Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Αριθμητική ισορροπίας, για όποιον βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο. Αριθμητική μετριότητας, για όποιον το βλέπει μισοάδειο. Δύσκολα χάνεις, δύσκολα κερδίζεις, οι νίκες είναι κατ’ εξαίρεσιν, οι ήττες είναι κατ’ εξαίρεσιν, οι ισοπαλίες είναι κατά κανόνα, εν τέλει δεν πηγαίνεις μακρυά. Κανείς δεν πηγαίνει μακρυά, εκεί που κανόνας είναι η ισοπαλία. Πολύ περισσότερο, κανείς δεν πηγαίνει μακρυά με 1/8 clean sheet. Οι 10/24 πόντοι είναι κάτω από τον πήχυ του ανταγωνισμού. Πολύ κάτω, εάν πρόκειται για Παγκόσμιο Κύπελλο.
Τι δεν δείχνει, η αριθμητική; Η αριθμητική δεν δείχνει ότι στα επτάμισι χρόνια μετά τη Βραζιλία, ποτέ η Ελλάδα δεν ήταν με τη μπάλα στα πόδια τόσο καλή όσο καλή έχει φτάσει να είναι σήμερα. Επίσης η αριθμητική δεν δείχνει ότι η Ελλάδα, για να πάρουμε ένα άτοκο δάνειο από τον Λουτσέσκου, ενόσω είναι καλή στο παιγνίδι της, δεν είναι καθόλου μα καθόλου μπάσταρδη στα παιγνίδια της. Η Εθνική είναι ένα μάτσο αγαθιάρηδες που, τον κόπο τους με τη μπάλα τον πετάνε με το παραμικρό στον κάδο. Αν μένει να κρατηθεί κάτι από το τελευταίο κρούσμα την Κυριακή, είναι η τσατίλα (τους) γι’ αυτό που κατ’ εξακολούθησιν (τους) συμβαίνει.
Τα δουλεύουν, τα παιγνίδια. Τα δουλεύουν, σκληρά. Την ώρα της πληρωμής για τον κόπο της δουλειάς, άλλοι, πιο επιτήδειοι, πιο καπάτσοι, τους προσπερνούν στην ουρά του ταμείου. Είναι αυτό που είπε ο Αργύρης Γιαννίκης τις προάλλες, μετά το Απόλλωνας-ΑΕΚ. ‘Η βάζεις δεύτερο γκολ, ή δεν τρως γκολ. Απλό. Τα πιο απλά, είναι τα σοφά. Η Ελλάδα, συνήθως φαίνεται πως δεν θα βάλει δεύτερο. Εξίσου φαίνεται, πως θα το φάει. Φαίνεται τόσο, που ο αντίπαλος το πιστεύει. Στους αγαθιάρηδες, σε όσους θα ωφελήσει να γίνουν μπάσταρδοι, περιλαμβάνεται και ο προπονητής. Η διαχείριση του ένα-μηδέν όταν άρχισε να γίνεται φανερό πως το Κόσοβο έρχεται, παραήταν…ολλανδική.
Δηλαδή, αφελής. Εκεί πια, δεν είναι αμάρτημα, δεν κοιτάζεις το παιγνίδι. Κοιτάζεις το αποτέλεσμα. Εκεί, η πρώτη προτεραιότητα δεν ήταν να αντικατασταθεί ο σέντερ-φορ (Δουβίκας) με ένα “δεύτερο στράικερ” (Τζόλης). Κάν’ το εφόσον το θέλεις, και αυτό. Αλλ’ η πρώτη προτεραιότητα ήταν, να ενισχυθεί το τρίγωνο των μέσων με τρεξίματα ανάσχεσης. Ωστε να πάψει το Κόσοβο να “έρχεται” τόσο εύκολα. Και να πιστεύει, όχι απλώς στο 1-1, ακόμη (όπως Γεωργία τον Μάρτιο στην Τούμπα) και στο 1-2. Ας έπεφτε, δεν πειράζει, ο δείκτης δημιουργίας στο τελευταίο εικοσάλεπτο.
Θα πει κανείς, έλειπε ο Σιώπης. Ναι. Ελειπε ο Ζέκα. Ναι. Πάλι όμως, κάν’ το με ό,τι έχεις. Τι είχες; Τον Αλεξανδρόπουλο, δεξιό οκτάρι. Τον Κυριακόπουλο ή τον Γιαννούλη, αριστερό οκτάρι. Αυτοί ήταν οι διαθέσιμοι. Χρησιμοποίησέ τους. Απαίτησε. Φάουλ, κάρτες, ο,τιδήποτε. Η βρωμοδουλειά, δεν είναι ντροπή. Κάποιος πρέπει να την κάνει. Στο τέλος της ημέρας, δεν ενδιαφέρει πώς θα γίνεις μπάσταρδος. Γίνε! Το να μάθεις να παίζεις, είναι art. Το να μάθεις να κερδίζεις, είναι dark art. Ο ανταγωνισμός απαιτεί, τον συνδυασμό τους.
Απέξω όλοι εμείς, τώρα το μόνο εφικτό είναι να τους βοηθήσουμε. Με ό,τι εποικοδομητικό έχουμε, σε προσέγγιση, να συνεισφέρουμε. Για να βοηθήσουν εκείνοι έπειτα, τον εαυτό τους. Από ένα σημείο (της εξέλιξης του γκρουπ) και πέρα, ένα σημείο που ακόμη δεν έχει έρθει αλλά θα έρθει, μόνον εκείνοι θα μπορούν να βοηθήσουν τον εαυτό τους. Η Εθνική, δεν φοβάται μη τυχόν ηττηθεί. Φοβάται, να νικήσει. Οσο τα κρούσματα αθροίζονται, οι Σλοβενίες, τα Κόσοβα, οι Γεωργίες, τόσο ο φόβος θα μεγαλώνει. Να γίνουν μπάσταρδοι του κερατά κι ας κράζει όλο το σύμπαν γύρω-γύρω, αυτός είναι ο μονόδρομός τους. Ειδάλλως, θα κάνουν χώρο για να περάσουν οι επόμενοι.
Σε ένα μήνα με κλήρωση στο Μοντρέ, θα “πάρουμε” τους αντίπαλους στον όμιλο του επόμενου Nations League. Μία καλή ομάδα (μία από Τουρκία, Σλοβακία, Βουλγαρία, Βόρεια Ιρλανδία) θα την έχουμε. Θα έχουμε και μία από Λιθουανία, Γεωργία, Αζερμπαϊτζάν, Κόσοβο. Μία από Καζαχστάν/Μολδαβία, Κύπρο/Εσθονία, Γιβραλτάρ, Φερόε θα συμπληρώσει το κάδρο. Η υπόθεση είναι, πρώτοι ή τίποτα. Το κάδρο…με τρομάζει, όσο η ομάδα είναι αγαθή. Διότι το κάδρο θα έχει μέσα, ακριβώς το είδος εκείνων που φτύνουμε αίμα για να τους βάλουμε κάτω.
Και είναι ο όμιλος, τέσσερα σερί ματς σε έντεκα μέρες στο φινάλε της σεζόν (αρχές Ιουνίου) κι άλλα δύο ματς σε τέσσερις μέρες προς τα τέλη Σεπτεμβρίου. Δεν θα είναι εύκολο, διότι τίποτα στο ποδόσφαιρο δεν είναι εύκολο. Δεν θα είναι αυτονόητο, διότι τίποτα στον αθλητισμό δεν είναι αυτονόητο. Είναι όμως, λυπάμαι παιδιά, υποχρεωτικό.
Πηγή: sdna.gr
