Του Γιάννη Τσαπουρνιώτη
Αναπολώντας στιγμές από τον Πιερικό στα τέλη της δεκαετίας του 1970, στη δεκαετία του 1980 και στις αρχές του 1990, μένει χαραγμένη στη μνήμη μου η προετοιμασία που γινόταν όλη την εβδομάδα για τον αγώνα του Πιερικού την Κυριακή στην Κατερίνη. Αυτήν την ημέρα είχαμε την κορύφωση της έντασης και της αγωνίας που διαρκούσε όλη την εβδομάδα.
Μικρό παιδί θυμάμαι, με το που ερχόταν η Δευτέρα, αμέσως μετά το εκτός έδρας παιχνίδι, ρωτούσα τον πατέρα μου με ποιόν παίζουμε την Κυριακή για να κόψω χαρτάκια, να δοκιμάσω την καραμούζα μου, να καθαρίσω το κασκόλ μου. Ένα κασκόλ που έβαλα την μάνα μου σε ηλικία δέκα ετών να μου το πλέξει, ένα κουτάκι άσπρο, ένα μαύρο, σε πλήρη στοίχιση.
Η Κατερίνη, εκείνες τις περιόδους, μιλούσε μόνο για Πιερικό. Ζούσε για τον Πιερικό. Κατερίνη, Πιερικός και μπάλα ήταν ένα και το αυτό.
Όταν έφτανε το βράδυ του Σαββάτου και έπεφτα να κοιμηθώ, ύπνος δεν με έπιανε καθώς μετρούσα λεπτό-λεπτό το χρόνο για να ξημερώσει η Κυριακή, ημέρα που θα πήγαινα στο γήπεδο, να χαρώ την ομάδα, να δω ποδόσφαιρο
Μαθητής στο γυμνάσιο, όταν μπορούσα και χωρίς τη συνοδεία του πατέρα να πηγαίνω στο γήπεδο, ξεκινούσα από την άλλη άκρη της πόλης, την παλιά μου γειτονιά (εκπαιδευτήρια Παπαδημητρίου, για τους παλιούς), με τα πόδια για να δίνω μια γλυκιά παράταση στην αγωνία και τη χαρά μου. Κάθε αγώνας του Πιερικού ήταν και είναι σαν το πρώτο ραντεβού με μια γυναίκα. Έρωτας, αγωνία και λαχτάρα.
Δεν λησμονούνται οι ατέλειωτες παρέες που συναντούσα στο δρόμο καθώς μια μεγάλη πλειοψηφία φιλάθλων μετέβαινε στο στάδιο με τα πόδια. Μόλις έφτανα στην Τερζοπούλου και αντίκριζα από απόσταση τα δέντρα, τις λεύκες του γηπέδου μια ανατριχίλα έλουζε το κορμί μου. Για μένα το γήπεδο του Πιερικού ήταν κάτι το ιερό. Από τα δέντρα μέχρι και τα δίχτυα, τα πάντα αποτελούσαν κομμάτι της αγαπημένης ομάδας μου.
Όταν έμπαινα στο γήπεδο η χαρά μου δεν περιγράφονταν. Σπάνια οι κερκίδες δεν ήταν γεμάτες. Τους ποδοσφαιριστές τους ήξερα, έναν-έναν. Ακόμη και τα τραγούδια που παίζονταν στην ανάπαυλα του ημιχρόνου είχαν αποτυπωθεί μέσα μου. Σε κάθε παιχνίδι του Πιερικού στην Κατερίνη, με το σφύριγμα της λήξης, είτε χάναμε, είτε κερδίζαμε, εμένα με έπνιγε ένας κόμπος στο λαιμό γιατί θα έπρεπε να περάσουν δεκαπέντε ημέρες για να ξαναδώ την Πιερικάρα μου. Δεν μπορεί να φανταστεί κανείς πως αισθανόμουν όταν είχαμε τα δυο συνεχόμενα εντός έδρας ματς.
Ο Πιερικός για μένα δεν τελείωνε την Κυριακή. Είχε συνέχεια στη ζωή μου. Και έχει και σήμερα. Γιατί όπως λένε, οι πρώτες αγάπες δεν ξεχνιούνται.
Εύχομαι ανάλογη αγάπη για τον Πιερικό να βιώσουν και τώρα τα παιδιά του δημοτικού, του γυμνασίου, του λυκείου. Ως Σ.Φ.Ι.Π. οφείλουμε να τους δώσουμε τα κατάλληλα κίνητρα για να γευτούν, με υγιή τρόπο, την ουσία του ποδοσφαίρου, την ιδέα του Πιερικού, καθαρίζοντας το μυαλό τους από κάθε εικόνα βίας και ντροπής των γηπέδων.
Οι Κυριακές στην Κατερίνη έγραψαν και γράφουν ιστορία και όσο υπάρχει Πιερικός θα έχουν ιερό χαρακτήρα.
