Οι ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ, ολοφάνερα χάρηκαν το ένα-μηδέν σαν να ήταν ήδη (ενώ ακόμη δεν είναι) πρόκριση. Εύλογο. Πάει καιρός, από την τελευταία φορά που χάρηκαν για κάτι. Το είχαν ανάγκη. Στους έντεκα που ξεκίνησαν, οι εννέα ήταν εκεί και στα περσινά. Θέλουν δεν θέλουν, τα κουβαλάνε μέσα τους. Αφθαρτοι από τα περσινά ήταν μόνον, ο Πορτογάλος σέντερ-μπακ και ο Ζίνι. Κατά σύμπτωσιν, ή και όχι, ο ένας έκανε το γκολ και ο άλλος φαινόταν σαν η καλύτερη προσθήκη ενίσχυσης.
Ηταν ματς για να κάνει χατ-τρικ… ο Μουκουντί (με τις κεφαλιές από τα κτυπήματα του Μάνταλου στις στατικές φάσεις) και αυτό είναι ό,τι αρκεί να ξέρετε αν δεν το είδατε. Μία ξεκάθαρη στόχευση, μαζί και τα βολέ του Στρακόσα προς τον Πιερό, του ανθρώπου που ευθύς εξαρχής η σαφής περιγραφή του επαγγελματικού προφίλ ήταν “προπονητής του αποτελέσματος”. Οπως και στις πτήσεις, εδώ η προτεραιότητα δεν συζητείται. Safety first.
Η ΑΕΚ απαιτεί από τον Νίκολιτς ό,τι απαιτούσε πριν επτά καλοκαίρια από τον Ουζουνίδη. Ευρώπη, no matter what. Τότε ο Ουζουνίδης το είχε καταφέρει…εις βάρος του Νίκολιτς. Για τον Νίκολιτς τώρα, ένα έφυγε από τη μέση, ακόμη πέντε έμειναν. Απλό, δεν είναι τίποτα. Οι φιλοξενούμενοι, εννέα Ισραηλινοί στην ενδεκάδα, άλλοι εννέα στον πάγκο, Ισραηλινός κόουτς, μέση ηλικία κάτω από τα 27 χρόνια, στην ουσία γύρω στα 26 αν δεν την ανέβαζε ο αριστερός μπακ, ήξεραν πώς να απλωθούν στο γήπεδο και να παίξουν δίχως φοβίες.
Ο ρόμβος. Από τις σχολές για το UEFA C κιόλας, διδάσκεται ότι το πρώτο που κοιτάζεις στον ρόμβο είναι εάν έχεις τους μπακ να το(ν) υποστηρίξουν. Αυτή τη στιγμή ωστόσο, εκείνο που πρωτίστως δείχνει να κοιτάζει ο προπονητής του αποτελέσματος, είναι το δέκα του ρόμβου. Μέσα στα 90 λεπτά, στο δέκα η σκυτάλη πέρασε διαδοχικά από τον Κοϊτά στον Γκατσίνοβιτς και, προς το φινάλε, από τον Γκατσίνοβιτς στον Κουτέσα.
Η νούμερο-ένα επιλογή στο δέκα λοιπόν, δίχως να μας διαφεύγει ότι είμασταν μονάχα στην 24η Ιουλίου, ήταν ένας “αναγνωρισμένος” αριστερός εξτρέμ με δεξί πόδι. Μπορεί κανείς, να ανιχνεύσει ψήγμα λογικής. Ο Κοϊτά έχει που έχει το βρωμόσουτο, αν είναι να το επιχειρεί από πλάγια (άρα, κόντρα στις πιθανότητες) θέση, καλύτερα ας το επιχειρεί κεντρικά πίσω από δύο κυνηγούς που απασχολούν το οπτικό πεδίο των στόπερ και του τερματοφύλακα. Θαυμάσια…αν ο Κοϊτά δοκίμαζε έστω ένα σουτ.
Εν πάση περιπτώσει, αυτά βρίσκονται καθ’ οδόν. Στο σήμερα, το κυρίαρχο είναι αυτό που το γκρουπ πράγματι έβγαλε στη ζεστή βραδυά. Η ομαδική επιθυμία, να το γυρίσουν απ’ όπου το άφησαν. Η επιθυμία διακατέχει εξίσου, τον Πήλιο των 24 ετών και τον Περέιρα των 34 ετών. Τον Ζίνι των 23 ετών, και τον Μάνταλο των 33 ετών. Μοναδική ανορθογραφία στο πλαίσιο, είναι ο ανεπανόρθωτα παλαίμαχος Μαρσιάλ. Μία βόμβα ανισορροπίας στα αποδυτήρια, η αμοιβή του, που επείγει πάση θυσία να απενεργοποιηθεί.
Τι αρκεί να ξέρει, όποιος νωρίτερα δεν είδε τον Αρη; Το δύο-ένα, ακούγεται κακό. Αλλά, υπάρχει και το χειρότερο. Το δύο-ένα είναι… λίγο. Οι παίκτες του Αρη ήταν οι εμφανώς δεύτεροι στις μπάλες, στις μονομαχίες, στην ευκινησία, στην έκρηξη. Προπάντων, στην όρεξη. Ολα αυτά, όποιος είδε μόνο στιγμιότυπα, τα έχει συμπυκνωμένα στην ισοφάριση. Δεν ήταν μία εύκολη διείσδυση των Αζέρων, ως το βάθος του χαμηλού μπλοκ. Ηταν μία σκανδαλώδης βόλτα των Αζέρων, στην καρδιά της άμυνας.
