Οι ομάδες επανήλθαν στον στίβο μάχης της Σούπερ Λιγκ μετά το μπρέικ, αρκετά καλύτερα απ’ όσο είχαν εμφανιστεί στα παιγνίδια του Αυγούστου. Για αρχή, μόνο στην 3η αγωνιστική έβαλαν 24 γκολ όταν αθροιστικά σε 1η+2η αγωνιστική είχαν βάλει 25. Δεύτερον, στην 3η αγωνιστική οι 12/14 ομάδες σκόραραν, ενώ σε 1η+2η αγωνιστική σε μόλις 3/13 ματς είχαν σκοράρει και οι δύο ομάδες. Επιπλέον, χαρήκαμε κάμποσα υποψήφια goal of the weekend εδώ κι εκεί, είδαμε game-changers που άλλη μία φορά μας υπενθύμισαν πως πολλάκις η τελική ενδεκάδα στο τερέν είναι πιο σημαντική από την αρχική ενδεκάδα στο τερέν, αφεθήκαμε να μας συναρπάσουν ανατροπές. Αρης, Κηφισιά, παραλίγο και η ΑΕΛ.
Ο πρωταθλητής έβγαλε ένα παιγνίδι, καλό…για τα stats των ποδοσφαιριστών του. Και φυσικά, για τη διασκέδαση των θεατών. Πλούσια νούμερα. Πέραν τούτου, στην ευρύτερη εικόνα είναι ολοφάνερο το μοτίβο που προκύπτει. Εννέα-μηδέν γκολ σε τρεις εμφανίσεις, και τα εννέα γκολ σε δεύτερο ημίχρονο. Οχι επειδή “πετάει πρώτα ημίχρονα” κατά τη συνήθη εντελώς επιδερμική προσέγγιση, αλλ’ επειδή χρησιμοποιεί τα πρώτα ημίχρονα για να τηγανίσει τον αντίπαλο προτού τον εκτελέσει. Με την αδιάκοπη κατοχή, με κατά κανόνα γρήγορη διακίνηση της μπάλας, με ανελέητα άμεσες ανακτήσεις που δεν επιτρέπουν στην άλλη ομάδα ούτε ως τη γραμμή του κέντρου να φτάσει. Πόσο αντέχεις, μονάχα να παίζεις άμυνα, άμυνα, άμυνα δίχως ανάσα;
Και ένα μήνυμα. Από τη διμοιρία των κόκκινων ακραίων που παρήλασαν επί σκηνής το Σάββατο, ακραίων είτε μπακ είτε εξτρέμ, η top quality ήταν του Ορτέγα. Ο τρόπος που από το πλάι έφερνε τη μπάλα μες στην περιοχή, για Ορτέγα… εντυπωσίασε. Ενας Κυριακόπουλος από την Αργεντινή! Πού έγκειται το μήνυμα, για κάθε ακραίο στο ποδόσφαιρο για τον οποίο λέμε πως, όταν φτάνει η τελική στιγμή, εκεί τα χαλάει όλα; Οτι το συγκεκριμένο κομμάτι, η τελευταία απόφαση και ενέργεια, το πώς φέρνεις τη μπάλα απέξω μέσα, είναι κάτι που άνετα επιδέχεται αναβάθμιση μέσω ενός στοχευμένου προγράμματος ατομικής βελτίωσης. Δεν είναι κομμάτι, από εκείνα που “ή το έχεις ή δεν το έχεις”. Είναι κομμάτι, που φτιάχνεται με την πολλή δουλειά. Ας μη προδικάζουμε λοιπόν, πολύ περισσότερο ας μη καταδικάζουμε “πριν την ώρα του” τον όποιον Πήλιο ή τον όποιον Κένι…
Ωραία ήταν, τα χαμόγελα που είδαμε στον Πλανήτη Αρη. Οπως έλεγε κάποτε (μία γερμανική παροιμία) ο Γιάννης Τοπαλίδης “καινούργιος προπονητής σίγουρη νίκη”. Πάντοτε οι άνθρωποι γίνονται πιο όμορφοι όταν χαμογελούν, ιδίως εάν τους συγκρίνουμε με μουντά πρόσωπα μέσα σε θολό αέρα. Ο αέρας φαίνεται να καθάρισε, και το χαμόγελο ξεφύτρωσε. Μένει να δούμε την ημερομηνία λήξης, της επιρροής του “καινούργιου προπονητή” που έφερε τη “σίγουρη νίκη”. Στον Χιμένεθ, βάσει προτέρου βίου αυτή η ημερομηνία είναι κοντή. Καλοί παίκτες πάντως, πρώτη ύλη προς κατεργασίαν, υπάρχουν.
