Ανάμεσα σε…αμέτρητους φίλους στον ωραίο καφενέ της κερκίδας την Κυριακή το μεσημέρι στον Πανιώνιο, πρόλαβα να αλλάξουμε δυο κουβέντες με τον πολυαγαπημένο Βαμβακούλα. Φυσικά, και για το ντέρμπι το βράδι στη Λεωφόρο. Τι βλέπεις, τι βλέπω, τέτοια. Του είπα, τέσσερα πιθανά αποτελέσματα. Ενα-μηδέν, μηδέν-ένα, μηδέν-μηδέν, ένα-ένα. Ο Νίκος έγνεψε, καταφατικά. Στην τρέχουσα συνθήκη όντως, ήταν πρακτικά αδύνατο να σκεφτεί στα σοβαρά κανείς ότι οποιαδήποτε ομάδα, από αυτές τις δύο, θα έβαζε περισσότερα του ενός γκολ. Τα τέσσερα-μηδέν και τα μηδέν-τέσσερα, είναι υγρές φαντασιώσεις. Πέρυσι έξι φορές τα ματς ήρθαν 0-0, 1-1, 1-1, 1-0, 1-0. Μόνον ένα στα έξι, η εξαίρεση, ξέφυγε στο τέσσερα-δύο. Ο κανόνας παραμένει, το too close to call.
Σίγουρα δεν θα το εξαγάγουμε για διαφήμιση, κοιτάξτε τι ωραία παιγνίδια βλέπουμε εμείς εδώ στο ελληνικό πρωτάθλημα όταν συναντιούνται το “1” και το “2” της προηγούμενης περιόδου. Ενα παιγνίδι, με 56 πλάγια άουτ! Οπωσδήποτε δεν θα εξαγάγουμε, το πρώτο ημίχρονο που παίχτηκε, όλο, στα 70-75 μέτρα μεταξύ των περιοχών. Ο Παναθηναϊκός μπήκε με την ένταση να δαγκώσει. Τη διάθεση, να περάσουν μέσα από τοίχους. Σημαιοφόρος σε αυτό, από τους 22 που ξεκίνησαν εύκολα ο καλύτερος παίκτης στο γήπεδο, ο Τζούριτσιτς. Κάποια στιγμή ο Ολυμπιακός πήρε τη μπάλα, όχι απαραιτήτως για να την κάνει κάτι, την πήγαινε πέρα-δώθε, απλώς ηρέμησε τον τόνο της μάχης, ένιωσε πιο άνετα, ενόσω δεν απειλούσε τουλάχιστον δεν κινδύνευε. Και…αυτό ήταν. Μια αναμέτρηση, ισοπαλίας στη μονομαχία.
Τη ροή εν συνεχεία, σε μεγάλο βαθμό την όρισε η χειρότερη ιδέα ποδοσφαιριστή σε ολόκληρη τη βραδυά. Η ιδέα του Ρέτσου σε εκτέλεση φάουλ, δηλαδή δίχως πίεση, με την άμυνα εύλογα απλωμένη, να ψάξει τον Ορτέγα στην άλλη άκρη του τερέν. Το λεγόμενο “μόνον έτσι έμπαινε γκολ”. Τόσο τζάμπα! Οσο τζάμπα θα ήταν να γινόταν μηδέν-ένα, εκεί που πρόλαβε και απέδρασε ο πιεζόμενος Ντραγκόβσκι δίνοντας το κόρνερ. Το τζάμπα-και-βερεσέ, έκανε τον Μεντιλίμπαρ να χτυπήσει τη γροθιά στον πάγκο. Εξίσου σοβαρό λόγο για να κάνει το ίδιο, θα είχε και ο Κόντης τη στιγμή που ο Πάλμερ-Μπράουν πήγε να ανταποδώσει τη χάρη, επίσης σε άμυνα εύλογα απλωμένη, με πάσα-προσκλητήριο στον άρτι αφιχθέντα Ντανιέλ Ποντένσε. Ο Πάλμερ-Μπράουν βέβαια, πιεζόταν. Από τον Καμπελά, που μόλις είχε μεταφερθεί στη θέση-δέκα. Ο Ελ Κααμπί αστόχησε, ο πάγκος σώθηκε από τη γροθιά του Κόντη.
Η πρώτη φορά στη χρονιά, που ο Ολυμπιακός ξέμεινε πίσω στο σκορ. Ο Ολυμπιακός με τους κομμένους της ευρωπαϊκής λίστας, στη Σούπερ Λιγκ διαθέτει πιο πολλές λύσεις σε σχέση προς το Τσάμπιονς Λιγκ. Βοηθά, και θα βοηθήσει στους επόμενους μήνες, το rotation (όχι πριν τόσο, όσο) μετά τους αγώνες στην Ευρώπη. Επικουρικά αναφέρω και την ενδόμυχη υποψία μου, ότι ο Μεντιλίμπαρ νιώθει “κάπως” με όσους αναγκάστηκε να αφήσει έξω, σαν να ψάχνει στο πρωτάθλημα ευκαιρίες να τους αποζημιώνει γι’ αυτό. Οπως και να ‘χει, είναι σαφές ότι ο Βάσκος επέλεξε ακμαίους για όσο θα διαρκούσε η αναμενόμενη πράσινη φούρια, και κράτησε τους “καταπονημένους πλην ποιοτικούς” για την τελική ευθεία. Στην πραγματικότητα, δεν γινόταν και αλλιώς. Σε σύγκριση με την Πάφο, εδώ η επιρροή του Ντανιέλ Ποντένσε ήταν νύχτα και μέρα. Ενα τρελό φορτηγό (ok, φορτηγό τσέπης).
Για όλη την εικόνα μετά το γκολ του Ντέσερς, το να μη έβαζε γκολ ο Ολυμπιακός anytime στο δεύτερο ημίχρονο θα ήταν ακραία παράλογο. Η εικόνα μετά το γκολ του Ντέσερς, λοιπόν. Ηταν ο φόβος των γηπεδούχων, διότι πλέον στα χέρια είχαν κάτι να χάσουν; Ηταν οι ανάσες, που τους κόπηκαν; Ηταν, και τα δύο; Το αληθές είναι ότι, ενόσω ο Μεντιλίμπαρ είχε άνεση ελιγμών να αλλάξει και τους πέντε πίσω από τον Ελ Κααμπί, εννοώ τους 2+3 του 4-2-3-1, απέναντι…οι κράμπες έδεσαν δραματικά τα χέρια του Κόντη. Εικάζω πως το σχέδιο ήταν η αναζωογόνηση στις δύο θέσεις-εξτρέμ, ώστε να κρατηθεί λίγο πιο ψηλά το πρώτο αμυντικό ανάχωμα. Αλλά μεσολάβησε η ανάγκη να αντικατασταθούν, ο ένας μετά τον άλλον, οι δύο μπακ. Στον Μεντιλίμπαρ, τέτοια ζητήματα δεν ξεφύτρωσαν.
Ο Παναθηναϊκός ερχόταν, από κύπελλο με την Καλλιθέα. Ο Ολυμπιακός ερχόταν, από Ευρώπη με την Πάφο. Οτι γονάτισε ο Παναθηναϊκός την ώρα που ο Ολυμπιακός έφτανε με τις δυνάμεις του εν τάξει ως τον τερματισμό, αυτό μοιάζει ακόμη χειρότερο απ’ όσο ήδη κακό είναι το 10-2 στη βαθμολογία.
Πηγή: Sdna