Στο δεύτερο γκολ δε, αν στα στιγμιότυπα φαίνεται το κλέψιμο που τρώει ο Μπράμπετς στη σέντρα, να σας πω ότι εκείνη ήταν μόνο μία από τις πάρα πολλές φορές που οι γηπεδούχοι ξεκούραστα έβγαλαν τη μπάλα από τα πόδια, από την κατοχή, των δικών μας. Ιδίως τα μεγάλα κορμιά του Αρη, με πρώτο τον Ράτσιτς, υπέφεραν…χαρακτηριστικά. Ελαφρύ ποδοσφαιριστή όπως το έξι της Αράζ, Πάτρικ Αντράντε, ο Αρης δεν παρουσίασε στο γήπεδο. Σαν νταλίκες με βαριά, νυσταγμένα φώτα νύχτα στην εθνική οδό.
Οι αργοί, και ανακριβείς σε ό,τι έκαναν, ποδοσφαιριστές του Αρη συμπεριφέρονταν σαν να είχαν εκ προοιμίου αποδεχθεί ότι είναι ανέτοιμοι να παίξουν. Πολύ περισσότερο, να κυριαρχήσουν εναντίον ομάδας που έδινε τον πρώτο ευρωπαϊκό αγώνα στα χρονικά του κλαμπ. Πρακτικά οι ποδοσφαιριστές του Αρη, καν δεν ενδιαφέρονταν να πάρουν τη μπάλα και να φτιάξουν πράγματα με αυτήν. Αρκούνταν στο να έχουν στηθεί πίσω από τη μπάλα, να περιμένουν ένα λάθος τυχόν, μία στατική φάση.
Το μόνο που βασικά καταλάβαμε ότι τους ενδιέφερε, ήταν να μη κάνουν χοντράδες και δώσουν δικαίωμα. Και ακριβώς έτσι…έδωσαν δικαίωμα. Αν δεν ενδιαφέρεσαι να παίξεις, θα ενδιαφερθεί ο αντίπαλος να το κάνει, όπως και όσο μπορεί. Ενα προσκλητήριο, τύπου δώσε-θάρρος-στον-χωριάτη. Είναι εκατό-μηδέν σίγουρο ότι οι Αζέροι στην ανάπαυλα είπαν μεταξύ τους, ακριβώς αυτό. Πάμε, δεν είναι τίποτα. Το θάρρος των χωριατών ήταν ευχερώς ανιχνεύσιμο, με το που εκκίνησε το δεύτερο ημίχρονο.
Ο Ουζουνίδης προσέφυγε για αρχή, στον Γιαννιώτα. Πέντε λεπτά, ή…ούτε πέντε, στον αγωνιστικό χώρο, ο Γιαννιώτας έπαιξε τον ρόλο του θείου που γύρισε από μακρινό ταξίδι και έφερε σπίτι ντελικατέσεν. Η ξεραίλα έκανε, μία απλή κάθετη στον χώρο για τον σέντερ-φορ να φαντάζει…μαγεία. Αν ο μπάρμπας μπορούσε να ξέρει και το μετά, ενδεχομένως να μη την έκανε. Διότι το μηδέν-ένα έσβησε την όποια συγκέντρωση των Αρειανών, τουλάχιστον στο να μη κάνουν χοντράδες. Συγχρόνως, θέριεψε την όρεξη των ξεθαρρεμένων Αζέρων.
Ο Ρουμπέν Ρέγες, ο Αστουριάνος διευθυντής, ομολογουμένως “ιδρώνει τη φανέλα” όσο κανείς. Διακρίνει αυτό, τους Αστουριάνους. Η φιλοπονία. Η αγάπη, να εργάζονται. Αστουριάνος, για να καταλάβουμε την ιδιοσυγκρασία των ανθρώπων, είναι ο Λούις Ενρίκε. Φυσικά δεκατέσσερις (τόσες δεν είναι;) προσλήψεις, χρειάζονται ό,τι σιχαίνεται η ψυχή του οπαδού να ακούει. Χρόνο, για να αφομοιωθούν οι δεκατέσσερις με τους προϋπάρχοντες και, όλοι μαζί, να γίνουν ομάδα.
Με την ποσότητα συνεπώς, είμαστε εντάξει. Η ποιότητα, δηλαδή αν η ποσότητα φέρνει αληθινό upgrade, εκκρεμεί να φανεί. Ο Ουζουνίδης απέδειξε όταν του ζητήθηκε στην ΑΕΚ τον Αύγουστο του 2018 με τη Σέλτικ και τη Βίντεοτον, ότι μπορεί να είναι ένας παμπόνηρος μάνατζερ πρώιμων ευρω-παρτίδων. Ανεξαρτήτως ποσότητας ή ποιότητας όμως, όλα αρχίζουν από την “άλλη” mentality. Σε καμία δουλειά δεν υπάρχει κάτι, που να μπαίνει πάνω από το να πηγαίνεις με όρεξη σε αυτήν.
Πηγή: Sdna