Ολοφάνερο μοτίβο, προκύπτει και στον ΠΑΟΚ. Αλλη μία νίκη “στο γκολ”, 3/3 νίκες στο γκολ, απλώς τούτη τη φορά δίχως να χρειαστούν οι game-changers του δεύτερου μέρους. Τούτη τη φορά, “από ημίχρονο”. Το μοτίβο είναι η πολύ καλύτερη οργάνωση στην αμυντική μετάβαση, η εισφορά ουσίας του Πέλκα με και χωρίς τη μπάλα, το στιβαρό ντουέτο στους pivotes, τα γκολ (που δέχεται η ομάδα) σε Ελλάδα και Ευρώπη μόνον από στατικές φάσεις, ένας αξιόπιστος γκολκίπερ που ήδη έχει κάνει να ξεχαστεί ότι ως τον Μάιο ο Δικέφαλος είχε στην εστία κοτζάμ Κοτάρσκι, ένας σέντερ-φορ που μέρα την ημέρα όλο και πιο πολύ μοιάζει στοίχημα impossible to win.
Θεότητα στην ΑΕΚ πια, είναι το clean sheet. Το clean sheet είναι ο πρέπων συμβολισμός, του συνολικού συμμαζέματος. Συμμάζεμα στη δομή του κλαμπ, συμμάζεμα στη δομή του γκρουπ. Εκεί όπου πέρυσι είχε απομείνει να μη υπάρχει τίποτα, τώρα υπάρχουν σοβαρά στελέχη. Εκεί όπου πέρυσι είχε διαλυθεί το έργο εις τα εξ ων συνετέθη, τώρα το παζλ ενώνεται κομμάτι-κομμάτι πάλι. Προσοχή. Είναι διαδικασία, που ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί. Είναι διαδικασία, εν εξελίξει. Θα ήταν μη ρεαλιστικό, να πιστέψει κανείς πως είναι εφικτό να έχουν τοποθετηθεί όλα τα κομμάτια πίσω το καθένα στη θέση του, μέσα σε ένα και μοναδικό καλοκαίρι. Ο ίδιος ο Ριμπάλτα ανέφερε προ καιρού, ότι η διαδικασία θα πάρει τουλάχιστον άλλα δύο παράθυρα προσθαφαιρέσεων. Δεν ήταν, ότι επιδιώκει να δανειστεί χρόνο. Είναι ότι…έτσι είναι.
Ο Παναθηναϊκός είναι ένα υποστελεχωμένο κλαμπ με ένα υπερστελεχωμένο γκρουπ. Θέλει, στην εταιρία και στο γήπεδο, τις ισορροπίες που ακόμη δεν έχει βρει. Οσο δεν τις βρίσκει, ζει τα ίδια με ανατριχιαστική ακρίβεια. Σε γενικές γραμμές καλό ευρωπαϊκό καλοκαίρι πέρυσι, σε γενικές γραμμές καλό ευρωπαϊκό καλοκαίρι εφέτος. Κακό εισόδιο στο πρωτάθλημα πέρυσι (με Αστέρα, Λεβαδειακό, Καλλιθέα), κακό εισόδιο στο πρωτάθλημα εφέτος (με Λεβαδειακό, Κηφισιά… και ΟΦΗ που το ανέβαλε). Κακός ο Αλόνσο πέρυσι, κακός ο Ρούι Βιτόρια εφέτος. Ποτέ δεν κατακτάς πρωτάθλημα… Σεπτέμβριο ή Οκτώβριο. Καμιά φορά όμως, το χάνεις από Σεπτέμβριο ή από Οκτώβριο.
Και αφού η ιστορία επαναλαμβάνεται με τέτοια συνέπεια, τα περσινά (μετά από Αστέρα, Λεβαδειακό, Καλλιθέα) μας δίνουν μια ιδέα και για τα εφετινά (μετά από Λεβαδειακό, Κηφισιά). Η ιδέα είναι ότι στα “δυνατά” ματς Ελλάδας και Ευρώπης ο Παναθηναϊκός, ας μη… του φαίνεται αυτή τη στιγμή, θα ανταγωνιστεί στα ίσα. Το κεφαλαιώδες τώρα, είναι η επίγνωση (του προβλήματος) και το κριτήριο (ποιος είναι ο κατάλληλος να το λύσει). Ο Ριμπάλτα μέσα από πολύμηνη παρατήρηση στην ΑΕΚ, και το πρόβλημα αντιλήφθηκε και ευθύς εξαρχής είχε μες στο μυαλό ποιος είναι ο συμβατός για να το αναλάβει. Να είναι ο προπονητής “φίρμα” και να ξοδέψουμε για να τον προσλάβουμε, sorry, αυτό δεν ακούγεται σαν κριτήριο επίγνωσης.
Πηγή: Sdna
