Επτά αναμετρήσεις με 23 γκολ, αισθητά επάνω από τον μέσον όρο στο ελληνικό πρωτάθλημα. Εννέα Ελληνες σκόρερ, επίσης αισθητά επάνω από τη συνήθη ποσόστωση του εκάστοτε Σ-Κ. Σκόραραν 13/14 ομάδες, όλες πλην Αστέρα. Επτά γηπεδούχοι, νίκησε μόνον ο Ολυμπιακός.
Πλέι-άουτ, στις τρεις ομάδες που άνοιξαν το σκορ, καμία δεν νίκησε. Μάχη! Με άμετρη γκρίνια, για διαιτησία. Ο μόνος στο γκρουπ 9-14 που δεν μίλησε, είναι ο μοναδικός που ηττήθηκε. Ο Παναιτωλικός. Ολα, για τα περιβόητα σπόρια. Αποδεκτό, αν θέλετε. Δεν είναι μάχη, για δόξα. Είναι μάχη, για επιβίωση. Ενα σπόρι, εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, μπορεί να είναι μία κατηγορία.
Γκρουπ 5-8, καταλάβαμε ό,τι υποψιαζόμασταν. ΟΦΗ και Αστέρας Τρίπολης, ευρίσκονται στη συγκυρία του all-in για τον τελικό κυπέλλου. Κατανοητό, δεν τους συμβαίνει κάθε μέρα. Η αντικειμενική πιθανότητα ωστόσο, σε ένα παιγνίδι με τον Ολυμπιακό τον Μάιο στην Καλογρέζα, είτε για τον ένα είτε για τον άλλον είναι ισχνή. Ρεαλιστικά, ενόψει του πέμπτου ευρω-εισιτηρίου, πιο φρόνιμο από το all-in θα ήταν να κρατήσουν…λεφτά για να έχουν να ποντάρουν και στα πλέι-οφ εν συνεχεία. Επί τη ευκαιρία, ας εξηγήσει η διοργανώτρια πώς γίνεται, στην επιστροφή μετά τον ημιτελικό την Τετάρτη στην Κρήτη, ένας να παίζει Σάββατο και ο άλλος Δευτέρα. Προσέχουμε τη λεπτομέρεια, προστατεύουμε το προϊόν.
Τρεις εβδομάδες πίσω, ο Ολυμπιακός ολοκλήρωσε τη regular season σε +7, +10, +14 από τον δεύτερο, τον τρίτο, τον τέταρτο. Ηδη στις τέσσερις ώρες αυτής της Κυριακής, το έκανε +10, +13, +14. Καλό, για τον Ολυμπιακό. Ενδιαφέρον, για την υπόθεση 2ης/3ης/4ης θέσης. Το βασικό νόημα είναι, μη βγεις τέταρτος. Δεν πρόκειται για τρόπαιο. Πρόκειται όμως, για το καλοκαίρι που έρχεται. Και για τη σεζόν που έρχεται, αμέσως μετά το καλοκαίρι.
Καραϊσκάκη, το αναγνωρίσιμο μοτίβο που ο Ολυμπιακός ξέρει και εννοεί να επιβάλλει. The name of the game. Ο,τι κινείται, πρεσάρεται. Η μπάλα; Πρεσάρεται. Ο αντίπαλος; Πρεσάρεται. Και…τα δύο, μαζί; Πρεσάρονται. Αναπόφευκτα άλλο ένα “ματς Ολυμπιακού” εφέτος, με πολλή πάλη για τη μπάλα και ολίγο παιγνίδι με τη μπάλα. Αν δεν έχεις δει και μονάχα πληροφορηθείς το τέσσερα-δύο, σχηματίζεις την αντίστοιχη εντύπωση. Μικρή σχέση, η εντύπωση, με την πραγματικότητα.
Ο Ολυμπιακός δεν ήταν (τόσο) καλύτερος. Δεν είχε καν, τον καλύτερο παίκτη στο ντέρμπι που ήταν εύκολα ο βιδολόγος Ουναχί. Δεν είχε, ούτε τον πρώτο σκόρερ του (Ελ Κααμπί). Και έτσι, με όλα αυτά, ξανά “βρήκε και έβαλε” τέσσερα γκολ. Γι’ αυτό, όσο απλό ακούγεται, είναι πρωταθλητής!
Ο Παναθηναϊκός, του δημιούργησε μια σειρά προβλήματα. Με τους δύο σέντερ-φορ, και τον κρυφό Τσέριν που συχνά έβγαινε στις φάσεις ψηλά σαν τρίτος επιθετικός. Δυσκολεύονταν οι κόκκινοι, καταπού να μαρκάρουν πρώτα. Αλλο ζήτημα, ο Βαγιαννίδης με τον Ουναχί, σε συνεργασίες οι δύο, ή και ο καθένας ξεχωριστά σε προσωπική ενέργεια. Ηταν φανερό ότι οι κόκκινοι “δεν τους είχαν”.
