Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Εχω υποσχεθεί ένα κομμάτι για τους τραυματισμούς που υπάρχουν στην ΑΕΚ. Είναι λογικό η νέα διοίκηση να ανησυχεί και να κάνει κι έρευνα η οποία ομολογώ πως δεν ξέρω πως γίνεται ούτε τι αποτέλεσμα μπορεί να έχει. Αυτό που υποψιάζομαι είναι πως ακόμα κι αν αλλάξει αύριο ο Ματίας Αλμέιδα, που στο μυαλό πολλών είναι ο βασικός ύποπτος για τους τραυματισμούς, δύσκολα αυτοί θα σταματήσουν. Αυτό λένε τα δεδομένα όπως πλέον έχουν διαμορφωθεί.
Θα είναι δύσκολο να σταματήσουν
Ας θυμηθούμε τι έγινε την προηγούμενη Κυριακή. Έχοντας οκτώ απόντες (Μπρινιόλι, Ρότα, Ουντομπάτζιο, Αμραμπατ, ΛαΜέλα, Λιούμπισιτς, Λιβάι Γκαρσία, Γκατσίνοβιτς) και χάνοντας και τον Μικουντί εξαιτίας μυϊκού προβλήματος στο 40΄η ΑΕΚ δεν κατάφερε να κερδίσει την Καλλιθέα και είχε το δεύτερο στραβοπάτημά της στο πρωτάθλημα – το πρώτο ήταν η ισοπαλία με την Λαμία, σε ένα ματς που δεν είχε πάντως πολλούς απόντες. Το ζήτημα των τραυματισμών απασχολεί την επικαιρότητα της Ενωσης ίσως πιο πολύ από τους χαμένους βαθμούς. Ισως για το τι είναι «χαμένοι βαθμοί» στο ελληνικό πρωτάθλημα πρέπει να αναθεωρήσουμε: μια ισοπαλία εκτός έδρας με την φορμαρισμένη Καλλιθέα, που δεν έχασε από τον ΠΑΟ και ζόρισε τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη, μπορεί να μην είναι και τόσο κακό αποτέλεσμα. Οι τραυματισμοί όμως είναι πρόβλημα. Η ΑΕΚ δεν είχε επτά παίκτες και στο ματς με τον Βόλο το οποίο κέρδισε. Όμως δεν είναι δυνατόν με τόσες απουσίες να έχει πάντα συνοχή. Και η συνοχή είναι απαραίτητη, τόσο όσο και η έλλειψη φόβου των παικτών για την συνέχεια. Διότι αν κάποιος βλέπει 7-8 τραυματίες κάθε Κυριακή μπορεί να επηρεαστεί αρνητικά από το γεγονός: αυτή την ψυχολογική διάσταση της εξέλιξης αυτής πρέπει κυρίως να προσέξει ο Αλμέιδα. Γιατί θα ναι δύσκολο οι τραυματισμοί να σταματήσουν.
Λογικό δεν φταίει το γήπεδο
Που οφείλονται όλοι αυτοί οι τραυματισμοί; Είναι δύσκολο να το πεις. Δεν μπορώ να γνωρίζω αν υπάρχει πρόβλημα με τα νέα γήπεδα του προπονητικού κέντρου: υποθέτω ωστόσο πως αν υπήρχε, ο πρώτος που θα το είχε πει θα ήταν ο Αλμέιδα, που θα χτυπούσε καμπανάκια συναγερμού όπως κάποτε ο Δον Λορέντσο Σέρα Φερέρ για τον αγωνιστικό χώρο του βοηθητικού των Θρακομακεδόνων. Αρα, ως ενδεχόμενο αυτό, το αφήνω στην άκρη.
Συνέχεια πολλών προηγούμενων
Τα δεδομένα λένε ότι υπάρχει μόνο μια βεβαιότητα: μεταξύ των τωρινών τραυματιών υπάρχουν αρκετοί που παρουσιάζουν πλέον μια κάποια ευπάθεια – οι τραυματισμοί τους μοιάζουν συνέχεια τραυματισμών που είχαν και πέρυσι, κάποιοι και πρόπερσι. Η περίπτωση του καλού Λιβάι Γκαρσία είναι ενδεικτική. Πρόπερσι είχε τρεις τραυματισμούς: είχε λείψει τρεις εβδομάδες τον Μάρτιο και δυο τον Απρίλιο, από πέρυσι όμως του είναι δύσκολο να δώσει τέσσερα σερί ματς χωρίς να πονέσει. Όμως δεν είναι ο μόνος που έρχεται από σεζόν με προβλήματα. Ο Γκατσίνοβιτς είχε πέρυσι πέντε τραυματισμούς για αυτό άλλωστε ήταν διαθέσιμος για μόλις 18 ματς της κανονικής διάρκειας του πρωταθλήματος, ενώ έχασε παιγνίδια και στην Ευρώπη και στα play off της Σουπερλίγκ. Είχε όμως προβλήματα και πρόπερσι όταν έμεινε εκτός ομάδας Δεκέμβριο – Ιανουάριο χάνοντας πέντε σερί ματς.
