Του Βασίλη Σκουντή
Είναι συχνά άδικος ο κόσμος, που να πάρει η οργή…
Άδικος. Κατάφωρα άδικος. Εγκληματικά άδικος…
Δεν με κυρίευσε κάποια φιλοσοφική διάθεση, αλλά –για να είμαι ειλικρινής-τσατίστηκα διότι με το που κυκλοφόρησε η εκδημία του Αντώνη Γεωργιάδη στις 16 Νοεμβρίου 2020, απ’ όλη τη λαμπρή καριέρα του οι περισσότεροι ένα γεγονός θυμηθήκαμε…
Τους κορνέδες στου Ρέντη!
Ας είναι κι έτσι πάντως, τουλάχιστον αυτός ο σπουδαίος άνθρωπος του ποδοσφαίρου, έχει εξασφαλίσει εξ ορισμού και εκ προοιμίου μια γλυκιά υστεροφημία!
Από των κορνέδων άρξασθαι λοιπόν, καθότι αυτή η ιστορία είναι βαθιά εντυπωμένη στη συλλογική μνήμη του ελληνικού ποδοσφαίρου και συν τοις άλλοις τους ανέδειξε ως το δεύτερο δημοφιλέστερο γλύκισμα στα χρονικά του ελληνικού δημόσιου βίου..
Το δεύτερο μετά το πρώτο που ασφαλώς είναι το…προφιτερόλ του Γιώργου Κωνσταντίνου, στην ταινία «Χτυποκάρδια στα θρανία»!
Εκείνο το μεσημέρι της 28ης Ιανουαρίου του 1993 τα χτυποκάρδια δεν ακούγονταν πάνω στα θρανία, αλλά πάνω στα παρμπρίζ των αυτοκινήτων και στις μούρες κάποιων παικτών και προπονητών…
Μια ημέρα νωρίτερα σε αγώνα Κυπέλλου, ο Ολυμπιακός είχε νικήσει στο Βόλο τον εκ Μαγνησίας ορμώμενο συνονόματο του με 2-1, αλλά η ιστορία ήδη είχε γραφτεί τρεις ημέρες νωρίτερα, όταν ο Σταύρος Νταϊφάς αποφάσισε να σχολάσει τον Ολεγκ Μπλαχίν…
ΕΝΑ ΕΝΑ ΣΤΟ 91
Το απόγευμα της 24ης Ιανουαρίου ο Ολυμπιακός έφερε 1-1 με τον Εδεσσαϊκό, σε ένα ματς στο οποίο άνοιξε το σκορ ο Γιώτης Τσαλουχίδης και ισοφάρισε στα χασομέρια ο Γιώργος Παπαδόπουλος.
Με το που έληξε ο αγώνας, στήθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες τα (συνηθισμένα, σε τέτοιες περιπτώσεις) τα λαϊκά δικαστήρια…
Η περιρρέουσα πίεση λειτούργησε συσσωρευτικά με εξιλαστήριο θύμα τον Ουκρανό προπονητή, παρά το γεγονός ότι είχε οδηγήσει την ομάδα στην πρόκριση στους «8» του Κυπέλλου Κυπελλούχων, χάρη στο αλήστου μνήμης γκολ το οποίο πέτυχε ο Γιώργος Βαϊτσης στο πριγκιπάτο του Μονακό.
Λίγο αργότερα, στη Γλυφάδα, διεξαγόταν το ντέρμπι των αιωνίων στο πρωτάθλημα μπάσκετ (Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός 69-56), στο οποίο μάλιστα οι Πράσινοι φώναξαν σκωπτικά το σύνθημα «ένα ένα στο 91»!
Εκείνο το κυριακάτικο απόγευμα, λοιπόν, ερρίφθη ο κύβος με αποτέλεσμα να απολυθεί ο Μπλαχίν και να προσληφθεί ο Γεωργιάδης, ο οποίος επρόκειτο να γνωρισθεί με τους παίκτες και να κάνει την πρώτη προπόνηση του την επόμενη μέρα του αγώνα Κυπέλλου…
Αμ δε!