Η ιδέα του Ρούι Βιτόρια έμοιαζε με ένα, απ’ άκρου εις άκρον του τερέν, tu-a-tu “επάνω” στη διάταξη του Ολυμπιακού. Αλλά ήθελε ομολογουμένως εντατική προσπάθεια, να βρει ο προπονητής ενδεκάδα στην οποία να μη χωράνε ούτε ο Τζούριτσιτς ούτε ο Τετέ. Σαν να εύρισκε ο Μεντιλίμπαρ, ενδεκάδα δίχως τον Ζέλσον Μαρτίνς και τον Ροντινέι. ‘Η ο Λουτσέσκου, ενδεκάδα δίχως τον Κωνσταντέλια και τον Ζίβκοβιτς. Και βέβαια, καθόλου δευτερεύον εννοείται, αν αντί για γκολκίπερ έβαζαν μπροστά στην εστία μία ευμεγέθη πολυθρόνα, πάλι τέσσερα-δύο θα ερχόταν το έργο.
Ηταν ένα ωραίο παιγνίδι της ΑΕΚ ως τότε, ολοκληρωμένο. Με ενορχηστρωτή τον Μάνταλο, από πίσω. Με τη δεξιότητα Πινέδα, Λαμέλα, Γκατσίνοβιτς στη μπάλα. Σαν να είχε στον αγωνιστικό χώρο ο Αλμέιδα, ταυτόχρονα τέσσερις πλέι-μέικερ. Επιπλέον, η ορμή του Ρότα. Και οι δίδυμοι πύργοι στις στατικές φάσεις, Μουκουντί και Πιερό.
Το πιθανό σφάλμα μάνατζμεντ μετά την αλλαγή mode, έγκειται στο ότι προφανώς ο Μάνταλος “δεν είναι για χόρταση” 90+ λεπτών. Εναντίον της Σκωτίας ο Γιοβάνοβιτς επιφύλαξε στον Μάνταλο τον ίδιο ρόλο, ας πούμε δεύτερο εξάρι. Για περίπου εβδομήντα λεπτά στον Πειραιά, για…καθόλου λεπτά στη Γλασκώβη. Είναι υπεραπαιτητική, η συγκεκριμένη δουλειά. Η Εθνική, τη διεκπεραίωσε με σκυταλοδρομία. Εδώ, 70-20 Μάνταλος και Ζαφείρης. Εκεί, 80-10 Μουζακίτης και Γαλανόπουλος. Αλλιώς, δύσκολα θα έβγαινε.
Ο ΠΑΟΚ, αποκτά κεφαλαιώδη σημασία το πώς θα διαβάσει το δύο-τρία. Η νίκη, το έχουμε σημειώσει αρκετές φορές, είναι η ωραιότερη αίσθηση και ο χειρότερος σύμβουλος. Δεν τα έκαναν όλα σωστά επειδή νίκησαν, δεν τα έκαναν όλα λάθος επειδή δεν κέρδιζαν ντέρμπι στην κανονική περίοδο. Το δύο-τρία οφείλεται στην “επώνυμη” ποιότητα ατόμων. Μιχαηλίδης, Κωνσταντέλιας, Ζίβκοβιτς, Τσάλοφ, Πέλκας, τέλος. Ο ΠΑΟΚ δεν κατέβηκε για να παίξει, δεν κατέβηκε για να κάνει με το παιγνίδι του τα πράγματα να συμβούν. Κατέβηκε με την ελπίδα ότι θα ξεφυτρώσουν στον δρόμο του, καταστάσεις για να τις εκμεταλλευτεί.
Την κάθε κερδισμένη μπάλα “όπου γης”, μονομιάς την πετούσαν στο ανοιχτό γήπεδο και…αυτό ήταν. Η ομάδα που έβαλε τα πιο πολλά γκολ στη regular season, έκλεισε το πρώτο ημίχρονο με την εξής επιθετική στατιστική. Αναμενόμενα γκολ 0,16, τελειώματα στον στόχο μηδέν (το πιο επικίνδυνο τελείωμα ήταν το απευθείας φάουλ του Μιχαηλίδη από τη γραμμή της σέντρας!), επαφές στην αντίπαλη περιοχή 17-4, πάσες στο τελευταίο τρίτο 41-17. Εν τέλει καταστάσεις προς εκμετάλλευσιν, ξεφύτρωσαν στον δρόμο της ομάδας που έπαιζε. Δύο γκολ, οριακά και τα δύο μπλούπερ.
Κλείνουμε, με Κωνσταντέλια. Μια χρυσή επιταγή του ΠΑΟΚ. Τέτοιες επιταγές στο ποδόσφαιρο, θα μπορούσαμε να πούμε και για τον Ιωαννίδη παρομοίως στον Παναθηναϊκό, δεν εξαργυρώνονται αυτοδικαίως. Θέλει γύρω-γύρω, πλέγμα προϋποθέσεων για να φτάσεις στην ευτυχή εξαργύρωση. Ηταν δική του επιθυμία, του Κωνσταντέλια, πέρυσι να μη φύγει έξω. Το στοίχημα του ΠΑΟΚ, είναι να διατηρήσει αυτή την επιθυμία ισχυρή. Ζεστή. Να προλάβει ο ΠΑΟΚ, τη φθορά της επιθυμίας του Κωνσταντέλια. Ο Κωνσταντέλιας, για να εξακολουθήσει να επιθυμεί το να μη φύγει έξω, είναι αυτονόητο ότι θα χρειαστεί κάτι να δει. Κάτι πειστικό και αισιόδοξο. Ειδάλλως, νομοτελειακά θα κουραστεί…και θα αρχίσει να κουράζει.
Πηγή: Sdna
