. Εχει χτίσει μια σπάνια περσόνα όχι απλά ως πρωταθλητής αλλά ως προσωπικότητα. Για ένα απλό λόγο: γιατί από την πρώτη μέρα που ανέβηκε στο βάθρο για να το κάνει παλκοσένικο μιας γοητευτικής αθλητικής ιστορίας ήταν πάντα ο εαυτός του. Ενας φυσιολογικός άνθρωπος με πάθη, ένας τύπος απλός που ξέρει να ζει την ζωή, ένας δουλευταράς που ξέρει ότι η καριέρα δεν προκύπτει με δώρα, αλλά χτίζεται με ιδρώτα. Και συγχρόνως ένας σπάνιος μαχητής, ένας πολεμιστής από τους λίγους.
Καμία έπαρση, μόνο ο στόχος
Λίγες ώρες μετά την επιτυχία του στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, ο Πετρούνιας πόσταρε στο Instagram τα εξής απλά: «Τα ρεκόρ είναι για να σπάνε! Δεν θα μπορούσα να νιώσω πιο χαρούμενος. It’s gold again! Next stop Paris! Ευχαριστώ την ομάδα μου και την οικογένειά μου!». Καμία έπαρση, τίποτα το υπερβολικό, μόνο δυο ευχαριστώ και έτοιμος να πάει παρακάτω: αυτή τη φορά στο Παρίσι.
Ο Πετρούνιας που βάζει στόχο το Παρίσι είναι ο ίδιος που έβαλε στόχο το 2010 την Γάνδη όταν στις 22 Σεπτεμβρίου κατέλαβε την τρίτη θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο Ενόργανης Γυμναστικής. Είναι ο ίδιος που το 2014 έβαλε στόχο και κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στους Μεσογειακούς Αγώνες. Είναι ο ίδιος που υποχρέωσε τον Φεβρουάριο του 2015 στη Σόφια την αρμόδια επιτροπή της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας να δώσει το όνομα του σε μία άσκηση στους κρίκους. Είναι ο ίδιος που κέρδισε τα μετάλλια στα παγκόσμια πρωταθλήματα, ο ίδιος που στέφθηκε Ολυμπιονίκης. Στην διαδρομή άλλαζαν οι στόχοι που ήταν ταπεινοί στην αρχή και γιγάντιοι στην πορεία. Αλλάζαν οι δυσκολίες – που δεν είχαν να κάνουν μόνο με νέους αντιπάλους πάντα καλύτερους, αλλά και με τραυματισμούς και χειρουργεία και αγωνίες. Αλλά ο Λευτέρης Πετρούνιας ήταν πάντα ο ίδιος σε όλη την διαδρομή αυτή: σοφότερος σίγουρα καθώς τα χρόνια περνούν, πιο ώριμος αφού είναι πλέον μπαμπάς και οικογενειάρχης, πιο δύσκολος αντίπαλος για όσους δεκαπέντε χρόνια προσπαθούν να τον εκθρονίσουν, αλλά πάντα ο Λευτέρης. Με την ίδια φλόγα στην καρδιά, με το ίδιο ευλογημένο αίμα που το βλέπεις στις τεντωμένες από την πίεση φλέβες του την στιγμή των ασκήσεων, με το ίδιο χάρισμα, το ίδιο πάθος, το ίδιο χαμόγελο. Κυρίως αυτό: το χαμόγελο ενός ανθρώπου που χαίρεται την επιτυχία γιατί ξέρει πόσο δύσκολη είναι. Που μοιράζεται την ευτυχία του γιατί ξέρει πόσο όλοι μας την έχουμε ανάγκη. Που διασχίζει τα χρόνια αγέρωχος για να κάνει ρεκόρ για να σου πει πάντα με χαμόγελο «έλα μωρέ αυτά είναι για να σπάνε».
Τα ρεκόρ του δεν σπάνε
Ο Πετρούνιας δεν είναι αθλητής, είναι κάτι περισσότερο: ένα μοντέλο ζωής αληθινό και σπάνιο σε μια εποχή που δεν υπάρχουν πρότυπα γιατί έχουμε ξεχάσει την αξία τους. Ο Πετρούνιας δεν είναι ένας γεννημένος νικητής, γιατί τέτοιοι υπάρχουν μόνο στο φαντασιακό μας. Είναι ένας κατακτητής πραγματικός – το είδος του ήρωα που είδε την ζωή και είπε «είναι ωραίο παιγνίδι ρε σεις για να μην το χαρεί κανείς». Και το χαίρεται κοιτώντας μας από ψηλά, δηλαδή από τον ουρανό των κρίκων του. Για να κάνει την πάντα άψογη έξοδο, να μας κοιτάξει όλους ένα ένα και να μας χαμογελάσει. Και να πάρει αγκαλιά, τις γυναίκες του την Βασιλική, την Σοφία και την Ελένη και να πει «αυτά είναι τα δικά μου μετάλλια βρε. Τα άλλα τα κερδίζω δεκαπέντε χρόνια τώρα για να με καμαρώνετε ακούγοντας τον εθνικό ύμνο. Και να θυμόσαστε ότι η δύσκολη καριέρα μου είναι πετυχημένη γιατί την έκανα κομμάτι μιας ζωής υπέροχης».
Όχι Λευτέρη. Τα αληθινά δικά σου ρεκόρ δεν είναι για να σπάνε. Είναι απλησίαστα.
Πηγή: Κάρπετ Show