Δεδομένου ότι οι Πειραιώτες διήγαν τότε τα πέτρινα χρόνια (που εντέλει έφτασαν στα δέκα, 1987-1997), η κατάσταση έμοιαζε με ηφαίστειο που θα εκρήγνυτο από στιγμή σε στιγμή…
Εξερράγη, απλώς αντί για λάβα πέταξε σαντιγί!
ΤΙ ΦΤΑΙΩ ΕΓΩ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ;
Ο Νταϊφάς προσέλαβε τον Γεωργιάδη, που ωστόσο δεν ήταν αρεστός στον κόσμο. Ο λόγος; Τον είχε συνδέσει με την ήττα από τον Παναθηναϊκό με το «βαρύ» 4-0 στον τελικό Κυπέλλου του 1986, όταν ο Δραμινός προπονητής έγραψε την πρώτη θητεία του στον Ολυμπιακό (1985-86)…
Ο Γεωργιάδης αρίβαρε στις εγκαταστάσεις του Ρέντη, με το αυτοκίνητο του και με συνεπιβάτη τον τότε επιμελητή του ποδοσφαιρικού τμήματος, Νίκο Μπασιούκα ένα τέταρτο πριν από τις τρεις το μεσημέρι, αλλά εκεί τον περίμεναν πολλές εκπλήξεις…
Για την ακρίβεια, πολλές δυσάρεστες εκπλήξεις…
Καμιά διακοσαριά οπαδοί του Ολυμπιακού είχαν μαζευτεί έξω από το γήπεδο και με το που τον αντίκρισαν μπροστά τους άρχισαν να τον βρίζουν και να επιδιώκουν να τον λιντσάρουν!
Λιντσάρισμα όχι με μπουνιές ή κλοτσιές, αλλά με κορνέδες!
Ένας απ’ αυτούς τον βρήκε στο πρόσωπο, άλλος ένας προσγειώθηκε στο παρμπρίζ και με το που διαπίστωσε το έκρυθμον του πράγματος, ο Γεωργιάδης έκανε όπισθεν και έφυγε!
Είχε προλάβει βεβαίως ο συχωρεμένος πια «Ζαβούνας» να αναρωτηθεί «τι φταίω εγώ ρε παιδιά;» και τα σχετικά, αλλά η απορία του έμοιαζε με φωνή βοώντος εν τη ερήμω…
Ένα ερώτημα που προκύπτει βεβαίως είναι το πού βρέθηκαν οι κορνέδες…
Η ΠΡΑΜΑΤΕΙΑ ΤΟΥ «ΜΠΑΚΛΑΒΑΔΟΠΛΗΜΜΥΡΑ»
Το επεισόδιο δεν ήταν προσχεδιασμένο, απλώς έτυχε εκείνη την ώρα να βρίσκεται απ’ έξω ο «Μπακλαβαδοπλημμύρας», όπως αυτοσυστηνόταν ένας πλανόδιος πωλητής γλυκισμάτων στα γήπεδα…
Κοκ, σάμαλι, κορνέδες και τα τοιαύτα!
Στο μεταξύ η αγανάκτηση του κόσμου για τις εμφανίσεις της ομάδας και την απόλυση του Μπλαχίν βάραγε συναγερμό, γι’ αυτό μάλιστα ο Μπασιούκας κάλεσε την Αστυνομία και αίφνης έσκασαν μύτη δυνάμεις των ΜΑΤ!
Ενώ ο Γεωργιάδης ήταν ήδη φευγάτος, οι φίλαθλοι διαβεβαίωσαν τον τότε μάνατζερ της ομάδας και παλαίμαχο διεθνή σέντερ μπακ, Βασίλη Σιώκο ότι δεν θα την έπεφταν στους παίκτες και όντως κράτησαν τον λόγο τους…
Δεν τους την έπεσαν με πράξεις, αλλά τους περιποιήθηκαν φραστικώς, αποκαλώντας τους «κλικαδόρους που φάγατε τον Μπλαχίν» με τα βέλη να κατευθύνονται ως επί το πλείστον στον Γιώτη Τσαλουχίδη, τον Ντανιέλ Μπατίστα και τον Μηνά Χαντζίδη, ενώ αντιθέτως επευφημούνταν ο Γιώργος Μίρτσος και ο Θόδωρος Παχατουρίδης.