Τέσσερα μικρότερα σε διάρκεια στοπ είχε πέρυσι και ο Αμραμπατ, που όμως είναι πλέον και 37 ετών. Ο Μουκουντί επίσης δεν είναι από σίδερο: πέρυσι έχασε λόγω τραυματισμών ολόκληρο τον Νοέμβριο και εξαιτίας ενοχλήσεων αγωνίστηκε ελάχιστα το τελευταίο δίμηνο της σεζόν. Ο Ρομπέρτο Περέιρα επίσης έχασε πέρυσι στο Ούντινε όλο τον Δεκέμβρη εξαιτίας μιας θλάσης. Αλλά υπάρχουν και χειρότερα. Ο Λαμέλα πέρυσι στην Σεβίλλη έχασε 18 ματς του ισπανικού πρωταθλήματος: από τα μέσα του Νοέμβρη μέχρι το τέλος Μαϊου έχει αγωνιστεί ελάχιστα εξαιτίας τριών διαφορετικών τραυματισμών – ο ένας στην ωμοπλάτη.
Αν υπάρχουν τόσοι παίκτες με προηγούμενα, είναι λογικό να υπάρχουν και πολλοί τραυματίες: στους ευπαθείς θα προστίθενται πάντα τρεις – τέσσερις με ενοχλήσεις. Δεν λείπουν άλλωστε οι τραυματισμοί από κανένα. Ο ΠΑΟΚ την τελευταία αγωνιστική δεν είχε εξαιτίας προβλημάτων τους Μπράντον Τόμας και Ζίφκοβιτς. Ο Ολυμπιακός δεν είχε καιρό τώρα τον Ρέτσο και τελευταία και τον Μασούρα: σε αυτούς προστέθηκε και ο Ζέλσον. Η περίπτωση του Ζέλσον εξηγεί τι συμβαίνει με τους ευπαθείς της ΑΕΚ: είναι ευπαθής κι αυτός κι αυτό δεν αλλάζει επειδή έκανε κανονική προετοιμασία. Οι μύες μοιάζουν να έχουν μνήμη. Ο,τι κουβαλάνε ως πρόβλημα, δυστυχώς ξαναπροκύπτει. Όταν έχεις 3-4 παίκτες που κουβαλάνε θλάσεις, τέτοιες θα ξαναέχουν. Ετσι είναι εύκολο να φτάνεις τους 7-8 απόντες. Ενας παίκτης μπορεί να είναι άρρωστος, δυο μπορεί να μείνουν έξω για να προφυλαχτούν.
Ιδια προπόνηση όλοι
Ο Αλμέιδα δεν μου προκύπτει πως θέλει να ξεκάνει τους παίκτες του: ίσα ίσα που συμβουλεύεται τις μετρήσεις των εργοφυσιλόγων και κρατά εκτός παίκτες για να τους προφυλάξει από τα χειρότερα. Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα. Ο κόουτς και οι συνεργάτες του δεν πιστεύουν στην διαφοροποίηση της προπόνησης: θέλουν όλοι οι παίκτες να ακολουθούν το ίδιο πρόγραμμα ώστε να κατεβαίνει στο γήπεδο μια ομάδα που να μπορεί να παίξει με αγωνιστική ένταση. Λένε και σωστά πως για να υπηρετηθεί το σχέδιο δεν γίνεται κάποιοι να τρέχουν και κάποιοι να περπατάνε, άρα όλοι πρέπει να προπονούνται. Δεν είναι σκληρός ο τρόπος από όσα γνωρίζω: είναι απλά κοινός. Ωστόσο προφανώς οι παίκτες που έρχονται από χρονιές με απουσίες γίνεται δύσκολο να ακολουθήσουν τον ρυθμό των υπόλοιπων. Έτσι το απουσιολόγιο είναι συνεχώς γεμάτο και το πρόβλημα παραμένει σταθερά στην επικαιρότητα. Ακόμα και φέτος που η ΑΕΚ έχει αποκλειστεί από την Ευρώπη αυγουστιάτικα και δίνει ένα ματς την εβδομάδα. Οι θλάσεις δεν έχουν να κάνουν με τα παιγνίδια, αλλά με προηγούμενα παλιά τραύματα.
Το έχει μάθει
Η ΑΕΚ περιμένει τον Παναθηναϊκό την επόμενη αγωνιστική κι αυτό που προβληματίζει τους ανθρώπους της είναι προφανώς να μην υπάρξουν νέοι τραυματισμοί. Διότι υπάρχουν κι άλλοι που πέρυσι υπέφεραν συχνά. Ο Γιόνσον είχε πέρυσι δυο διαστήματα με απουσίες, ο Σιμάνσκι έμεινε έξω από τα μέσα του Ιανουαρίου μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου λόγω ενός τραυματισμού στο τένοντα, ο Φερνάντεζ έχασε σχεδόν όλη τη σεζόν. Προβλήματα αντιμετώπισαν και ο Βίντα και ο Τζούμπερ, ενώ κι ο Πιερό κουβαλάει ένα περσινό τραυματισμό στον τένοντα. Δεν θέλω να παριστάνω την Κασσάνδρα. Απλά τα θυμίζω.
Θυμίζω ωστόσο και κάτι ακόμα: ότι παρά τους τραυματισμούς η ΑΕΚ παραμένει ομάδα που τρέχει και που προσπαθεί πάντα να πρεσάρει, να κάνει ανακτήσεις μπάλας, να πατήσει με πολλούς παίκτες περιοχή. Αυτά θέλει ο προπονητής της και τα θέλει ανεξάρτητα με το ποιοι στελεχώνουν την αρχική της ενδεκάδα. Ο Αλμέιδα έχει μάθει να ζει περιμένοντας τραυματίες. Πρέπει να το μάθει και η ΑΕΚ…
Πηγή: Karpetshow