Είναι όντως κρίμα κι άδικο να θυμόμαστε τον Αντώνη Γεωργιάδη μονάχα γι αυτή την ιστορία με τους κορνέδες…
Ο εκλιπών υπήρξε μια πολύ σπουδαία φιγούρα, τόσο ως παίκτης, όσο και ως προπονητής, μάλιστα κατέχει το ρεκόρ αγώνων στους πάγκους της Α’ Εθνικής με 586 παρουσίες…
Κοούτσαρε 18 ομάδες του πρώτου τη τάξει εθνικού πρωταθλήματος, διετέλεσε μεταξύ άλλων προπονητής στον Ολυμπιακό, στην ΑΕΚ, αλλά και στην εθνική ομάδα (1989-92), με απολογισμό 11 νίκες, 9 ισοπαλίες και 10 ήττες.
Τον είχα γνωρίσει, κουβέντιασα μαζί του κάμποσες φορές και αποκόμισα την πεποίθηση ότι επρόκειτο για έναν πολύ καταρτισμένο και προχωρημένο (για τα δεδομένα της εποχής) προπονητή, χώρια η ευγένεια και η ευπροσηγορία του στις συνεντεύξεις…
Προτού ακολουθήσει το προπονητιλίκι που άρχισε το 1961 και περαιώθηκε αιφνιδίως στις 12 Μαρτίου του 1996 λόγω ενός πολύ σοβαρού τροχαίου ατυχήματος από το οποίο κόντεψε να χάσει τη ζωή του, ο Γεωργιάδης υπήρξε μια πολύ σημαντική φιγούρα στην «Belle époque» του ελληνικού ποδοσφαίρου…
Την ποδοσφαιρική σταδιοδρομία του, εννοώ, την οποία έγραψε στη μεγάλη Δόξα Δράμας της δεκαετίας του ’50, μαζί με τον Τάκη Λουκανίδη, τον Θανάση Λουκανίδη, τον Παύλο Γρηγοριάδη, τον Νίκο Νικολαϊδη και άλλες σημαντικές μορφές εκείνης της εποχής.
Τότε οι «Μαυραετοί» έπαιξαν σε δυο απανωτούς τελικούς Κυπέλλου, στους οποίους ηττήθηκαν από τον Ολυμπιακό αλλά άφησαν έντονο το αποτύπωμα τους στο ελληνικό ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι.
Το παρατσούκλι του Γεωργιάδη ήταν «Ζαβούνας» και χθες έφαγα τον κόσμο, στη Δράμα και ενταύθα να βρω τι σημαίνει και γιατί του το κόλλησαν…
Εντέλει ο μόνος απ’ αυτούς στους οποίους απευθύνθηκα, που κατάφερε να μου λύσει το μυστήριο ήταν ο εκλεκτός συνάδελφος, φίλος και διαπρεπής ιστοριοδίφης του ποδοσφαίρου Βαγγέλης Κουκούλογλου.
«Ζαβούνα» είναι κάτι αηδιαστικό!
Ο Βαγγέλης μου εξήγησε ότι έτσι λένε τα περιττώματα των βοδιών και τον θόρυβο που κάνουν όταν εκκενώνουν!
Αυτό το χλατς που ακούγεται όταν συμβαίνει το αναπόφευκτο…
Ε, λοιπόν, ένας υπόκωφος θόρυβος, ένας γδούπος παραγόταν και ακουγόταν και στα πέριξ, όταν επέλαυνε ο Γεωργιάδης και εξαπέλυε τα σουτ προς την αντίπαλη εστία.
Στη δραμινή ποδοσφαιρική αργκό, λοιπόν, «Ζαβούνας» πάει να πει «βρωμοπόδαρος»…
Υπάρχει ωστόσο και άλλη μια εκδοχή, που έχει να κάνει, με το γεγονός ότι ο συχωρεμένος ο Γεωργιάδης είχε πολύ δυνατό σουτ με το αριστερό πόδι.
Με το… ζαβό δηλαδή!
Οποία κι αν είναι η σωστή εκδοχή, καλό παράδεισο να έχει αυτός ο ευπατρίδης του ελληνικού ποδοσφαίρου που έφυγε σήμερα στις 16 Νοεμβρίου 2020 από τη ζωή.
Γλυκό παράδεισο, πάντως θα έχει σίγουρα…
Πηγή: Sport 24
